Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w III Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący SSO Marek Buczek

Ławnicy A. W., E. P.

Protokolant Patrycja Poczynek

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu – Jolanty Lipińskiej-Grzeszczuk

po rozpoznaniu w dniach 06.06.2013r. oraz 08.07.2013r.

sprawy karnej

D. C. (1) ur. (...)

w B. syna M. i D. z d. N.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 3 listopada 2012r. w B. rejonu (...), używając przemocy polegającej na popchnięciu J. K., zabrał mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. o wartości 100 zł oraz upuszczone kluczyki od samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) z latarką o wartości 100 zł,

tj. o czyn z art. 280 § 1 kk;

II.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I, w celu utrzymania się w posiadaniu zabranych uprzednio kluczyków i telefonu komórkowego, bezpośrednio po ich zaborze, użył wobec J. K. przemocy polegającej na dwukrotnym uderzeniu go w twarz,

tj. o czyn z art. 281 kk;

III.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I, po uprzednim zaborze oryginalnych kluczyków od samochodu marki C. (...) nr rej. (...) o wartości 9000 zł, dokonał zaboru w celu krótkotrwałego użycia tego pojazdu, porzucając go następnie w B. w stanie uszkodzonym,

tj. o czyn z art. 289 § 2 kk;

IV.  w tym samym miejscu i czasie jak w pkt I, grożąc K. G. natychmiastowym użyciem przemocy za pomocą trzymanego w ręce noża, zabrał mu w celu przywłaszczenia telefon komorowy marki S. (...) model GT- (...) o wartości 890 zł,

tj. o czyn z art. 280 § 2 kk;

V.  w dniu 4 listopada 2012r. w miejscu jak w pkt I, działając wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci ziela konopi indyjskiej – marihuany w ilości 0,11 grama netto, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tekst jednolity Dz.U. z 2012r. poz. 124).

*************************************************************************************************

1.  uznaje D. C. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 280 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

2.  uznaje D. C. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 281 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  uznaje D. C. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku z tym, że przyjmuje, że samochód ten był własnością S. K. natomiast użytkowany był w dniu zdarzenia przez J. K. stanowiącego przestępstwo z art. 289 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  uznaje D. C. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 280 § 2 kk i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

5.  uznaje D. C. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza D. C. (1) karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza D. C. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres jego tymczasowego aresztowania od dnia 04 listopada 2012r. do dnia 08 lipca 2013r.;

8.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek i zniszczenie 0,1 grama ziela konopi indyjskiej;

9.  na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek scyzoryka z drewnianą rękojeścią;

10.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. koszty nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w kwocie 1020 zł oraz 234,60 zł podatku od towarów i usług;

11.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia D. C. (1) w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 listopada 2012r. ok. godz. 22 D. C. (1) idąc przez park im. J. P. II w B. zauważył znanego mu z widzenia J. K., który stał nieopodal użytkowanego przez siebie samochodu marki C. (...) o nr rej. (...). J. K. w jednej ręce trzymał telefon komórkowy, zaś w drugiej kluczyki od samochodu.

Dowód: zeznania J. K. k. 4-5, k. 27-28, k. 58-59, k. 204v.-206, częściowo wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

D. C. (1) podszedł do J. K., a następnie wytrącił mu kluczyki z ręki. W czasie, gdy J. K. schylał się po klucze, D. C. (1) popchnął go, a następnie wyrwał mu z ręki telefon komórkowy marki S. o wartości 100 złotych. Potem zabrał również leżące na ziemi kluczyki od samochodu zawieszone na breloku z latarką o wartości 100 złotych i oddalił się. J. K. pozostał przy samochodzie.

Dowód: zeznania J. K. k. 4-5, k. 27-28, k. 58-59, k. 204v.-206, częściowo wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

Po niedługim czasie D. C. (1) powrócił na miejsce zdarzenia. Kiedy J. K. spostrzegł D. C. (1) krzyknął do niego, aby oddał mu kluczyki od samochodu. Wówczas D. C. (1) podbiegł do niego i dwa razy uderzył go w twarz. Po tym J. K. uciekł z miejsca zdarzenia i udał się do domu, skąd telefonicznie powiadomił policję o zaistniałym zdarzeniu z udziałem D. C. (1).

