Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant : Ewa Jarzębska

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko E. K. i M. K. (1)

o roszczenie z weksla

utrzymuje w mocy nakaz zapłaty z dnia 17 listopada 2014 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny, w postępowaniu nakazowym w sprawie o sygn. akt I Nc 1484/14.

Sygn. akt I C 216/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 05 listopada 2014 r. powód (...) sp. z o.o. w Ł. (poprzednio (...) sp. z o.o.), reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym w stosunku do pozwanego E. K. – wystawcy weksla własnego i M. K. (1) – poręczyciela wekslowego zobowiązującego ich solidarnie do zapłaty na rzecz powoda kwoty 39974,86 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 grudnia 2013 r. do dnia zapłaty wraz

z kosztami postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zawarł z E. K. w dniu 18 stycznia 2010 r. umowę leasingu operacyjnego nr (...), na zabezpieczenie której pozwana wystawiła weksel własny in blanco. Pozwani nie wywiązali się z obowiązków zapłaty rat leasingowych, wobec czego powód rozwiązał umowę w dniu 11 lipca 2013 r. bez terminu wypowiedzenia, wezwał do zapłaty należności. Po bezskutecznym upływie terminu zapłaty uzupełnił wystawiony weksel i ponownie wezwał pozwanych do zapłaty należności wynikających z umowy leasingu. Wezwanie powoda pozostało bezskuteczne.

(pozew k. 2 – 3)

W dniu 17 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w sprawie o sygn. akt I Nc 1484/14 w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 21)

W dniu 17 grudnia 2014 r. pozwana E. K. wniosła zarzuty od nakazu zapłaty, w których zaskarżyła nakaz zapłaty w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pisma procesowego pozwana przyznała fakt zawarcia umowy leasingu operacyjnego z powodem, której przedmiotem było oddanie jej przez powoda do używania naczepy K.. Z powodu trudności finansowych pozwana zmuszona została zwrócić przedmiot leasingu powodowi. Brak usatysfakcjonowania powoda z podjętej przez pozwaną decyzji o oddaniu przedmiotu leasingu spowodował rezygnację z ww. naczepy.

(zarzuty od nakazu zapłaty k 26)

W związku z wezwaniem do uzupełnienia braków fiskalnych zarzutów pozwana E. K. wniosła o zwolnienie jej od opłaty sądowej od zarzutów z uwagi na jej trudną sytuację finansową.

(pismo pozwanej E. K. z 21.01.2015 r. k. 31)

Postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 r. pozwana została zwolniona od kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od zarzutów od nakazu zapłaty w kwocie 1 500 zł –zgodnie z wnioskiem.

(postanowienie k.40)

W replice na zarzuty pozwanej od nakazu zapłaty, powód podtrzymał żądanie pozwu złożonego w dniu 05 listopada 2014 r. i wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty wobec E. K., wydanego w sprawie I Nc 1484/14 w dniu 17 listopada 2014 r.

(pismo procesowe – odpowiedź powoda na zarzuty k. 45-49)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 stycznia 2010 roku pozwana E. K., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Firma Handlowo Usługowa (...) E. K., zawarła

z (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. umowę leasingu operacyjnego nr (...) z opcją wykupu, na czas określony do dnia 15 grudnia 2014 roku (zwaną dalej Umową), której przedmiotem było oddanie do używania naczepy kurtynowej (...).

Integralną część Umowy stanowią załączniki: nr 1 - Terminarz Opłat, nr 2 – Ogólne warunki umowy leasingu operacyjnego (zwane dalej OWUL) oraz nr 3 – Specyfikacja Umowy leasingu.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 i 3 Umowy pozwana zobowiązała się do terminowego regulowania opłat leasingowych i innych płatności określonych w Umowie, według Terminarza wskazującego wysokości i terminy płatności:

a) opłat początkowych,

b) opłat leasingowych w ratach (wynagrodzenia),

c) opłaty końcowej (na poczet wykupu pojazdu).

