Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Marcelina Trela

po rozpoznaniu w dnia 21 kwietnia 2015r. w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa R. Ć.

przeciwko (...) Spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 8.916 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda R. Ć. na rzecz pozwanego (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 1.217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt. XVI GC 2931/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 marca 2014r powód R. Ć. prowadzący działalność gospodarcza pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) R. Ć. wniósł o do Sądu Rejonowego w J. V Wydziału Gospodarczego pozew o zasądzenie od pozwanego (...) S.A ul. (...),(...)-(...) W. kwoty 8 916,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 11 stycznia 2014 do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi opłatę za korzystanie przez pozwanego w okresie od dnia 13 września 2010 do dnia 2 sierpnia 2013 roku z miejsca parkingowego na nieruchomości należącej do powoda dla naczepy (...) (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozostawionej przez J. B., po wygaśnięciu umowy leasingu zawartej z pozwanym. Powód podniósł, że przedmiotowa naczepa została usunięta z terenu należącego do powoda w dniu 2 sierpnia 2013r przez firmę (...) sp. z o. o. działającą w imieniu pozwanego. Jako podstawę prawną powództwa powód wskazał art. 225 k.c. Właściwość miejscowa uzasadnił treścią art. 38 k.p.c.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzut legitymacji biernej pozwanego, zarzut przedawnienia roszenia, zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu oraz złożył wniosek o dopozwanie J. B., na wypadek gdyby roszczenie powoda Sąd uznał za zasadne. Na uzasadnienie swoich zarzutów pozwany wskazał, iż art. 38 kpc nie ma zastosowania w okolicznościach przedmiotowej sprawy, ze wierzytelności objęte pozwem maja swoje źródło w umowie, której strona nie był pozwany, ze korzystający wiedział gdzie po rozwiązaniu umowy leasingu ma zwróć przedmiot leasingu, że korzystający działał bez upoważnienia pozwanego zawierając z powodem umowę o świadczenie usług parkingowych dla przedmiotu z wygasłej już umowy leasingu i że w związku z przedawnionym roszczeniem powoda pozwany może uchylić się od jego zapłaty.

Skutkiem podniesionego zarzutu niewłaściwości miejscowej Sądu, postanowieniem z dnia 4 czerwca 2014 r Sąd Rejonowy w J. V wydział Gospodarczy stwierdził swa niewłaściwość miejscowa i przekazał sprawę do rozpoznania do Sadu Rejonowego dla m. st W. w W. – Wydziałowi Gospodarczemu jako właściwemu do rozpoznania sprawy według właściwości miejsca siedziby strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. B. prowadzący działalność gospodarcza pod firma (...) zawarł w dniu 7 września 2009 roku z (...) SA umowę leasingu nr (...), której przedmiotem była naczepa (...) (...) o numerze rejestracyjnym (...). Na mocy tej umowy J. B. był korzystającym z naczepy w okresie od dnia 7 września 2006 roku do dnia 11 maja 2009r ( bezsporne ; poparte: umowa leasingu - k. 44 – 51 oraz oświadczenie o wypowiedzeniu leasingu – k. 52).

W dniu 11 maja 2009 roku (...) SA wypowiedział umowę korzystania z naczepy przez J. B. wraz z informacja dotyczącą tego gdzie zwrot przedmiotu leasingu (naczepa) powinien nastąpić na koszt korzystającego tj. do komisu (...) –T. w W., ul. (...) oraz informacją o terminie zwrotu przedmiotu leasingu tj. do dnia 18 maja 2009r ( bezsporne ; poparte: oświadczenie o wypowiedzeniu leasingu – k. 52).

W dniu 16 września 2010 J. B. poinformował na piśmie pozwanego, iż z uwagi na nieotrzymanie od (...) SA informacji o terminie oraz miejscu zwrotu przedmiotu leasingu naczepa została odprowadzona na teren należący do R. Ć. położony w K. ul. (...) wraz z dodatkową informacją, że koszty wynikające z parkowania w/w naczepy do momentu odebrania jej z parkingu ponosi pozwany ( bezsporne ; poparte: pismo adresowane do pozwanego z dnia 16 września 2010r - k. 18).

