Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2015 r. w S.

sprawy A. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołania A. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 19 maja 2015 roku nr (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. K. (1) prawo do świadczenia przedemerytalnego, poczynając od 14 kwietnia 2015 roku;

II.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 maja 2015 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił A. K. (1) prawa do świadczenia przedemerytalnego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że tryb rozwiązania stosunku pracy łączącego ją z ostatnim pracodawcą – odwołanie ze stanowiska – nie spełnia wymogów zawartych w przepisach ustawy o świadczeniach przedemerytalnych.

Ubezpieczona zaskarżyła powyższą decyzję, podnosząc, że starosta powiatu złożył wniosek do rady powiatu o jej odwołanie, wobec czego w rozwiązaniu stosunku pracy nie ma jej winy – sama nie złożyła wypowiedzenia. Wskazała, że przy zatrudnieniu w charakterze skarbnika powiatu nie ma możliwości rozwiązania z nią stosunku pracy na innych zasadach.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację sformułowaną w zaskarżonej decyzji i wskazując, że odwołanie ze stanowiska nie jest trybem rozwiązania stosunku pracy przewidzianym w ustawie o świadczeniach przedemerytalnych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. (1) urodziła się (...).

Niesporne.

W dniu 6 marca 2015 r. ubezpieczona złożyła w organie rentowym wniosek o świadczenie przedemerytalne. Do wniosku załączyła szereg dokumentów, w tym kopie świadectw pracy. Nie złożyła jednak zaświadczenia Powiatowego Urzędu Pracy o pobieraniu zasiłku dla bezrobotnych, wobec czego pismem z 8 kwietnia 2015r. została wezwana przez organ rentowy do jego dostarczenia. W dniu 13 kwietnia 2015r. A. K. dostarczyła organowi rentowemu wszystkie brakujące dokumenty.

Niesporne, a nadto dowód: dokumenty w pliku akt ZUS O/S. dot. A. K..

Ostatnim pracodawcą ubezpieczonej – w okresie do 22 stycznia 1999 roku do 31 grudnia 2013 roku – było Starostwo Powiatowe w M.. Ubezpieczona była tam zatrudniona na stanowisku głównego księgowego w wymiarze połowy etatu w okresie od 22 stycznia 1999r. do 31 stycznia 1999 roku oraz w wymiarze pełnego etatu jako skarbnik powiatu w okresie od 1 lutego 1999r. do końca zatrudnienia.

W dniu 21 marca 2013 roku odbyło się posiedzenie Rady Powiatu w M.. A. K. (1) nie brała w nim udziału. Podczas tego posiedzenia obradowano między innymi nad wnioskiem starosty powiatu (...) o odwołanie A. K. ze stanowiska skarbnika powiatu. Po odczytaniu projektu uchwały został złożony przez radnych wniosek o podanie powodów odwołania skarbnika. Starosta (...) poinformował wówczas, że uzasadnienie wniosku nie jest wymagane, dlatego nie zostało podane. Następnie radni większością głosów podjęli uchwałę nr XXXIV/304/2013, którą odwołali A. K. (1) ze stanowiska skarbnika – głównego księgowego budżetu Powiatu (...), przy czym wykonanie uchwały powierzono staroście (...).

Dowody:

- świadectwo pracy - k. 40 plik akt ZUS O/S. dot. A. K.;

- uchwała Rady Powiatu w M. nr (...) – k. 44 akt ZUS O/S. dot. A. K.;

- protokół nr (...) z sesji Rady Powiatu w M. (wydruk z (...)) – k. 15 akt sądowych.

A. K. (1) o zamiarze starosty odwołania jej ze stanowiska dowiedziała się na dzień przed sesją rady powiatu. Rozmawiała wówczas ze starostą, który oświadczył, że nie chce już dłużej z nią pracować; nie podał żadnych innych powodów swojej decyzji.

W okresie od dnia 21 marca 2013 roku do 17 września 2013 roku ubezpieczona korzystała nieprzerwanie ze zwolnień lekarskich w związku z chorobą.