Dowód: zeznania J. K. k. 4-5, k. 27-28, k. 58-59, k. 204v.-206, zeznania D. K. k. 29 v., protokół oględzin J. K. k. 6, częściowo wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

D. C. (1) wykorzystując nieobecność J. K. wsiadł do pozostawionego przez niego samochodu osobowego marki C. (...) o nr rej. (...) o wartości 9 000 złotych i przy pomocy zabranych mu wcześniej kluczy uruchomił pojazd, a następnie odjechał nim. Po pewnym czasie D. C. (1) stracił panowanie nad pojazdem, zjechał z jezdni i wpadł do znajdującego się nieopodal rowu. Następnie D. C. (1) porzucił uszkodzony pojazd, a sam uciekł z miejsca zdarzenia.

Dowód: zeznania J. K. k. 4-5, k. 27-28, k. 58-59, k. 204v.-206, zeznania D. K. k. 29 v., protokół oględzin miejsca odnalezienia samochodu k. 7-9, opinia z badań biologicznych KWP we W. k. 134-140, wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

W dniu 3 listopada 2012 r. około godz. 23 K. G. podjechał swoim samochodem nieopodal sklepu spożywczego, znajdującego się przy ul. (...) w B.. Po tym jak towarzyszące mu znajome udały się na zakupy, K. G. pozostał sam w samochodzie. Niedługo potem podszedł do niego znany mu D. C. (1). Wówczas K. G. otworzył drzwi od strony kierowcy. D. C. (1) chciał, aby K. G. dał mu się przejechać swoim samochodem. Gdy K. G. nie wyraził na to zgody D. C. (1) otworzył trzymany w lewej ręce składany nóż i zamachnął się nim, kierując jego ostrze w stronę lewego uda pokrzywdzonego. Wówczas K. G. chwycił za rękę, w której D. C. (1) trzymał nóż i zaczął go odpychać. W tym czasie D. C. (1) zabrał leżący na kolanach pokrzywdzonego telefon komórkowy marki S. (...) model GT- (...) o wartości 890 złotych i uciekł z miejsca zdarzenia.

Dowód: zeznania K. G. k. 20-21, k. 75-76, k. 243v.-244, zeznania S. Z. k. 22-23, protokół zatrzymania rzeczy k. 40-42, wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

W dniu 4 listopada 2012 r. o godz. 1.00 funkcjonariusze Policji dokonali zatrzymania D. C. (1), jako osoby podejrzanej o napad rabunkowy na osobie J. K.. Podczas jego przeszukania D. C. (1) miał przy sobie szklana rurkę z zawartością 0,11 grama netto marihuany. Ponadto w bieliźnie ujawniono ukryty telefon komórkowy marki S. (...), który oskarżony zabrał wcześniej K. G..

Dowód: protokół zatrzymania oskarżonego k. 48, k. 78, protokół przeszukania oskarżonego k. 11-13, protokół użycia testera narkotykowego wraz z protokołem użycia wagi k. 14 – 15, protokół oględzin telefonu komórkowego k. 24-25, wyjaśnienia D. C. (1) k. 124-125, k. 203v.-204.

D. C. (1) był w przeszłości karany sądownie wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 18 lipca 2011r. w sprawie II K 699/11 za czyn z art. 288 §1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby.

Dowód: dane o karalności k. 74, odpis wyroku w sprawie II K 699/11.

D. C. (1) stanął pod zarzutem popełnienia czynów z art. 280 §1 k.k., z art. 281 k.k., z art. 289§2 k.k., z art. 280§2 k.k. oraz z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

W swoich wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym oskarżony D. C. (1) początkowo przyznał się do dokonania rozboju na osobie K. G. oraz do posiadania narkotyków. Zaprzeczył natomiast dokonaniu przestępstw na szkodę J. K.. (k. 37-39, k. 56-57, k. 60-61).