W dniu 20 września 2010 roku J. B. przesłał do wiadomości pozwanego pismo kierowane do Prokuratury Rejonowej w J. z informacją o pozostawieniu naczepy na neutralnym parkingu w celu jej zabezpieczenia jako sporny przedmiot leasingu. ( bezsporne ; poparte: pismo adresowane do wiadomości pozwanego z dnia 20 września 2010 r – k 19).

Powołana naczepa została usunięta przez (...) SA z terenu R. Ć. w dniu 2 sierpnia 2013 przez pracownika firmy działającej w imieniu (...) SA ( bezsporne ; poparte: protokół przejęcia i zabezpieczenia ruchomości z dnia 2 sierpnia 2013r).

W dniu 2 września 2009 r R. Ć. wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 8 916,00 zł z tytułu usługi parkingowej ( bezsporne ; poparte: dokument faktury VAT z dnia 02.09.2013r – k 21).

W dniu 24 września 2013 roku (...) SA pismem odmówił uiszczenia zapłaty wyjaśniając, że nigdy nie zlecał R. Ć. usługi parkingowej przedmiotowej naczepy i nie jest strona żadnej umowy w tym przedmiocie zawartej, jak też nigdy nie upoważniał nikogo, a w szczególności J. B. do działania w jego imieniu. Poinformował, że ewentualnym adresatem roszczeń powoda powinien być J. B., do którego R. Ć. z uwagi na możliwość powstania stosunku zobowiązaniowego o charakterze umowy przechowania lub postoju winien kierować roszczenia.

W odpowiedzi R. Ć. w dniu 7 października 2013r ponownie wezwał (...) SA do zapłaty kwoty 10.966,68 informując, że bezskuteczny upływ terminu zapłaty będzie skutkował dochodzeniem roszczeń na drodze postępowania sadowego ( bezsporne ; poparte: pismo pełnomocnika R. Ć. – k 23).

W dniu 19 grudnia 2013r R. Ć. dokonał ostatecznego wezwania – (...) SA do zapłaty, pomniejszając kwotę dochodzonego roszczenia do kwoty 8.916,00 zł kwotę podatku VAT z uwagi na jej odszkodowawczy zdaniem R. Ć. charakter -( bezsporne ; poparte: pismo R. Ć. – k 25).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty dołączone do akt sprawy, tj. pozwu i dokumentów załączonych do pozwu, odpowiedzi na pozew i dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew, w oparciu o twierdzenia stron, które nie były kwestionowane przez stronę przeciwną. Powód nie ustosunkowała się do twierdzeń i zarzutów zgłoszonych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew, pomimo zarządzenia przez Przewodniczącego dalszej wymiany pism przygotowawczych.

Wiarygodność przedłożonych dokumentów była kwestionowana z ostrożności procesowej przez stronę pozwaną, jednak nie zostały złożone wnioski o ich oryginały, a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd postanowił oddalić wniosek dopozwanie J. B. jako nieistotny dla rozstrzygnięcia w sprawie. Wniosek ten został bowiem złożony przez pozwanego z ostrożności procesowej jedynie wypadek uznania roszczenia powoda za zasadne. Przepis art. 194 KPC nie nakłada na Sąd obowiązku przeprowadzenia dochodzenia w celu ustalenia osoby, przeciwko której powód powinien kierować swoje roszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2000 r. II UKN 628/99).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny był między stronami w przeważającej części niesporny. Spór dotyczył natomiast kwestii prawnych. Pierwsza kwestia sporna dotyczyła tego, czy w okolicznościach niniejszej sprawy doszło do bezumownego korzystania nieruchomości powoda a jeśli tak czy pozwany jest zobowiązany wobec powoda do wynagrodzenia z tytułu tego korzystania.