Po zakończeniu okresu korzystania przez A. K. ze zwolnień lekarskich pracodawca przesłał ubezpieczonej pocztą uchwałę o odwołaniu jej ze stanowiska. Wskutek powyższego stosunek pracy łączący A. K. ze Starostwem Powiatowym w M. rozwiązał się z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, z dniem 31 grudnia 2013 roku.

Dowody:

- zeznania A. K. (1) – k. 16v akt sądowych;

- świadectwo pracy – k. 40 akt ZUS O/S. dot. A. K..

W wystawionym ubezpieczonej przez pracodawcę – Starostwo Powiatowe w M. - świadectwie pracy jako podstawę prawną rozwiązania stosunku pracy wskazano „ odwołanie ze stanowiska z zachowaniem okresu wypowiedzenia zgodnie z art. 70 § 1 Kodeksu pracy ”.

Niesporne, a nadto dowód: świadectwo pracy – k. 40 akt ZUS.

W okresie od 7 stycznia 2014 roku do 13 kwietnia 2015 roku ubezpieczona była zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w M. jako osoba bezrobotna, przy czym w okresie od 15 stycznia 2014 roku do 14 stycznia 2015 roku pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Przez cały okres zarejestrowania w charakterze bezrobotnej nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia odpowiedniej propozycji zatrudnienia, co Powiatowy Urząd pracy potwierdził zaświadczeniem wydanym w dniu 13 kwietnia 2015 roku.

Niesporne, a nadto dowody: zaświadczenie i pismo PUP w M. – k. 41 i 42 akt ZUS O/S..

A. K. (1) do dnia rozwiązania stosunku pracy z ostatnim pracodawcą przebyła 39 lat, 3 miesiące i 23 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Niesporne, a nadto dowody: świadectwa pracy i raport ustalenia uprawnień do świadczeń – w aktach ZUS O/S..

W dniu 19 maja 2015 roku A. K. (1) została zatrudniona w Urzędzie Marszałkowskim Województwa (...) w oparciu o umowę na zastępstwo. Łącząca ją obecnie z tym pracodawcą umowa jest zawarta na okres do końca roku 2015.

Dowód: zeznania A. K. (1) – k. 16v akt sądowych.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się uzasadnione, a dokonaną przez organ rentowy interpretację przepisów ustawy o świadczeniach przedemerytalnych należało uznać za dowolną.

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 roku o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004 r., Nr 120, poz. 1252 z późn. zm.), prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. Nr 99, poz. 1001), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Dz.U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.)[1], zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy

lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Z kolei przepis art. 2 ust. 3 powoływanej ustawy stanowi, iż świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt, że przed zwolnieniem z pracy A. K. (1) pracowała u ostatniego pracodawcy przez okres dłuższy niż 6 miesięcy. Niesporne były również okoliczności pobierania przez nią dłużej niż przez wymagany minimalny okres 6 miesięcy zasiłku dla bezrobotnych, zarejestrowania się przez nią w charakterze bezrobotnej, nie odmawiania propozycjom zatrudnienia w okresie zasiłkowym oraz złożenia wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez Powiatowy Urząd Pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Okoliczności te znajdowały również odzwierciedlenie w zgromadzonym w niniejszym postępowaniu materiale dowodowym, w szczególności w dokumentach złożonych do akt ZUS, uznanych przez sąd za wiarygodne, jako że zostały one sporządzone w prawidłowy sposób, przez uprawnione do tego osoby.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało również, że ubezpieczona na dzień rozwiązania stosunku pracy udowodniła okresy ubezpieczenia w co najmniej minimalnej wymaganej przepisami długości – tj. ponad 35 lat. Jedyną kwestią, która pozostała w związku z tym do rozstrzygnięcia sądu było to, czy stosunek pracy łączący A. K. (1) z ostatnim pracodawcą – Starostwem Powiatowym w M. - został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia. W treści wystawionego przez tego pracodawcę świadectwa pracy zostało bowiem wskazane, że do rozwiązania stosunku pracy doszło w trybie art. 70 § 1 kodeksu pracy, tj. wskutek odwołania ze stanowiska z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Organ rentowy przyjął na tej podstawie, że rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z przyczyn leżących po stronie zakładu pracy.

