Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2015 roku

sprawy A. M.

syna S. i Z. z domu Ś.

urodzonego (...) w K.

obwinionego z art. 65 § 2 k.w., art. 96 § 1 pkt 5 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sąd Rejonowy w Wałbrzychu

z dnia 24 lutego 2015 roku sygnatura akt II W 141/14

uchyla zaskarżony wyrok w zakresie czynów opisanych w punktach II i III jego części wstępnej, a kwalifikowanych z art. 65 § 2 k.w. i art. 96 § 1 pkt 5 k.w. i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygnatura akt IV Ka 297/15

UZASADNIENIE

Komisariat Policji w B. wystąpił z wnioskiem o ukaranie przeciwko A. M. obwiniając go o to, że:

I.  w dniu 22 listopada 2013r. w B. przy ul. (...) kierował pojazdem marki C. nr rej. (...) po drodze publicznej nie mając do tego wymaganych uprawnień,

tj. wykroczenia z art. 94§1 kw

II.  w tym samym miejscu i czasie co w pkt I wbrew obowiązkowi nie udzielił funkcjonariuszowi Policji uprawnionemu z mocy ustawy do legitymowania wiadomości lub dokumentów co do tożsamości własnej,

tj. wykroczenia z art. 65§2 kw

III.  w dniu 22 listopada 2013r. w B. przy ul. (...) kierował pojazdem marki C. nr rej. (...) po drodze publicznej pomimo, że pojazd posiadał niezgodną nalepkę kontrolną z tablicą rejestracyjna pojazdu,

tj. wykroczenia z art. 96§1 pkt 5 kw

Wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 roku (sygn. akt II W 141/14) Sąd Rejonowy w Wałbrzychu:

I.  A. M. uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 94 § 1kw koszty postępowania w tym zakresie zaliczając na rachunek Skarbu Państwa;

II.  A. M. uznał za winnego dokonania zarzucanych mu czynów opisanych w punkcie II i III części wstępnej wyroku stanowiących wykroczenia z art. 65 § 2 kw i art. 96§1 pkt 5 kw z tym, iż uznał, że wykroczenia z art. 96§1 pkt 5 kw obwiniony dopuścił się jako posiadacz pojazdu marki C. nr rej. (...) i za czyny te na podstawie art. 65 §2kw w zw. z art. 9 § 1kw wymierzył A. M. karę grzywny w wysokości 300 (trzystu ) złotych;

III.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Ze wskazanym wyrokiem nie pogodził się obwiniony zaskarżając wyrok w zakresie orzeczeń z punktu II i III jego dyspozycji zarzucając błędne ustalenia faktyczne prowadzące do sprzeczności w treści wyroku.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja jest zasadna.

Jeżeli chodzi o podniesioną przez apelującego sprzeczność w treści wyroku, to w istocie istnieje. Z jednej strony A. M. został uniewinniony od popełnienia czynu z art.94§1 kw opisanego w punkcie I części wstępnej, którego czynność sprawcza sprowadzała się do kierowania pojazdem, bowiem sąd I instancji ustalił, iż brak jest dowodów aby to obwiniony kierował pojazdem, z drugiej zaś przypisuje sprawstwo czynu z punktu III kwalifikowanego z art.96§1 pkt 5 kw, gdzie również mowa jest o prowadzeniu pojazdu, a wykroczenia tego miał się dopuścić jako posiadacz pojazdu. Analizując treść apelacji obwinionego wynika z niej, iż nie zrozumiał on czy został ukarany jako kierujący pojazdem czy też nie.

Być może efekt taki nie był zamierzony i wynika z wadliwej redakcji czynu przypisanego, jednak w jego aspekcie istotne pozostaje zagadnienie jedności czynu. Otóż jak ustala sąd I instancji T. W. został ukarany za czyn tożsamy z zarzuconym obwinionemu w punkcie III części wstępnej wyroku popełniony w związku z prowadzeniem pojazdu.

W art.96§1 kw w oznaczeniu sprawcy zawarta jest alternatywa a nie koniunkcja, jak wskazano w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, bowiem podzielając argumentację sądu I instancji należałoby postawić zarzut popełnienia tegoż wykroczenia również właścicielowi pojazdu. O sprawstwie zaś decyduje okoliczność, który ze wskazanych w art.96§1 kw podmiotów faktycznie dopuścił pojazd do jazdy. Argumentacja przeciwna nie wydaje się trafna, a nawet gdyby przyjąć jej poprawność sąd I instancji winien rozważyć przy ponownym rozpoznaniu sprawy czy w tej sytuacji możliwa jest zmiana opisu czynu skoro zarzut dotyczył prowadzącego pojazd.

Argumentacja uzasadnienia wyroku dotycząca czynu z art.65§2 kw jest przekonywująca, a skarżący nie podnosi żadnych argumentów prowadzących do zmiany tej oceny. Sąd I instancji wadliwie jednak zastosował przepis art.9§1 kw, a orzekał o ukaraniu za dwa wykroczenia (art.9§2 kw).

Sprawa wymaga zatem ponownego rozpoznania.