Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 14 listopada 2014 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego (...)powód (...) (...)wniósł o zasądzenie od S. S. kwoty 20.692,41 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2014 roku do dnia zapłaty od kwot tam wyszczególnionych, a także kosztów procesu, w tym zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 złotych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego za korzystanie z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) S.A., którą to wierzytelność nabył na podstawie umowy o przelew wierzytelności. Podniósł też, że na sumę wskazaną w pozwie składają się kwoty:

-

224,99 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami od dnia 13 sierpnia 2013 roku do 13 listopada 2014 roku w wysokości 36,71 złotych,

-

2.510,55 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami od dnia 16 lipca 2013 roku do 13 listopada 2014 roku w wysokości 434,56 złotych,

-

136,73 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami od dnia 13 czerwca 2013 roku do 13 listopada 2014 roku w wysokości 25,27 złotych,

-

15.031,61 złotych wynikająca z noty karnej nr (...) wraz z odsetkami od dnia 17 września 2013 roku do 13 listopada 2014 roku w wysokości 2.264,63 złotych,

-

27,36 złotych wynikająca z noty odsetkowej nr (...) z dnia 29 października 2013 roku ( pozew k. 41-44).

W dniu 18 grudnia 2014 roku Sąd Rejonowy (...)w sprawie VI Nc-e (...) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości ( nakaz zapłaty k. 9-10).

Od powyższego orzeczenia pozwany wniósł skutecznie sprzeciw, zaskarżając je w całości. Podniósł, że umowę z (...) S.A. zawarł będąc w stanie wyłączającym swobodne podejmowanie decyzji. Wskazał też, że po otrzymaniu wezwania do zapłaty złożył do Prokuratury Rejonowej W.-M. zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa na jego szkodę, w którym podniósł, że o roszczeniach (...) Centertel powziął informację w chwili otrzymania oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z dnia 1 września 2013 roku ( sprzeciw wraz z załącznikami k. 13-20).

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymywały dotychczasowe stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. jako (...) zawarła ze S. S. jako (...) umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych: nr (...). (...) i (...). (...) z dnia 24 maja 2013 roku oraz (...). (...) z dnia 28 maja 2013 roku, każdą na okres 24 miesięcy. W umowach tych strony postanowiły, że równowartość ulg przyznanych abonentowi w związku z zawarciem umów wynosiła odpowiednio dla każdej z nich 4.773,70 złotych, 4.434 złotych i 4.434 złotych.

Zakres i warunki świadczenia usług telekomunikacyjnych przez Operatora określał Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z jego postanowieniami, przez zawarcie umowy Operator zobowiązał się do świadczenia usług telekomunikacyjnych zgodnie z Regulaminem, a Abonent – do uiszczania opłat określonych w cenniku i do przestrzegania postanowień Regulaminu (§ 10 pkt. 2). Zgodnie z § 16 i 17 Regulaminu, opłaty za powyższe usługi określone miały być w rachunku telefonicznym wystawionym przez Operatora, który to rachunek Abonent winien był zapłacić w terminie 14 dni od daty jego wystawienia z zastrzeżeniem, że w razie opóźnienia którejkolwiek płatności Operatorowi przysługuje prawo do naliczenia Abonentowi odsetek za zwłokę w wysokości ustawowej za każdy dzień opóźnienia, od nieuiszczonych opłat, poczynając od dnia następującego po dniu, w którym upłynął termin płatności rachunku. Operator zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym lub zawieszenia świadczenia usług telekomunikacyjnych, bez prawa do odszkodowania oraz bez wcześniejszego uprzedzenia Abonenta m.in. w przypadku naruszenia przez Abonenta postanowień Regulaminu, działania na szkodę Operatora lub korzystania z usług telekomunikacyjnych Operatora niezgodnie z prawem lub umową (§ 20 pkt 3.6.). Zgodnie natomiast z postanowieniem zawartym w § 20 pkt. 8, w przypadku umowy na czas określony, z której zawarciem wiązało się przyznanie Abonentowi przez Operatora ulgi, Operator był uprawniony żądać kary umownej z tytułu rozwiązania umowy przez Abonenta lub przez Operatora z przyczyn leżących po stronie Abonenta przed upływem okresu, na który umowa została zawarta, w wysokości wynikającej ze szczególnych warunków oferty ( umowy nr (...). (...), (...). (...), (...). (...) k. 83-116, Regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych k. 117).

Z tytułu świadczonych usług (...) wystawił na rzecz S. S. faktury VAT: nr (...) z dnia 29 maja 2013 roku na kwotę 736,73 złotych z terminem płatności do dnia 12 czerwca 2013 roku, nr (...) z dnia 29 czerwca 2013 roku na kwotę 2.510,55 złotych z terminem płatności do dnia 15 lipca 2013 roku, nr (...) z dnia 29 lipca 2013 roku na kwotę 224,99 złotych z terminem płatności do dnia 12 sierpnia 2013 roku, notę odsetkową nr (...) z dnia 29 października 2013 roku od kwoty wynikającej z faktury nr (...) na kwotę 27,36 złotych oraz notę obciążeniową nr (...) z dnia 1 września 2013 roku na kwotę 15.031,61 złotych z terminem płatności do dnia 16 września 2013 roku ( faktury VAT i noty k. 78-82).

W dniu 1 września 2013 roku Operator wypowiedział umowę S. S. ( okoliczność bezsporna).

W dniu 17 czerwca 2014 roku następca prawny (...) S.A. w W. dokonał cesji wierzytelności przysługującej mu wobec S. S. na rzecz (...) (...) ( porozumienie nr 1 z dnia 17 czerwca 2014 roku wraz z załącznikami k. 46-63).

