Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Oławie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w S. w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Nowak

Protokolant Katarzyna Kudzia

w obecności Prokuratora Barbary Szczepańskiej

po rozpoznaniu dnia 6 sierpnia 2013 r.

sprawy K. S.

syna J. i I. zd. N.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 28 kwietnia 2013 r. w miejscowości G. kierując samochodem marki M. (...) nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, ze jadąc w kierunku miejscowości B., nie dostosował prędkości do panujących warunków w ruchu, w wyniku czego na lewym łuku drogi wpadł w poślizg, stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, po czym wjechał na przeciwległy pas ruchu, następnie pojazd wjechał z jezdni na lewy chodnik, gdzie przodem uderzył w kamienny mur, po czym pojazd odbił się od muru i lewym bokiem potrącił przebywającą wraz z rowerem na chodniku, O. K. – lat 7, na skutek czego O. K. doznała obrażeń w postaci licznych ran skóry twarzy i powieki górnej prawej, wielomiejscowych złamań kości pokrywy czaszki – kości ciemieniowej i skroniowej prawej oraz kości potylicznej przechodzącego na podstawę czaszki – z wgłębieniem w okolicy ciemieniowej prawej, złamania obojczyka prawego ze skróceniem i przemieszczeniem, naruszających czynności narządów ciała oraz powodujących rozstrój zdrowia na czas przekraczający dni siedem

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego K. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności zawiesza oskarżonemu warunkowo na okres próby 3 (trzech) lat,

III.  na podstawie art. 71 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

IV.  na podstawie art. 42 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat,

V.  na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VII K 375/13

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 kwietnia 2013 r. około godziny 16.00 M. K. i G. K. (1) wraz z dziećmi O. K., J. K., G. K. (2) byli na spacerze w miejscowości G.. Razem z nimi na spacerze była także M. P. z córką K. oraz siostra M. J. R.. Wszyscy szli chodnikiem po lewej stronie drogi prowadzącej do S.. O. K. z J. R. jechały na rowerach, podjeżdżały kilkanaście metrów do przodu, a następnie czekały aż pozostałe osoby dojdą do nich.

/dowód: zeznania świadka M. K. – k. 35v, 84v-85;

zeznania świadka G. K. (1) - k. 39v, 85;

zeznania świadka M. P. – k. 45v, 85v/

W pewnym momencie M. K., G. K. (1) i M. P. usłyszeli zbliżający się do nich samochód, który jechał bardzo szybko oraz pisk opon. W tym czasie O. K. stała z rowerem na chodniku kilkanaście metrów przed nimi. G. K. (1) odwrócił głowę i zobaczył jadącego z dużą prędkością samochodem marki M. (...) nr rej. (...) K. S., machnął mu ręką na przywitanie. Na lewym łuku drogi K. S. stracił panowanie nad kierowanym pojazdem. Samochód zaczęło obracać, zjechał na lewy pas ruchu i podbiło go na krawężniku, następnie wjechał na lewy chodnik i uderzył przednią lewą stroną w mur znajdujący się za chodnikiem, odbił się od niego i odwracając się w lewą stronę uderzył w stojącą na chodniku z rowerem O. K.. W chwili zdarzenia K. S. był trzeźwy. Razem z K. S. w samochodzie jechał N. J. – 12 lat. W chwili zdarzenia warunki atmosferyczne były dobre, nie padał deszcz, zachmurzenie było niewielkie, jezdnia była sucha, czysta i gładka. N. J. w wyniku zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2013 r. nie doznał żadnych obrażeń ciała.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego K. S. – k. 62, 84;

zeznania świadka M. K. – k. 35v, 84v-85;

zeznania świadka G. K. (1) - k. 39v, 85;

zeznania świadka M. P. – k. 45v, 85v;

zeznania świadka D. J. – k. 51v;

notatka urzędowa – k. 1;

protokół użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego – k. 3;

protokół oględzin miejsca wypadku – k. 7-11;

dokumentacja fotograficzna – k. 13-18/

W wyniku zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2013 r. O. K. doznała obrażeń w postaci licznych ran skóry twarzy i powieki górnej prawej, wielomiejscowych złamań kości pokrywy czaszki – kości ciemieniowej i skroniowej prawej oraz kości potylicznej przechodzącego na podstawę czaszki – z wgłębieniem w okolicy ciemieniowej prawej, złamania obojczyka prawego ze skróceniem i przemieszczeniem, naruszających czynności narządów ciała oraz powodujących rozstrój zdrowia na czas przekraczający dni siedem.

/dowód: zeznania świadka M. K. – k. 35v, 84v-85;

opinia biegłego – k. 47/

Oskarżony K. S. ma 27 lat. Posiada wykształcenie średnie, jest kawalerem, ma na utrzymaniu narzeczoną oraz syna. Obecnie pracuje w firmie (...) w S., jego miesięczny zarobki wynoszą około 1.600 złotych. Był karany za czyn z art. 278 § 1 k.k.

