Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 maja 2015 roku, w sprawie o sygnaturze akt VIII C 4215/14 z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. przeciwko T. Z., Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanego T. Z. na rzecz powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. kwotę 5.811,77 złotych oraz kwotę 1.467 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pozwany T. Z., skarżąc wyrok w całości.

W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, iż powództwo powinno zostać oddalone z uwagi na całkowitą spłatę wierzytelności. W okresie od lipca 2009 roku do września 2014 roku dokonał na konto komornika wpłat w łącznej kwocie 27.480 złotych, co w całości pokryło zadłużenie wobec strony powodowej, jak również koszty postępowania egzekucyjnego.

W oparciu o powyższe twierdzenia, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych bądź też niezgodności z doświadczeniem życiowym. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia. Niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja w postępowaniu uproszczonym - w odróżnieniu od apelacji pełnej, funkcjonującej w postępowaniu zwykłym - ma charakter apelacji ograniczonej, której funkcją nie jest ponowne rozpoznanie sprawy, lecz wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez sąd I instancji. Sąd rozpoznający apelację nie bada trafności (słuszności) zaskarżonego orzeczenia z punktu widzenia zgodności z rzeczywistością (z rzeczywistym stanem prawnym i faktycznym), lecz z punktu widzenia jego zgodności z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji sądu orzekającego (uchwała SN (7) z 31.01.2008 r., sygnatura akt III CZP 49/07).

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w niniejszej sprawie bezsporną była okoliczność, iż do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. Ponadto, w postępowaniu pierwszoinstancyjnym prawidłowo ustalono, iż pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy pożyczki, jak również wskazanej przez stronę powodową daty wymagalności objętego umową roszczenia oraz wysokości dochodzonego roszczenia z tytułu odsetek karnych liczonych od kapitału wymagalnego. W oparciu o tak poczynione ustalenia stanu faktycznego, Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, iż powód udowodnił swoje roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, a w konsekwencji orzekł zgodnie z jego żądaniem.

W postępowaniu uproszczonym ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakie może podnosić wnoszący apelację. Apelację można oprzeć jedynie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c.). W związku z powyższym podstawą zarzutu nie może być błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy przez sąd pierwszej instancji.

Pozwany T. Z. wskazał w apelacji, iż powództwo powinno zostać oddalone z uwagi na całkowitą spłatę zadłużenia. W istocie pozwany zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym uznaniu przez sąd pierwszej instancji, iż pozwany nie wykonał zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki o numerze (...). Z uwagi na brzmienie art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. podniesiony przez pozwanego zarzut apelacji mający na celu zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa nie może stanowić podstawy apelacji w postępowaniu uproszczonym.

W toku postępowania pierwszoinstancyjnego pozwany zarówno w sprzeciwie, jak i w piśmie procesowym oraz na rozprawie podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Niemniej jednak Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 118 k.c. i nast. prawidłowo przyjął, iż roszczenie powoda nie przedawniło się. Poza nieskutecznym zarzutem przedawnienia roszczenia pozwany nie podniósł żadnych innych zarzutów, twierdzeń ani dowodów przeciwko żądaniu pozwu, a w szczególności nie wskazał, iż w całości wykonał zobowiązanie ciążące na nim wobec strony powodowej. Tę okoliczność pozwany podniósł dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Natomiast zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: ,,potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być przy tym pojmowany w ten sposób, że potrzeba ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. Pozwany w żaden sposób nie wykazał, iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie miał możliwości zgłoszenia zarzutu spełnienia świadczenia. Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż w ocenie pozwanego zobowiązanie wygasło z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z dnia 29 września 2014 roku, co miało miejsce przed wniesieniem przez pozwanego sprzeciwu. Innymi słowy, w dacie powzięcia informacji o toczącym się z jego udziałem postępowaniu, pozwany posiadał subiektywne przekonanie, iż nie jest dłużnikiem strony powodowej z tytułu umowy pożyczki. Nie sposób zatem uznać, iż jest to okoliczność, której pozwany nie mógł podnieść w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Reasumując, zaskarżony przez pozwanego wyrok jest zgodny z materiałem procesowym pozostającym w dyspozycji Sądu pierwszej instancji.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.