W ostatnich wyjaśnieniach złożonych w toku śledztwa oskarżony D. C. (1) przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych czynów. Podał, iż pokrzywdzony dał mu telefon, ponieważ chciał zadzwonić. Kiedy pokrzywdzony zażądał jego zwrotu, oskarżony najpierw popchnął, a potem go uderzył i zabrał mu kluczyki od samochodu. Potem przy ich pomocy dostał się do wewnątrz samochodu J. K., uruchomił go i odjechał nim z miejsca zdarzenia. Po krótkiej jeździe wpadł do rowu i porzucił uszkodzony pojazd. (k. 124-125).

Przed Sądem oskarżony D. C. (1) podtrzymał te wyjaśnienia złożone w śledztwie, w których przyznał się do popełnienia zarzucanych czynów. Dodatkowo podał także, iż po tym, jak powrócił na miejsce zdarzenia, aby oddać J. K. telefon komórkowy i kluczyki, pokrzywdzonego nie było już na miejscu zdarzenia. Wówczas postanowił , iż przejedzie się pozostawionym przez niego samochodem. Zaprzeczył temu, aby wcześniej uderzył J. K.. (k. 203v.- 204, k. 205 – 206 v.).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd poczynił w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne w przeważającym zakresie w oparciu o zeznania złożone przez pokrzywdzonych J. K. i K. G..

J. K. składał w toku postępowania przygotowawczego zeznania trzykrotnie, w tym uczestniczył w konfrontacji z D. C. (1). Jego wszystkie relacja były ze sobą zgodne, przedstawiały tożsamy przebieg zdarzeń, do jakich doszło z udziałem D. C. (1) w nocy 3 listopada 2012r. W szczególności zaakcentować trzeba to, iż J. K. konsekwentnie w zeznaniach tych wskazywał na to, iż D. C. (1) dokonał zaboru jego telefonu komórkowego i kluczyków od samochodu, potwierdził, iż zabór ten był poprzedzony użyciem przez oskarżonego przemocy, polegającej na popchnięciu pokrzywdzonego.

Sąd uznał zeznania tej treści za wiarygodne. Były one najbliższe krytycznego zdarzenia. W pełni więc jest uzasadnionym wniosek, iż J. K. składając je miał najpełniejszą, najświeższą wiedzę odnośnie przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego, towarzyszących mu okoliczności. Zeznania te są stanowcze i rzeczowe, w pełni korespondują z zeznaniami D. K..

D. K. jest matką pokrzywdzonego. J. K. zrelacjonował jej przebieg zdarzeń z udziałem D. C. (1) bezpośrednio po ich zakończeniu, po tym jak uciekł z parku i powrócił do domu. Świadek zeznała, iż pokrzywdzony w sposób stanowczy, pewny wskazał osobę, która dopuściła się przestępstw na jego szkodę, podając iż był to znany mu chłopak o pseudonimie (...). J. K. powiedział także matce o tym, iż oskarżony ukradł mu telefon i kluczyki do samochodu. Świadek wskazała na to, iż relacja syna w jej odczuciu była jak najbardziej wiarygodna. J. K. był bardzo przejęty zaistniałą sytuacją, bezpośrednio po tym udał się na komendę policji, aby powiadomić organy ścigania o popełnionych na jego szkodę przestępstwach.

Sąd uznał zeznania D. K. za w pełni wiarygodne. Jakkolwiek świadek jest osobą najbliższą dla pokrzywdzonego, to nie sposób zarzucić jej relacji braku obiektywizmu, rzeczowości. D. K. w sposób wierny odtworzyła relację jaką przekazał jej syn, opisała stan w jakim się wówczas znajdował.