Definicja legalna sformułowania „przyczyn dotyczących zakładu pracy", użytego przez ustawodawcę w omawianym przepisie ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, została zamieszczona w art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.).

Zgodnie z treścią tego przepisu pod tym pojęciem należy rozumieć:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy, w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b)rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c)wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d) rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

W ocenie sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przyjęcie, iż odwołanie ubezpieczonej ze stanowiska skarbnika powiatu z zachowaniem okresu wypowiedzenia powinno zostać potraktowane jako rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Po pierwsze należy wskazać, iż w świetle treści przepisu art. 2 Kodeksu pracy brak jest jakichkolwiek powodów, by różnicować – jak uczynił to organ rentowy – sytuację prawną osób zatrudnionych na podstawie umów o pracę i osób zatrudnionych na podstawie powołania. Przywołany przepis stanowi bowiem, że pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę, nie uznając żadnej z tych form zatrudnienia za lepszą lub gorszą. Co więcej, należy podkreślić, iż przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o pracownikach samorządowych (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 roku, poz. 1202) w art. 4 ust. 1 pkt 2 wskazują wprost, że stosunek pracy na stanowisku skarbnika powiatu musi być nawiązany na podstawie powołania, nie pozostawiając w tej mierze miejsca na żadną dowolność. Skoro więc ustawa z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jednolity: Dz.U. z 2015r., poz. 192) dotyczy wszystkich pracodawców zatrudniających pracowników i nie wprowadza żadnego różnicowania tychże pracowników z uwagi na to czy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, czy też na innej podstawie (jedyne wyłączenie, przewidziane w art. 11 tejże ustawy, dotyczy pracowników zatrudnionych na podstawie mianowania), brak jest jakichkolwiek powodów dla których należałoby wykluczyć A. K. (1) z kręgu osób potencjalnie uprawnionych do świadczenia przedemerytalnego.

W tej sytuacji zadaniem sądu było wyłącznie zbadanie przyczyny rozwiązania stosunku pracy z A. K. w kontekście możliwości uznania, że stosunek ten rozwiązał się z przyczyn niedotyczących pracownika. Za całkowicie bowiem błędne należało uznać postępowanie organu rentowego, który swoje postępowanie w tym zakresie ograniczył wyłącznie do zbadania treści zapisów zamieszczonych w wystawionym ubezpieczonej przez pracodawcę świadectwie pracy, wyciągając z nich błędne z założenia wnioski.

