Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej – Michałowicz

Ławnicy: Genowefa Czaplińska, Zdzisław Drewniak

Protokolant: Sylwia Terebecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2015r. w S.

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko G. M.

o odszkodowanie związane z wypowiedzeniem umowy o pracę

1.  zasądza od G. M. na rzecz powódki K. K. (2) tytułem odszkodowania kwotę 5.257,95 zł (pięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt siedem 95/100 złotych),

2.  wyrokowi w pkt. 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty
1.752,65 zł (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt dwa 65/100 złotych),

3.  zasądza od G. M. na rzecz powódki K. K. (2) kwotę 60,00 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów procesu.

Genowefa Czaplińska SSR Joanna Kołodziej Michałowicz Zdzisław Drewniak

V P 69/15

UZASADNIENIE

Powódka K. K. (2) odwołała się od wypowiedzenia umowy o pracę. Wniosła o zasądzenie od byłego pracodawcy G. M. odszkodowania.

W uzasadnieniu podała, że wypowiedzenie zostało doręczone podczas zwolnienia lekarskiego.

Dodatkowo wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, usprawiedliwiając opóźnienie chorobą.

Pozwana G. M. wniosła o oddalenie powództwa i oddalenie wniosku o przywrócenie terminu.

W ocenie pozwanej nie zachodzi podstawa do przywrócenia terminu, gdyż wypowiedzenie zostało doręczone już w dniu 18.03.2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 02.02.2015 r. K. K. (2) i G. M. zawarły na piśmie umowę o pracę na okres próbny do 28.02.2015 r. Zgodnie z umową K. K. (2) zobowiązała się świadczyć pracę na stanowisku sprzedawcy w sklepie pracodawcy za wynagrodzeniem 1.750 zł miesięcznie.

W dniu 01.03.2015 r. K. K. (2) i G. M. zawarły na piśmie umowę o pracę. W treści umowy wskazały, że umowa ma wiązać strony przez czas określony do 31.01.2017 r. na stanowisku sprzedawcy w sklepie pracodawcy za wynagrodzeniem 1.750 zł miesięcznie. Zastrzegły również, że umowa może być wypowiedziana za dwutygodniowym okresem.

Dowód: umowy k. 2, 3.

Wynagrodzenie miesięczne powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosi 1.752,65 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 25.

W dniu 18.03.2015 r. G. M. wspólnie z mężem R. M. wręczyli K. K. (2) pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia.

K. K. (2) przeczytała treść dokumentu i odmówiła pokwitowania jego odbioru.

Dowód: wypowiedzenie k. 4, zeznania świadka R. M., zeznania świadka M. G..

Od dnia 19.03.2015 r. do dnia 23.04. 2015 r. oraz od dnia 27.04.2015 r. przez około miesiąc powódka nie była zdolna do pracy (przebywała na zwolnieniu lekarskim).

W dniach 23.03.2015 r. i 27.04.2015 r. powódka była poddana operacjom ginekologicznym.

Dowód: zaświadczenia (...) k. 6, 7, 49, 50.

Powódka złożyła pozew w dniu 03.04.2015 r.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności Sąd musiał rozważyć, czy wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania jest zasadny.

Zasady przywracania terminu określa art. 265 kp.

W doktrynie i judykaturze dominuje zapatrywanie, że o istnieniu winy pracownika lub jej braku należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, przy czym decydujące znaczenie ma obiektywny miernik staranności, jakim jest należyta dbałość strony o swoje interesy, choć nie bez znaczenia jest też subiektywna zdolność wnioskodawcy do oceny rzeczywistego stany rzeczy, mierzona zwłaszcza poziomem wykształcenia, skalą posiadanej wiedzy prawniczej i życiowego doświadczenia. Czynniki subiektywne odnoszące się do doświadczenia życiowego i zawodowego pracownika oraz orientacji w obowiązujących przepisach mają więc jedynie znaczenie uzupełniające. W ocenie braku winy w przekroczeniu terminu liczy się w tym zakresie także stopień wykształcenia pracownika czy zajmowane przez niego stanowisko przed rozwiązaniem umowy (por. postanowienie SN z dnia 19.06.1962 r., 4 CZ 35/62, RPEiS 1963 r., nr 2, s. 56, wyrok SN z dnia 04.03.1999 r., I PKN 596/98, OSNAPiUS z 2000 r., z. 8, poz. 15, wyrok SN z dnia 12.01.1999 r., II UKN 667/98, OSNAPiUS 2000 r., z. 12, poz. 488).

