Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Haj

Protokolant: st. prot. Ewa Krzyk

przy udziale Bogusława Machyni Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko

N. O.

c. R. i E. z domu P.,

ur. (...) w K.

skazanej za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

zażalenia prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie
z dnia 07 października 2015 r., sygn. akt XI K 205/15/P

w przedmiocie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 07 października 2015 r., sygn. akt XI K 205/15/P, Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, na podstawie art. 105 §1, §2, §3 k.p.k. sprostował oczywistą omyłkę pisarską w pkt I wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 25 sierpnia 2015 r., sygn. akt XI K 205/15/P, w ten sposób, że po słowach „kontrolowanej pracy na cele społeczne” dopisał sformułowanie „w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin
w stosunku miesięcznym” (k. 102) . Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy dla Krakowa - Podgórza w Krakowie podał, że w treści pkt I przedmiotowego wyroku na skutek omyłki błędnie nie wpisano wymiaru godzin w stosunku miesięcznym orzeczonej kary ograniczenia wolności. Sąd wskazał, że w pkt I wyroku orzekł wobec oskarżonej karę ograniczenia wolności przy zastosowaniu art. 37b k.k. Objaśnił, że zgodnie z brzmieniem art. 35 § 1 k.k. przy orzeczeniu wskazanej kary należy określić wymiar jej wykonania, który kształtuje się od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym. Zatem, zdaniem Sądu nieokreślenie wskazanego wymiaru stanowiło oczywistą omyłkę pisarską zaś samo jego sprostowanie nie prowadzi do merytorycznej zmiany wyroku czy też do jego uzupełnienia. Ponadto sprostowanie nie pogarsza sytuacji oskarżonej, a stanowi jedynie pełne określenie wymierzonej kary ograniczenia wolności, co, do której podana została długość jej trwania, bez wskazania wymiaru godzin w stosunku miesięcznym. Tym samym orzeczona kara ograniczenia wolności w kształcie nadanym jej wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 sierpnia 2015 r. nie byłaby możliwa do wykonania.

Na powyższe postanowienie zażalenie wniósł prokurator (k.108-109). Zaskarżając postanowienie w całości, zarzucił obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 105 § 1 k.p.k. poprzez zastosowanie procedury sprostowania w odniesieniu do merytorycznego elementu orzeczenia, wskutek czego doszło do zmiany materialnej treści wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 25 sierpnia 2015 r.

Powołując się na orzecznictwo, żalący wykazywał, że w zaskarżonym postanowieniu doszło do niedopuszczalnej w drodze sprostowania zmiany materialnej treści wyroku, tj. uzupełnienia orzeczenia, co do kary.

Podnosząc ten zarzut, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje;

Zażalenie prokuratora okazało się zasadne, wobec czego zaskarżone postanowienie należało uchylić.

Zgodnie z art. 105 § 1 i 2 k.p.k. oczywiste omyłki pisarskie i rachunkowe oraz w obliczeniu terminów w orzeczeniu lub zarządzeniu albo w ich uzasadnieniu można sprostować w każdym czasie. Sprostowania dokonuje organ, który popełnił omyłkę. Jeżeli postępowanie toczy się przed instancją odwoławczą, może ona z urzędu sprostować orzeczenie pierwszej instancji.

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że chodzi o takie błędy
w orzeczeniu, zarządzeniu lub ich uzasadnieniu, które w sposób oczywisty są omyłkami, a więc są widoczne na pierwszy rzut oka. Omyłki te mogą dotyczyć oznaczenia sądu, sygnatury akt, błędnej numeracji artykułu ustawy czy pomylenia imion osób wskazanych w orzeczeniu. Tylko tego rodzaju omyłki, wynikające z pośpiechu czy nieuwagi, mogą być sprostowane, natomiast niedopuszczalne jest w trybie art. 105 kpk ingerowanie w materialną treść orzeczenia, a więc sprostowanie błędnych rozstrzygnięć sądu, gdyż te mogą być usunięte tylko w trybie kontroli instancyjnej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2008 r. pkt. 2, sygn. II KK 60/08, LEX nr 458853; postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 grudnia 2003 r., sygn. II AKz 471/03, LEX nr 103940).

W przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do sprostowania pkt
I wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie
z dnia 25 sierpnia 2015 roku, sygn. XI K 205/15/P w sposób, w jaki to uczynił Sąd pierwszej instancji.

Sąd I instancji wymierzając w pkt. I wyroku karę ograniczenia wolności nie określił, bowiem w pełni jej wymiaru, gdyż poprzestał na orzeczeniu kary 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, bez orzeczenia, co do ilości godzin jej wykonywania w stosunku miesięcznym, co jest kwestią wymagającą wyrzeczenia, jako element kary zasadniczej i należącą do uznaniowości Sądu wobec określenia w ustawie jej granic poprzez wskazanie minimalnej i maksymalnej liczby godzin. Brak takiego orzeczenia nie jest możliwy do usunięcia zarówno w trybie przepisów prawa karnego wykonawczego, jak
i w oparciu o art. 105 § 1 k.p.k., jako tzw. oczywista omyłka pisarska, bowiem dotyczy elementów merytorycznej treści wyroku.

Jak wskazuje orzecznictwo, istnieje bezsprzecznie pewien zakres rozstrzygnięć, których sprostowanie jest niedopuszczalne, są nimi wymiary i wskazanie rodzaju kar, a także środków karnych oraz przepisy kwalifikacji prawnej stanowiące podstawę skazania, w tym wypadku doszłoby, bowiem nie tyle do sprostowania omyłki, co do zmiany merytorycznej treści orzeczenia, co dopuszczalne jest wyłącznie w innym trybie - art. 437 k.p.k. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. III KK 416/11, LEX nr 1212892), na co słusznie zwraca także uwagę skarżący w złożonym zażaleniu.

Wady dotyczące merytorycznej strony orzeczenia nie mogą być traktowane, jako oczywiste omyłki pisarskie. Taka wykładnia art. 105 § 1 k.p.k. rodziłaby ryzyko istotnych nadużyć w tym zakresie. Naturalną drogą usunięcia podobnych wad orzeczeń jest ich korekta przez sąd odwoławczy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2014 r., sygn. II KK 251/13, LEX nr 1418887).

W przedmiotowej sprawie w ocenie Sądu Odwoławczego brak umieszczenia w treści pkt I wyroku wymiaru ilości godzin pracy w stosunku miesięcznym orzeczonej kary ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne nie stanowi oczywistej omyłki pisarskiej możliwej do sprostowania w trybie art. 105 k.p.k., wobec czego zaskarżone postanowienie należało uchylić.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w części dyspozytywnej postanowienia.

SSO Lidia Haj

Sygn. akt IV Kz 669/15

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...).

(...)

(...)