Szczegółową regulację stosunków między powódką a pozwaną określały OWUL,

w których pozwana własnoręcznym podpisem poświadczyła, iż treść tych warunków została jej przedstawiona przed zawarciem Umowy oraz że zapoznała się z ich treścią i wyraziła zgodę na ich włączenie w całości do umowy leasingu.

Umowa, oprócz opłaty początkowej i okresowych opłat leasingowych w okresie jej trwania, nakładała na pozwaną obowiązek regulowania „innych należności" - opłat dodatkowych z tytułu m.in. dodatkowych kosztów poniesionych przez leasingodawcę

w związku z obsługą Umowy (art. 3 ust. 1 Umowy, § 5 ust. 2.2. w zw. z ust. 9.1. i ust. 9.2 OWUL), według stawek z Tabeli Opłat i Prowizji ( (...)). Ponadto, zgodnie z treścią art. § 3 ust. 14 OWUL, obowiązkiem leasingobiorcy było uiszczanie kosztów związanych z posiadaniem i utrzymaniem przedmiotu leasingu, w tym podatki, w szczególności podatek od środków transportu lub opłaty związane z rejestracją pojazdu w Wydziale Komunikacji.

W dniu zawarcia Umowy wartość przedmiotu leasingu wyniosła netto 48 300,00 zł netto, zaś umówione wynagrodzenie pieniężne leasingodawcy (§ 5 ust. 2.1 OWUL) wraz z opłatą końcową miało wynieść 59 457,30 zł.

W przypadku opóźnienia w zapłacie należności wynikających z Umowy, pozwana powinna była zapłacić zaległość wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (§ 5 ust. 8 OWUL). Zgodnie z treścią § 7 ust. 7.1. OWUL powód mógł rozwiązać Umowę ze skutkiem natychmiastowym, jeśli pozwana pomimo upomnienia na piśmie i wyznaczenia dodatkowego terminu zalegała z jakąkolwiek zapłatą wynikającą z Umowy.

(dowód: umowa leasingu nr (...) k.50-51 z załącznikami: zał. 1 - Terminarz opłat k.52-53, zał. 2 – OWUL k.61-69, zał. 3 — Specyfikacja Przedmiotu Leasingu k.54.

Pozwana złożyła swój podpis na wekslu in blanco dołączonym do umowy, Na wekslu

po słowach „ Poręczam za wystawcę” podpis złożył M. K. (1). Do weksla in blanco dołączono deklarację wekslową, zgodnie z którą pozwana jako wystawca własnego weksla złożyła powodowi do dyspozycji weksel in blanco bez protestu, z poręczeniem wekslowym z jej wystawienia, które powód miał prawo wypełnić na sumę odpowiadającą jej zadłużeniu wynikającemu z umowy leasingu nr (...) z dnia 18 stycznia 2010 r., w tym

z tytułu opłat leasingowych i innych świadczeń wynikających z umowy leasingu, odsetek za opóźnienie płatności oraz innych świadczeń ubocznych oraz weksel ten opatrzyć datą płatności według własnego uznania.

/weksel - k.7-7v.; deklaracja wekslowa - k.8/

Pozwana od dnia 15 lutego 2012 roku zalegała z zapłatą należności wynikających w Umowy. W dniu 20 czerwca 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty zaległych należności, wyznaczając jej termin dodatkowy do zapłaty.

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty k. 70-70v.)

Wartość wierzytelności powódki na dzień wezwania do zapłaty wynosiła 8 057,78 zł

i składały się na nią następujące kwoty:

a) kwota 1 012,26 tytułem raty leasingowej za luty 2013 r. (termin płatności 15-02-2013) – Faktura (...),

b) kwota 63,15zł tytułem odsetek za opóźnienie w zapłacie (termin płatności 28-02-2013) - nota odsetkowa (...),

c) kwota 1 517,82 zł tytułem opłaty dodatkowej obejmującej koszty ubezpieczenia powiększona o opłatę za nieterminowe opłacenie polisy zgodnie z (...) (termin płatności 11-03-2013) – Faktura (...),

d) kwota 1 137,44 zł, tytułem rata leasingowej za marzec 2013 r. (termin płatności 15-03-2013) – Faktura (...),