W przedmiotowej sprawie powód twierdził, że podstawą dochodzonego roszczenia jest art. 225 k.c. na podstawie którego powód dochodził od pozwanego zapłaty za świadczone przez powoda usługi parkingowe na rzecz pozwanego. Zgodnie z brzmieniem art. 225 kc obowiązkiem posiadacza w złej wierze są takie same jak posiadacza w dobrej wierze od chwili kiedy ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy tj do m.in. wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Uprawnienia wynikające z tego przepisu są powiązane zwykle z uprawnieniami jakie przysługują właścicielowi np. nieruchomości z tytułu roszczeń windykacyjnych lub negatoryjnych. Tak SN w uchwale z dnia 9 marca 2007 r II CSK 457/06, gdzie SN podkreślił, że roszczenia określone w art. 224 §2 i art. 225 kc SA ściśle powiązane z roszczeniem windykacyjnym, jako jego uzupełnienie . Art. 225 reguluje stosunki bezumowne w sytuacji, kiedy rzecz znalazła się w jakikolwiek sposób w samoistnym posiadaniu niewłaściciela. Przepisy te nie maja zastosowania do stosunku umownego miedzy właścicielem a inna osobą na podstawie którego korzysta ona z rzeczy. W takim przypadku maja zastosowanie postanowienia umowy lub przepisy kodeksu cywilnego o zobowiązaniach.

Jednakże w okolicznościach rozpoznawanej sprawy powód jako strona na której w myśl art. 6 k.c. spoczywał ciężar udowodnienia powyższych okoliczności, nie wykazał by pozwany w okresie w jakim przedmiotowa naczepa pozostawała na nieruchomości powoda wszedł w posiadanie tej nieruchomości lub pozostawał jej posiadaczem. Powód dowiódł jedynie, że w okresie od dnia 13 września 2010 do 2 sierpnia 2013 roku naczepa należąca do pozwanego pozostawała na nieruchomości powoda, odprowadzona tam przez J. B., po roku od wypowiedzenia mu umowy leasingu przez pozwanego.

W ocenie Sądu jednak samo pozostawienie przez J. B. naczepy należącej do pozwanego na nieruchomości powoda w ww. okresie oraz poinformowanie go o tym nie spowodowało że pozwany przez ten fakt wszedł w posiadanie nieruchomości, na jakiej znajdowała się naczepa. Już ta okoliczność, że pozwany nie stał się posiadaczem nieruchomości powoda, zdaniem Sądu wyłącza zasadność dokonywania w dalszej kolejności oceny postępowania pozwanego z punktu widzenia oceny jego złej lub dobrej wiary jako posiadacza nieruchomości należącej do powoda, gdyż przesłanki te powinny być spełnione łącznie.

Kolejną przesłanką warunkującą odpowiedzialność pozwanego za korzystanie z rzeczy z art. 225 k.c. która powód powinien był w okolicznościach niniejszej sprawy udowodnić jest to, że oprócz wejścia pozwanego w posiadanie rzeczy zaistniał fakt istnienia tym momencie złej wiary pozwanego. Występowało tu bowiem ustawowe domniemanie istnienia dobrej wiary pozwanego, która powód winien był obalić. Powód uznał jednak ze skoro J. B. zawiadomił pozwanego o pozostawieniu przedmiotowej naczepy na nieruchomości powoda to można przyjąć że pozwany miał świadomość ze korzysta z nieruchomości i to w złej wierze. Posiadaczem w złej wierze jest jednak ten kto wie lub powinien wiedzieć na podstawie towarzyszących mu okoliczności zż nie przysługuje mu prawo własności. Zdaniem Sądu powód nigdy nie utracił posiadania nieruchomości na rzecz pozwanego a pozwany nigdy nie wszedł w posiadanie tej nieruchomości w dobrej ani tym bardziej nie utracił tej dobrej wiary przez samo poinformowanie pozwanego o tym, że należąca do niego rzecz została pozostawiona bez upoważnienia na cudzej nieruchomości.