Zeznania J. K. złożone w śledztwie znajdują także potwierdzenie w protokole oględzin pokrzywdzonego, protokole oględzin miejsca odnalezienia samochodu marki C. (...) o nr rej. (...), jak również w ustaleniach i wnioskach zawartych w opinii z przeprowadzonych badań biologicznych zabezpieczonych śladów z kierownicy i dźwigni zmiany biegów w/w samochodu, które potwierdziły okoliczność prowadzenia przez oskarżonego samochodu J. K..

Sąd uznał powołane powyżej dowody za wiarygodne. Wszystkie one sporządzone zostały w sposób prawidłowy, przez uprawnione do tego podmioty. W szczególności opinia z przeprowadzonych badań biologicznych była jasne, spójna i logiczna. Wnioski w niej zawarte nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku postępowania.

Konsekwencją dokonanej oceny powołanych zeznań J. K.była odmowa dania wiary zeznaniom złożonym w postępowaniu przed Sądem, w których pokrzywdzony wskazywał na dobrowolne wydanie telefonu komórkowego D. C. (1).

Relacja ta jest zdaniem Sądu odosobniona, sprzeczna z konsekwentnymi, zgodnymi i rzeczowymi zeznaniami, jakie J. K.złożył w postępowaniu przygotowawczym. W ocenie Sądu, gdyby w rzeczywistości J. K.dobrowolnie, z własnej woli wydał D. C. (1)swój telefon komórkowy, bez wątpienia wskazałby na tę tak istotną okoliczność w swoich zeznaniach w postępowaniu przygotowawczym, które były najbliższe zdarzeniom z udziałem oskarżonego. Fakt, iż konsekwentnie, w toku kilkukrotnych zeznań złożonych w śledztwie pokrzywdzony stanowczo wskazywał na poprzedzony użyciem przemocy zabór przez D. C. (1)telefonu komórkowego, przekonuje o wiarygodności wcześniejszych relacji.

Istotnym jest także i to, iż pokrzywdzony pomimo dokonanej modyfikacji swoich zeznań przed Sądem ostatecznie podtrzymał w całości swoje relacje z postępowania przygotowawczego, wskazując na to, iż to właśnie wówczas pamiętał lepiej przebieg zdarzeń, towarzyszące im okoliczności (k.205).

Konsekwencją dokonanej oceny zeznań J. K. było odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom D. C. (1), w tej części w jakiej wskazywał na dobrowolne wydanie mu telefonu komórkowego przez pokrzywdzonego. Jako niewiarygodne Sąd uznał także te wyjaśnienia oskarżonego, w których wskazywał na to, iż wracając na miejsce zdarzenia z zabranymi wcześniej rzeczami, chciał je zwrócić J. K., zaprzeczył, aby w tym czasie uderzył pokrzywdzonego. Te ostatnie wyjaśnienia są całkowicie sprzeczne z konsekwentnymi, rzeczowymi zeznaniami J. K., który w toku całego postępowania wskazywał na to, iż po tym, jak D. C. (1) powrócił na miejsce zdarzenia, pomimo wezwania go przez pokrzywdzonego do oddania telefonu i kluczyków od samochodu, oskarżony nie zrobił tego, a po podbiegnięciu do pokrzywdzonego dwukrotnie uderzył go w twarz. Zeznania tej treści w całości korespondują także z przeprowadzonymi oględzinami ciała J. K., podczas których ujawniono zaczerwienienie o średnicy 3 cm w rejonie jego prawej skroni (k.6).

Sąd za wiarygodne uznał także zeznania złożone przez pokrzywdzonego K. G.. Pokrzywdzony przedstawił w nich w sposób szczegółowy, konsekwentny i logiczny okoliczności rozboju dokonanego przez D. C. (1)na jego osobie, w tym okoliczności towarzyszące użyciu przez niego noża. Zeznania tej treści znalazły potwierdzenie w zeznaniach S. Z., której K. G.bezpośrednio po ucieczce oskarżonego z miejsca zdarzenia zrelacjonował całe zajście, w tym okoliczności dotyczące użycia noża, kradzieży telefonu komórkowego, jak również w wyjaśnieniach D. C. (1)złożonych przed Sądem, w których potwierdził fakt posługiwania się nożem w trakcie przestępstwa popełnionego na szkodę K. G.. Nie bez znaczenia przy ocenie zeznań pokrzywdzonego pozostaje to, iż po zatrzymaniu D. C. (1)wydał on funkcjonariuszom składany scyzoryk, który K. G.rozpoznał jako ten, którym posługiwał się oskarżony.

