Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku, sprostowanym postanowieniem z dnia 16 lutego 2015 roku, w sprawie z powództwa K. B. przeciwko A. B. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi oddalił powództwo oraz zasądził od K. B. na rzecz A. B. kwotę 3. 337,71 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał pobrać od K. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 100,52 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, tj. obrazę art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 1 k.p.c. polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i poczynieniu ustaleń faktycznych w sprawie
z pominięciem całokształtu materiału zgromadzonego w sprawie wobec przyjęcia, iż strony niniejszego sporu poczyniły ustalenie, że powód otrzyma wynagrodzenie dopiero po zakończeniu wszystkich prac na nieruchomości pozwanej, w sytuacji, gdy takie ustalenia nie wynikają z łączącej strony umowy o dzieło z dnia
27 sierpnia 2012 roku, zaś pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający do ustalenia tej okoliczności;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. obrazę art.6 k.c., art. 65 § 2 k.c.
w zw. z art. 77 § 1 k.c. polegającą na niewłaściwym zastosowaniu powołanych przepisów i przyjęciu przez Sąd I instancji, iż strony zgodnie ustaliły ostateczne rozliczenie po zakończeniu prac, w sytuacji gdy z okoliczności faktycznych ujawnionych w postępowaniu i ustalonych przez Sąd wynikało, że strony ustaliły w pisemnej umowie, iż powód będzie uprawniony do żądania zapłaty pozostałej części wynagrodzenia (poza przekazaną zaliczką) także w trakcie realizacji prac – co miało miejsce w trakcie realizacji prac – zaś strona powodowa nie wykazała, by doszło do zmiany tej umowy w przewidzianej prawem formie.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania za I i II instancję według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, na podstawie którego dokonał istotnych do rozstrzygnięcia sprawy ustaleń. Ustalenia te Sąd Okręgowy w Łodzi uznaje za prawidłowe i przyjmuje za własne. Ustalenia te mają bowiem oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, zaś wyprowadzone wnioski nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów. Wszelkie elementy stanu faktycznego niniejszej sprawy zostały ustalone w oparciu o wszechstronną analizę materiału dowodowego, zgromadzonego zgodnie z przepisami procesowymi i poddanego kompleksowej ocenie, czemu Sąd pierwszej instancji dał wyraz w szczegółowych motywach zaskarżonego wyroku. Powzięte na tej podstawie wnioski nie budzą zastrzeżeń i zasługują na uwzględnienie, zatem ustalenia te Sąd Okręgowy przyjął, jako podstawę swojego rozstrzygnięcia.

Wobec postawienia w apelacji zarówno zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i procesowego zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne, zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r. II CKN 60/97 - OSNC 1997/9/128). Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97 – OSNC 1997/8/112).

Powód wśród zarzutów naruszenia prawa procesowego zakwestionował dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego. Zauważyć jednak należy, że prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, lex nr 172176, z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, lex nr 174185). Takie zaś zarzuty w sprawie niniejszej nie zostały postawione.

Wbrew twierdzeniom apelującego w rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Przede wszystkim Sąd I instancji prawidłowo uznał, iż z materiału dowodowego zebranego w sprawie można było wyprowadzić wniosek, że strony zgodnie ustaliły, iż ostateczne rozliczenie za wykonanie dzieła nastąpi po zakończeniu prac. Ustalenia te niewątpliwie wynikały z zeznań pozwanej, jej męża, dokumentacji mailowej, jak również z twierdzeń powoda oraz jego zachowania w trakcie wykonywania prac. O ile zatem strony przewidziały w umowie, iż powód mógł domagać się zapłaty całości wynagrodzenia
w trakcie realizacji umowy, to z materiału dowodowego sprawy wynika, że, poza zaliczką w wysokości 4.000 złotych i 1.000 złotych na kupno nowego flexa powód nie domagał się od pozwanej zapłaty dalszej części wynagrodzenia. Żądanie zaś od pozwanej zapłaty całości wynagrodzenia wynikało z uznania przez powoda zakończenia przez niego wszystkich prac wynikających z umowy, co potwierdza wolę stron ostatecznego rozliczenia z umowy, tj. po zakończeniu prac. Jednocześnie z materiału dowodowego sprawy, w szczególności z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa wynika, iż prace te nie były wykonane zgodnie z umową. Jak podał biegły powód powinien dokończyć i poprawić prace, a koszt dokończenia prac i poprawek odpowiada wynagrodzeniu, którego powód domaga się w niniejszej sprawie. Tym samym z uwagi na nieukończenie dzieła, żądanie zapłaty przez powoda wynagrodzenia nie było uzasadnione. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Nietrafne były również zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 6 k.c., art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 77 § 1 k.c. polegających na ich niewłaściwym zastosowaniu. Zarzuty te nie są uzasadnione wobec niewątpliwego ustalenia stanu faktycznego poczynionego przez Sąd Rejonowy, a które nie zostało skutecznie zakwestionowane rozpoznawaną apelacją. Wskazane zarzuty zostały oparte na twierdzeniach skarżącego, że strona pozwana nie wykazała, by doszło do zmiany umowy, skutkującej przyjęciem, iż strony zgodnie ustaliły ostateczne rozliczenie po zakończeniu prac. Tymczasem art. 77 § 1 k.c. na który wskazuje apelujący dotyczy formy przewidzianej dla uzupełnienia czy zmiany umowy, która w przedmiotowej sprawie nie miała miejsca. Jak słusznie bowiem zauważył apelujący zmiana polega na modyfikacji dotychczasowej treści umowy, zaś uzupełnienie oznacza dodanie do istniejącej treści nowych elementów. Taka modyfikacja treści umowy w realiach niniejszej sprawy nie zaistniała. Dokonana zaś wykładnia oświadczeń woli służyła sprecyzowaniu przyjętego przez strony ostatecznego terminu rozliczenia i obowiązku zapłaty na rzecz powoda brakującej części wynagrodzenia, który jak wykazał materiał dowodowy uzgodniony został pomiędzy stronami po zakończeniu prac. Sama polemika z taką decyzją sądu, bez wskazania argumentów, które podważałyby jej trafność i uzasadniałyby przyjęcie tezy apelującego, czyni zarzuty oczywiście bezzasadnymi.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art.385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy na wynik kontroli instancyjnej o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego - § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490).