Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu Wydział XV Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Michał Wysocki

Sędziowie: SSO Joanna Andrzejak-Kruk (spr.)

SSR del. Tomasz Sroka      

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Plank-Fabiś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 września 2015 r. w Poznaniu

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w S.

przeciwko M. N.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Kościanie – Zamiejscowy Wydział z siedzibą w Śremie

z dnia 30 października 2014 r.

sygn. akt VI C 313/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 61.220,90 zł (sześćdziesiąt jeden tysięcy dwieście dwadzieścia złotych i dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 35.005,47 zł od dnia 22 grudnia 2012 r.;

- od kwoty 26.200,43 zł od dnia 17 maja 2013 r.;

do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.383 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu;

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.862 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu w instancji odwoławczej.

/-/ Joanna Andrzejak-Kruk /-/ Michał Wysocki /-/ Tomasz Sroka

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 17.05.2013r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) z siedzibą w S. wystąpił o zasądzenie od pozwanej M. N. kwoty 61.220,90zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 35.005,47zł od dnia 22.12.2012r. i od kwoty 26.200,43zł od dnia wniesienia pozwu – do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że na podstawie umowy sprzedaży nabył wierzytelność przeciwko pozwanej wynikającą z umowy kredytu udzielonego jej przez (...) Bank SA ( obecnie Bank (...) SA ), przy czym na dochodzone roszczenie składały się: należność główna 35.005,47zł, odsetki 26.200,43zł i koszty 15,-zł.

W dniu 3.07.2013r. referendarz sądowy wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w (...) zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana wniosła sprzeciw od powyższego nakazu, zaskarżając go w całości oraz domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, który sprecyzowała w odpowiedzi na pozew wskazując, iż 3-letni termin przedawnienia ( art. 118 k.c. ) rozpoczął swój bieg 4.04.2010r., tj. po wypowiedzeniu umowy kredytu, zaś złożenie pozwu nastąpiło 14.08.2014r. Z ostrożności pozwana podniosła zarzut braku legitymacji procesowej po stronie powoda, który nie wykazał faktu nabycia wierzytelności, gdyż w załączniku do umowy przelewu wierzytelności nie figuruje nazwisko pozwanej.

Wyrokiem z dnia 30.10.2014r., sygn. akt. VI.C.313/14, Sąd Rejonowy
w Kościanie Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Śremie:

1)  oddalił powództwo,

2)  zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.600,-zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenie faktyczne oraz rozważania prawne Sądu I instancji:

W dniu 27.11.2006r. M. N. złożyła wniosek o kredyt na zakup pojazdu i kredyt gotówkowy nr (...) skierowany do (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w G.. W dniu 28.11.2006r. pomiędzy (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą
w G. a M. N. wpisaną do ewidencji działalności gospodarczej pod
nr ewidencyjnym (...) pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) M. N. zawarta została umowa kredytu na zakup pojazdu przez przedsiębiorcę nr (...). Zgodnie z § 1 ust. 1 umowy, bank udzielił kredytobiorcy na jego wniosek kredytu na okres wskazany w kalendarzu spłat, który stanowił załącznik nr 1 do umowy, przeznaczonego na zakup pojazdu marki S. (...)/(...), którego cena nabycia wynosiła 78.080,-zł ( włata własna kredytobiorcy wynosiła 1.580,-zł ). Z zastrzeżeniem ust. 6 umowy oprocentowanie kredytu było określone wg zmiennej stopy procentowej i w dniu zawarcia umowy wynosiło 15,99% w skali roku ( § 2 ust. 1 umowy ). Do naliczania odsetek bank przyjął 360 dni w roku i rzeczywistą liczbę dni w miesiącu. Pobierane przez bank odsetki umowne nie miały przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. W przypadku obniżenia wysokości odsetek maksymalnych w dniu zawarcia umowy lub w jej trakcie w taki sposób, że odsetki umowne byłyby od nich wyższe bank niezwłocznie miał dokonać obniżenia odsetek umownych do wysokości odsetek maksymalnych ( § 2 ust. 2 i 6 umowy ). Zgodnie z § 3 ust. 1 kredytobiorca zobowiązał się dokonywać spłaty kredytu w wysokości i terminach przewidzianych w załączniku nr 1 do umowy - kalendarza spłaty. Wpłaty te miały być zaliczane w następującej kolejności: należne opłaty i prowizje, odsetki umowne, kapitał kredytu i odsetki karne. Od niespłaconej kwoty kredytu – zadłużenia przeterminowanego bank miał naliczać
i pobierać odsetki karne według stopy procentowej, określonej jako czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 22 % w skali roku. Niewykonanie przez kredytobiorcę zobowiązań miało spowodować obciążenie kredytobiorcy dodatkowymi kosztami, w tym kosztami upomnień i wezwań do zapłaty w wysokości określonej w taryfie ( § 4 umowy ). Zgodnie z § 6 bank mógł wypowiedzieć umowę kredytu, jeżeli kredytobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim pisemnym wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania lub w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę innych warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy 7 dni. Strony umowy ustaliły, że bank miał zawiadomić kredytobiorcę o wypowiedzeniu umowy kredytu listem poleconym. Okres wypowiedzenia miał być liczony od 6 dnia po dacie nadania listu w urzędzie pocztowym. Pismo nieodebrane z powodu zmiany miejsca zamieszkania lub adresu korespondencyjnego bez powiadomienia banku było traktowane jako doręczone kredytobiorcy (§ 6 umowy).

Pismem z dnia 22.10.2010r. bank wypowiedział pozwanej umowę kredytu w związku z powstaniem zaległości w spłacie. W wypowiedzeniu wskazano, że termin wypowiedzenia upływa z dniem 3.04.2010r. Zadłużenie na dzień 3.04.2010r. miało wynosić następujące kwoty: 52.768,95zł z tytułu kapitału, 4.509,91zł z tytułu odsetek umownych, 652,85zł z tytułu odsetek karnych, 15,-zł z tytułu opłata windykacyjnych, 120,-zł z tytułu opłat za czynności bankowe.

Powód(...) z siedzibą w S. od dnia 12.08.1988r. wpisany jest do (...)Rejestru Spółek pod nr (...)- (...) jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. W dniu 21.12.2012r. została zawarta pomiędzy Bankiem (...) siedzibą w K. a (...) z siedzibą w S. umowa sprzedaży wierzytelności, przedmiotem której były niesporne i wymagalne wierzytelności pieniężne szczegółowo określone w załączniku nr 1 stanowiącym integralną część umowy w stosunku do osób fizycznych, wynikające z tytułu dokonanych czynności bankowych. Pismem z dnia 16.01.2013r. powód zawiadomił pozwaną, iż na podstawie umowy z dnia 21.12.2012r. Bank (...) SA z siedzibą w K. dokonał przelewu wierzytelności z tytułu umowy kredytu nr (...) z dnia 29.11.2006 r. na jego rzecz, która to wierzytelność na dzień zawarcia umowy wynosiła łącznie 61.220,90zł ( kapitał 35.005,47zł, opłaty i koszty 15,-zł oraz odsetki 26.200,43zł ). Pismem z dnia 28.02.2013r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy zawartej z Bankiem (...) SA, które na dzień 28.02.2013r. wynosiło 62.029,92zł. Pismem z dnia 1.08.2014r. Bank (...) SA z siedzibą w G. oświadczył
i potwierdził, że w dniu 21.12.2012r. pomiędzy nim a powodem została zawarta umowa sprzedaży wierzytelności wynikająca z umowy nr (...) przysługująca mu przeciwko M. N., której wartość na dzień 21.12.2012r. wynosiła 61.220,90zł

