Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2014 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa (...). z o.o w B.

przeciwko Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w L.

o zapłatę

1.  zasądza od strony pozwanej Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. na rzecz strony powodowej Przedsiębiorstwa (...). z o.o w B. kwotę 3.080,80 zł (słownie: trzy tysiące osiemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi od kwot:

-1.111,53 zł od dnia 13.08.2013 r. do dnia zapłaty,

- 504,30 zł od dnia 09.06…2012 r. do dnia zapłaty,

- 1.490,97 zł od dnia 16.07.2011 r. do dnia zapłaty;

2.  umarza postępowania co do kwoty 942,33 zł ;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 647 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VII C 483/14

UZASADNIENIE

Powód Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w B. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej Wojewódzkiego Szpitala (...) w L. kwoty 4023,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot wskazanych w pozwie oraz kosztów procesu. W uzasadnienie swojego żądania powód wskazał, że w ramach prowadzonej współpracy strony zawarły umowy sprzedaży, a po wykonanej transakcji powód wystawił na rzecz pozwanego faktury VAT, które mimo wezwania do zapłaty nie zostały uregulowane w ogóle lub po terminie płatności. Powód podał ponadto, że w odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany poddał w wątpliwość sposób naliczenia odsetek ustawowych z trzech faktur nie, podając żadnych merytorycznych argumentów.

W dniu 30 września 2013 r. Sąd Rejonowy w B., VIII Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zasądzając zgodnie z żądaniem pozwu.

Strona pozwana wniosła skutecznie sprzeciw od w/w orzeczenia zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania. Strona pozwana przyznała, że zawarła z powodem umowy nr (...) z dnia 15 marca 2010 r. oraz nr 407/FAZ/10 z dnia 9 grudnia 2010 r. podnosząc jednocześnie zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Bydgoszczy i wniosła o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Legnicy jako miejscowo właściwego. Ponadto strona pozwana podniosła zarzut nieistnienia zobowiązania co do kwoty 195,62 zł z powodu błędnie obliczonej kwoty odsetek od faktur VAT zapłaconych po terminie o nr: 404/12/09 z dnia 03 grudnia 2009 r.; 407/12/09 z dnia 07 grudnia 2009 r.; 415/12/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.; 173/05/10 z dnia 06 maja 2010 r.; 192/05/10 z dnia 18 maja 2010 r., a także wygaśnięcie zobowiązania dochodzonego pozwem do kwoty 2911,60 zł wobec dokonania potrącenia przed wytoczeniem powództwa. Strona pozwana wskazała również, że po wytoczeniu powództwa dokonała zapłaty kwoty 942,33 zł oraz że doszło do przedawnienia roszczeń objętych niezapłaconymi fakturami VAT nr (...) z dnia 17 stycznia 2011 r. oraz nr 101/03/11 z dnia 10 marca 2011 r. Strona pozwana poddała także w wątpliwość konieczność zapłaty odsetek ustawowych od zapłaconych po terminie faktura VAT o nr: (...) z dnia 02 czerwca 2010 r.; 192/05/10 z dnia 18 maja 2010 r.; 191/05/10 z dnia 17 maja 2010 r.; 173/05/10 z dnia 06 maja 2010 r., 109/03/10 z dnia 22 marca 2010 r.; 91/03/10 z dnia 15 marca 2010 r.; 36/02/10 z dnia 02 lutego 2010 r.; 20/01/10 z dnia 21 stycznia 2010 r.; 415/12/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.; 407/12/09 z dnia 07 grudnia 2009 r.; 404/12/09 z dnia 03 grudnia 2009 r., 148/04/09 z dnia 16 kwietnia 2009 r. z uwagi na przedawnienie roszczeń.

W piśmie procesowym z dnia 28 stycznia 2014 r. strona powodowa przyznała, że pozwany po wytoczeniu powództwa uiścił kwotę 942,33 zł objętą żądaniem pozwu. Jednocześnie powód wskazał, iż pozwany nie określił w sposób jednoznaczny, która wierzytelność została zaspokojona w/w kwotą. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczeń strona powodowa wskazała, iż wezwała stronę pozwaną do zapłaty, wysłała jej notę odsetkową nr 1/01/2012, ta zaś zakwestionowała dług jedynie, co do sposobu naliczenia odsetek przy trzech fakturach, uznając go w pozostałym zakresie. Strona powodowa zaprzeczyła także jakoby doszło do skutecznego potrącenia wierzytelności między stronami. Zdaniem strony powodowej pozwany nie mógł potrącić wskazanej kwoty albowiem wierzytelność nie była jemu należna. Powód zakwestionował tym samym, że doszło do skutecznego złożenia zamówienia w terminie wskazanym przez pozwanego. Strona powodowa podniosła także, że odsetki od kwot wskazanych w pozwie powinny być obliczane w oparciu o zapisy ustawy o transakcjach handlowych.