e) kwota 870,84 zł tytułem opłaty dodatkowej z tytułu podatku od środków transportu I rata za rok 2013 (termin płatności 18-03-2013) – Faktura (...),

f) kwota 1 132,71zł tytułem raty leasingowej za kwiecień 2013 r. (termin płatności 15-04-2013) – Faktura (...),

g) kwota 61,50 zł tytułem opłaty z tytułu ostatecznego wezwania do zapłaty (termin płatności 23-04-2013) – Faktura (...),

h) kwota 1 132,71 zł tytułem raty leasingowej za maj 2013 r. ( termin płatności 15-05-2013) – Faktura (...),

i) kwota 1 129,35 zł tytułem raty leasingowej za czerwiec 2013 r. (termin płatności 15-06-2013) – Faktura (...).

(dowód: nota odsetkowa (...) – k.71)

Wobec zadłużenia pozwanej i braku jej woli na spłatę długu, powód w dniu 20 czerwca 2013 roku rozwiązał Umowę (§ 7 ust. 7.1 OWUL) bez wypowiedzenia.

(dowód: oświadczenie o rozwiązaniu Umowy.72)

Zgodnie z treścią łączącej strony Umowy powód uprawniony jest w wypadku przedterminowego rozwiązania Umowy - § 7 ust. 9 OWUL - do żądania od leasingobiorcy, niezależnie od obowiązku zapłaty wymagalnych należności, zapłaty odszkodowania „w wysokości sumy wszystkich przewidzianych w Umowie a niezapłaconych Opłat Leasingowych, o których mowa w § 5 ust. 2" pomniejszonych o korzyści wynikające z dyskonta lub środków uzyskanych ze sprzedaży odebranego przedmiotu leasingu (§7 ust.10) oraz do żądania kary umownej za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu w posiadaniu leasingobiorcy po rozwiązaniu Umowy „liczonej za każdy dzień, w wysokości 1/10 średniej Okresowej Opłaty Leasingowej z ostatnich 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstał obowiązek zwrotu (§ 7 ust. 16).

Pozwana po rozwiązaniu Umowy nie wydała powodowi przedmiotu leasingu

w terminie 14 dni od rozwiązania Umowy. Naczepę usiłowano odzyskać od pozwanej dwukrotnie: poprzez firmę windykacyjną JłG T. W. w listopadzie 2013 roku oraz w lutym 2015 roku przez firmę (...) S.A. W pierwszym przypadku firmie został przedstawiony przedmiot będący w bardzo złym stanie, o przeżartych rdzą numerach identyfikacyjnych (WIN) i bez tablic rejestracyjnych. Pozwana twierdziła, że zły stan techniczny naczepy wynika z faktu przewożenia w niej substancji chemicznych. Powzięto wątpliwości, czy naczepa jest własnością firmy (...) sp. z o.o.. Firma windykacyjna po konsultacji z powodem odmówiła przyjęcia naczepy z racji nie zidentyfikowania przedmiotu jako własności powoda. Działania windykacyjne zostały podjęte ponownie w dniu 24 lutym 2015 roku. W tym przypadku pozwany M. K. (1) uniemożliwił czynnie przedstawicielowi firmy (...) S.A., M. K. (2), wykonanie zlecenia zlokalizowania naczepy będącej przedmiotem umowy leasingu. Pozwany zniszczył auto służbowe przedstawiciela firmy windykacyjnej przy użyciu łopaty.

(dowód: pełnomocnictwo z dnia 26 października 2013 roku – k. 74, raport – k.55-56 i 75, wydruk korespondencji firmowej – mail: od W. S. k. 75 od T. W. k.104, od W. S. k. 107 i 112, od P. K. z (...) S.A. k. 1038-109; zdjęcia naczepy k. 114-117; zeznania świadka T. W. k. 136-137; dowód z przesłuchania pozwanego k. 1137-138 w zw. z k. 195)

Pozwani nie chcieli oddać powodowi naczepy, bo chcieli kontynuować umowę leasingu. Nie chcieli jej oddać nawet w sierpniu 2015r., ponieważ był to wrak.

