Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 2 czerwca 2015 r., 14 lipca 2015 r., 11 sierpnia 2015 r. i 22 września 2015 r. sprawy, przeciwko A. G. c. S. i D., ur. (...) w B.

obwinionej o to że:

w dniu 02 czerwca 2014r. około godz. 09:15 w W. na Trasie (...) ( kierunek z al. (...)) naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust 1 pkt 1 (...) w ten sposób, że będąc w stanie po użyciu alkoholu A. (wyniki I- 0,12 mg/l, II - 0,09 mg/l, III-0.00 mg/l ) kierowała samochodem marki F. nr rej. (...),

tj. za wykroczenie z art. 87 § 1 KW w zw. z art. 45 ust 1 pkt 1 ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Orzeka

1)  Obwinioną A. G. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu.

2)  Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 4082/14

UZASADNIENIE

A. G. została obwiniona o to, że w dniu 02 czerwca 2014r. około godz. 09:15 w W. na Trasie (...)( kierunek z al. (...)) naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust 1 pkt 1 (...) w ten sposób, że będąc w stanie po użyciu alkoholu A. (wyniki I- 0,12 mg/l, II - 0,09 mg/l, III-0.00 mg/l ) kierowała samochodem marki F. nr rej. (...), tj. za wykroczenie z art. 87 § 1 KW w zw. z art. 45 ust 1 pkt 1 ustawa z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, zm. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151; Dz. U. z 2011 r. Nr 222, poz. 1321; Dz. U. z 2012 r., poz. 951).

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 czerwca 2014 r. około godz. 22:00-23:00 A. G. wypiła dwie lampki wina. Z powodu złego samopoczucia związanego z rozstaniem z długoletnim partnerem tego dnia nic nie jadła, miała również problemy ze snem. Następnego dnia rano, tj. 2 czerwca 2014 r. A. G. z uwagi na to, że czuła się dobrze i nie odczuwała skutków wieczornego spożywania alkoholu, wsiadła jako kierowca do samochodu marki F. o nr rej. (...) i udała się w kierunku pracy. Miała do przejechania około 4 km. Około godz. 09:15 w W. na Trasie (...)po przejechaniu niespełna 2 km została zatrzymana przez Policję i poddana badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie stanu trzeźwości zostało przeprowadzone za pomocą urządzenia w postaci analizatora wydechu: A. (...) (...) nr fabryczny: (...) i wykazało w pierwszym badaniu (o godz. 9:16) – 0,12 mg/l, w drugim badaniu (o godz. 9:37) – 0,09 mg/l, w trzecim badaniu (o godz. 10:36) – 0,00 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Urządzenie, którym przeprowadzono badanie było wzorcowane w dniu 11 lutego 2014 roku w Laboratorium (...). Ś., W. F. Sp. J., akredytowanym przez Polskie Centrum Akredytacji. Zalecany termin następnego wzorcowania określono na dzień 10 sierpnia 2014 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej A. G. /k. 198/, opinii pisemnej oraz ustnej opinii uzupełniającej biegłego sądowego J. K. /k. 203-204, e-protokół rozprawy z dnia 14 lipca 2015 r. od godz. 00:02:20 do godz. 00:05:02/, a także notatki urzędowej /k. 1/, protokołu użycia alkomatu /k. 2-3/, kserokopii świadectwa wzorcowania /k. 4/, pisemnych wyjaśnień obwinionej A. G. /k. 9-10/ oraz pisma z T. /k. 221-222/.

W pisemnych wyjaśnieniach obwiniona A. G. oświadczyła, iż bardzo żałuje swojego zachowania. Wskazała, że prawo jazdy posiada od 13 lat oraz, że był to incydentalny przypadek i nigdy w przeszłości się jej podobne zachowanie nie zdarzyło. Podkreśliła, iż w ramach pełnionych obowiązków zawodowych i częstych wyjazdów służbowych bardzo często jeździ samochodem. Obiecała, że w przyszłości podobne zachowanie się jej nie przydarzy.

Odnosząc się do zarzutu obwiniona wskazała, iż do jej zatrzymania przez funkcjonariuszy Policji doszło w dniu 2 czerwca 2014 r. o godz. 9:00. Obwiniona przyznała, iż dzień wcześniej około godz. 22:00-23:00 wypiła dwie lampki wina. Jako powód spożywania alkoholu podała złe samopoczucie związane z rozstaniem z partnerem, z którym tworzyła wieloletni związek. Oświadczyła, iż w wyniku złego samopoczucia, nic w tym dniu nie jadła, jak również w nocy nie mogła spać, dlatego też alkohol w jej organizmie utrzymywał się długo. Wskazała także, iż rankiem 2 czerwca 2014 r. czuła się dobrze i była pewna, że nie jest już pod wpływem alkoholu. Dlatego też zdecydowała się prowadzić samochód i w ten sposób udać się do pracy. Obwiniona podkreśliła stanowczo, iż w przypadku, gdyby wiedziała, że w jej organizmie znajduje się jeszcze alkohol, nie zdecydowałaby się na prowadzenie samochodu. Podkreśliła nadto, iż do przejechania miała krótki odcinek drogi – około 4 kilometry, natomiast funkcjonariusze Policji zatrzymali ją po przejechaniu niespełna 2 kilometrów. Dlatego też jej zdaniem zagrożenie, które spowodowała dla ruchu trwało tylko kilka minut.