Na rozprawie w dniu 13 sierpnia 2014 r. pełnomocnik strony powodowej cofnął powództwo, co do kwoty 915,91 zł tytułem skapitalizowanych odsetek oraz 26,42 zł tytułem odsetek za opóźnienie. Pozwany w piśmie z dnia 27 sierpnia 2014 r. oświadczył, iż nie wyraża zgody na cofnięcie pozwu w zakresie określonym przez powoda, stanowisko swoje potwierdził w piśmie z dnia 06 października 2014 r. wskazując, iż powód nie zrzekł się roszczenia, co do kwoty 942,33 zł, a tym samym zachodzi obawa, ze powód w przyszłości może dochodzić tej kwoty.

W piśmie procesowym z dnia 01 września 2014 r. strona powodowa sprecyzowała żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na swoją rzecz od strony pozwanej kwoty 3080,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwot: 1111,53 zł (łącznie) od dnia 13 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty; 504,30 zł od dnia 09 czerwca 2012 r. o dnia zapłaty oraz 1490,97 zł od dnia 16 lutego 2011 r. do dnia zapłaty.

Postanowieniem z dnia 14 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy stwierdził swoja niewłaściwość i przekazał sprawę Sądowy Rejonowemu w L..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w B. zawarł z pozwanym Wojewódzkim Szpitalem (...) w L. umowy nr (...) z dnia 15 marca 2010 r. oraz nr (...)z dnia 9 grudnia 2010 r., przedmiotem których było sprzedaż asortymentu służącego do sprzątania. Zgodnie z paragrafem 3 umów wykonawca (powód) zobowiązał się do dostarczenia zamówionych produktów w ciągu czterech dni od zamówienia. W przypadku opóźnienia ustalono karę umowna w wysokości 1% wartości umowy za każdy dzień opóźnienia.

dowód:

- umowa nr (...) z dnia 15 marca 2010 r. oraz nr 407/FAZ/10 z dnia 9 grudnia 2010 r., k.74-78,

Powód wywiązywał się ze zobowiązań, po czym wystawiał faktury VAT za dostarczony towar. Pozwany nie dokonywał płatności lub uiszczał je po terminie określonym w dokumentach. W dniu 31 grudnia 2010 r. za pomocą faksu nadano zamówienie Nr (...) (...)-459/10, przedmiotem którego były trzy wózki do sprzątania duże oraz jeden wózek do sprzątania mały. Zamówienie zrealizowano w dniu 28 stycznia 2011 r. W dniu 9 kwietnia 2010 r. za pomocą faksu nadano zamówienie Nr (...), przedmiotem, którego były wózek do sprzątania mały, dwa wózki do sprzątania duże oraz pięć wózków dwupółkowych transportowych. Zamówienie zrealizowano w dniu 20 maja 2010 r. Obydwa zamówienia zrealizowano bezzwłocznie po kontakcie telefonicznym pozwanego z powodem.

dowód:

- faktury VAT k. 15-34,

- wyciąg z rachunku bankowego k. 35-39

- nota księgowa k. 81, 84,

- potwierdzenie realizacji zamówień, k. 80, 83,

- raport wysłania faksu, k. 150, 82,

- przesłuchanie świadka K. N. k. 297-299,

W związku ze zwłoką w realizacji zamówienie (...) (...)-459/10 oraz(...)strona pozwana dokonała potrącenia w kwocie 504,30 zł oraz 2407,30 zł.

dowód:

- oświadczenie o potrąceniu k. 88

- pismo z dnia 28.06.2011 r., k. 86

Pozwany dokonał zapłaty kwoty 942,33 zł objętej żądaniem pozwu po wytoczeniu powództwa w dniu 28 października 2013 r., nie wskazując sposobu rozliczenia należności. Powód rozliczył w/w kwotę tytułem faktury nr (...) oraz częściowo faktury nr (...) o czym poinformował pozwanego.

dowód:

- wyciąg z rachunku bankowego k. 114

- pokwitowanie z dnia 25.08.2014 r. wraz z notą odsetkową oraz potwierdzeniem nadania, k. 155-157

- potwierdzenie dokonania płatności, k. 87

Powód informował pozwanego o powstałych zaległościach w płatnościach wystawiając noty odsetkowe oraz wzywając pozwanego do zapłaty należności dochodzonych pozwem.

dowód:

