Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant st.sekr.sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Jacka Kępińskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r

sprawy A. W.

obwinionego o wykroczenie z art. 86§1 kw w zw z art. 26 ust 2 Ustawy Prawo o ruchu drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie IX Wydziału Karnego

z dnia 15 czerwca 2015 sygn. akt IX W 1906/15

I.zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że uchyla orzeczenie zawarte w pkt. II i III;

II.w pozostałym zakresie wyrok ten utrzymuje w mocy;

III.kosztami procesu za postepowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VII Ka 903/15

UZASADNIENIE

A. W. został obwiniony o to, że w dniu 16 lutego 2015 r. ok. godz. 15:35 w O. na skrzyżowaniu ulic (...) kierując samochodem m‑ki R. o nr rej. (...), skręcając w drogę poprzeczną nie ustąpił pierwszeństwa dla osoby pieszej przechodzącej przez oznakowane przejście dla pieszych, w wyniku czego doprowadził do jej potrącenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 26 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt IX W 1906/15 obwiniony A. W. został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 26 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, za co na podstawie art. 86 § 1 k.w. został skazany na karę grzywny w wymiarze 1.000 zlotych. W pkt II wobec obwinionego orzeczono środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 6 miesięcy, zaś w pkt III nałożono na niego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu. W pkt IV obwiniony został zwolniony od kosztów postępowania, w tym opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony , zaskarżając go w części co do środka karnego. Wymieniony podniósł zarzut rażącej surowości orzeczonej wobec niego kary, polegającej na orzeczeniu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres sześciu miesięcy, nie uwzględniając okoliczności, iż wskutek orzeczonego zakazu zostanie on pozbawiony możliwości zarobkowania jako kurier oraz innych znaczących okoliczności, co sprawia, że wymierzona kara jest nadmiernie wysoka, niewspółmierna i wyjątkowo dotkliwa.

Nadto obwiniony wraz z apelacją przedstawił nowe dowody, w postaci zaświadczenia z pracy, zaświadczenia o wysokości zasiłku jego żony oraz umowę kredytową z (...) Bank (...).

Podnosząc powyższy zarzut skarżący wniósł o zmianę powyższego wyroku poprzez uchylenie środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres sześciu miesięcy, oraz zawieszenie rozstrzygnięcia co do nałożonego na niego obowiązku zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

Sąd zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Trafny jest zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonego środka karnego.

Na wstępie stwierdzenia wymaga, że orzeczony na podstawie art. 86 § 3 k.w. środek karny ma charakter fakultatywny, wobec czego jego zastosowanie nie wynikało jedynie z faktu popełnienia określonego wykroczenia. Sąd pierwszej instancji uznał, że wobec naruszenia przez obwinionego podstawowych zasad ostrożności i bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czasowe wyeliminowanie go z ruchu jako kierowcy jest zasadne. W dalszej części Sąd ten wywiódł, że obwiniony potrącił osobę pieszą na skutek nie zachowania szczególnej ostrożności, nie ustąpił jej pierwszeństwa, przez co spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie obserwował zmieniającej się na drodze sytuacji, zlekceważył tym samym obowiązki wynikające z art. 26 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Z tych względów Sąd pierwszej instancji uznał, że orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy wpłynie na obwinionego wychowawczo.

Podkreślenia wymaga, że z mocy art. 33 § 5 k.w. dyrektywy wymiaru kary określone w § 1-4 tego przepisu znajdują odpowiednie zastosowanie do środków karnych. Wśród wymienionych tam kryteriów ustawodawca ujmuje m. in. stopień społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do ukaranego, a nadto rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

Zawarte w motywach uzasadnienia stwierdzenie Sądu pierwszej instancji, że waga naruszonych przez obwinionego obowiązków i reguł ostrożności jest znaczna zasługuje na podzielenie jednakże – co odnotować należy- nie są to wyłączne kryteria oceny społecznej szkodliwości, które należało mieć na uwadze.

Trafnie wywodzi skarżący, że poszkodowana w kolizji z dnia 16 lutego 2015 r. nie doznała żadnych obrażeń i nie było konieczne udzielanie jej pomocy lekarskiej. Tym samym uwzględniając, że przedmiotem ochrony art. 86 § 1 k.w. jest bezpieczeństwo w ruchu drogowym, należy uznać, że wskazane dobro nie doznało na skutek działania obwinionego znacznego uszczerbku, co jest o tyle istotne, że znamiona przedmiotowego wykroczenia wyczerpują także czyny, które powodują uszkodzenia ciała, lub choćby zniszczenie mienia.

Rację ma skarżący podnosząc, że z uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji nie wynika, aby zostały uwzględnione jego właściwości, warunki osobiste i majątkowe, jego stosunki rodzinne i sposób życia przed popełnieniem wykroczenia, jak również jego zachowanie po tym zdarzeniu.

Należy poddać w wątpliwość, czy wymierzenie obwinionemu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy spełni wobec niego cele wychowawcze. Nic nie wskazuje bowiem na to, aby z uwagi na popełnienie jednego wykroczenia wymagał on dodatkowego oddziaływania w celu przestrzegania przezeń porządku prawnego. Obwiniony jest osobą dotychczas niekaraną za przestępstwa i wykroczenia. Od dnia popełnienia przypisanego mu czynu wciąż pracuje jako kierowca, na co dzień korzysta więc z pojazdów mechanicznych. Na przestrzeni kilku miesięcy nie ujawniono, aby w okresie trwania postępowania spowodował inne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Nie można było pominąć i tej okoliczności, że obwiniony pracuje jako kierowca i jego zarobki stanowią podstawowe źródło utrzymania jego rodziny. Dalej należy dostrzec, że obwiniony jest ojcem rocznego dziecka, a jego małżonka przebywa na urlopie macierzyńskim. Wymienieni w dniu 11 lutego 2014 r. zawarli z (...) Bankiem (...) S.A. umowę kredytu mieszkaniowego na kwotę 186.750,50 złotych. Okoliczności te nie zostały wzięte pod uwagę na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

W ocenie Sądu odwoławczego niezależnie od tego, czy wychowawczy cel środka karnego zostałby osiągnięty, ponad wszelką wątpliwość środek ten pozbawiłby obwinionego możliwości zarobkowania, a skutki tego byłyby wyjątkowo dotkliwe nie tylko dla niego, ale i osób dla niego najbliższych. Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, mając na względzie jednostkowy, incydentalny charakter czynu, a także dotychczasowy nienaganny tryb życia obwinionego, byłoby rażąco niewspółmierne.

Z uwagi na powyższe zaskarżony wyrok należało zmienić zgodnie z wnioskiem apelacyjnym, uchylając rozstrzygnięcia zawarte w pkt II i III. Sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy w pozostałym zakresie, albowiem w granicach środka odwoławczego nie zaistniały inne uchybienia, ani też nie wystąpiła żadna okoliczność uzasadniająca wyjście poza te granice i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy. Wskazane rozstrzygnięcia zapadły na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

Z uwagi na uwzględnienie apelacji obwinionego w całości, na podstawie art. 636 §1 kpk w zw. z art. 119 k.p.o.w. należało obciążyć kosztami procesu za postępowanie odwoławcze Skarb Państwa, o czym orzeczono w pkt III.