W pisemnych wyjaśnieniach obwiniona poprosiła o odstąpienie od orzeczenia wobec niej zakazu prowadzenia pojazdów. Wskazała, iż jest zatrudniona w koncernie chemicznym i do jej głównych obowiązków należy m.in. reprezentowanie firmy na terenie Polski, dlatego też ważna jest dla niej możliwość prowadzenia samochodu. Podkreśliła, iż brak powyższej możliwości prowadzenia samochodu będzie skutkować utratą przez nią pracy, a co za tym idzie miesięcznych dochodów. Podkreśliła nadto, iż posiada zobowiązanie w postaci kredytu, którego miesięczna rata wynosi 2600 złotych i w razie utraty pracy nie będzie w stanie spłacać powyższego zobowiązania. Oświadczyła także, iż zakaz prowadzenia pojazdów powodować będzie utrudnienie w jej dojeździe do jej rodziców, którzy mieszkają w odległości około 300 km od W. i są schorowani oraz nie posiadają żadnej innej opieki.

W pisemnych wyjaśnieniach obwiniona oświadczyła, iż czuje się odpowiedzialna za popełniony czyn, dlatego też postanowiła wspomóc finansowo fundację zajmującą się osobami poszkodowanymi w wypadkach samochodowych i z tego powodu wpłaciła 100 zł na rzecz Fundacji (...) w (...) (...). /k. 9-10 wyjaśnienia pisemne obwinionej A. G. /

Obwiniona A. G. składając wyjaśnienia przed Sądem nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Odmówiła ona składania dalszych wyjaśnień oraz udzielenia odpowiedzi na wszelkie pytania. /k. 198 wyjaśnienia obwinionej A. G. /

A. G. ma 32 lata. Jest panną, nie posiada dzieci. Z zawodu jest chemikiem. Pracuje w firmie (...) i uzyskuje dochód w wysokości około 10.000 złotych. Nie była karana sądownie. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 198 wyjaśnienia obwinionej A. G. /

Sąd zważył co następuje:

Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie, iż A. G. w dniu 02 czerwca 2014r. około godz. 09:15 w W. na Trasie (...) kierunek z al. (...)) naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust. 1 pkt 1 (...) w ten sposób, że będąc w stanie po użyciu alkoholu kierowała samochodem marki F. nr rej. (...) – brak jest podstaw do przyjęcia, iż zachowanie A. G. w krytycznym czasie stanowiło wybryk w rozumieniu art. 87 § 1 Kodeksu wykroczeń. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na uznanie, iż obwiniona faktycznie we wskazanym miejscu i czasie wypełniła swoim zachowaniem znamiona zarzucanego jej wykroczenia.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd posłużył się wyjaśnieniami pisemnymi obwinionej złożonymi przez nią w postępowaniu wyjaśniającym oraz wyjaśnieniami złożonymi przez nią na rozprawie. W ocenie Sądu złożone przez nią wyjaśnienia były logiczne, spójne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym i przez to w pełni wiarygodne.

Obwiniona w pisemnych wyjaśnieniach przyznała, iż faktycznie wieczorem przeddzień zdarzenia spożywała alkohol, wskazując, iż były to zaledwie dwa kieliszki wina oraz w sposób szczegółowy przedstawiła przebieg wydarzeń z dnia 2 czerwca 2014 r. Wskazała jednocześnie, iż miała do przejechania zaledwie czterokilometrowy odcinek drogi i gdy wsiadała do samochodu czuła się dobrze i była pewna, że nie jest już pod wpływem alkoholu.

W sprawie Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu analizatorów alkoholu w wydychanym powietrzu J. K..