/dowód: dane dotyczące oskarżonego – k. 63, 84;

karta karna – k. 57/

Oskarżony K. S. w toku całego postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Podał tylko, iż była to jego głupota i gdyby jechał wolniej to na pewno nic by się nie stało.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego K. S. – k. 62, 84/

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż wina oraz sprawstwo oskarżonego K. S. w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu, nie budzą żadnych wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zeznaniach świadków M. K., G. K. (1), M. P., opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, notatce urzędowej, protokole użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, protokole oględzin miejsca wypadku oraz dokumentacji fotograficznej. Do podstawy ustaleń stanu faktycznego Sąd włączył także zeznania D. J..

Odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego K. S. Sąd uznał je za wiarygodne albowiem były konsekwentne i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie. Mimo że oskarżony odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania, w trakcie postepowania przygotowawczego przyznał, iż jechał za szybko i to było przyczyną wypadku. Okoliczność tą potwierdzili świadkowie M. K., G. K. (1) i M. P..

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. K. albowiem były one logiczne, konsekwentne oraz znalazły potwierdzenie w zeznaniach pozostałych świadków tj. G. K. (1) i M. P. oraz w wyjaśnieniach oskarżonego.

Podobnie Sąd odniósł się do zeznań G. K. (1). Także ten osobowy materiał dowodowy Sąd uznał za w pełni wiarygodny. Po pierwsze podkreślić należy, iż G. K. (1) zeznawał szczerze, opisując przebieg zdarzenia zachowywał obiektywizm i nie wykazywał żadnej niechęci ani pretensji do oskarżonego.

Na wiarę i uwzględnienie zasługiwały także zeznania świadka M. P.. Także one były logiczne, konsekwentne oraz korespondowały z zeznaniami świadków M. K. i G. K. (1).

Do podstawy ustaleń stanu faktycznego Sąd włączył także zeznania świadka D. J. miały one jednak mniejsze znaczenie dla sprawy albowiem D. J. nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2013 r., zaś jej zeznania dotyczyły tylko tego, iż jej wnuk N. J., który jechał z oskarżonym w samochodzie nie odniósł żadnych obrażeń.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał także dowody z dokumentów w postaci: opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, notatce urzędowej, protokole użycia urządzenia kontrolno – pomiarowego, protokole oględzin miejsca wypadku oraz dokumentacji fotograficznej albowiem były one w pełni rzetelne, miarodajne, zostały sporządzone w przepisanej formie przez osoby do tego uprawnione. Ponadto Sąd nie miał żadnych racjonalnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność tych dowodów z dokumentów.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów Sąd uznał, że czyn oskarżonego wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 177 § 1 k.k.

Podmiotem przestępstwa z art. 177 § 1 k.k. może być każdy, kto dopuszcza się naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego, powodując wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k.

Zasady bezpieczeństwa są ujęte w przepisach określających porządek poruszania się po szlakach komunikacyjnych i dotyczą zarówno niezbędnych kwalifikacji osoby uczestniczącej w ruchu, stanu technicznego pojazdu, jak i sposobu zachowania się w tym ruchu. Zgodnie z jedną z podstawowych zasad ruchu drogowego określoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Zasada ta znajduje doprecyzowanie w art. 19 ust. 1 w/w ustawy, który stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h, a poza obszarem zabudowanym 90 km/h (art. 20 w/w ustawy).

W świetle materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie ulega wątpliwości, iż swoim zachowaniem K. S. naruszył te zasady. W dniu 28 kwietnia 2013 r. kierując pojazdem osobowym marki M. (...) nr rej. (...) nie dostosował prędkości do panujących warunków drogowych w wyniku czego na łuku drogi w lewo wpadł w poślizg, stracił panowanie nad kierowanym pojazdem, który zjechał z jezdni, wjechał na chodnik, uderzył w mur, a następnie w stojąca na chodniku z rowerkiem O. K..

Takie zachowanie oskarżonego świadczy o całkowitym braku wyobraźni i lekceważeniu podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. nie budziły żadnych wątpliwości. Wina oskarżonego K. S. polegała na tym, iż złamał prawo, mając pełną możliwość dostosowania się do obowiązujących przepisów. Konsekwencją nieodpowiedzialnej jazdy oskarżonego było natomiast stracenie panowania nad pojazdem, uderzenie w mur znajdujący się za chodnikiem, a następnie w stojącą na chodniku O. K., w wyniku czego doznała ona obrażeń w postaci licznych ran skóry twarzy i powieki górnej prawej, wielomiejscowych złamań kości pokrywy czaszki – kości ciemieniowej i skroniowej prawej oraz kości potylicznej przechodzącego na podstawę czaszki – z wgłębieniem w okolicy ciemieniowej prawej, złamania obojczyka prawego ze skróceniem i przemieszczeniem, naruszających czynności narządów ciała oraz powodujących rozstrój zdrowia na czas przekraczający dni siedem (art. 157 § 1 k.k.). Oskarżony jest osoba dorosłą, posiada prawo jazdy, a zatem domniemywać można, iż doskonale znane są mu przepisy ruchu drogowego.

Uznając zatem oskarżonego za winnego popełnienia czynu z art. 177 § 1 k.k. Sąd wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk.