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentów, z których część przedłożona została w postaci kserokopii, jednak powód ani pozwana nie kwestionowali istnienia ich oryginalnych wersji, a Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować wartość dowodową kserokopii z urzędu. Sąd zwrócił uwagę, że w dniu rozprawy ( 29.10.2014r. ) w pełnomocnik powoda za pośrednictwem poczty nadał pismo procesowe, w którym ustosunkował się do twierdzeń pozwanej, jednak pismo to wpłynęło do Sądu w dniu 3.11.2014r., czyli już po ogłoszeniu wyroku i Sąd nie mógł zapoznać się z jego treścią oraz dowodami przedłożonymi przez powoda, które nie zostały włączone w poczet materiału dowodowego, na którym oparte zostało orzeczenie. Sąd uznał stan faktyczny za bezsporny, a w konsekwencji nie prowadził dalszego postępowania dowodowego i pominął dowód z przesłuchania stron.

W przedstawionych okolicznościach Sąd I instancji uznał powództwo za niezasadne.

Pozwana kwestionowała prawidłowość nabycia przez powoda spornej wierzytelności kredytowej wskazując, że w załączniku do umowy przelewu wierzytelności nie figurowało jej nazwisko. Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Wierzytelność dochodzona przez powoda wynikała z braku zapłaty przez pozwaną należności z tytułu umowy kredytu nr (...). W załączniku do umowy cesji umieszczony był nr umowy kredytowej zawartej przez pozwaną jako przedsiębiorcę ( w rozumieniu art. 43 ¹ k.c. ), w tym samym wykazie widniała firma, pod jaką prowadziła ona swoją działalność gospodarczą oraz wyliczenia zaległego zobowiązania. Ponadto we wszelkiej korespondencji kierowanej do pozwanej ( zawiadomienia, wezwania itp. ) wyraźnie wskazane było, kto nabył wierzytelność i fakt ten nie był przez pozwaną negowany. W dniu 1.08.2014 r. pierwotny wierzyciel złożył też oświadczenie, w którym dodatkowo poświadczył, że zbył przysługującą mu wierzytelność wobec pozwanej. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu powód dostatecznie udowodnił, że posiada legitymację procesową w niniejszym postępowaniu.

Z zasadny Sąd uznał natomiast zarzut przedawnienia. Powołując się na przepis art. 117 k.c. Sąd wyjaśnił, że skuteczne podniesienie przez dłużnika zarzutu przedawnienia powoduje, iż roszczenie nie może zostać zasądzone. Zgodnie z art. 118 k.c. dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi 3 lata. W niniejszej sprawie upływ trzyletniego terminu przedawnienia nastąpił w dniu 4.04.2013r., zaś pozew został wniesiony dopiero w dniu 17.05.2013r. Wobec tego Sąd uznał, że roszczenie powoda, jako przedawnione, winno zostać oddalone, albowiem wniesienie pozwu, jako czynność przerywająca bieg przedawnienia ( czynność przedsięwzięta przed sądem a zmierzająca bezpośrednio do dochodzenia należnego roszczenia ) została podjęta zbyt późno i nie zdołała przerwać biegu przedawnienia z uwagi na upływ przepisanych prawem terminów trzyletnich – w odniesieniu do każdego z roszczeń, których zasądzenia domagał się powód. Podniesiony skutecznie zarzut przedawnienia spowodował przerzucenie ciężaru dowodu na powoda, który winien wykazać, że należność mu przysługuje i że nie uległa przedawnieniu. Powód jednak nie sprostał wymogom, jakie narzuciły nań przepisy o postępowaniu dowodowym. Zarzut pozwanej wymagał zajęcia przez powoda stanowisko procesowego w sprawie, czego powód nie uczynił w terminie, Sąd oparł się zatem
na stanowisku strony pozwanej.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, zaskarżając go w całości oraz zarzucając:

1.  naruszenie art. 120 § 1 k.c. poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu do dnia złożenia pozwu, bowiem powód nie wykazał wymagalności roszczenia, natomiast powód złożył pozew w niniejszej sprawie dnia 21.05.2013r., tj. przed upływem trzyletniego okresu przedawnienia, a bieg przedawnienia roszczenia został przerywany poprzez wydanie postanowienia w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...), a następnie poprzez wszczęcie egzekucji przeciwko pozwanej i rozpoczął swój bieg na nowo po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu egzekucji;

