Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSR Tomasz Królik

Protokolant: st. sekr. sąd. Piotr Długoborski

w obecności Prokuratora Ewy Michałowskiej

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2015r. i 02 listopada 2014r. sprawy M. P. z d. P., c. M. i W. z d. C., ur. (...) w O.

oskarżonej o to, że:

1. w bliżej nieustalonym czasie jednak nie później niż w dniu 18 września 2012r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzania swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokument w postaci potwierdzenia wykonanej operacji przelewu poprzez sfałszowane pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku datowanej na dzień 17 września 2012 roku na kwotę 37.297,28 zł przez firmę (...) z/s w W. dokonanej za pośrednictwem Banku (...) S.A Oddział w W., a następnie posłużyła się tym dokumentem przedstawiając go w firmie (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd co do faktycznego uregulowania należności,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2. w bliżej nieustalonym czasie jednak nie później niż w dniu 18 września 2012r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokument w postaci potwierdzenia wykonanej operacji przelewu poprzez sfałszowanie pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku datowanej na dzień 18 września 2012 roku na kwotę 20,600 zł przez firmę (...) z/s w W. dokonanej za pośrednictwem Banku (...) S.A. Oddział w W., a następnie posłużyła się tym dokumentem przedstawiając go w firmie (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd co do faktycznego uregulowania należności,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

orzeka:

1.  w ramach zarzucanych oskarżonej M. P. aktem oskarżenia czynów uznaje ją za winną tego, że w dniach 17 i 18 września 2012r. działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej doprowadziła firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokumenty w postaci potwierdzeń operacji przelewów wykonanych przez firmę (...) z/s w W. za pośrednictwem Banku (...) S.A Oddział w W. datowanych: na dzień 17 września 2012r. na kwotę 9.119,14 Euro oraz 18 września 2012r. na kwotę 5000 Euro -poprzez sfałszowanie pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku, a następnie posłużyła się tymi dokumentami przefaksowując je kolejno w dniu 17 i 18 września 2012r. do firmy (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd, co do faktycznego uregulowania należności, i tak opisany czyn kwalifikuje z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to skazuje ją, zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza jej karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

3.  zasądza ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego w Wyszkowie na rzecz adw. M. S. kwotę 619,92 zł (sześciuset dziewiętnastu złotych i dziewięćdziesięciu dwóch groszy) brutto tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

4.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Sygnatura akt II K 56/15

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. P. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...) USŁUGI (...), ul. (...), (...)-(...) W.. Firma ta w banku (...) S.A. z s. w W. posiadała dwa rachunki bankowe. Pierwszy w polskiej walucie o nr (...). Drugi w Euro o nr (...).

Od 05 lutego 2008r. M. P. współpracowała z firmą (...) S.A. - przedstawiciela w (...) firmy (...).KG. Firma ta emitowała karty serwisowe (...) dla samochodów ciężarowych, dostawczych, autobusów oraz flot samochodów osobowych. W ramach współpracy M. P. otrzymała od (...) S.A. 4 karty serwisowe (...) i nośniki do regulowania opłat za autostrady i drogi na warunkach określonych w umowie.

Rozliczanie się za korzystanie za usługi wyglądało w ten sposób, że najpierw firma (...).KG. dwa razy w miesiącu wystawiała faktury standardowe obejmujące opłatę za bezgotówkowy zakup towarów i usług oraz fakturę za przejazd niemieckimi autostradami. Te faktury zostały przekazywane do polskiego przedstawiciela tj. do (...) S.A., a następnie przedstawiciel przekazywał je M. P.. Termin płatności w przypadku faktur standardowych wynosił 30 dni od daty wystawienia faktury. Termin zapłaty za fakturę autostradową każdorazowo podawany był na tej fakturze. Umowną konsekwencją nie uregulowania zapłaty za fakturę w terminie było zablokowanie korzystającemu kart (...) oraz nośników do uregulowania opłat drogowych, jak również rozwiązanie przez (...) S.A. umowy bez wypowiedzenia.

