Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Kutnie oddalił powództwo (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. przeciwko A. W. o zapłatę kwoty 3.243,55zł, wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej liczonymi od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygniecie na ustaleniach, że w dniu 12 lutego 2004 roku pomiędzy A. W. a (...) Bank Spółką Akcyjną została zawarta umowa pożyczki w rachunku bieżącym prowadzonym w ramach konta nr (...). W ramach tej umowy pozwanej przyznano limit pożyczki w kwocie 2.030 złotych. Pozwana zobowiązała się do dokonywania comiesięcznych wpłat, zasilając rachunek kwotą nie mniejszą niż 290 złotych.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2014 roku powód wzywał pozwaną do uregulowania w terminie 14 dni niespłaconych w terminie należności z tytułu „umowy pożyczki w koncie (...)”, informując, iż nieuregulowanie zadłużenia we wskazanym terminie spowoduje, że Bank podejmie działania w postaci skierowania sprawy na drogę sądową, a następnie egzekucyjną.

W wyciągu z ksiąg banku z dnia 30 września 2014 r. wskazano A. W. jako dłużniczkę, określając jej zadłużenie na dzień wystawienia niniejszego wyciągu na kwotę 3243,55 zł tytułem należności głównej wraz z dalszymi odsetkami obliczonymi według 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Z dniem 23 września 2011 roku nastąpiła zmiana nazwy banku. Dotychczas używana nazwa ” (...) Bank S.A.” została zastąpiona nazwą (...) Bank (...) S.A.”. Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów złożonych przez stronę powodową.

Strona powodowa złożyła do akt sprawy, celem udokumentowania zasadności roszczenia, znajdujący się na kartach 19-61v wydruk operacji na rachunku o numerze (...). Dokument ten nie stał się podstawą ustaleń faktycznych.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie jest zasadne. W rozważaniach podnosił, że strona powodowa wywodzi swoje żądanie z twierdzenia o zawarciu z pozwaną umowy pożyczki w rachunku bieżącym, zawartej w dniu 12 lutego 2004 roku i prowadzonej w ramach konta o nr (...). Do pozwu załączono jednak umowę pożyczki zawartą z pozwaną, jednakże dotyczącą rachunku bieżącego o numerze (...). Natomiast załącznik do pozwu w postaci historii rachunku, dotyczący zestawienia poszczególnych transakcji bankowych dotyczy rachunku o numerze (...), a zatem innego, aniżeli rachunek bieżący którego dotyczy zawarta umowa pożyczki, którą wskazuje powód jako źródło zobowiązania pozwanej. Sama zbieżność dat pomiędzy datą na dokumencie umowy z datą zawarcia umowy wskazaną w pozwie nie daje podstaw do przyjmowania, że chodzi tu o tę samą umowę. Jest tak tym bardziej, że niewykonywanie zobowiązania miała dokumentować historia rachunku, dotycząca jednak transakcji bankowych na rachunku o numerze (...).

Sąd Rejonowy dostrzegł hipotetyczną możliwość zmiany numeru rachunku. Jest także do wyobrażenia, że istnieje racjonalne wytłumaczenie rozbieżności w limicie pożyczki pomiędzy treścią umowy a uzasadnieniem pozwu. Okoliczności tych nie sposób uznać za udowodnione, nie posiadając po temu podstaw. W tej sytuacji, wobec niezgodności numerów rachunków na dokumentach, z których strona powodowa wywodzi swoje roszczenie, Sąd Rejonowy nie miał podstaw do przyjęcia, że zasadność dochodzonego roszczenia została wykazana.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, który zaskarżył go w całości i wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania w tym również kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu apelacji podnosił, że w niniejszej sprawie zachodziła dopuszczalność wyrokowania zaocznego. Sąd mógł oddalić powództwo wyrokiem zaocznym, ale tylko wtedy, gdy zaoferowane twierdzenia budzą wątpliwości, a nie z przyczyn, iż zaoferowany dla poparcia twierdzeń materiał dowodowy jest niewystarczający. Dla zbadania uzasadnionych wątpliwości winien Sąd przeprowadzić stosowne postępowanie dowodowe, aby owe wątpliwości wyjaśnić i dopiero wówczas, jeżeli zachodzi ku temu podstawa powództwo oddalić. Tymczasem Sąd Rejonowy żadnego postępowania dowodowego nie przeprowadzał. Ponadto powód wyjaśnił, że dwie pierwsze cyfry nr rachunku nie stanowią o innym produkcie, są liczbami kontrolnymi i ich rola jest wykrywanie pomyłek w numerze rachunku, następny ciąg cyfr jest tożsamy. Wobec powyższego Sąd w przypadku braku pewności powinien przeprowadzić postepowanie dowodowe i wtedy powód mógłby przedłożyć dokument świadczący o zmianie numeru. Do apelacji powód załączył wydruk z systemu banku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku z dnia 17 marca 2015 r.