Jako prawdziwe Sąd uznał te wyjaśnienia D. C. (1), w których przyznał się do przejażdżki samochodem J. K., jak również do posiadania marihuany. Są one bowiem logiczne, konsekwentne, a nadto mają potwierdzenie w protokole oględzin miejsca odnalezienia samochodu marki C. (...) o nr rej. (...), jak również w ustaleniach i wnioskach zawartych w opinii z przeprowadzonych badań biologicznych, jak również w protokole przeszukania oskarżonego, podczas którego ujawniono środek odurzający w kieszeni spodni dresowych D. C. (1).

Brak jest podstaw, by kwestionować dokumenty stanowiące dowody w sprawie. Pochodzą od uprawnionych do ich wydania podmiotów, zostały sporządzone w prawem przepisanej formie, są rzetelne i korespondują ze sobą oraz z dowodami osobowymi.

W świetle dokonanej analizy poszczególnych dowodów pod kątem ich wiarygodności, wzajemnej ich konfrontacji, poczynionych w oparciu o nie ustaleń faktycznych sprawstwo oskarżonego co do przypisanych mu czynów nie budzi wątpliwości.

W dniu 3 listopada 2012r. w B. D. C. (1) po uprzednim zastosowaniu przemocy wobec J. K., polegającej na popchnięciu, zabrał mu w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. o wartości 100 zł oraz kluczyki od samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) wraz z latarką o wartości 100 zł. Tym samym więc oskarżony swoim działaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 280 §1 k.k.

W realiach niniejszej sprawy nie budzi wątpliwości, iż zamiar zaboru mienia u oskarżonego istniał już w czasie stosowania przez niego przemocy wobec pokrzywdzonego. Oskarżony konsekwentnie, z determinacją dążył do zaboru rzeczy pokrzywdzonemu poprzez użycie wobec niego przemocy. Po popchnięciu J. K., wyrwał mu z ręki telefon komórkowy, a następnie zabrał kluczyki.

Oskarżony bezpośrednio po kradzieży tych rzeczy, w celu utrzymania się w ich posiadaniu, użył przemocy wobec J. K., polegającej na dwukrotnym uderzeniu go pięścią w twarz i tym samym dopuścił się czynu z art. 281k.k.

Po ucieczce J. K. z miejsca zdarzenia D. C. (1) za pomocą zabranych wcześniej kluczyków uruchomił pozostawiony przez pokrzywdzonego samochód osobowy i wykorzystał go dla przejażdżki, a po wjechaniu do rowu, pozostawił go w stanie uszkodzonym i oddalił się z miejsca zdarzenia, czym zrealizował znamiona przestępstwa z art. 289§2 k.k.

W przypisku każdego z tych czynów oskarżony działał w pełni świadomie, miał zachowaną pełną zdolność rozpoznania ich znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Dopuszczając się wobec pokrzywdzonego J. K. przemocy, chciał objąć w swoje posiadanie rzeczy będące jego własnością, a potem utrzymać się w ich posiadaniu i chęć tę konsekwentnie zrealizował. Wykorzystując ucieczkę z miejsca zdarzenia J. K., oskarżony również wykorzystał pozostawiony przez niego samochód osobowy do przejażdżki, a po straceniu panowania nad pojazdem i wjechaniu do rowu świadomie pozostawił go tam w uszkodzonym stanie i oddalił się z miejsca zdarzenia. D. C. (1) działał więc za każdym razem umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Sąd przyjął także, iż D. C. (1) w dniu 4 listopada 2012r. w B. posłużył się wobec K. G. nożem w ten sposób, że zamachnął się jego ostrzem w kierunku lewego uda, a następnie zabrał mu telefon komórkowy marki S. (...) model GT- (...) o wartości 890 złotych.

