Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2015 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Anna Zawadka (spr.)

Sędziowie: SSO Michał Chojnowski

SSO Remigiusz Pawłowski

Protokolant asystent sędziego Kamil Kowalczyk

przy udziale Prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 24 września 2015 r. w W.

sprawy M. S., s. W. i W., ur. (...) w N.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 20 października 2014 r. sygn. akt II K 302/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od ponoszenia koszów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anna Zawadka SSO Michał Chojnowski SSO Remigiusz Pawłowski

Sygn. akt VI Ka 1599/14

UZASADNIENIE

M. S. został oskarżony o to, że w dniu 14 marca 2014 roku w C. przy ul. (...), gm. J., woj. (...) nie zastosował się do prawomocnie orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 20.06.2013 r., sygn. akt II W 513/13 zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi i kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym; - tj. o czyn z art. 244 kk.

Sąd Rejonowy w Legionowie wyrokiem z dnia 20 października 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 302/14 oskarżonego M. S. uznał za winnego tego, że w dniu 14 marca 2014 roku w C. na ul. (...), gm. J., woj. (...) nie zastosował się do prawomocnie orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 03.06.2014 r., sygn. akt II W 513/13, a prawomocnego z dniem 20.06.2013 r., zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym przez okres 2 (dwóch) lat i kierował samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym i czynem tym oskarżony wyczerpał dyspozycję art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności; Na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt) tytułem kosztów sądowych w tym 60 zł (sześćdziesiąt) tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok co do całości rozstrzygnięcia o karze, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na bezpodstawnym określeniu negatywnej prognozy kryminologicznej wobec oskarżonego M. S., przez przyjęcie, że nie będzie on przestrzegał porządku prawnego i konieczna jest jego resocjalizacja w warunkach zakładu karnego, co w konsekwencji zaskutkowało orzeczeniem wobec oskarżonego M. S. rażąco niewspółmiernie surowej kary w wymiarze trzech miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności za czyn polegający na kierowaniu w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki S. (...) o nr rej. (...) i nie zastosowaniu się w dniu 14 marca 2014 roku w C. na ul. (...) gm. J. do zakazu kierowania pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym prawomocnie orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 03.06.2013 r. sygn. akt II W 513/13 a prawomocnego z dniem 20.06.2013r.

Na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1, § 2 k.p.k. obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej, odpowiadającej dyrektywom wymiaru kary zawartym w art. 53 k.k.

Sąd zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie. Niezależnie od powyższego Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany rozstrzygnięcia bądź ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy.

Rozpoznając środek zaskarżenia wniesiony przez obrońcę oskarżonego, w pierwszej kolejności Sąd Okręgowy zbadał z urzędu prawidłowość ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie stanu faktycznego oraz winy oskarżonego i w tym zakresie nie dopatrzył się jakichkolwiek uchybień. Poczynione przez Sąd pierwszej instancji w oparciu o właściwie zebrany i oceniony materiał dowodowy ustalenia faktyczne uznać należy za trafne, zgodne ze zgromadzonymi i ujawnionymi w toku rozprawy dowodami, które tenże sąd ocenił w sposób pozostający pod ochroną art. 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k.. Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się przy rozpoznawaniu sprawy ani przy wyrokowaniu błędu w ustaleniach faktycznych. Ustalenia faktyczne Sądu w zupełności znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dowodach i zostały oparte na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Podkreślić trzeba, że okoliczności zdarzenia, a także sprawstwo i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, zaś Sąd I instancji w sposób logiczny, spójny i wyczerpujący uzasadnił swoje orzeczenie w tej materii czyniąc to w sposób zgodny z art. 424 kpk.

Apelacja obrońcy zwrócona jest jedynie przeciwko rozstrzygnięciu o karze, ale zdaniem Sądu Okręgowego ma charakter czysto polemiczny i nie zawiera argumentów które mogłyby wpłynąć na zmianę wymierzonej oskarżonemu kary. Zgodzić należy się z Sądem Rejonowym, że prognoza kryminologiczna w stosunku do M. S. jest zdecydowanie negatywna. Oskarżony był już wcześniej trzykrotnie karany za występek z art. 244 kk, zaś niniejsze skazanie jest już czwartym za to przestępstwo w ciągu ostatnich 3 lat. Poprzednie skazanie miało miejsce w dniu 1 lipca 2014 r., a więc niecałe 4 miesiące przed wydaniem wyroku w niniejszej sprawie /k. 100/. Rzuca się więc w oczy nagminność z jaką oskarżony nie przestrzega porządku prawnego w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, ostentacyjnie ignorując kolejne wyroki skazujące. Zgodnie z dyrektywami wymiaru kary wymienionymi w art. 53 kk, orzekając karę bezwzględnego pozbawienia wolności sąd miał na uwadze m.in. właśnie sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa. Analiza dotychczasowej karalności oskarżonego dowodzi, że niniejsze przestępstwo nie jest jednorazowym wybrykiem, lecz rozmyślnym lekceważeniem porządku prawnego.

Pomimo stosunkowo młodego wieku oskarżony był już pięciokrotnie karany w tym trzykrotnie za przestępstwo tego samego rodzaju, co rodzi uzasadnione obawy, że bez prawidłowo przeprowadzonej resocjalizacji na tym etapie jego życia, dalsze pobłażanie zaowocuje kolejnymi konfliktami z prawem. Jak widać, dotychczasowe kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie przyniosły skutku i nie odwiodły oskarżonego od popełniania kolejnych przestępstw, a wręcz utwierdziły go w przekonaniu, że złamanie prawa nie wiąże się z odczuwalnymi negatywnymi konsekwencjami. Sąd nie ma więc wątpliwości, że cele kary mogą zostać spełnione jedynie w warunkach penitencjarnych.

Nie sposób również uznać, że orzeczona kara jest zbyt surowa. Występek z art. 244 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 3 lat. Niewątpliwie więc Sąd I instancji wymierzył M. S. karę w dolnych jej granicach, pomimo że kara ta realnie mogła być znacznie wyższa, zważywszy iż oskarżony po raz czwarty i w krótkim czasie popełnił takie samo przestępstwo. W ocenie Sądu Okręgowego kara ta jest więc bardzo łagodna.

Podniesione przez obrońcę okoliczności jak przyznanie się do winy i skrucha oskarżonego, zostały już wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji, co wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Na marginesie należy zaznaczyć, że Sąd Odwoławczy nie znajduje w postawie oskarżonego skruchy, nie sposób bowiem w ten sposób traktować jego wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 20 października 2014 r. Wprawdzie M. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże w jego wypowiedzi brak jest krytycznego stosunku do swojego czynu czy okazania żalu. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach stara się usprawiedliwić swój postępek i podkreśla, że „sytuacja tego wymagała”, pomimo, jak sam stwierdził, mógł postąpić inaczej ”nic nie stało na przeszkodzie żebym wezwał taksówkę” /k. 63/.

Nie podzielając argumentów obrońcy oskarżonego zaprezentowanych w apelacji – Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 §1 kpk, uznając, że w ze względu na pobyt oskarżonego w zakładzie karnym uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej orzeczenia.

SSO Anna Zawadka SSO Michał Chojnowski SSO Remigiusz Pawłowski