2.  naruszenie art. 217 § 1 i 2 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez niedopuszczenie zgłoszonych prawidłowo dowodów, podczas gdy dowody te dotyczą okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie,
a sporne okoliczności nie zostały jeszcze dostatecznie wyjaśnione;

3.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, a poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z postanowienia komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego oraz tytułu wykonawczego na okoliczność wykazania, iż nastąpiła przerwa biegu przedawnienia roszczenia i roszczenie nie ulegało przedawnieniu do dnia złożenia pozwu, co w konsekwencji doprowadziło do oddalenia powództwa
w niniejszej sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty powód domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa, a ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Wniósł nadto o zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania w I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, co było konsekwencją uzupełniania materiału dowodowego przez Sąd odwoławczy i poczynienia ustaleń pozwalających na stwierdzenie, że roszczenie dochodzone pozwem nie było przedawnione i pozwana, ponosząc zarzut przedawnienia, nie mogła skutecznie uchylić się od jego zaspokojenia ( art. 117 § 2 k.p.c. ).

W pierwszej kolejności należy jednak zauważyć, że podniesione w apelacji pod adresem Sądu I instancji zarzuty naruszenia przepisów postępowania były chybione i nie przystawały do okoliczności sprawy oraz przebiegu procesu. Sąd Rejonowy nie naruszył art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodów zgłoszonych przez powoda na okoliczność przerwy biegu przedawnienia roszczenia, gdyż dowody te – wbrew stanowisku apelacji – nie zostały temu Sądowi w sposób właściwy zgłoszone. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zwrócił już uwagę, że pismo procesowe strony powodowej zawierające twierdzenia i dowody zmierzające do wykazania przerwy biegu przedawnienia zostało sporządzone i nadane na poczcie w dniu rozprawy, a dotarło do sądu 3.11.2014r. czyli już po wydaniu wyroku. Skoro Sąd I instancji nie znał treści tego pisma, siłą rzeczy nie mógł się do niego odnieść, w tym również rozpoznać na rozprawie zgłoszone wnioski dowodowe, a w rezultacie uwzględnić stanowisko procesowe powoda na etapie wyrokowania. Sąd nie mógł także dopuścić się uchybienia polegającego na pominięciu dowodu z akt egzekucyjnych, gdyż wniosku w tym zakresie strona powodowa w ogóle nie składała. Sąd I instancji nie naruszył ponadto art. 233 § 1 k.p.c. w sposób wskazywany w apelacji. Jeżeli bowiem dokumenty mające potwierdzać przerwę biegu przedawnienia nie zostały włączone do materiału dowodowego sprawy, Sąd nie mógł poddać ich jakiejkolwiek ocenie, w szczególności sprzecznej z zasadami przewidzianymi w art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy uwzględnił natomiast wnioski dowodowe powoda zgłoszone w apelacji. Należy zwrócić uwagę, że sąd drugiej instancji jest sądem merytorycznym, gdyż rozpoznaje sprawę w granicach apelacji ( art. 378 § 1 k.p.c.) oraz orzeka na podstawie materiału zabranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz postępowaniu apelacyjnym ( art. 382 k.p.c. ). Zasadą jest zatem, że sąd odwoławczy przeprowadza postępowanie dowodowe, zaś z art. 381 k.p.c. wynika, iż może pominąć nowe fakty i dowody tylko wówczas, gdy strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. W ocenie Sądu Okręgowego zgłoszenie przez powoda dopiero w apelacji wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentów mających wykazać, iż doszło do przerwy biegu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem było usprawiedliwiono. Jak wynika z informacji pełnomocnika powoda, pismo procesowe pozwanej zawierające odpowiedź ma pozew, w którym pozwana ostatecznie skonkretyzowała zarzut przedawnienia, otrzymał on w dniu 20.10.2014r. Należy się zatem zgodzić z apelacją, że pełnomocnik nie dopuścił się zwłoki w sporządzeniu pisma datowanego na 29.10.2014r. i ustosunkowującego się do odpowiedzi na pozew, w tym przedstawiającego twierdzenia i dowody dla wykazania przerwy biegu przedawnienia. Pismo to nadał przy tym w placówce pocztowej operatora wyznaczonego w dniu rozprawy, a zatem należy je uznać za skutecznie wniesione do sądu w tej dacie ( art. 165 § 2 k.p.c. ). Z przyczyn obiektywnych, a zatem ze względu na faktyczny moment wpływu pisma do sądu ( co nastąpiło 3.11.2014r.), Sąd Rejonowy nie miał możliwości zapoznania się z jego treścią. Oznacza to jednak, ze potrzebna powołania twierdzeń i dowodów powstała w postępowaniu apelacyjnym. Nie bez znaczenia dla takiej oceny pozostaje również okoliczność, że w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła okoliczności świadczące o wystąpieniu przerwy biegu terminu przedawnienia. Pozwana wskazał bowiem, że pierwotny wierzyciel prowadził przeciwko niej postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 29.04.2010r. zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, a postępowanie egzekucyjne zostało umorzone przez komornika na podstawie art. 824 k.p.c. Co więcej, w postpowaniu apelacyjnym pozwana nie sprzeciwiła się dopuszczeniu dowodów przedstawionych przez powoda w apelacji.