- noty odsetkowe k.7,10-11,

- ostateczne wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania, k. 8-9, 12-13,

Pozwany po otrzymaniu noty odsetkowej z dnia 30 stycznia 2012 r. - nr 1/01/2012 zakwestionował odsetki od faktur (...).

dowód:

- pismo L.dz.W.Sz.S.FF/-301-143/12, k. 14

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było, że strony zawarły dwie umowy na dostarczanie asortymentu do sprzątania oraz fakt, że powód po dokonanej dostawie wystawiał na rzecz pozwanego faktury VAT z określonym terminem płatności. Żadna ze stron nie kwestionowała również faktu, że pozwany z tytułu łączącego strony stosunku obligacyjnego był zobowiązany do zapłaty ceny. Pozwany nie zaprzeczył również, że dokonywał płatności z tytułu faktur objętych niniejszym postępowaniem po wskazanych terminach płatności ujawnionych w dokumentach. Spór między stronami dotyczył wysokości świadczenia należnego stronie powodowej, a objętej żądaniem pozwu. Pozwany bowiem podniósł bezprzedmiotowość żądania co do kwoty 942,33 zł, wskazując iż została uiszczona po wniesieniu pozwu oraz wygaśnięcie zobowiązania do kwoty 2911,60 zł wobec potrącenia dokonanego po wniesieniu pozwu. Ponadto pozwany podniósł zarzut błędnego wyliczenia odsetek od faktur nr (...) z dnia 03 grudnia 2009 r.; 407/12/09 z dnia 07 grudnia 2009 r.; 415/12/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.; 173/05/10 z dnia 06 maja 2010 r.; 192/05/10 z dnia 18 maja 2010 r., skutkując nieistnieniem zobowiązania. Ponadto strona pozwana podniosła, że doszło do przedawnienia roszczeń objętych niezapłaconymi fakturami VAT nr (...) z dnia 17 stycznia 2011 r. oraz nr 101/03/11 z dnia 10 marca 2011 r. Strona pozwana poddała także w wątpliwość konieczność zapłaty odsetek ustawowych od zapłaconych po terminie faktura VAT o nr: (...) z dnia 02 czerwca 2010 r.; 192/05/10 z dnia 18 maja 2010 r.; 191/05/10 z dnia 17 maja 2010 r.; 173/05/10 z dnia 06 maja 2010 r., 109/03/10 z dnia 22 marca 2010 r.; 91/03/10 z dnia 15 marca 2010 r.; 36/02/10 z dnia 02 lutego 2010 r.; 20/01/10 z dnia 21 stycznia 2010 r.; 415/12/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.; 407/12/09 z dnia 07 grudnia 2009 r.; 404/12/09 z dnia 03 grudnia 2009 r., 148/04/09 z dnia 16 kwietnia 2009 r. z uwagi na przedawnienie roszczeń.

Odnosząc się do zarzutu potrącenia wskazać należy, iż zarzut ten jest w całości nieuzasadniony. Rozstrzygając w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów w tym o faktury, noty obciążeniowe, pisma stron, potwierdzenia nadania faksu, jak również na przesłuchaniu świadka K. N..

Zdaniem Sądu nie można przyjąć, że w dniach 30 grudnia 2010 r. oraz 9 kwietnia 2010 r. doszło do skutecznego złożenia zamówień przez stronę pozwaną. Przeczą temu wszelkie okoliczności zdarzenia. Strona powodowa przed złożeniem przedmiotowych zamówień wywiązywała się z zamówień ze stroną pozwaną bez żadnych opóźnień pomimo, iż pozwany niemalże nieustannie nie dotrzymywał terminów płatności. Co więcej powód zrealizowała zamówienie bezzwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia telefonicznego. Fakt, iż strona pozwana przedstawiła dowód na transmisję danych nie jest równoznaczny z tym, iż powód odebrał niewadliwy faks zawierający treść zamówienia. Trudno zatem przyjąć mając na uwadze historię współpracy stron, iż doszło do zwłoki w realizacji zamówienia po stronie powodowej.

Zgodnie z art. 498 § 1 k.c. , do warunków dokonania potrącenia należą wzajemność i jednorodzajowość obu wierzytelności, wymagalność oraz zaskarżalność. W przedmiotowym przypadku brak jest podstaw, aby uznać, iż naliczenie kary umownej przez stronę pozwaną było niewadliwe, a tym samym by istniała wymagalna wierzytelność nadająca się do potrącenia. W konsekwencji należy uznać, iż strona powodowa nie stała się dłużnikiem pozwanego.

