Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: L. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 16 września 2014 r., znak: (...)

w sprawie: L. P.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej L. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2017 r.,

2)  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną Decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonej L. P. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS ubezpieczona nie została uznana za osobę niezdolną do pracy.

Odwołanie od tej decyzji złożyła ubezpieczona nie zgadzając się z opinią komisji lekarskiej ZUS, wskazując, iż wydana decyzja jest dla niej krzywdząca, bowiem aktualny stan jej zdrowia czyni ją osobą niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczona L. P. (urodzony w dniu (...)) w dniu 22.07. 2014 roku złożyła wniosek o ustalenie prawa do dalszej renty.

W efekcie została poddana badaniom przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 22.08.2014 r. stwierdził, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 31.08.2017r. Komisja lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 12.09.2014r. nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

-okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy o specjalnościach: specjalisty medycyny pracy, psychiatry i chirurga.

W opinii z dnia 17.07.2015 roku biegli lekarze sądowi stwierdzili u ubezpieczonej wrzodziejące zapalenie jelita grubego i zaburzenia depresyjne.

Zdaniem biegłych sądowych, ubezpieczona od 1997 r. choruje na wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Przebieg zaburzeń u badanej ma charakter przewlekły, w czasie uległo nasilenie poszczególnych objawów. Biegli wskazali, że pomimo systematycznego leczenia brak istotnej poprawy funkcjonowania.

Wobec powyższego biegli podzielili orzeczenie wydane przez lekarza orzecznika a nie zgodzili się z orzeczeniem wydanym przez komisję lekarską ZUS. Biegli wskazali iż ubezpieczona przebywała w szpitalu w G. w okresie od 22.02.2014 r. do 4.03.2015r.w związku z zaostrzeniem choroby jelit

- dowód: opinia biegłych sądowych, k.27-28 akt sądowych

Pozwany organ rentowy po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią nie zakwestionował oceny stanu zdrowia dokonanej przez biegłych ale wniósł o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu w trybie przepisu art. 477 ¹⁴ §4 k.p.c., powołując się na pobyt ubezpieczonej w szpitalu i kartę hospitalizacji, co stanowi, zdaniem organu, nową okoliczność w sprawie.

Sąd podzielił stanowisko biegłych sądowych zaprezentowane w opinii. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonej. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia i po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej. Stanowisko swoje fachowo i logicznie uzasadnili, wobec czego brak było podstaw do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego, w tym powołania kolejnego dowodu z opinii biegłych.

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego organu rentowego o konieczności zastosowania w przedmiotowej sprawie przepisu art. 477 ¹⁴ §4 k.p.c. Zgodnie z jego treścią: w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub orzeczenie komisji lekarskiej ZUS i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka, co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W takim wypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Sąd nie uwzględnił powyższego wniosku, albowiem występujące u ubezpieczonej schorzenie w postaci wrzodziejącego zapalenia jelit, było zasadniczą przyczyną orzeczonej wcześniej niezdolności do pracy i przyznania prawa do renty do 31.08.2014 r. W związku z tym schorzeniem ubezpieczona wielokrotnie przebywała w szpitalu, co wynika z dokumentacji zgromadzonej w sprawie – między innymi w 2012 r. od 2 do 12 lutego oraz od 27.03.do 4.03.2015 r. i pobyt ten nie stanowi, zdaniem Sadu Okręgowego nowej okoliczności w sprawie, o jakiej mowa w art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. , bowiem jest to kolejny pobyt w szpitalu związany ze schorzeniem na które cierpi ubezpieczona od wielu lat i którego przebieg wymaga przeprowadzania kolejnych kolonoskopii.

W aktach składających się na dokumentację medyczną ubezpieczonej znajdują się wypisy ze szpitala, z których wynika jednoznacznie, iż u ubezpieczonej stwierdzono wrzodziejące zapalenie jelita grubego, które wymaga regularnego przeprowadzania badania kolonoskopowego jelita grubego oraz przeprowadzania specjalistycznych badań. Okoliczność, iż z wypisów szpitalnych wynika, iż schorzenie pod postacią wrzodziejącego zapalenia jelita grubego przybrało postać zaostrzoną, nie świadczy w żaden sposób o zasadności zarzutu zgłoszonego przez organ rentowy. Biegli wydający opinię w przedmiotowej sprawie, stwierdzili, iż schorzenie ubezpieczonej, mimo systematycznego leczenia, ma charakter postępujący a stan zdrowia ubezpieczonej nie uległ poprawie w stosunku do poprzedniego okresu. Organ rentowy nie zakwestionował opinii biegłych ani stanu zdrowia ubezpieczonej. Podkreślić trzeba też, że lekarz orzecznik ZUS ocenił stan zdrowia ubezpieczonej analogicznie jak biegli, widząc podstawy do przyznania prawa do renty na dalszy okres.

Przechodząc do merytorycznej oceny zasadności roszczenia ubezpieczonej stwierdzić trzeba, że spór stron w niniejszej sprawie należy rozstrzygać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych o treść art. 57 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Podstawą przyznania renty jest ustalenie, że osoba dochodząca tego świadczenia jest niezdolna do pracy, a więc jest częściowo lub całkowicie niezdolna do wykonywania zatrudnienia, a po przesądzeniu tej przesłanki, czy posiada ona wymagany okres zatrudnienia i czy niezdolność do pracy powstała w odpowiednim okresie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności po przekwalifikowaniu. Częściowo niezdolną do pracy jest zgodnie z ust. 3 cytowanego przepisu osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, możliwość przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Dokonując analizy stanu zdrowia ubezpieczonego przez pryzmat wszystkich wymienionych wyżej przesłanek, Sąd, opierając swoje przekonanie o wiarygodną opinie biegłych, doszedł do przekonania, że występujące u ubezpieczonej schorzenie w postaci wrzodziejącego zapalenia jelita grubego stanowią podstawę orzeczenia o niezdolności do pracy na okres wskazany w opinii biegłych, bowiem uniemożliwiają w chwili obecnej wykonywanie przez ubezpieczoną dotychczasowej pracy lub przekwalifikowania się do innej. Szczególnego podkreślenia wymaga to, że organ rentowy nie zakwestionował w ogóle wniosku biegłych zawartego w opinii co do faktu niezdolności do pracy ubezpieczonego i przyczyny tej niezdolności a jedynie, w oparciu o stwierdzenie w sprawie nowej okoliczności uzasadniającej, w ocenie organu, uchylenie decyzji i prowadzenie dalszego postępowania orzeczniczego, wniósł o przekazanie sprawy organowi rentowemu.

Jak z powyższego wynika ubezpieczona spełnia przesłanki uzasadniające przyznanie prawa do renty wymienione w art. 57 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem biegli lekarze sądowi w wyniku przeprowadzonego badania orzekli, iż ubezpieczona jest nadal częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie z treścią przepisu art. 100 w/w ustawy: prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust.2 ( ust 1).

W tej sytuacji Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinię biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając ubezpieczonej prawo do świadczenia rentowego od dnia 1.09. 2014 roku do dnia 31.08.2017 roku.

Na podstawie art.118 ust.1a ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy orzekł o braku odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali szerszym od organu rentowego materiałem dowodowym a w szczególności wypisem ze szpitala, który potwierdzał stan zdrowia ubezpieczonej.

SSO Ewa Milczarek