(dowód z przesłuchania pozwanego k. 137-138; pisma pozwanej z 29.05.2012 r. k. 124 i z 23.12.2013 r. k. 125)

Pozwana została obciążona notami do zapłaty: w dniu 26 grudnia 2013 roku na kwotę 13 005,22 złotych z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu leasingu w okresie 02-02-2013 do 08-08-2013 (nota N16/R/KR/2013/12/00025) oraz w dniu 26 grudnia 2013 roku na kwotę 16 066,56 złotych z tytułu odszkodowania za przedterminowe rozwiązanie umowy leasingu (nota nr N22/R/KR/2013/12/00020).

Na dzień dochodzenia roszczeń przez powoda dług pozwanej wynosił 45 632,86 zł

i składały się na nią następujące kwoty:

a) 8 057,78 PLN zł według stanu na dzień rozwiązania umowy,

b) 61,50 zł tytułem opłaty z tytułu ostatecznego wezwania do zapłaty (termin płatności 05-07-2013) – faktura (...),

c) 272,48 zł tytułem odsetek za opóźnienie w zapłacie (termin płatności 11-07-2013) - nota odsetkowa (...),

d) 1 127,52 zł tytułem raty leasingowej za lipiec 2013 r. (termin płatności 15-07-2013) - Faktura (...),

e) 870,84 zł tytułem opłaty dodatkowej z tytułu podatku od środków transportu II rata za rok 2013 (termin płatności 07-11-2013) – Faktura (...),

f) 512,96 zł tytułem odsetek za opóźnienie w zapłacie (termin płatności 12-12-2013)- Nota odsetkowa (...),

g) 13 005,22 zł tytułem opłaty za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu za okres od 26.07.2013 do 12.12.2013 (termin płatności 26-12-2013) – Nota obciążeniowa N16/R/KR/2013/12/00025,

h) 16 066,56 zł tytułem Odszkodowanie z tytułu bezterminowego rozwiązania umowy leasingu (termin płatności 26-12-2013) - Nota obciążeniowa N22/R/KR/2013/12/00020,

i) 1 538,73 zł tytułem opłaty dodatkowej obejmującej koszty ubezpieczenia powiększona o opłatę za nieterminowe opłacenie polisy zgodnie z (...) (termin płatności 07-02-2014) – Faktura (...),

j) 870,84 zł tytułem opłaty dodatkowej z tytułu podatku od środków transportu I rata za rok 2014 (termin płatności 19-03-2014) - Faktura (...),

k) 870,84 zł tytułem opłaty dodatkowej z tytułu podatku od środków transportu II rata za rok 2014 (termin płatności 21-10-2014) - Faktura (...),

l) 1 506,75 zł tytułem opłaty dodatkowej obejmującej koszty ubezpieczenia powiększona o opłatę za nieterminowe opłacenie polisy zgodnie z (...) (termin płatności 09-02-2015) – Faktura (...),

m) 870,84 zł tytułem opłaty dodatkowej z tytułu podatku od środków transportu I rata za rok 2015 (18-03-2015) – Faktura (...).

(dowód: faktury k. 79, 81, 82, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89, 90, 95, 96, 97, 98, 99; noty odsetkowe k. 80,91-92, 93,94; wyliczenie odszkodowania i rozliczenie umowy leasingu operacyjnego k. 100; wyliczenie odszkodowania i dyskonta k. 101, rozrachunki klienta n akoncie 201,917 i 212 k. 102,wynagrodzenie za czas bezumownego pozostawania przedmiotu leasingu w posiadaniu Korzystającego

k. 103)

Wobec nie zapłacenia przysługujących powodowi wierzytelności, powód wypełnił weksel wystawiony przez pozwaną na zabezpieczenie jej zobowiązań wynikających

z Umowy, a poręczony przez M. K. (1). Po uzupełnieniu treść weksla brzmi następująco: „O., 18 stycznia 2010 r. Na 39974,86 zł Dnia 30 grudnia 2013 r. zapłacę (imy) bez protestu za ten weksel własny na zlecenie Bankowego leasingu Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. sumę trzydzieści dziewięć tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote

i osiemdziesiąt sześć groszy Płatny w siedzibie (...) Sp. z o.o. w Ł.”.