Zasadniczo więc brak winy pracownika wynika z faktycznej niemożliwości złożenia odwołania lub usprawiedliwionej niewiedzy o przysługujących mu uprawnieniach.

Terminy złożenia odwołania od wypowiedzenia (art. 265 § 1 k.p.) oraz wystąpienia z żądaniem przywrócenia do pracy lub odszkodowania (art. 265 § 2 k.p.) biegną od wypowiedzenia lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracodawcę, tj. od dnia, w którym oświadczenie pracodawcy doszło do pracownika w sposób pozwalający mu zapoznać się z jego treścią, choćby pracownik odmówił zapoznania się z nim (art. 61 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

Z zeznań świadków złożonych w toku postępowania wynika, że pisemne oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy doszło do K. K. (2), zapoznała się ona z jego treścią, ale odmówiła potwierdzenia odbioru oraz samego odbioru.

Dlatego termin do wniesienia odwołania rozpoczął swój bieg w dniu 18.03.2015 r. i zakończył się 25.03.2015 r.

Z zaświadczeń lekarskich wynika, że powódka w okresie od 19.03.2015 r. do dnia 23.04.2015 r. była niezdolna do pracy. W dniu 23.03.2015 r. przeszła operację, w dniach 23 – 24 marca 2015 r. przebywała w szpitalu. Wynika z tego, że przez cały okres biegu terminu powódka miała utrudnione możliwości działania i stan ten trwał do dnia 03.04.2015 r. tj. do dnia wniesienia pozwu.

O istnieniu winy lub jej braku w uchybieniu terminowi należy wnioskować na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie choroba, niezdolność do pracy potwierdzona zaświadczeniem lekarskim, operacja są okolicznościami niezawinionymi, niezależnymi od woli powódki.

Tym samym wniosek powódki o przywrócenie terminu do wniesienia odwołań należało ocenić jako zasadne.

Powoduje to konieczność dokonania oceny słuszności zarzutów zgłoszonych w pozwie co do prawidłowości wypowiedzenia.

Oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem musi odpowiadać wymogom wskazanym przez art. 50 § 3 kp i art. 30 kp. Dla swojej skuteczności musi spełniać minimum wymogów formalnych i merytorycznych.

W pierwszej kolejności Sąd badał, czy oświadczenie pozwanej spełnia niezbędne wymogi formalne.

Zgodnie z art. 30 § 3-5 kp oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas określony musi być złożone na piśmie, zawierać pouczenie o odwołaniu do sądu pracy – oświadczenie pozwanej spełnia te wymagania.

Osobą uprawnioną do rozwiązania umowy z powódką w imieniu pracodawcy będącego osobą fizyczną jest między innymi osobiście pracodawca (art. 3 ¹ § 1 i 2 kp).

Powódka zarzuciła, że wypowiedzenie nie zostało złożone przez pracodawcę tylko inną (nieznaną) osobę, na co ma wskazywać podpis złożony pod treścią wypowiedzenia.

Powyższa argumentacja strony powodowej jest w ocenie Sądu oderwana od treści umów o pracę zawartych przez strony. Z pieczęci nagłówkowych i odręcznych czytelnych podpisów pozwanej wprost wynika, że posługuje się ona dwoma imionami: G. i B.. Fakt ten musiał być znany powódce, skoro dysponowała ona egzemplarzami obu umów o pracę (powódka dołączyła kopie umów do pozwu).

Z prawa jazdy okazanego przez pozwaną w toku rozprawy (k. 45), z zeznań świadka R. M. wynika, że pozwana nosi dwa imiona.

Dlatego Sąd uznał, że G. M., B. M., B. M. i G. M. to jedna i ta sama osoba, która nazywa się G. M., choć określa swoje imię na różne sposoby.