W ocenie sadu art. 225 k.c. nie może także stanowić podstawy roszczenia powoda o zapłatę dochodzonej w niniejszej sprawie kwoty za usługę parkingową, jaka świadczył powód w niniejszej sprawie, zezwalając podmiotowi trzeciemu na pozostawienie na jego nieruchomości naczepy należącej do pozwanego. Powód bowiem jako podstawę zasadności roszczenia z tytułu bezumownego korzystania wystawił fakturę, w której tytułem zapłaty jest świadczenie usługi parkingowej. Powyższe w ocenie sądu świadczy o tym, ze źródłem roszczenia nie jest bezumowne korzystanie z nieruchomości, wynikające z art. 225 k.c. jak podnosi powód ale istnienie konkretnego stosunku zobowiązaniowego stanowiącego podstawę dla świadczonej przez powoda usługi parkingowej.

Jednakże także w tym przypadku powód, jako strona na której w myśl art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy, nie dowiódł by pozwanego łączyła z powodem jakakolwiek umowa, na podstawie której usługa parkingowa mogła być realizowana na rzecz pozwanego. Pozwany, zaś zakwestionował że kiedykolwiek zawierał jakąkolwiek umowę z powodem, w tym w szczególności umowę na parkowanie naczepy na posesji powoda. Zakwestionował także by upoważniał kogokolwiek do zawierania takich umów z powodem, w szczególności podmiot trzeci – J. B.. Co więcej pozwany wykazał, że naczepa nie powinna się znaleźć na parkingu należącym do powoda z uwagi na fakt, iż podmiot trzeci wiedział zarówno z umowy leasingowej oraz z pisemnego wskazania pozwanego gdzie i w jakim terminie naczepa winna zostać odstawiona. Miejsce to jak wskazują okoliczności niniejszej sprawy nie pokrywało się z miejscem wskazanym przez pozwanego. Ponadto z okoliczności faktycznych sprawy wynika, że J. B. po upływie roku czasu od wygaśnięcia umowy leasingu, bez porozumienia z pozwanym pozostawił naczepę – własność pozwanego na parkingu należącym do powoda. Działanie podmiotu trzeciego mimo obowiązujących go w tym zakresie umowy postanowień umowy oraz oświadczenia o wypowiedzeniu umowy było dokonane bez upoważnienia pozwanego, na własne ryzyko i rachunek podmiotu trzeciego. Stosunek zobowiązaniowy w przedmiocie usługi parkingowej powoda powstał wiec bez udziału i wiedzy pozwanego, zarówno co do warunków parkowania naczepy, czasookresu jej trwania, jak i gratyfikacji finansowej za tą usługę. W związku z powyższym w opisanych okolicznościach sprawy, nie można uznać, że stroną biernie legitymowaną z tytułu roszczenia powoda za usługę parkingowa jest pozwany. Ewentualnym adresatem roszczeń winien być podmiot trzeci - J. B., do którego powód winien kierować swoje roszczenia. Powód nie składał jednak wniosków w tym zakresie. Nie przyłączył się również do wniosku pozwanego o dopozwanie.

W konkluzji należy stwierdzić, że powód ani nie dowiódł w niniejszym postępowaniu wejścia przez pozwanego w posiadanie nieruchomości powoda, ani tym bardziej istnienia złej wiary pozwanego w okresie pozostawania na nieruchomości powoda naczepy należącej do pozwanego. Pozwany w niniejszej sprawie nie miał legitymacji procesowej co doprowadziło do oddalenia przez Sąd powództwa w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić w całości, o czym Sąd orzekł w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z wynikiem sporu. Powód przegrał sprawę w całości. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną, składa się 17 zł kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany był reprezentowany przez pracownika, nie zaś pełnomocnika profesjonalnego, stąd brak podstaw do orzekania o kosztach zastępstwa procesowego.