Od 2008r. do stycznia 2009r. firma (...) rozliczała się z (...) S.A. co do zasady terminowo. W okresie tym były jedynie trzy opóźnienia.

W dniu 31 lipca 2012r. (...) S.A. wystawił firmie prowadzonej przez M. P. fakturę na łączną kwotę 14.119,14 Euro. M. P. nie uregulowała opłaty za tę fakturę w terminie. W związku z tym zajmujący się windykacją wierzytelności spółki (...) S.A. przedstawiciel E. B. na początku września 2012r. telefonicznie skontaktował się z M. P.. W trakcie rozmowy wezwał ww. do zapłaty zaległości wynikającej z faktury z dnia 31 lipca 2012r. pod rygorem zablokowania kart (...) i nośników opłat za autostrady. M. P. oznajmiła, że faktura zostanie zapłacona. Wtedy E. B. poprosił ją o przesłanie potwierdzeń zapłaty. M. P., by uchronić się przed zablokowaniem kart (...) i nośników opłat za autostrady, z których korzystała, postanowiła sfabrykować potwierdzenia przelewów potwierdzających uregulowanie zadłużenia wobec (...) S.A. za fakturę z dnia 31 lipca 2012r., a następnie przefaksować je spółce, by wprowadzać ją w błąd i zyskać na czasie. W tym celu sporządziła na kartce papieru formatu A4 dwa fałszywe, stwierdzające nieprawdę potwierdzenia przelewów.

Obydwa potwierdzenia na górze po lewej stronie zawierały logo banku (...) S.A. Po prawej stronie nieco poniżej tego logo została wpisana nazwa banku i adres: Bank (...) S.A. ul. (...), (...)-(...) W.”. Poniżej zawierały one nazwę dokumentu tj. „Potwierdzenie wykonanej operacji”. Pod nazwą dokumentu znalazły się „Dane właściciela rachunku” (jego nazwa, adres i nr rachunku), które zostały określone jako: (...), UL. (...), (...) i nr rachunku „ (...)”. Poniżej zostały wpisane „Dane kontrahenta/zleceniodawcy” (jego nazwa, adres, rachunek) tj. (...) S.A. B. 17 (...)-(...) W. i rachunek: (...)”. Poniżej zawarte zostały „Szczegóły operacji” (data waluty, data księgowania, kwota, tytuł operacji, typ operacji, kod operacji, opis kodu operacji Sygnatura, Referencje banku (...) dodatkowe, referencje zleceniodawcy). Poniżej znalazła się „Data wystawienia dokumentu” oraz stwierdzenie, ż : „Dokument wygenerowany elektronicznie, nie wymaga pieczęci ani podpisu. Dokument sporządzony na podstawie art. 7 Ustawy Prawo Bankowe (Dz.U.Nr 140 z 1997 roku, poz. 939 z późniejszymi zmianami”. Każdy z nich został opatrzony sfałszowaną pieczątką banku (...) S.A. Oddział w W. ul. (...) (...)-(...) W. oraz fałszywym podpisem pracownika banku.

Sfabrykowane potwierdzenie przelewu z dnia 17 września 2012r. w rubryce „Szczegóły operacji” wskazywało datę waluty na 17.09.2012r., datę księgowania na 17.09.2012 14:51:17, kwotę -9 119,14 EUR, tytuł operacji „przelew”, typ operacji – „Obciążenie”, kod operacji „(...)”, opis kodu operacji (...), referencje banku (...), data wystawienia dokumentu: „17.09.2012r. 14:58:04” Na dokumencie M. P. zawarła zdanie o treści: „ JUTRO DO 14:00 PRZEŚLĘ POTWIERDZENIE NA 5000 EURO DZISIEJSZE Z PIECZĄTKAMI BANKU”.