Powódka zarzuciła, że oświadczenie o wypowiedzeniu zostało złożone z naruszeniem art. 41 kp tj. w czasie jej usprawiedliwionej nieobecności.

Zarzut ten w świetle powyższych ustaleń, iż oświadczenie zostało doręczone powódce w dniu 18.03.2015 r., nie mógł zostać uwzględniony.

W konsekwencji powyższego Sąd stwierdził, że oświadczenie nie jest wadliwe pod względem formalnym, bo spełnia wymogi z Kodeksu pracy.

W dalszej kolejności Sąd badał, czy oświadczenie pozwanej spełnia niezbędne wymogi materialne.

Zgodnie z art. 30 § 4 kp pracodawca składając oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartą na czas określony nie jest zobowiązany do podania przyczyny rozwiązania umowy.

Pozwana w swoim oświadczeniu z 18.03.2015 r. podała takie przyczyny, wskazując, że powódka „nie spełnia oczekiwań pracodawcy na zajmowanym stanowisku”. Dokument z 18.03.2015 r. nie precyzuje tego zarzutu. Przy wręczaniu pisma zawierającego wypowiedzenia pozwana nie wyjaśniła powódce, w jakich oczekiwaniach zawiodła się.

Z wyjaśnień pozwanej (k. 42, 00:55:24) i zeznań świadka R. M. (k. 45, 01:25:43) wynika wprost, że pozwana jako pracodawca nie zwracała powódce uwagi i nie informowała powódki o negatywnej, czy krytycznej ocenie jej pracy ani ogólne, ani in concreto, wskazując, jakie zachowania powódki nie odpowiadają oczekiwaniom.

Pozwana w ten sposób tolerowała sposób działania powódki. utwierdzała ja w przekonaniu, że postępuje prawidłowo. Nie napominając powódki, nie zwerbalizowała w sposób jednoznaczny swoich wymagań. Nie dała jej również możliwości poprawy poprzez dostosowanie się do oczekiwań pracodawcy. Trudno bowiem sprostać normom, które są nieznane.

W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie doświadczenie życiowe wskazuje, że standardy obsługi klienta w sklepach odzieżowych i kosmetycznych są bardzo zróżnicowane, przy czym można ogólnie przyjąć, że im bardziej luksusowe towary sprowadza sklep tym lepszej obsługi oczekuje bardziej wymagający klient. Usługa dostarczana przez sklepy z towarami zbytkownymi i luksusowymi (jak na terenie tutejszego powiatu przez sklep pozwanej) musi obejmować między innymi dostarczenie przyjemności klientowi z robienia zakupów. W praktyce nie istnieje granica zaspokojenia potrzeby klientów na owe pozytywne doznania.

Doświadczenie życiowe wskazuje również, że osoby nie korzystające z tego rodzaju usług (na przykład z przyczyny bariery ekonomicznej) mogą nie być świadome, jak się je realizuje.

Z akt osobowych powódki wynika, że nie posiada ona wykształcenia ani doświadczenia zawodowego w zakresie psychologii marketingu i technik sprzedaży, w szczególności sprzedaży towarów luksusowych.

Z wyjaśnień pozwanej i zeznań świadków wynika, że pozwana dąży do tego, by w jej sklepie były realizowane standardy zdecydowanie odbiegające od standardów przeciętnie stosowanych w powiecie (...).

Reasumując - nie można zatem zakładać, że powódka znała oczekiwania pozwanej, ani że wiedziała, jak ma im sprostać.

Dlatego na podstawie art. 8 kp Sąd uznał, że pozwana nadużyła przysługującego jej prawa.

W konsekwencji powyższego na podstawie art. 50 § 3 kp Sąd uwzględnił żądania powódki i zasądził odszkodowanie.

Z art. 50 § 4 kp wynika, że pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

Umowa stron miała trwać do 31.01.2017 r. (jeszcze 22 miesiące), dlatego odszkodowanie musi być ograniczone do równowartości wynagrodzenia za 3 miesiące.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc, biorąc pod uwagę, że na koszty poniesione przez powódkę składa się wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.