W dniu 4 lipca 2014 roku nabywca wierzytelności wezwał S. S. do zapłaty ( wezwanie do zapłaty k. 66).

Do dnia wniesienia pozwu należność nie została spłacona ( okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów złożonych do akt przez strony W odniesieniu do dokumentów, które zostały przedłożone w formie zwykłych kserokopii, strony nie zakwestionowały rzetelności ich sporządzenia ani nie żądały złożenia przez stronę przeciwną ich oryginałów (zgodnie z art. 129 kpc). Również i Sąd badając te dokumenty z urzędu, nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej, dlatego stanowiły podstawę dla poczynionych w sprawie ustaleń. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie, w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą razem zasadniczo spójny i nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Dodatkowo czyniąc ustalenia faktyczne Sąd uwzględnił zgodne twierdzenia stron w trybie art. 229 kpc oraz twierdzenia strony, którym przeciwnik nie zaprzeczył w trybie art. 230 kpc. Było to o tyle istotne, że stan faktyczny co do zasady był między stronami bezsporny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do kwoty 17.962,09 złotych, natomiast w pozostałej części podlegało ono oddaleniu. Nie ulega wątpliwości, iż podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia każdej sprawy cywilnej stanowi materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 101 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 121 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6–7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Palestra 1998, nr 1–2, str. 204).

Niniejszym pozwem powód domagał się zapłaty na jego rzecz kwoty 20.692,41 złotych wynikającej z umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartych z pozwanym przez poprzednika prawnego powoda stosownie do zasad przewidzianych w art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku – Prawo telekomunikacyjne (tj. Dz. U. z 2014 roku, poz. 243 ze zm.). Żądanie powoda znajduje oparcie w art. 509 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Stosownie natomiast do art. 510 § 1 kc, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Z kolei wierzytelność (...) S.A. została nabyta w wyniku połączenia z (...) S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 roku – Kodeks spółek handlowych (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 1030 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako ksh), na podstawie art. 494 § 1 ksh, w myśl którego spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Na podstawie powołanych wyżej przepisów zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia nie budziła więc wątpliwości.

W ocenie Sądu roszczenie powoda nie zostało jednakże udowodnione w całości co do wysokości. W złożonych do akt dokumentach potwierdzenie znalazły kwoty: 224,99 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami w wysokości 36,71 złotych, 2.510,55 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami w wysokości 434,56 złotych, 136,73 złotych wynikająca z faktury nr (...) wraz z odsetkami w wysokości 25,27 złotych oraz 27,36 złotych wynikająca z noty odsetkowej nr (...).

Odnośnie kwoty wskazanej w nocie obciążeniowej z dnia 1 września 2013 roku na kwotę 15.031,61 złotych, mającej stanowić sumę kar umownych w wysokości przyznanych pozwanemu ulg należy wskazać, że nie została ona udowodniona. Ze znajdujących się w aktach sprawy odpisów umów wynika, że łączna suma ulg przyznanych pozwanemu wyniosła 13.642,70 złotych. Zgodnie zaś z wyliczeniem odsetek na dzień 13 listopada 2014 roku znajdującym się na k. 68 jako załącznik do pozwu, powód od w/w noty obciążeniowej naliczył odsetki od dnia 8 maja 2014 roku w łącznej wysokości 2.264,63 złote. Wobec odmiennej kwoty, którą przyjął Sąd, należało także ustalić, że kwota odsetek wyniosła od tej samej daty do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu 923,22 złote.

O odsetkach ustawowych doliczonych do powyższych kwot Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Stosownie do tego, Sąd w pkt. I i II wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 17.962,09 złotych, stanowiącą sumę wszystkich wymienionych wyżej kwot wraz z naliczonymi od nich odsetkami ustawowymi oraz oddalił powództwo w pozostałej części.

Z kolei o odsetkach ustawowych od zasądzonej kwoty od dnia wniesienia pozwu, tj. 14 listopada 2014 roku, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 482 § 1 kc, w myśl którego od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Na marginesie należy wspomnieć, że argumenty pozwanego w żaden sposób nie wykazały niezasadności żądania powoda. Co prawda pozwany podniósł, że złożył do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa, dołączając do niego potwierdzenie nadania przesyłki, jednakże nie wskazał żadnych szczegółów dotyczących prowadzonego postępowania (w tym m.in. sygnatury akt dochodzenia), które uwiarygodniłyby jego twierdzenia o toczącym się tam postępowaniu. Wobec tego Sąd, mając na względzie spoczywający w tym zakresie na pozwanym ciężar dowodu, nie badał w toku niniejszego procesu przedmiotowej kwestii. Dodatkowo należy wskazać, iż pozwany nie złożył nigdy oświadczenia o uchyleniu się od skutków wadliwej czynności prawnej w trybie i w terminie określonym w art. 88 kc.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania ( pkt III sentencji) stanowił art. 100 kpc, zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 17.962,09 złotych, co stanowi 86,80% żądanej kwoty 20.692,41 złote. W takim też stosunku wygrał on niniejszą sprawę.

Powód poniósł następujące koszty procesu: opłata od pozwu w wysokości 259 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym w wysokości 2.400 złotych – zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 ze zm.), powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, łącznie 2.676 złotych. Uwzględniając finalny wynik sprawy, pozwany powinien zwrócić na rzecz powoda kwotę 2.322,77 złotych.

Mając na uwadze wszystkie przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

(...)