Na podstawie tych dowodów, a więc dokumentów przedstawionych w formie odpisów uwierzytelnionych przez reprezentującego powoda radcę prawnego ( art. 129 § 2 i 3 k.p.c.; k.151-160 ), których wiarygodność nie była kwestionowana, Sąd Okręgowy ustalił, iż dniu 29.04.2010r. Bank (...) SA w K. wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), w którym stwierdził, iż w księgach banku figuruje wymagalne zadłużenie pozwanej z wysokości 56.961,40zł z tytułu kredytu nr (...) z dnia 28.11.2006r., na którą to kwotę składają się: niespłacony kredyt 51.731,31zł, odsetki umowne 3.742,66zł za okres od dnia 30.10.2009r. do dnia 3.04.2010r., odsetki karne 1.352,43zł za okres od dnia 29.01.2008r. do dnia wystawienia tytułu i opłata za obsługę kredytu 135,-zł. W dniu 6.05.2010r. Bank (...) SA wystąpił do Sądu Rejonowego w Ś. o nadanie na powyższy b.t.e. klauzuli wokalności i uzyskał postanowienie referendarza sądowego z dnia 13.05.2010r. uwzględniające jego wniosek. Na podstawie tego tytułu wykonawczego Bank złożył do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ś. R. B. wniosek o wszczęcie egzekucji ( sprawę zarejestrowano pod sygn. akt Km.(...) ), przy czym postanowieniem z dnia 10.09.2012r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne w oparciu o art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. – wobec bezskuteczności egzekucji. W tej samej dacie komornik zwrócił wierzycielowi tytuł wykonawczy z adnotacją, iż przekazano mu kwotę 5.518,50zł.

Dodatkowo – w oparciu o dokumenty, z których dowód przeprowadził Sąd I instancji – Sąd Okręgowy ustalił, iż na podstawie uchwały z dnia 27.10.2009r. podjętej przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Banku (...) SA doszło do połączenia spółek na podstawie art. 492 § 2 pkt 1 k.s.h. poprzez przeniesienie całego majątku (...) Bank SA w G. ( z którym umowę kredytu zawarła pozwana ) na Bank (...) SA w K. ( k.95 ).