Zgodnie z treścią art. 69 Kodeksu pracy, do stosunku pracy na podstawie powołania stosuje się przepisy dotyczące umowy o pracę na czas nieokreślony, z wyłączeniem przepisów regulujących: 1) tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę; 2) rozpatrywanie sporów ze stosunku pracy w części dotyczącej orzekania o bezskuteczności wypowiedzeń oraz o przywracaniu do pracy. Oznacza to, że do stosunku pracy na podstawie powołania należy stosować także przepisy ustaw szczególnych, które stosuje się w przypadku umów o pracę zawieranych na czas nieokreślony, w tym m.in. przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Taki pogląd jest też jednolicie prezentowany w orzecznictwie (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 1992 roku, sygn. akt I PZP 5/92 czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca 2009 roku, sygn. akt II PK 30/09). W tej sytuacji należało więc już tylko rozważyć, czy w przypadku A. K. (1) zaistniały jakieś powody, które nakazywałyby przyjęcie, że przyczyna odwołania jej ze stanowiska leżała po jej stronie, a więc że rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w przywołanym już wyżej wyroku z 23 lipca 2009 roku, a który to pogląd sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, „ przepisy kodeksu pracy rozróżniają odwołanie równoznaczne z wypowiedzeniem (art. 70 § 2 k.p.) od odwołania równoznacznego z rozwiązaniem umowy bez wypowiedzenia (art. 70 § 3 k.p.). W drugim przypadku odwołanie powinno wskazywać przyczynę rozwiązania stosunku pracy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 września 2004 r., I PK 704/03, OSNP 2005/9128). Natomiast w przypadku odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę pracodawca nie musi nawet wskazywać przyczyny rozwiązania stosunku pracy. W kwestii tej rozstrzygał wielokrotnie Sąd Najwyższy. Pogląd ten jest powszechnie akceptowany w doktrynie prawa pracy.” Dalej Sąd Najwyższy, podkreślając że wskazane wyżej poglądy były formułowane w kontekście możliwości skutecznego kwestionowania odwołania równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę, wskazał, że także w sytuacji gdy pracownik nie odwołuje się od dokonanego odwołania, a wyłącznie dochodzi świadczeń związanych z rozwiązaniem tego stosunku pracy konieczne jest ustalenie przyczyny rozwiązania stosunku pracy z powołania. Powyższe uzasadniono koniecznością identycznego traktowania pracowników, niezależnie od podstawy prawnej ich zatrudnienia . Podkreślono, iż „ skarżący pracodawca powinien wskazać przyczynę odwołania [pracownika] ze stanowiska. W przypadku, gdy pracodawca nie wskazuje przyczyny odwołania pracownika równoznacznego z wypowiedzeniem umowy o pracę, a z okoliczności sprawy nie wynika, by przyczyny rozwiązania stosunku pracy dotyczyły osoby pracownika lub nie ustalono w ogóle o jakie przyczyny chodzi, na pracodawcę przechodzi ciężar dowodu, że przyczyna ta dotyczy osoby pracownika lub nie dotyczy pracodawcy. Nie jest również wystarczające do wykazania braku podstaw do wypłaty tego typu świadczeń, że pracodawca nie przeprowadził żadnych zmian organizacyjnych, strukturalnych, ekonomiczno-finansowych, itp.”

Powyższy pogląd jest w ocenie Sądu Okręgowego w pełni aktualny także na gruncie takich procesów jak niniejszy, który wprawdzie nie toczy się przeciwko pracodawcy, jednak w trakcie którego to z postępowania pracodawcy wywodzone są niekorzystne dla pracownika skutki prawne. Jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dokumentów w postaci w pełni miarodajnych w tym zakresie zapisów w protokole z posiedzenia Rady Powiatu w M. z dnia 21 marca 2013 roku, podczas którego podjęta została uchwała o odwołaniu A. K. ze stanowiska, wnioskujący o takie odwołanie starosta (...) nie podał – mimo zgłoszonego w tym zakresie przez radnych wniosku – żadnego powodu takiej decyzji, powołując się na fakt, iż nie ma takiego obowiązku. Jest to sytuacja faktyczna identyczna z tą, w której zapadł przywoływany wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2009 roku – także i w tamtej sprawie pracownik był zatrudniony na podstawie odwołania, został odwołany z zachowaniem okresu wypowiedzenia, a jego pracodawca także twierdził, że odwołanie ze stanowiska nie nastąpiło z żadnej przyczyny, odmawiając podania przyczyny swojego postępowania. W ocenie Sądu Okręgowego w Szczecinie także i w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek podstaw, by z takiego zachowania pracodawcy A. K. wyprowadzać niekorzystne dla ubezpieczonej skutki. Trzeba bowiem podkreślić, iż gdyby przyczyną odwołania jej ze stanowiska było jakieś jej zawinienie, pracodawca z pewnością skorzystałby z możliwości odwołania jej bez okresu wypowiedzenia. Skoro jednak uczynił to w zwykły sposób, uchylając się dodatkowo od wyjaśnienia przyczyn swojego postępowania, koniecznym jest uznanie, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika. Trzeba także w tym miejscu zaakcentować, iż obecnie obowiązująca ustawa z 13 marca 2013 roku, w odróżnieniu od poprzedzającej ją ustawy z dnia 28 grudnia 1989 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących pracowników (tekst jednolity: Dz.U. z 2002r., nr 112, poz. 980 z późn. zm.) nie tylko inaczej rozkłada akcenty (była w niej mowa o przyczynach „dotyczących pracowników”, podczas gdy obecnie mowa jest o przyczynach „niedotyczących pracowników”, co obejmuje swoim zakresem znacznie większą liczbę przypadków), ale i nie wymaga do jej zastosowania, by w wyniku dokonanego wypowiedzenia doszło do zmniejszenia zatrudnienia. Obojętna prawnie jest więc w tym kontekście okoliczność, że tego samego dnia, którego odwołano A. K. (1) ze stanowiska skarbnika, na stanowisko to powołano inną osobę.