(weksel k. 7-7v)

W dniu 05 sierpnia 2015 r. powód zlecił (...) S.A. z siedzibą w S. odbiór, zabezpieczenie i przetransportowanie naczepy będącej przedmiotem umowy leasingu z pozwaną do magazynu firmy (...) sp. z o.o. w K. przy ulicy (...). Ostatecznie w dniu 11 sierpnia 2015r. pozwany M. K. (1) sam dostarczył naczepę pod wskazany adres.

(zlecenie z 05.08.2015 r. k. 162, protokół przekazania/zwrotu przedmiotu leasingu k.153-155, zdjęcia k. 159, raport końcowy k. 160)

Naczepa przekazana powodowi w dniu 11 sierpnia 2015r. nie jest naczepą marki (...). Pole numerowe nie występuje na prawej ramie naczepy w okolicach prawej podpory. Pole numerowe znajduje się w czołowej części naczepy pod tabliczką znamionową. Pole numerowe oraz tabliczka znamionowa były zamalowane farbą koloru szarego. Po usunięciu farby pokrywającej ramę naczepy stwierdzono, że numer identyfikacyjny naczepy jest niewidoczny. W celu odtworzenia oznaczenia znajdującego się w polu numerowym, pole poddano działaniu środków chemicznych do ujawniania zatartych oznaczeń identyfikacyjnych. W wyniku przeprowadzonych badań nie odtworzono oznaczenia identyfikacyjnego naczepy. Widoczne w polu numerowym czarne przebarwienia podłoża wskazują, że oznaczenie identyfikacyjne naczepy zostało trwale usunięte poprzez zaspawanie oznaczenia. Brak jest możliwości technicznych odtworzenia zaspawanego oznaczenia identyfikacyjnego. Tabliczka znamionowa usytuowana nad polem numerowym w czołowej części naczepy jest tabliczką nieoryginalną - podrobioną. Oryginalna tabliczka znamionowa, zwyczajowo umieszczana na prawej ramie naczepy w okolicach pola numerowego, została trwale usunięta. Ze względu na trwale usunięcie oznaczenia identyfikacyjnego nie można określić producenta naczepy oraz jej modelu. Położenie pola numerowego z zaspawanym oznaczeniem wskazuje, że zabezpieczona naczepa nie jest naczepą marki (...).

(dowód: opinia techniczna sporządzona przez specjalistę mechanoskopii H. O. k. 149-152)

Od dnia 28 marca 2013 r. firma powoda uległa zmianie i brzmi aktualnie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

(odpis postanowienia k. 14, wydruk z CI KRS powoda k. 15 – 20)

Sąd zważył, co następuje:

Wniesione przez pozwaną E. K. zarzuty od nakazu zapłaty należy uznać za bezzasadne, w związku z czym nakaz zapłaty z dnia 17 listopada 2014 r. należało utrzymać w mocy.

Zgodnie art. 493 § 1 k.p.c. pismo zawierające zarzuty wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy

w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w zarzutach bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Do szczególnie istotnych zarzutów, za których pomocą pozwany o zapłatę weksla może się bronić, należy twierdzenie, że weksel in blanco wystawiony przez pozwanego na rzecz powoda i załączony do pozwu, miał na celu zabezpieczenie wierzytelności wynikającej z określonego stosunku i w związku z tym upoważnienie powoda obejmuje jego uzupełnienie jedynie zgodnie z porozumieniem zawartym z pozwanym, zaś powód w danej sytuacji wypełnił weksel sprzecznie z porozumieniem. Powiązanie stosunku podstawowego względem roszczenia wekslowego powoduje, że wekslobiorca w zasadzie nie może na podstawie prawa wekslowego uzyskać wobec wystawcy weksla własnego więcej praw niż mu przysługuje

w ramach stosunku, z którego wynika podlegająca zabezpieczeniu wierzytelność, czyli

w ramach tzw. stosunku podstawowego względem roszczenia wekslowego (por. uchwała połączonych Izb Sądu Najwyższego: Izby Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 24 kwietnia 1972 r., III PZP 17/70, OSNC 1973/5/72).