Sfabrykowane potwierdzenie przelewu z dnia 18 września 2012r. w rubryce „Szczegóły operacji” wskazywało datę waluty na 18.09.2012r., datę księgowania na 18.09.2012 13:23:51, kwotę -5 000,00 EUR, tytuł operacji „przelew”, typ operacji – (...), kod operacji „(...)”, opis kodu operacji (...), referencje banku (...), data wystawienia dokumentu: „18.09.2012r. 14:03:46”.

W dniu 17 września 2012r. M. P. przefaksowała do (...) S.A. potwierdzenie przelewu na kwotę 9.119,14 Euro, a w dniu 18 września 2012r. potwierdzenie na kwotę 5.000 Euro. Na skutek przesłania tych potwierdzeń (...) S.A. nie podjął decyzji o zablokowaniu firmie (...) kart (...) i nośników opłat drogowych. Ponieważ pieniądze nie wpłynęły E. B. ponownie skontaktował się z M. P. w tej sprawie. Ta twierdziła, że pieniądze wpłaciła. W związku z tym stwierdzeniem E. B. oznajmił, że wyśle zapytanie do banku, czy rzeczywiście takie przelewy zostały zrealizowane. Zapytanie skończyło się wysłaniem przez bank zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa. W dniu 28 września 2012r. M. P. wpłaciła na rzecz (...) S.A. kwotę 1500 Euro, a w dniu 03 października 2012r. 3.500 Euro. W dniu 4 października 2012r. (...) S.A., zakończył współpracę z M. P.. W dniu 08 listopada 2012r. M. P. zapłaciła (...) S.A. kwotę 7.000 Euro, a 19 listopada 2012r. 4000 Euro.

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł o następujące dowody:

osobowe: zeznania E. B. – k.232v.-233v i k.71 w zw. z k.233 oraz k.128-128v. w zw. z k.233v.; zeznania B. Z. – k.233v., {k.15-16v. i k.128v.} w zw. z k.233v.; nieosobowe: zawiadomienie – k.1-2; umowa –k.3-8; kserokopie faksu –k.12 i k.13; potwierdzenia przelewów – k.33-36 i k.76-79; zapytanie k.10-11; umowa i aneks –k.74-75v.

Wyjaśnienia oskarżonej.

Oskarżona M. P. w postępowaniu przygotowawczym przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów (k.89) oraz skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Oskarżona nie brała udziału w postępowaniu sądowym.

Sąd zważył, co następuje.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był kompletny i bezsporny. Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów i przyznanie to korelowało z dowodami z dokumentów wyszczególnionych pod stanem faktycznym sprawy oraz obiektywnymi, bezspornymi i konsekwentnymi zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, których zeznania zostały potwierdzone dowodami z dokumentów. Z tych powodów Sąd dał wiarę tym zeznaniom w całości.

To oskarżona osobiście prowadziła rozmowy z E. B. i to ona jemu osobiście deklarowała, że prześle potwierdzenia przelewów. Zadłużenie u (...) S.A. posiadała firma zarejestrowana na M. P.. To ona prowadziła rozmowy z ramienia swojej firmy. Na przelewach jest jako podmiot obciążony firma (...). To M. P. odniosła wymierną korzyść płynącą z niezablokowanych kart (...) i nośników opłat za autostrady. Tym samym nie ma żadnych wątpliwości, że to oskarżona przefaksowała te „potwierdzenia” do pokrzywdzonego. Skoro zaś je przefaksowała, to by takiej czynności dokonać, musiała w pierwszej kolejności takie „dokumenty” sporządzić w oryginale. Nikt w tych okolicznościach poza samą oskarżoną nie miałby interesu w tym, by to uczynić. Z tych wszystkich powodów należało również przyjąć, że M. P. nakreśliła na oryginale sfabrykowanego potwierdzenia przelewu z dnia 17 września 2012r. zdanie: „ JUTRO DO 14:00 PRZEŚLĘ POTWIERDZENIE NA 5000 EURO DZISIEJSZE Z PIECZĄTKAMI BANKU”. Zresztą sama przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów.

