IV Cz 433/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Wydział:
-
Skład sędziowski:
-
Słowa kluczowe:
Podstawa prawna:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-09-2013
-
Osoba publikująca:Iwona Janeczek
-
Korektor:Barbara Foltyn
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV Cz 433/13
POSTANOWIENIE
Dnia 23 sierpnia 2013 r.
Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Andrzej Jastrzębski (spr.)
Sędziowie SO: Elżbieta Jaroszewicz, Mariusz Struski
po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013 roku w Słupsku
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa A. R.
przeciwko Staroście S.
o ustalenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego
na skutek zażalenia powódki od postanowienia Sądu Rejonowego w Słupsku
z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt I C 803/13
postanawia: oddalić zażalenie.
Sygn. akt IV Cz 433/13
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Słupsku odrzucił pozew powódki złożony przez zawodowego pełnomocnika, po ustaleniu, że powódka złożyła sprzeciw od wydanego orzeczenia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S.(dalej S.K.O.) oddalającego jej wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej jest nieuzasadniona. W oddalonym wniosku, który zgodnie z art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm., dalej - u.g.n.) zastępuje pozew, jako pozwany został wskazany Starosta S., gdy tymczasem Starosta S.działając w imieniu właściciela - Skarbu Państwa wypowiedział powódce dotychczasową opłatę roczną z tytułu prawa użytkowania wieczystego. Sąd I instancji przywołując poglądy tak komentatorów jak i Sądu Najwyższego podkreślił, że stwierdzonego braku w zakresie zdolności sądowej pozwanego nie da się uzupełnić jako, bowiem był to brak pierwotny i nieusuwalny pozwu i w konsekwencji odrzucił pozew na podstawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c.
W złożonym zażaleniu pełnomocnik A. R. domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia, podnosząc, iż rozstrzygniecie sądu I instancji narusza przepisy art. 199 § 1 pkt 3 k.pc., art. 199 § 2 k.p.c., art. 130 § 1 k.pc. oraz art. 78 ust 2 i 3 w związku z art. 80 ust 2 u.g.n. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że mylne oznaczenie przeciwnika we wniosku o ustalenie że aktualizacja opłaty z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona złożonym w postępowaniu prowadzonym przez S.K.O. w S. powinno prowadzić do odrzucenia pozwu. Zarzucił też sądowi I instancji naruszenie art. 194 § 1 k.p.c. poprzez nierozpoznanie wniosku powódki o wezwanie przez sąd do wzięcia udziału w sprawie Skarbu Państwa.
Rozpoznając złożone zażalenie Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie jest bezzasadne.
Treść art. 80 ust. 2 u.g.n. wskazuje, że złożenie sprzeciwu skutkuje przekazaniem przez SKO pierwotnego wniosku i akt sprawy do rozpoznania przez sąd powszechny. Wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona lub jest uzasadniona w innej wysokości zastępuje pozew. Charakteru pozwu nabiera w tym przypadku pierwotny wniosek, a nie sprzeciw, a zakres kognicji sądu wyznaczają stanowiska stron, co do sposobu i wysokości stawek wyrażone w tym wniosku użytkownika wieczystego. Wskazać również należy wobec zarzutów zażalenia, że rzeczą sądu powszechnego w postepowaniu wywołanym wnioskiem pierwotnie kierowanym do S.K.O. nie jest ocena postepowania przez tym organem. Sąd bowiem nie sprawuje bowiem funkcji kontrolnej lub nadzorczej nad S.K.O., lecz od początku (od nowa) samodzielnie rozstrzyga spór o zasadność dokonanej aktualizacji opłaty rocznej. Wniesienie sprzeciwu, o którym mowa art. 80 u.g.n. jest zatem równoznaczne z wniesieniem pozwu.
W tej sytuacji uznać nalezy, że wniosek, który w specyfice niniejszego postepowania pełni rolę pozwu winien w sposób precyzyjny wskazywać właściwą stronę postepowania, mająca zdolność sądowa. W materii możliwości usunięcia braku zdolności sądowej w analogicznej sprawie wypowiedział się Sąd Najwyższy w przywołanym w uzasadnieniu postanowienia orzeczeniu z dnia 15.05.2009 r. w sprawie II CSK 681/08, które to stanowisko w całości skład orzekający w niniejszej sprawie akceptuje, bez potrzeby jego ponownego przytaczania.
W konsekwencji powyższego uznać należy, że argumentacja zażalenia stanowi jedynie polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem sądu I instancji, co w konsekwencji legło u podstaw oddalenia zażalenia na mocy art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 k.p.c.