Sąd analizował więc motywację sprawcy i postać zamiaru, uwzględniając fakt, iż czyn, którego dopuścił się oskarżony należy do przestępstw nieumyślnych.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował młody wiek oskarżonego oraz wyrażoną skruchę i żal.

W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby już - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych inkryminowanego czynu – karą zbyt surową o charakterze odwetowym.

Wymierzona oskarżonemu kara odpowiada nie tylko stopniowi jego winy, ale realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma bowiem na celu odstraszenie sprawcy od ponownego wejścia na drogę przestępstwa, natomiast jej cel wychowawczy realizuje się poprzez kształtowanie postawy oskarżonego zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle. Jednocześnie kara orzeczona wobec oskarżonego czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegające na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się szczegółowymi dyrektywami wymiaru kary wskazanymi w art. 53 kk. Sąd analizował więc motywację sprawcy i uznał, że czyn oskarżonego cechowało brak wyobraźni, brawura.

Sąd oceniał także postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia. W tej mierze Sąd uwzględnił stopień rozwoju psychospołecznego K. S., jego warunki materialne, rodzinne i stan zdrowia i stwierdził, iż w tym konkretnym przypadku wystarczające dla osiągnięcia celów kary będzie zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Oskarżony był już raz karany sądownie za przestępstwo przeciwko mieniu, nie mniej jednak Sąd uznał, iż można wysnuć wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. Tym samym Sąd przyjął, iż będzie on w przyszłości przestrzegać porządku prawnego i nie powróci na drogę przestępstwa. Zdaniem Sądu warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 3 lat zapobiegnie demoralizacji oskarżonego oraz pozwoli mu na dalsze życie zgodne z norami prawnymi i społecznymi, zaś Sądowi pozwoli na weryfikację przyjętej wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Zważyć należy, że w tym konkretnym przypadku zawieszenie wykonania kary nie oznacza całkowitego odstąpienia od ukarania sprawcy. Sąd wymierzył bowiem oskarżonemu na podstawie art. 71 § 1 k.k. karę 50 stawek dziennych grzywny, określając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Wymierzona kara grzywny, w ocenie Sądu jest adekwatna, jeśli chodzi o liczbę stawek dziennych, do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, zaś jeśli chodzi o wysokość stawki dziennej, do sytuacji majątkowej, zarobkowej i rodzinnej oskarżonej. Ustalenie wyższej stawki dziennej przekraczałoby, zdaniem Sądu, granice racjonalnej dolegliwości związanej z tą karą i stanowiłoby dla niej dolegliwość nadmierną, a przy tym ściągnięcie wyższej kwoty grzywny, nawet w drodze egzekucji, mogłoby okazać się niemożliwe.

Mając bowiem na uwadze okoliczności wypadku, charakter naruszonych przepisów oraz skutki wypadku z dnia 28 kwietnia 2013 r. Sąd uznał, iż koniecznym jest orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. W ocenie Sądu taki okres orzeczonego środka karnego zapobiegnie zagrożeniu jakie może stwarzać powrót sprawcy do ruchu w szczególności w kontekście rodzaju i wagi naruszonych przez niego zasad bezpieczeństwa. W tym miejscu podkreślić należy, iż oskarżony spowodował wypadek drogowy, w którym jedna osoba doznała obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k. Ponadto naruszył jedne z podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego mając pełną możliwość prawidłowej oceny sytuacji panującej na drodze i dostosowania jazdy do tych warunków. Okoliczności te świadczą niewątpliwie o tym, iż jako kierowca K. S. nie daje żadnych gwarancji należytego przestrzegania zasad ruchu drogowego w przyszłości i dalsze prowadzenie przez niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji, a zatem koniecznym jest wykluczenie go jako uczestnika ruchu drogowego. Oskarżony swoim zachowaniem jednoznacznie pokazał, iż najważniejsza dla niego jako kierowcy jest prędkość i brawura. Mając te okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż na podstawie art. 42 § 1 k.k. należy orzec wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów na okres 2 lat albowiem z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, iż prowadzenie przez niego pojazdu zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

Uwadze Sądu nie uszedł fakt, iż wykonujący prawa pokrzywdzonego – rodzice małoletniej pokrzywdzonej O. K., w toku postepowania przygotowawczego złożyli wnioski w trybie art. 46 § 1 k.k., niemniej na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2013 r. cofnęli je oświadczając, iż nie będą jednak w postepowaniu karnym dochodzić żadnych roszczeń finansowych od oskarżonego. Ich pełnomocnik oświadczył natomiast, iż na drodze cywilnej będą dochodzić stosownego zadośćuczynienia. Mając na uwadze powyższe Sąd nie był zobligowany, w myśl art. 46 § 1 k.k., do uwzględnienia tych wniosków wobec ich cofnięcia. Ponadto Sąd nie uznał aby było konieczne orzekanie o zadośćuczynieniu lub nawiązce w postepowaniu karnym.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego, w tym fakt, iż ma na utrzymaniu narzeczoną oraz dziecko, na podstawie art. 624 § 1kpk i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił K. S. od ponoszenia kosztów sądowych w całości, w tym opłaty, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.