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia umowy leasingu objętego niniejszym postępowaniem, podniosła jednak, że w wyznaczonym przez przedstawiciela powoda terminie przedstawiła powodowi naczepę K., jednak przedstawiciel powoda jej nie odebrał, w związku z czym roszczenie, w ocenie pozwanej, jest bezzasadne. W odpowiedzi na zarzuty powód podjął się obrony za pomocą okoliczności nawiązujących do stosunku podstawowego wobec dochodzonego od pozwanych roszczenia wekslowego, co prowadzi do objęcia sporem także tego stosunku.

Objęcie sporem w postępowaniu nakazowym stosunku podstawowego określane bywa w orzecznictwie obrazowo przeniesieniem sporu z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego. Określenie to jest jednak nieścisłe, gdyż sugeruje całkowite zastąpienie dotychczasowego sporu, dotyczącego stosunku wekslowego, sporem dotyczącym stosunku podlegającego powszechnemu prawu cywilnemu. W rzeczywistości zaś jest tak, że odwołanie się w zarzutach od nakazu zapłaty do stosunku podstawowego prowadzi przede wszystkim do uwzględnienia tego stosunku w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego; nadal więc przedmiotem sporu jest roszczenie wekslowe, z tą tylko różnicą, że przy uwzględnieniu również stosunku podstawowego (por. wyrok Sądu Najwyższego V CSK 86/06 z dnia 22 czerwca 2006 r., LEX nr 1101689).

Przyjmuje się, że z chwilą wystawienia weksla in blanco i wręczenia go wierzycielowi następuje zawarcie porozumienia między wystawcą weksla lub akceptantem, a osobą, której ten weksel zostaje wręczony - określające sposób jego uzupełnienia. Porozumienie takie jest umową zawieraną pomiędzy odbiorcą weksla, a wystawcą weksla lub akceptantem, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. Przepis art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo Wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 ze zm.) nie wymaga żadnej szczególnej formy takiego porozumienia wekslowego. Może być więc ono zarówno pisemne, jak i ustne, może zostać osiągnięte w sposób wyraźny lub dorozumiany.

Weksel własny in blanco powinien być wypełniony zgodnie z porozumieniem zawartym między podpisanym na wekslu, a osobą, której weksel ten wręczono. Porozumienie ma więc bardzo istotne znaczenie, gdyż osobie podpisanej na wekslu przysługuje zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z zawartym porozumieniem. Zarzut ten jest skuteczny zarówno wobec bezpośredniego kontrahenta, któremu osoba podpisana na wekslu in blanco weksel wręczyła, jak i osoby, która nabywając weksel po wypełnieniu była w złej wierze lub dopuściła się niedbalstwa (art. 10 w zw. z art. 103 Prawa wekslowego).

W przedmiotowej sprawie deklaracja wekslowa została sporządzona w formie pisemnej. Zgodnie z jej treścią wypełnienie weksla miało nastąpić na sumę zobowiązań pozwanego wynikających z niniejszej umowy. Treść porozumienia w tym zakresie jest jasna i nie wymaga interpretacji oświadczeń woli stosownie do treści art. 65 k.c.

Skutecznie podniesiony zarzut wypełnienia weksla in blanco niezgodnie

z zawartym porozumieniem, nie powoduje nieważności weksla, jak też nie uchyla w każdym przypadku w całości zobowiązania wekslowego wystawcy, lecz je jedynie ogranicza bądź modyfikuje. Dłużnik będzie odpowiadał, ale wyłącznie w takich granicach, jakie odpowiadają jego woli (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: z dnia 25 października 1927 r., Rw. 1677/26, (...) 1928, poz. 35; z dnia 12 listopada 1931 r., Rw. 2354/31, OSP 1932, poz. 150; z dnia 26 stycznia 2001 r., I CKN 25/00, OSN 2001, nr 7-8, poz. 117 oraz z dnia 22 czerwca 2006 r., V CSK 70/06, OSN 2007, nr 4, poz. 59). Za tym stanowiskiem przemawia cel, dla jakiego weksel in blanco został wystawiony. Spełniać ma on wszakże funkcję zabezpieczającą, a zatem należy utrzymać zobowiązanie wekslowe w granicach zawartego wcześniej porozumienia, gdyż odmienne założenie ograniczyłoby znaczenie praktyczne tego instrumentu.