W sporządzonej opinii biegły stwierdził, iż niepewność pomiarowa, która określona jest na podstawie minimum dziesięciu pomiarów określonego wzorca – np. 0,10 mg/l, w określonych warunkach, wskazuje, że w konkretnym laboratorium w określonej temperaturze i wilgotności wartość 0,10 mg/l zmierzona została z błędem nie większym niż 0,01 mg/l. W opinii biegłego warunki występujące na drodze nie mają nic wspólnego z warunkami laboratoryjnymi, dlatego też nieznana jest wartość rzeczywista stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. Biegły podniósł nadto, iż pomiar dokonany został po upływie czterech miesięcy od ostatniej kalibracji. Dlatego też w jego opinii, niepewność pomiarowa podawana na świadectwach wzorcowania nie jest przydatnym parametrem w pomiarach na drodze. Dodatkowo, zdaniem biegłego, aby obliczyć niepewność pomiarową dla wydmuchanego stężenia 0,12 mg/l należy wykonać minimum dziesięć pomiarów – wydech jest jedyny w swoim rodzaju i nie można go odtworzyć. Biegły w sporządzonej opinii wskazał, iż w warunkach rzeczywistych użytecznym parametrem jest maksymalny błąd przyrządu, który w analizowanym przypadku nie powinien przekraczać +/- 0,03 mg/l. Z opinii biegłego wynika, iż dla wartości zmierzonej: 0,12 mg/l wartość rzeczywista pomiaru mieści się w przedziale od 0,09 mg/l do 0,15 mg/l, natomiast dla wartości zmierzonej: 0,09 mg/l wartość rzeczywista pomiaru mieści się w przedziale od 0,06 mg/l do 0,12 mg/l. W opinii biegłego maksymalny błąd przyrządu w warunkach rzeczywistych może być większy, lecz nie sposób go zmierzyć bez specjalistycznych urządzeń i jest to możliwe jedynie zaraz po wykonaniu właściwego pomiaru. /k. 203-204, e-protokół rozprawy z dnia 14 lipca 2015 r. od godz. 00:02:20 do godz. 00:05:02 opinia pisemna oraz ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego J. K. /

W ocenie Sądu obie opinie biegłego były jasne, spójne i nie zawierały sprzecznych wniosków. Wykonane zostały przez osobę posiadającą odpowiednie wiadomości specjalistyczne. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, protokołu użycia alkomatu /k. 2-3/, kserokopii świadectwa wzorcowania /k. 4/ oraz pisma z T. /k. 221-222/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

A. G. obwiniona została o czyn z art. 87 § 1 kw. Zarzucone obwinionej wykroczenie popełnia osoba, która znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 87 § 1 Kodeksu Wykroczeń jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, które zagrożone jest przez osobę będącą po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka i prowadzącą pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicja stanu po użyciu alkoholu została określona w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. W myśl tego przepisu stan po użyciu alkoholu zachodzi, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

-

stężenia we krwi od 0,2 ‰ do 0,5 ‰ alkoholu albo,

-

obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm3.

Przeprowadzone w dniu 2 czerwca 2014 roku trzykrotne badanie stanu trzeźwości za pomocą urządzenia w postaci analizatora wydechu: Alco-Sensor(...) (...) Wersja(...) nr fabryczny: (...) wykazało u obwinionej stężenie alkoholu: I- 0,12 mg/l, II - 0,09 mg/l, III - 0,00 mg/l. Zgodnie z powyższym należało wskazać, iż drugi i trzeci wynik badania stanu trzeźwości obwinionej był poniżej dolnej granicy określonej w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jako stan po użyciu alkoholu.

Sąd jest zobowiązany wskazać, iż naczelnymi zasadami polskiego procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady: in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, iż według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien jest udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób niebudzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Zasada in dubio pro reo ma zastosowanie tylko wtedy, gdy pomimo przeprowadzenia wszystkich dostępnych dowodów, pozostają w dalszym ciągu niewyjaśnione okoliczności. W takiej sytuacji niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego. Powyższa zasada odnosi się zatem jedynie do wątpliwości, które nie dają się usunąć. W związku z powyższym organ procesowy powinien dążyć przede wszystkim do wyeliminowania tych wątpliwości.

W celu wyeliminowania istniejących w sprawie wątpliwości i dokonania wiążących ustaleń Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu analizatorów alkoholu w wydychanym powietrzu J. K.. Z opinii biegłego wynika, iż w warunkach rzeczywistych maksymalny błąd przyrządu w analizowanym przypadku nie powinien przekraczać +/- 0,03 mg/l i dla wartości zmierzonej: 0,12 mg/l wartość rzeczywista pomiaru mieści się w przedziale od 0,09 do 0,15 mg/l. Podnieść w tym miejscu należy, iż wskazywany przez biegłego jako możliwy wynik badania stanu trzeźwości 0,09 mg/l jest poniżej dolnej granicy określonej w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi jako stan po użyciu alkoholu.

Zgodnie, więc z obowiązującymi w postępowaniu w sprawach o wykroczenia zasadami procesowymi – zasadą domniemania niewinności oraz zasadą in dubio pro reo – wobec zaistnienia wątpliwości co do winy obwinionej w zakresie zarzucanego jej czynu i jednoczesnej niemożności usunięcia tych wątpliwości należało uniewinnić ją od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 87 § 1 kw.

Z uwagi na uniewinnienie obwinionej w sprawie z oskarżenia publicznego Sąd obligowany był na podstawie art. 118 § 2 kpow obciążyć kosztami procesu Skarb Państwa (orzeczenie w punkcie II wyroku).

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.