Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział I Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Korzonek

Protokolant: sekr. sądowy Czesław Małek

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015 roku w Raciborzu

na rozprawie

sprawy z powództwa: Gminy R.

przeciwko : S. W.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w zakresie żądania kwoty 169,98 złotych;

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.  przyznaje H. C. wynagrodzenie w kwocie 300,00 (trzysta) złotych za pełnienie funkcji kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. W.;

4.  nakazuje pobrać od powódki Gminy R. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Raciborzu kwotę 300,00 (trzysta) złotych tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Raciborzu.

Sygn. akt I C 854/15

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 29 września 2015 roku Gmina R. wniosła o zasądzenie od pozwanego S. W. kwoty 4.160,37 zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 3.573,36 zł od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,

- 579,61 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 7, 40 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

nadto wnosząc o ustanowienie kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. W. i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podała, że zawarła z pozwanym w dniu 16 listopada 2007 roku umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w R., przy ulicy (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Następnie powódka, w związku z brakiem zapłaty należności wypowiedziała umowę i wniosła pozew o eksmisję. Wyrokiem z dnia 15 listopada Sąd Rejonowy w Raciborzu, w sprawie o sygn. akt I C 383/10 nakazał pozwanemu opuszczenie i opróżnienie z powyższego lokalu.

Powódka za każdy miesiąc bezumownego korzystania naliczała pozwanemu odszkodowanie wraz z odsetkami ustawowymi.

Dochodzone roszczenie obejmuje zaległość pozwanego według stanu na dzień 31 maja 2015 roku:

- należność główna z tytułu bezumownego korzystania z lokalu 3573,36 zł,

- w zakresie skapitalizowanych odsetek ustawowych naliczonych narastająco od należności głównej w kwocie 579,61 zł,

- koszty upomnienia 7,40 zł.

Powódka nadto podała, że nie zna miejsca pobytu pozwanego. Nie dysponuje także informacjami o ewentualnej rodzinie pozwanego, od której mogłaby pozyskać informacje o jego miejscu zamieszkania. Z informacji z Krajowego Rejestru Karnego wynika, że nie figuruje on w kartotece osób pozbawionych wolności ani poszukiwanych listem gończym. Zaś z informacji uzyskanych z Wydziału Udostępniania Danych MSW brak adnotacji o aktualnym miejscu przebywania pozwanego. Pozwany na dzień 15 czerwca 2015 roku był zameldowany w przedmiotowym lokalu.

Postanowieniem z dnia 5 października 2015 roku ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. W. kuratora w osobie pracownika Sadu Rejonowego w Raciborzu H. C..

Pismem z dnia 26 października 2015 roku kurator H. C. wniosła o oddalenie powództwa, nadto przyznanie wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora. W uzasadnieniu podała, że nie zdołała ustalić aktualnego miejsca pobytu pozwanego, od dłuższego czasu nie przebywa on pod wskazanym w pozwie adresem. Nadto podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 kurator oświadczyła, że roszczenie nie jest udowodnione, albowiem z pozwu i załączników nie wynika dokładna kwota i okres za jaki zadłużenie jest naliczone.

Na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 roku pełnomocnik powódki zmodyfikował żądanie pozwu, wnosząc o zasądzenie kwoty 3.446,62 zł z odsetkami od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, kwoty 536,37 zł z odsetkami od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, kwoty 7, 40 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie cofając powództwo.

Kurator H. C. wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu w zakresie kwoty 169,98 zł.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2007 roku S. W. zawarł z Gminą R. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ulicy (...), na czas nieokreślony.

Dowód:

- umowa najmu lokalu nr (...) k. 11-13.

W dniu 22 czerwca 2010 roku Gmina R. wypowiedziała przedmiotową umowę ze skutkiem na dzień 31 lipca 2010 roku.

Dowód:

- wypowiedzenie k. 15.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 15 listopada 2015 roku, sygn. akt I C 383/10 orzeczono eksmisję S. W. z opisanego wyżej lokalu.

Dowód:

-

odpis wyroku Sądu Rejonowego w Raciborzu z dnia 15 listopada 2015 roku, sygn. akt I C 383/10 k. 16.

Do pozwu dołączono zawiadomienia z dnia 26.08.2013 roku o wysokości opłaty na kwotę 128,51 zł, zawiadomienie z dnia 24.06.2013 roku o wysokości opłaty na kwotę 169,32 zł, zawiadomienie z dnia 11.07.2012 roku o wysokości opłaty na kwotę 168,31 złotych oraz stan finansowy- syntetykę (k. 17-22) a także zarządzenie Prezydenta Miasta R. z dnia 15.03.2012 roku w sprawie wprowadzenia stawek czynszu z tytułu najmu lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Miasta R. (k. 23-14).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów zaoferowanych przez powoda, których prawdziwość nie była kwestionowana.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wobec cofnięcia pozwu co do kwoty 169,98 zł na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 roku, na co kurator pozwanego wyraziła zgodę, postępowanie w tym zakresie należało umorzyć na zasadzie art. 203 § 1 i 4 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że załączony do pozwu materiał dowodowy uniemożliwiał poczynienie kompletnych ustaleń faktycznych, zwłaszcza wobec zakwestionowania powództwa przez reprezentującego pozwanego kuratora.