Zdaniem Sądu nieuzasadnionym jest również podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczeń z uwagi na przerwanie jego biegu. Zgodnie z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się m. in. : przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Odnosząc powyższe rozważania do niniejszej sprawy Sąd wskazuje, że powód słusznie upatruje swoich uprawnień w instytucji uznania niewłaściwego, które można określić najbardziej ogólnie jako przyznanie przez dłużnika wobec wierzyciela istnienia długu. Jest to oświadczenie wiedzy zobowiązanego, będące wyrazem jego świadomości, istnienia skierowanego przeciwko niemu roszczenia. Oświadczeniu temu nie towarzyszy zamiar, ani nawet świadomość, wywołania skutków prawnych. Przerwanie biegu przedawnienia następuje z mocy ustawy. Wypada zauważyć, że potrącenie, choć dokonywane przez podmiot występujący w roli wierzyciela, zawiera w sobie uznanie dotyczące własnego długu ogólnie bowiem rzecz ujmując, zachowanie takie wskazuje na świadomość bycia dłużnikiem. W przedmiotowym przypadku prócz potrącenia wierzytelności przez pozwanego zajął on także stanowisko, co do przesłanej mu przez powoda w dniu 30 stycznia 2012 r. noty odsetkowej nr 1/01/2012 w odpowiedzi, na którą wskazał, iż w trzech fakturach odsetki zostały błędnie naliczone. Takie zachowanie zdaniem Sądu niewątpliwie świadczy, iż pozwany miał świadomość bycia dłużnikiem, a podniesione przez stronę powodową uznanie powództwa jest w pełni uzasadnione.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego w przedmiocie błędnego określenia daty wymagalności odsetek oraz ich niewłaściwego naliczenia nie budzi wątpliwości Sądu, iż w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie ustawa z dnia 12 czerwca 2003 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U.2003.139.1323) co wynika między innymi z art. 3 pkt 1 i pkt 3 tej ustawy określającej jej zakres podmiotowy. Należy zaznaczyć, iż stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U.2013.403) do transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Oznacza to, iż w sprawie należy oprzeć się na przepisach poprzedniej ustawy z dnia 12 czerwca 2003 r. jako że podstawę zobowiązania strony pozwanej stanowią umowy z dnia 15 marca 2010 r. oraz 9 grudnia 2010 r. a wszystkie faktury objęte żądaniem pozwu zostawione wystawione przed wejściem w życie wspomnianej ustawy z 8 marca 2013 r.

Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy z 12 czerwca 2003 r. jeżeli strony w umowie przewidziały termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swojego świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku - do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego. Natomiast stosownie do art. 9 ustawy czynność prawna wyłączająca lub ograniczająca uprawnienia wierzyciela lub obowiązki dłużnika, o których mowa w art. 5-8, jest nieważna. W doktrynie wskazuje się, iż do postanowień wyłączających lub ograniczających uprawnienia wierzyciela lub obowiązki dłużnika, o których mowa w art. 5-8 ustawy, niewątpliwie można zaliczyć: klauzule dotyczące ustalenia wysokości odsetek w wysokości niższej niż wynika to z przepisów ustawy czy klauzule dotyczące skrócenia okresu, za który należą się odsetki. Tym samym wierzycielowi przysługuje prawo do naliczenia odsetek ustawowych w oparciu o wskazane przepisy tj. za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swojego świadczenia i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku - do dnia zapłaty. W myśl zaś art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy. Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, że sposób naliczenia odsetek przez stronę powodową nie był wadliwy, a strona pozwana w sposób wystarczający nie udowodniła swojego twierdzenia. Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt 1 rozstrzygnięcia.

W części, w której powód cofnął pozew, postępowanie należało umorzyć w oparciu o przepis art. 355 kpc w zw. z art. 203 kpc jak pkt 2 wyroku .

O kosztach postępowania należało orzec na podstawie art. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Nie ulega bowiem wątpliwości , iż w przypadku cofnięcia pozwu ( a w tym przypadku - częściowego cofnięcia pozwu ) wskutek zapłaty dokonanej po jego wniesieniu , pozwanego należy uznać za przegrywającego sprawę w rozumieniu art. 98 kpc, gdyż nie płacąc w terminie swych wymagalnych zobowiązań dał powód do wytoczenia procesu ( por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1984 r. , sygn.. IV CZ 196/84 ) . Na koszty powoda złożyły się : kwota 30 zł z tytułu uiszczonej opłaty sądowej od pozwu, kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, oraz kwota 17 zł opłaty od pełnomocnictwa. W sumie koszty powoda wyniosły 647 zł, którą to kwotę Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanego w pkt 3.