Mając na uwadze te ustalenia Sąd Okręgowy uznał, iż powództwo było zasadne, gdyż podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia okazał się nieskuteczny. Nie było kwestionowane stanowisko Sądu I instancji, iż bieg 3-letniego terminu przedawnienia rozpoczął się w dniu 4.04.2010r., a więc po wypowiedzeniu przez bank umowy kredytowej i postawieniu całego kredytu w stan wymagalności ( art. 118 k.c., art. 120 § 1 k.c. ). Następnie bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. uległ dwukrotnie przerwaniu: w dniu 6.05.2010r., kiedy to pierwotny wierzyciel wystąpił do sądu z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności na (...) ( jak się bowiem uznaje, jest to czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia, por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z 16.01.2004r., III CZP 101/03, publ. OSN 2005/4/58 czy wyrok Sądu Najwyższego z 12.01.2012r., II CSK 203/11, publ. OSP 2014/6/60 ) oraz w 2010r. w wyniku złożenia przez niego wniosku o wszczęcie egzekucji. Zgodnie z art. 124 k.c. na skutek przerwania przedawnieni biegło na nowo – od chwili uprawomocnienia się postanowienia referendarza sądowego o nadaniu klauzuli wykonalności na b.t.e. oraz od chwili uprawomocnienia się postanowienia komornika sądowego o umorzeniu bezskutecznej egzekucji. Wprawdzie nie jest znana data uprawomocnienia się postanowienia komornika z dnia 10.09.2010r., natomiast nawet biorąc pod uwagę datę jego wydania należy uznać, ze w dniu wniesienia pozwu, tj. 17.05.2013r., roszczenie nie było przedawnione, zaś pozew spowodował kolejną przerwę biegu terminu przedawnienia.

Pozwana nie podnosiła żadnych zastrzeżeń odnośnie do wysokości dochodzonej przez powoda kwoty, a jej argumentacja w zakresie braku legitymacji czynnej po stronie powoda nie została podzielona przez Sąd Rejonowy, które to stanowisko nie było kwestionowane w postępowaniu apelacyjnym i mając na uwadze materiał sprawy należy je uznać za całkowicie prawidłowe. W rezultacie Sąd Okręgowy pominął zgłoszone w apelacji wnioski dowodowe powoda o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci rozliczenia kredytu ( k.149 ) oraz kolejnego oświadczenia Banku (...) SA o objęciu przedmiotowej wierzytelności umową cesji ( k.150 ). Prowadzenie tych dowodów było bowiem zbędne.

Na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił natomiast zaskarżony wyrok i uwzględnił powództwo jako znajdujące oparcie w treści łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem umowy kredytowej oraz przepisach prawa materialnego, w tym co do odsetek za opóźnienie – art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 § 1 k.c. Z b.t.e. z dnia 29.04.2010r. wynika, iż na dzień jego wystawienia wymagalna była należność główna z tytułu niespłaconego kredytu w wysokości 51.731,31zł. Obecnie powód dochodził zapłaty należności głównej w kwocie 35.005,47zł, a zatem mógł żądać odsetek za opóźnienie od dnia 22.12.2012r. Z kolei odsetek od zaległych odsetek, wyliczonych na dzień zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności na kwotę 26.200,43zł, powód mógł żądać od dnia wniesienia pozwu.

O kosztach procesu w obu instancjach Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą. W I instancji powód wyłożył: opłatę od pozwu w kwocie 766,-zł oraz koszty zastępstwa procesowego – opłatę skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,-zł i wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość ustalono na 3.600,-zł ( zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. 2013/490 ) – łącznie 4.383,-zł. W II instancji powód wyłożył: opłatę od apelacji w kwocie 3.062,-zł oraz koszty zastępstwa procesowego – wynagrodzenie pełnomocnika, którego wysokość ustalono na 1.800,-zł ( zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 6 i § 12 ust. 1 pkt 1 cyt. wyżej rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości ) – łącznie 4.862,-zł. Powyższe koszty pozwana winna zwrócić powodowi.

/-/ Joanna Andrzejak-Kruk /-/ Michał Wysocki /-/ Tomasz Sroka