Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania K. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 6 maja 2014 roku nr (...)

w sprawie K. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 691/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 listopada 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 06.05.2014 r. odmówił K. T. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.) wskazał, iż komisja lekarska ZUS - orzeczeniem z dnia 24.04.2014 r. stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

K. T. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, zarzucając, iż nie zgadza się z nią bowiem wbrew stanowisku organu rentowego, nie jest zdrowy. Odwołujący domagał się zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego poprzez przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

K. T. urodzony w dniu (...) r., ma wykształcenie zasadnicze zawodowe o specjalności tokarz, pracował jako tokarz i kierowca. Odwołujący pobierał od dnia 17.10.2010 r. do dnia 31.01.2011 r. rentę szkoleniową. W okresach od 11.05.2011 r. do 15.06.2011 r. i od 14.10.2011 r. do 30.06.2013 r. pracował jako kierowca samochodów ciężarowych. Od 24.06.2013 r. oraz po ustaniu zatrudnienia pobierał zasiłek chorobowy od 24.06.2013 r. do 22.12.2013 r. W dniu 26.11.2013 r. odwołujący złożył wniosek o rentę.

/okoliczności bezsporne/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u K. T. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszy Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii i kardiologii.

Na podstawie wyników badań, w tym po wykonaniu osobistego badania specjalistycznego i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej biegły neurolog i biegły kardiolog w zbiorczej opinii pisemnej stwierdzili, że K. T. choruje na:

- nadciśnienie tętnicze I/II stopnia ESC/ESH,

- blok przedsionkowo-komorowy I-II stopnia typu Wenckebacha w wywiadzie,

- początkowe zmiany zwyrodnieniowe odcinka lędźwiowego kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym bez upośledzenia funkcji kręgosłupa.

Odwołujący z uwagi na wskazane wyżej schorzenia nie jest niezdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i dotychczas wykonywanej.

U odwołującego w badaniu przedmiotowym stwierdza się podwyższone wartości ciśnienia tętniczego. Poza tym bez zmian patologicznych: ruchomość kręgosłupa jest prawidłowa, objawy rozciągowe w kończynach górnych i dolnych są ujemne. Chód jest prawidłowy, kończyny górne i dolne o symetrycznych obwodach bez cech zaników mięśniowych. Nie stwierdza się objawów korzeniowych w kończynach górnych czy dolnych. Próba Romberga ujemna. Nadciśnienie tętnicze pierwotne, łagodne, bez udokumentowanych istotnych zmian narządowych nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy. blok przedsionkowo-komorowy I-II stopnia typu Wenckebacha w wywiadzie. Odwołujący bez wyników badań od 2010 r. świadczących o istotności schorzenia. Od 2010 r. brak diagnostyki i leczenia z tego powodu. Ekg dostępne w dokumentacji medycznej z lipca 2009 r. wskazuje na blok przedsionkowo-komorowy. Aktualnie brak możliwości oceny zdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych ze względu na brak dokumentacji medycznej. Na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej nie można potwierdzić niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych. Bóle kręgosłupa lędźwiowego bez ograniczenia funkcji kręgosłupa nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. pod względem neurologicznym brak podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 8-11 as/

Wydaną w tym zakresie opinie biegłych sądowych Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie dostępnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Odwołujący kwestionował opinie biegłych neurologa i kardiologa, ale nie zgłosił żadnych merytorycznych zarzutów. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującego nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo-lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności. Przedłożone zaświadczenie lekarskie z dnia 15.09.2014 r. wystawione przez lekarza reumatologa nie ma wpływu na prawidłowość opinii biegłych.

Organ rentowy nie kwestionował opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. T. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 06.05.2014 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia jest niezdolny do pracy, czy też jest zdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłych neurologa i kardiologa. Sąd w oparciu o opinie biegłych stwierdził u odwołującego brak niezdolności do pracy jako jednej z niezbędnych przesłanek uzasadniających przyznanie prawa do renty. Stwierdzone schorzenia w obecnym stopniu nasilenia nie uzasadniają uznania K. T. za nawet częściowo niezdolnego do pracy. Odwołujący jest zdolny do pracy zgodnie z nabytymi kwalifikacjami - jako pracownik fizyczny, tokarz, kierowca i może podjąć takie zatrudnienie. Występujące u odwołującego nadciśnienie tętnicze pierwotne jest łagodne, bez udokumentowanych istotnych zmian narządowych i nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy. Odwołujący nie przedstawił wyników badań wykonanych od 2010 r. świadczących o istotności schorzenia. Ekg dostępne w dokumentacji medycznej z lipca 2009 r. wskazuje na blok przedsionkowo-komorowy. Od 2010 r. brak diagnostyki i leczenia z tego powodu. Na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej nie można potwierdzić niezdolności do pracy z przyczyn kardiologicznych. Bóle kręgosłupa lędźwiowego bez ograniczenia funkcji kręgosłupa nie powodują długotrwałej niezdolności do pracy. pod względem neurologicznym brak podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Ruchomość kręgosłupa jest prawidłowa, objawy rozciągowe w kończynach górnych i dolnych są ujemne. Chód jest prawidłowy, kończyny górne i dolne o symetrycznych obwodach bez cech zaników mięśniowych. Nie stwierdza się objawów korzeniowych w kończynach górnych czy dolnych. Próba R. ujemna.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący nie spełnia przesłanek z art. 12 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) i na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.