Zgodnie z ogólną regułą z art. 6 kodeksu cywilnego, ciężar dowodu, że weksel został wypełniony z naruszeniem porozumienia spoczywa na dłużniku wekslowym, ponieważ to on wywodzi z tej okoliczności skutki prawne. W tym celu może on korzystać z każdego środka dowodowego, jaki został przewidziany w Kodeksie postępowania cywilnego, nie wyłączając z tego katalogu dowodu z zeznań świadków.

Z załączonego do pozwu porozumienia wekslowego wynika, że powód miał prawo wypełnić w każdym czasie (do chwili spłaty wszelkich zobowiązań z umowy leasingu)

na sumę odpowiadającą zadłużeniu pozwanej wynikającą z przedmiotowej umowy leasingu, w tym z tytułu opłat leasingowych i innych świadczeń wynikających z umowy leasingu, odsetek za opóźnienie płatności oraz innych świadczeń ubocznych.

W ocenie Sądu, łącząca strony umowa leasingu wraz z jej integralną częścią

w postaci Ogólnych Warunków Umowy Leasingu oraz terminarza opłat dają podstawę do obciążenia pozwanej obowiązkiem zwrotu kwoty dochodzonej pozwem.

Wysokość odszkodowania w kwocie 39974,86 złotych wynika w sposób przejrzysty z zaprezentowanych przez powoda dokumentów i ustalona została stosownie do postanowień §7 pkt. 9 i 10 oraz 15 i 16 Ogólnych Warunków Umowy Leasingu. Zostało ono obliczone poprzez zsumowanie opłaty po rozwiązaniu umowy (16066,56 zł) stanowiącej kwotę odpowiadającą przyszłym ratom (po rozwiązaniu umowy) i kwoty tzw. pozostałych należności i zobowiązań obejmujących: kwotę odsetek od zafakturowanych opłat leasingowych (848,59 zł), kwoty zafakturowanych niezapłaconych opłat leasingowych ( 6671,99 zł), kwotę kary umownej (13005,22 zł), kwotę ubezpieczenia (1517,82 zł) i kwotę opłat dodatkowych (1864,68 zł).

Powód obciążył pozwanych karą umowną za nie zwrócenie w terminie pojazdu, który był przedmiotem leasingu i obowiązkiem zapłaty odszkodowania za poniesienie opłat dodatkowych. Poniesione przez powoda koszty potwierdzone zostały złożonymi do akt sprawy stosownymi dokumentami i wyliczeniami, których wiarygodności pozwani nie kwestionowali.

Pozwana podniesiła, iż powód nie poniósł szkody z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, wobec czego odszkodowanie w tym zakresie jest niezasadne. W ocenie Sądu zarzut ten pozostaje irrelewantny w sprawie, albowiem na kwotę dochodzoną niniejszym pozwem składa się m.in. kwota kary umownej wyliczona zgodnie zaś z § 7 ust. 15 i 16 Ogólnych Warunków Umowy Leasingowej. Korzystający z przedmiotu leasingu zobowiązany jest również do zwrotu kosztów ubezpieczenia i innych kosztów związanych z posiadaniem przedmiotu leasingu poniesionych przez Finansującego w tym okresie. W niniejszej sprawie powód w należyty sposób przedstawił sposób wyliczenia należnej mu kary umownej z tytułu opóźnienia w zwrocie przedmiotu leasingu, wobec czego nałożenie kary umownej na pozwanych było zasadne. Podkreślenia wymaga zaś przede wszystkim fakt, iż przesłanką uzasadniającą zapłatę kary umownej nie jest szkoda, lecz niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, za które ponosi odpowiedzialność dłużnik (por. uchwała składu 7 sędziów SN z 6 listopada 2003 r., III CZP 61/2003, LexisNexis nr (...), OSNC 2004, nr 5, s. 69; wyrok SN z 16 kwietnia 2010 r., IV CSK 494/2009, LexisNexis nr (...), OSNC-ZD 2010, nr D, poz. 115).