Z uwagi na to, iż oskarżony w trakcie rozboju posługiwał się nożem Sąd zakwalifikował jego czyn jako zbrodnię z art. 280 § 2 k.k.

Ostatni z przypisanych oskarżonemu czynów w punkcie 5 części dyspozytywnej wyroku stanowi czyn z art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. D. C. (1) posiadał w dniu 4 listopada 2012r. w kieszeni spodni w szklanej rurce 0, 11 gramów marihuany, a zatem niewielką ilość tego środka odurzającego, przeznaczonego zapewne dla zaspokojenia własnych potrzeb konsumpcyjnych.

Sąd uznał, iż najwyższym stopniem społecznej szkodliwości spośród czynów przypisanych D. C. (1) cechują się przestępstwa rozbojów popełnionych na szkodę K. G. i J. K.. Oskarżony dopuścił się ich w sposób bardzo zuchwały, pod osłoną nocy, wykorzystując fakt znajomości z pokrzywdzonymi, co bez wątpienia osłabiło ich czujność, ułatwiło mu realizację przestępczych zachowań. W przypadku każdego z opisywanych czynów D. C. (1) działał z niskich pobudek, chcąc się szybko wzbogacić cudzym kosztem. Sąd uznał, iż znacznym stopniem społecznej szkodliwości cechowało się przestępstwo kradzieży rozbójniczej przypisanej oskarżonemu w punkcie 2 wyroku. Działanie D. C. (1), użyta wobec J. K. przemoc, była nieadekwatna do postawy, zachowania pokrzywdzonego, który nie przejawiał agresji wobec oskarżonego, wezwał go jedynie do oddania kluczyków od samochodu. Znacznie niższym stopniem społecznej szkodliwości od w/w czynów cechują się przestępstwa przypisane oskarżonemu w punktach 3 i 5 wyroku, polegające na krótkotrwałym użyciu pojazdu J. K. i posiadaniu środka odurzającego w postaci marihuany. Jakkolwiek nie sposób nie wskazać na to, iż w przypadku pierwszego z tych przestępstw działania oskarżonego skutkowały wieloma uszkodzeniami pojazdu. Oskarżony był już wcześniej karany sądownie za przestępstwo przeciwko mieniu.

Sąd jako okoliczność łagodzącą potraktował przyznanie się D. C. (1) do popełnionych czynów, jak również fakt wyrażenia przez niego skruchy, przeproszenia pokrzywdzonych.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 53 § 1 i 2 k.k. i art. 54 k.k., Sąd jako odpowiednią reakcję karną wobec D. C. (1) za czyn z art. 280 § 2 k.k. przypisany mu w punkcie 4 wyroku uznał karę 3 lat pozbawienia wolności, z kolei za czyn z art. 280 § 1 k.k przypisany mu w punkcie 1 wyroku karę 2 lat pozbawienia wolności. Zdaniem Sądu kary orzeczone w tym wymiarze, odpowiadające minimum zagrożenia jakie ustawodawca przewidział za w/w przestępstwa, są odpowiednie do społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, uwzględniają także wszystkie okoliczności łagodzące, w szczególności nakaz wynikający z art. 54 § 1 kk.

Wymierzając karę oskarżonemu za czyny z punktu 2 i 3 wyroku, Sąd miał na uwadze przede wszystkim ich niższy stopień społecznej szkodliwości w stosunku do przestępstw rozboju, jak również to, iż miały one niejako wtórny charakter w stosunku do czynu z punktu 1. Mając to na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 281 k.k. karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a za czyn z art. 289 §2 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności. Wymiar kar wykraczający ponad dolną granicę zagrożeń ustawowych przewidzianych za te przestępstwa będzie odpowiednio dotkliwy dla młodego człowieka, jest w stanie odnieść względem niego cele wychowawcze i zapobiegawcze.