Sąd nie widział także konieczności przeprowadzania dodatkowego postępowania dowodowego z udziałem pracodawcy. Wszystkie istotne dla sprawy okoliczności wynikają bowiem z dołączonego do akt protokołu z posiedzenia Rady Powiatu w M. z 21 marca 2013 roku. Wynika z niego jasno, że podmiot, który podjął decyzję o odwołaniu powódki ze stanowiska – Rada Powiatu w M. – nie działał ze świadomością istnienia jakichkolwiek przyczyn leżących po stronie A. K. (1), które uzasadniały podjęcie w danym momencie decyzji o odwołaniu jej ze stanowiska. Przeciwnie, na wyraźne zapytanie jednego z radnych o wskazanie takich przyczyn, udzielono odpowiedzi sugerujących ich brak. Starosta (...) wskazał bowiem, że nie musi ich podawać, a przecież – gdyby istniały jakieś powody takiej decyzji „obciążające” pracownika, z pewnością nie omieszkałby by się do nich odwołać. W tej sytuacji gdyby obecnie, tj. 2,5 roku po zdarzeniu, prowadzić postępowanie zmierzające do ustalenia przyczyn podjętej wówczas decyzji, i tak nie mogłoby ono doprowadzić do przyjęcia, że stan świadomości radnych głosujących nad podjęciem uchwały był inny aniżeli wynika to z protokołu z przebiegu obrad z tego dnia.

Co za tym idzie, sąd uznał, że A. K. (1) spełniła wszystkie warunki wymagane do przyznania jej prawa do świadczenia przedemerytalnego, wobec czego zaskarżona decyzja organu rentowego musiała zostać uznana za wadliwą.

Stosownie do treści przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, prawo do świadczenia przedemerytalnego ustala się na wniosek osoby zainteresowanej, od następnego dnia po dniu złożenia wniosku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 3. W ust. 3 wskazano, że do wniosku dołącza się dowody uzasadniające prawo do świadczenia przedemerytalnego, w tym decyzję o utracie prawa do zasiłku dla bezrobotnych lub informację o upływie 6 miesięcy pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w art. 2 ust. 3, a także dowody wymagane do ustalenia prawa do emerytury oraz jej wysokości, określone przepisami ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Jak wynika z treści dokumentów znajdujących się w aktach ZUS, ubezpieczona swój wniosek o świadczenie przedemerytalne złożyła w organie rentowym w dniu 6 marca 2015r. Wniosek ten był jednak niekompletny, bowiem A. K. nie dołączyła do niego wszystkich dokumentów, o których mowa we wskazanych wyżej przepisach. Brakujące dokumenty dostarczyła dopiero w dniu 13 kwietnia 2015 roku.

Mając na uwadze powyższe sąd - na mocy przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. - zmienił zaskarżoną w sprawie decyzję i w punkcie I wyroku przyznał ubezpieczonej prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 14 kwietnia 2015 roku, tj. od dnia następnego po dniu złożenia przez ubezpieczoną brakujących dokumentów, oddalając odwołanie w pozostałej części.

Na zakończenie należy wskazać, iż przeszkody w przyznaniu ubezpieczonej prawa do świadczenia przedemerytalnego nie mógł stanowić fakt, że po wydaniu zaskarżonej decyzji, w maju 2015r. podjęła ona zatrudnienie, które zresztą nadal kontynuuje. Ustawa o świadczeniach przedemerytalnych nie wprowadza bowiem zakazu wykonywania pracy zarobkowej przez osoby pobierające takie świadczenia, a w artykule 5 przewiduje jedynie możliwość zmniejszenia lub zawieszenia tego świadczenia w razie osiągania przez osobę uprawnioną przychodu w określonych kwotach.