Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 sierpnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Ślusarczyk

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2013 roku

sprawy S. K.

oskarżonego o przestępstwo z art.190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 27 grudnia 2012 roku sygn. akt IX K 957/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu

w K..

Sygn. akt IX Ka 447/13

UZASADNIENIE

S. K. został oskarżony o to, że w dniu 19 czerwca 2012 roku w K. kierował groźby pozbawienia życia i uszkodzenia ciała wobec żony T. K. (1), przy czym groźby te w zagrożonej wzbudziły uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione

tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 27 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy w Kielcach uznał:

I.  oskarżonego S. K., w ramach czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, uznał za winnego tego, że w dniu 19 czerwca 2012 roku w K. kierował groźby pozbawienia życia wobec żony T. K. (1), przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, co stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu S. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania od dnia 19 czerwca 2012 roku do dnia 20 czerwca 2012 roku;

III.  na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego S. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa pozostałych kosztów sądowych;

IV.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. J. kwotę 531,36 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4 i 7 kpk poprzez orzeczenie z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w tym odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego i oparcie ustaleń faktycznych o zeznania pokrzywdzonej;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający istotny wpływ na wynik sprawy, a polegający na uznaniu, iż w świetle materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 190 kk.

Wskazując na powyższe zarzuty, n podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 kpk wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku w całości, poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu zabronionego, względnie o :

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
I instancji.

Z ostrożności procesowej, n podstawie art. 437 § 4 kpk zarzucił:

- rażącą niewspółmierność kary w stosunku do winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary;

wobec powyższego wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju, względnie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie i w efekcie musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania. Trafny był zarzut obrazy prawa procesowego, a konkretnie art. 7 kpk, co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd uznał zeznania pokrzywdzonej za wiarygodne dlatego, że konsekwentnie i w sposób logiczny twierdziła, że oskarżony, kiedy wróciła do domu zaczął kierować do niej używając wulgaryzmów groźby karalne. Sąd nie zwrócił jednak uwagi na to, że te jej zeznania są odmienne. Raz twierdziła, że oskarżony odgrażał jej się zabójstwem siedząc na ławce przed domem po tym, jak tylko weszła na podwórko i podeszła do niego wracając z bazaru zaś w innym miejscu zeznała, że fakt ten miał miejsce dopiero jak oboje weszli do domu i przygotowała posiłek (k. 8 , k. 18-19). Odmienność jej zeznań dotyczy również faktu używania przez oskarżonego przemocy.
Z zeznań złożonych na rozprawie wynika , że przed wypowiedzeniem gróźb oskarżony miał wobec niej użyć także siły fizycznej chwytając ją za ramiona (k. 79) o czym wcześniej
w postępowaniu przygotowawczym nie wspominała. W tych zeznaniach również odmiennie opisała okoliczności w jakich oskarżony miał grozić jej zabójstwem.

Ponadto przy ocenie zeznań pokrzywdzonej sąd nie zwrócił uwagi na to, że nie w pełni korespondują one z zeznaniami policjanta K. W., który przybył na wezwanie w celu załatwienia interwencji. Z jego zeznań nie wynika bowiem, aby w jego obecności w trakcie interwencji oskarżony miał wulgarnie odgrażać się żonie zabójstwem (k. 80). Zeznał on, że oskarżony w jego obecności jedynie używał słów wulgarnych ale nie groził żonie zabójstwem. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem sądu wedle, którego zeznania
T. K. pozostają w zgodzie z zeznaniami K. W., tak jak to wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku ( k. 92).

Sąd odczytując na rozprawie zeznania T. K.nie zwrócił uwagi na powyższe odmienności, dotyczące faktów o istotnym w sprawie znaczeniu i nie wyjaśnił ich przyczyny. Zaniechanie to doprowadziło do naruszenia art. 7 kpk i w konsekwencji skutkowało tym, że dokonana ocena zeznań T. K.nie jest prawidłowa. Skąpość materiału dowodowego, który ogranicza się praktycznie do zeznań pokrzywdzonej i wyjaśnień oskarżonego powinna obligować sąd do szczególnej wnikliwości i staranności w wyjaśnianiu sprawy. Dokonując oceny zeznań T. K.nie można było pominąć i zaniechać wyjaśnienia rzeczywistej przyczyny różnic pojawiających się, w jej zeznaniach. Powyższe zaniechanie czyni dokonaną ocenę nie swobodną lecz dowolną co w efekcie musiało skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w trybie art. 437 par. 1 kpk w zw. z art. 438 kpk.

Sąd ponownie rozpoznając sprawę przeprowadzi całe postępowanie od początku. Przesłucha oskarżonego oraz świadków. Zażąda notatników służbowych interweniujących policjantów. Wyjaśni wszystkie wskazane wyżej odmienności zeznań T. K. i wyjaśni co było ich rzeczywistą przyczyną. Zebrany materiał dowodowy oceni zgodnie z treścią art. 7 kpk.

SSO Andrzej Ślusarczyk