Charakter czynu, zdecydowanie najniższy stopień społecznej szkodliwości cechował czyn przypisany oskarżonemu w punkcie 5 części dyspozytywnej wyroku. Wynika to przede wszystkim z ilości posiadanego środka odurzającego, jego rodzaju, braku działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wszystko to pozwalało na wymierzenie kary w wysokości 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Z uwagi na skazanie oskarżonego za pięć przestępstw pozostających w zbiegu realnym na kary pozbawienia wolności zachodziły podstawy do orzeczenia kary łącznej. Za najbardziej odpowiednią do okoliczności danej sprawy Sąd uznał zasadę asperacji, czyli częściowej absorpcji i to z przewagą zasady najkorzystniejszej dla oskarżonego. Dlatego orzeczona kara łączna pozbawienia wolności jest znacznie bliższa dolnej jej granicy (najwyższa z kar jednostkowych wynosiła 3 lata pozbawienia wolności). Jeszcze raz trzeba podkreślić te okoliczności, które związane są z dyrektywą wymiaru określoną w art. 54 § 1 kk, która musi mieć znaczenie także dla wymiaru kary łącznej. Trzeba też mieć na uwadze przedmiotowy związek pierwszych trzech przypisanych oskarżonemu czynów, zbliżony czasokres wszystkich przestępstw. Sąd nie zastosował jednak pełnej zasady absorpcji z uwagi na ilość kar podlegających łączeniu. Karą łączną uwzględniającą wszystkie aspekty sprawy, zdaniem Sądu jest kara 4 lat pozbawienia wolności.

Jakkolwiek oskarżony D. C. (1) jest sprawcą młodocianym, to jednak Sąd nie dostrzegł warunków do zastosowania wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. U podstaw tego leżałby jedynie jego wiek, albowiem szereg innych okoliczności zdecydowanie się temu sprzeciwia. Oskarżony pomimo swojego młodego wieku, był już karany za czyn z art. 288 §1 k.k. Orzeczona wówczas wobec niego kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby nie odniosła pożądanego skutku wychowawczego. Oskarżony nie uczy się, nie pracuje. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż jest on sprawcą niepoprawnym, przekonanym o swojej bezkarności, nastawionym na szybkie i łatwe zdobywanie korzyści majątkowych.

Sąd nie uwzględnił wniosku zgłoszonego przez J. K.o orzeczenie wobec D. C. (1)obowiązku naprawienia szkody wynikłej z uszkodzenia przez niego samochodu osobowego marki C. (...)o nr rej. (...), ponieważ z załączonych do niniejszej sprawy dokumentów w postaci umowy sprzedaży oraz sporządzonej kalkulacji napraw (k. 198 – 203) wynika, iż właścicielem pojazdu oraz osobą, która poniosła koszty związane z jego naprawą jest ojciec J. K. S. K.i to on był uprawnionym do otrzymania odszkodowania.

Środki odurzające zabezpieczone w toku przeszukania oskarżonego podlegają zgodnie z brzmieniem przepisu art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii obligatoryjnemu przepadkowi.

Oskarżony był w toku postępowania tymczasowo aresztowany, dlatego też zgodnie z jednoznacznym wymogiem z art. 63 § 1 kk należało zaliczyć na poczet orzeczonej wobec niego kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie.

Zgodnie z dyspozycją art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r.- Prawo o adwokaturze Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. S. kwotę 1020 złotych oraz dalszą kwotę 234, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej przez nią z urzędu D. C. (1).

W ocenie Sądu zachodzą podstawy do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty. Za takim wnioskiem przemawia sytuacja osobista i materialna oskarżonego, orzeczona względem niego długoterminowa bezwzględna kara pozbawienia wolności. Wszystko to pozwala na wniosek, że zachodzą w jego przypadku przesłanki z art. 624 par. § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.