Zgodnie z art. 18 ust 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2005 roku Nr 31, poz. 266 z późn. zm. - zwana dalej „ustawą o ochronie praw lokatorów”) osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie, odszkodowanie odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Z powyższego przepisu wynika, że odszkodowanie przysługuje za faktyczne zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego. Lokatorem po myśli ww. osoby jest także osoba która w przeszłości posiadała status lokatora i następnie go utraciła.

W niniejsze sprawie powódka Gmina R. nie udowodniła, że pozwany S. W. zajmował przedmiotowy lokal od sierpnia 2012 do maja 2015 roku.

Zgodnie z art. 6 k.c. to na powódce spoczywał ciężar udowodnienia tej okoliczności, albowiem powódka wywodziła z niej korzystne dla siebie skutki prawne w postaci roszczenia odszkodowawczego. Kurator wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując żądanie przedstawione w pozwie. W tym stanie rzeczy obowiązkiem Gminy R. było wykazanie podstaw faktycznych dochodzonego roszczenia, czego nie uczyniono. Przede wszystkim nie zawnioskowano żadnego dowodu na okoliczność zamieszkiwania pozwanego w okresie wskazanym w pozwie w lokalu należącym do Gminy. Wywodzenie takich wniosków wyłącznie z faktu zameldowania nie mogło zyskać aprobaty Sądu. Wskazać trzeba, że meldunek jest kategorią stricte administracyjną, nie rzutuje na cywilnoprawną ocenę zdarzenia, na gruncie bowiem prawa cywilnego rozpatruje się jedynie zamieszkiwanie, którego legalna definicja zawarta jest w art. 25 k.c., zgodnie z którym miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zameldowanie zaś jest aktem administracyjnym, który potwierdza okoliczność stałego zamieszkania w danej miejscowości i ułatwia ustalenie, ale nie przesądza o miejscu zamieszkania (A. T., Rezydencja podatkowa – praktyczne aspekty, Przegląd Podatkowy nr 8/2006, s. 5). Tak zatem – samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, nie przesądza o miejscu zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego, (por. wyrok SN z dnia 8 maja 1970 r., I CR 208/69, OSNC 1971, nr 2, poz. 37; postanowienia SN z dnia 26 marca 1973 r., I CZ 38/73, LEX nr 7234, oraz z dnia 3 maja 1973 r., I CZ 48/73, LEX nr 7250; wyrok NSA z dnia 8 listopada 1988 r., III SA 428/88, ONSA 1988, nr 2, poz. 88). Dodatkowo nadmienić należy, że dopuszczalne jest posiadanie kilku meldunków, co tym bardziej niweczy walor dowodowy informacji o zameldowaniu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że sama powódka wnioskując o ustanowienie kuratora argumentowała, że pozwany nie przebywa w lokalu przy ulicy (...) w R. (k. 2 verte)

Pozbawione jakiejkolwiek mocy dowodowej są także wydruki zwane „ stan finansowy – syntetyka”. Podnieść trzeba, że wydruki pochodzące z bazy komputerowej powódki nie mogą stanowić dowodu wysokości należnego odszkodowania. Wobec zakwestionowania całości żądania przez pozwanego (w tym przypadku - kuratora) zasadnym było przedstawienie dalszych dowodów. W związku z powyższym na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia zasadności i prawidłowości naliczonych pozwanemu opłat. Wskazać przy tym należy, że z przedłożone przez powódkę zawiadomienie o zmianie opłat z dnia 26 sierpnia 2013 roku (k. 17) opiewa na kwotę wyższą, niż to wynika z zestawienia „stan finansowy – syntetyka” za miesiące marzec 2014 – maj 2015. Ponadto powódka nie przedstawiła w jakich kwotach i za jaki okres naliczyła pozwanemu odszkodowanie, a tym samym nie wskazała, jak wyliczyła żądaną kwotę. Podkreślić również należy, że w uzasadnieniu pozwu powódka nie wskazała, za jaki okres dochodzi swojego roszczenia i jakie kwoty na żądaną sumę się składają.

Sąd nie rozpatrywał zarzutu przedawnienia podniesionego przez kuratora, ponieważ zarzut przedawnienia można odnosić jedynie do wykazanego i udowodnionego roszczenia, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Sąd nie rozpoznawał również wniosku powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu, ponieważ roszczenie zostało zakwestionowane zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, a wniosek został zgłoszony „z daleko posuniętej ostrożności procesowej”, przy czym na rozprawie w dniu 5.11.2015 roku pełnomocnik powódki oświadczył, że nie zgłasza dalszych wniosków dowodowych. Przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny odszkodowania było zbędne z uwagi na nie wykazanie odpowiedzialności pozwanego co do zasady.

Mając na uwadze powyższe, wobec nieudowodnienia faktycznych podstaw żądania, powództwo co do kwoty 3.990,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 3.446,62 zł oraz od kwoty 536,37 zł od dnia 1.06.2015 roku do dnia zapłaty należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

O wynagrodzeniu kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego orzeczono w punkcie 3, na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2013.1476).

Punkt 4 wyroku uzasadniał przepis art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. Poniesionymi tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Raciborzu wydatkami, związanymi z wynagrodzeniem kuratora w kwocie 300 zł obciążono powódkę.