Na marginesie należy jedynie wskazać, że postanowienia Umowy, nakładające obowiązek zapłaty w związku z rozwiązaniem Umowy odszkodowania z tytułu rat leasingowych nienależnych, a naliczonych od momentu rozwiązania Umowy do dnia ustalonego w Umowie jako dzień jej wygaśnięcia oraz kary umownej, rozumianej jako wynagrodzenie z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu leasingu przez posiadacza w złej wierze od dnia rozwiązania Umowy do dnia odebrania przedmiotu, nie są mniej korzystna niż Kodeks Cywilny i znajduje odzwierciedlenie w przepisach art. 70915 k.c. oraz 225 k.c.

Sąd uznał za nieudowodnioną podnoszoną przez pozwaną okoliczność, że zadeklarowała powodowi naczepę do zwrotu. Twierdzenie to pozostaje w sprzeczności

z zeznaniami pozwanego, który przyznał, że nie chciał zwrócić naczepy powodowi ani w listopadzie 2013 r., ani nawet w spieraniu 2015r. Po drugie, bezsporne jest, że przedstawiana przez pozwanych do zwrotu w listopadzie 2013 r. naczepa była w fatalnym stanie technicznym, pozbawiona znaków umożliwiających jej identyfikację. Zaniechanie odbioru naczepy przez przedstawicieli powoda było usprawiedliwione podanymi okolicznościami. Nie można było bowiem ustalić w sposób niebudzący wątpliwości, iż stanowi ona własność powoda. Co istotne, pozwany ostatecznie dostarczył w sierpniu 2015r. ów naczepę do magazyny firmy, która w imieniu powoda zajmowała się czynnościami windykacyjnymi przeciwko pozwanym. Okazało się jednak, po przeprowadzeniu oględzin przez rzeczoznawcę specjalistę mechanoskopii, że oddana przez pozwanych naczepa nie jest naczepą marki K.. Z powyższego wynika dalszy wniosek, że naczepa zadeklarowana do odbioru firmie windykacyjnej w listopadzie 2013r. (oddana ostatecznie w sierpniu 2015r.) nie była naczepą będącą przedmiotem umowy leasingu, a w konsekwencji pozwani nie uczynili zadość obowiązkowi zwrotu tego przedmiotu w zakreślonym terminie.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pozwanej o przesłuchanie M. K. (3)

w charakterze świadka na okoliczność stanu technicznego naczepy, przebiegu eksploatacji, tożsamości z tą stanowiącą przedmiot umowy leasingu. Sąd uznał bowiem, że stan techniczny naczepy i przebieg eksploatacji jest prawnie irrelewantny. Przedmiotem postępowania jest bowiem odszkodowanie należne powodowi z tytułu rozwiązania umowy leasingu przed terminem, a pozwana nie wykazała, aby kiedykolwiek wcześniej zgłaszała powodowi zastrzeżenia do stanu technicznego naczepy. Z kolei dowód z zeznań tego świadka byłby niewystarczający do potwierdzenia tożsamości naczepy oddanej przez pozwanego w sierpniu 2015r. z tą będącą przedmiotem umowy leasingu, zwłaszcza w świetle opinii prywatnej sporządzonej na zlecenie powoda, które pozwani skutecznie nie zakwestionowali oraz okoliczności, że pozwani nigdy wcześniej nie zgłaszali powodowi zastrzeżeń co do jakości naczepy.

Pozwany M. K. (1) ponosi odpowiedzialność w niniejszej sprawie na podstawie art. 30 w zw. z art. 103 Prawa wekslowego. Zgodnie z jego treścią zapłata weksla zabezpieczona może zostać poręczeniem wekslowym (aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył (art. 32). Z treści weksla nie wynika ograniczenie odpowiedzialności pozwanego do części sumy wekslowej, zatem odpowiada on w całości za zapłatę sumy wekslowej, jak E. K..

Mając to wszystko na uwadze, Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. wydał wyrok,

w którym utrzymał w mocy w całości nakaz zapłaty wydany w dniu 17 listopada 2014 r.

w sprawie I Nc 1484/14.