Zgodnie z treścią art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, Sąd wyda wyrok zaoczny, zaś zgodnie z § 2 w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Sąd nie może przyjąć za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli budzą one wątpliwości. W sformułowaniu art. 339 § 2 k.p.c. obowiązującym do dnia 5 lutego 2005 r., była mowa o przyjęciu za prawdziwe twierdzeń powoda, jeżeli "nie budzą one uzasadnionych wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy". Zmiana ta ilustruje stanowisko ustawodawcy w przedmiocie roli prawdy materialnej w procesie cywilnym (patrz. A. Jakubecki, Naczelne zasady postępowania cywilnego w świetle nowelizacji kodeksu postępowania cywilnego (w:) Czterdziestolecie kodeksu postępowania cywilnego. Zjazd katedr postępowania cywilnego w Zakopanem (7-9 października 2005 r.), Kraków 2006, s. 363). Podkreślić jednak trzeba, że punktem odniesienia dla owych "wątpliwości", które budzą przytoczone przez powoda okoliczności, w istocie rzeczy jest prawda (tak też B. B., Metodyka..., s. 225). Zmiana brzmienia przepisu podkreśliła natomiast to, że ocena zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Takie ujęcie nie oznacza wszakże, że sąd nie może powziąć wątpliwości co do twierdzeń powoda także w świetle faktów powszechnie znanych albo znanych sądowi urzędowo.

Należy tu przytoczyć, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego Izba Cywilna z dnia 31 marca 1999 I CKU 176/97
przewidziane w art. 339 § 2 KPC domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por, uzasadnienie SN z 18.2.1972 r., III CRN 539171, OSNCP 1972, z. 7-8, poz.150).

Przepis art. 339 § 2 k.p.c. przewiduje domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy (wyr. SN z 6.6.1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. 1997 - wkładka, Nr 10, poz. 44). Oznacza to, że sąd wydając wyrok zaoczny nie dokonuje weryfikacji prawdziwości twierdzeń o faktach przytoczonych przez powoda, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W świetle przedstawionych przez powoda dowodów, należy uznać, że twierdzenia budziły uzasadnione wątpliwości. Powód wywodził swoje roszczenie z umowy pożyczki w rachunku bieżącym dla konta o nr (...), do pozwu złączył też zestawienia transakcji, które miało obrazować na rachunku o nr (...) poszczególne transakcje bankowe, które miały być źródłem zobowiązania pozwanej. Jednakże tak jak zauważył Sąd Rejonowy nie są to tożsame rachunki i wbrew twierdzeniom podniesionym w apelacji nie różną się tylko pierwszymi dwiema cyframi kontrolnymi, bowiem różnią się dodatkowo cyfrą na końcu rachunku i w środku rachunku. Tak więc rachunek bieżący, którego dotyczy zawarta umowa pożyczki, nie korespondował zestawieniem transakcji, które wskazał powód jako źródło zobowiązania pozwanej. Zarządzeniem z dnia 17 kwietnia 2015 roku powodowi zakreślono termin prekluzyjny na złożenie wszelkich środków dowodowych, twierdzeń i zarzutów. W odpowiedzi, na powyższe zobowiązanie powód złożył co prawda pismo procesowe, jednakże nie złożył żadnych dowodów, w tym na okoliczność wyliczenia kapitału w wyższej kwocie od kwoty przyznanego limitu wynikającego z umowy. Nie przedstawił żadnych wyliczeń dotyczących zwiększenia kapitału ani też nie przedstawił regulaminu, na który się powoływał w piśmie, w oparciu o który jego zdaniem możliwe było zwiększenie kwoty wykorzystanego limitu (kapitału). Dlatego też budziła wątpliwość w świetle przetoczonych okoliczności również wysokość dochodzonego roszczenia.

Trzeba pamiętać, że powód trudni się profesjonalnie działalnością gospodarczą, której standardy wymagają zachowania pełnej dokumentacji dotyczącej konkretnej wierzytelności i zaprezentowania jej Sądowi w sposób nie budzący wątpliwości, zwłaszcza w odniesieniu do konsumenta.

Należało w świetle powyższego uznać, że twierdzenia powoda co do roszczenia o zapłatę kwoty 3243,55 zł budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy uznał, że zasadnie Sąd Rejonowy nie przyjął za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, bowiem budziły one uzasadnione wątpliwości w zakresie żądania i dlatego też na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.