Materiał dowodowy w postaci zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, zeznań pracownika banku (...) S.A. oraz protokół jego przesłuchania zawierający oryginalną pieczątkę banku (k.16) potwierdził ponad wszelką wątpliwość, że przelewy z dnia 17 i 18 września 2012r. nie zostały zrealizowane, a więc treść sfabrykowanych oryginałów potwierdzała wykonanie czynności przelewów, które w rzeczywistości nie nastąpiły. Protokół przesłuchania pracownika banku (k.16) zawiera oryginalną pieczątkę banku oddział W.. Porównanie tej oryginalnej pieczątki z imitacją tej widniejącej na wydrukach z faksu wskazuje, że pieczątka banku widniejąca na tych wydrukach została podrobiona. Natomiast z zeznań pracownika banku wynika, że i podrobiony został podpis pracownika tego banku, albowiem żaden z pracowników banku oddział W. takim podpisem się nie posługiwał.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów wyszczególnionych pod stanem faktycznym sprawy. Mają one charakter obiektywny.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

M. P. stanęła pod zarzutem tego, że:

1. w bliżej nieustalonym czasie jednak nie później niż w dniu 18 września 2012r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzania swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokument w postaci potwierdzenia wykonanej operacji przelewu poprzez sfałszowane pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku datowanej na dzień 17 września 2012 roku na kwotę 37.297,28 zł przez firmę (...) z/s w W. dokonanej za pośrednictwem Banku (...) S.A Oddział w W., a następnie posłużyła się tym dokumentem przedstawiając go w firmie (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd co do faktycznego uregulowania należności, to jest popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2. w bliżej nieustalonym czasie jednak nie później niż w dniu 18 września 2012r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokument w postaci potwierdzenia wykonanej operacji przelewu poprzez sfałszowanie pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku datowanej na dzień 18 września 2012 roku na kwotę 20,600 zł przez firmę (...) z/s w W. dokonanej za pośrednictwem Banku (...) S.A. Oddział w W., a następnie posłużyła się tym dokumentem przedstawiając go w firmie (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd co do faktycznego uregulowania należności, to jest popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Ustalony w sprawie stan faktyczny ponad wszelką wątpliwość wykazał, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej czynów. Jakkolwiek Sąd przyjął, że: a) nie doszło do usiłowania oszustwa, lecz zostało ono dokonane; b) oskarżona popełniła jeden czyn rozłożony na dwa dni.

Znamionami przestępstwa oszustwa stypizowanego w art. 286 § 1 k.k. są:

- wprowadzenie w błąd;

- zamiar kierunkowy osiągniecia korzyści majątkowej;

- doprowadzenie (wprowadzeniem w błąd) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem,

- związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy wprowadzeniem w błąd, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem.

Wprowadzeniem w błąd jest wszelkie zachowanie wytwarzające w świadomości innej osoby mylny obraz rzeczywistości, która jest w istocie inna niż przedstawia ją sprawca. Wprowadzenie w błąd może zostać osiągnięte przez sprawcę słowami, pismem, gestem. Formą wprowadzenia w błąd może być przedłożenie pokrzywdzonemu fałszywych lub stwierdzających nieprawdę dokumentów albo nierzetelnego oświadczenia dotyczącego okoliczności, które mają istotne znaczenie dla podjęcia przez pokrzywdzonego decyzji o dokonaniu rozporządzenia mieniem na rzecz sprawcy (patrz: Komentarz do Kodeksu Karnego Części Szczególnej pod red. prof. dr hab. Andrzeja Wąska, Wydanie 3, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2006, str. 1005-1006).

Przedkładając powyższe na ustalenia faktyczne poczynione w niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że oskarżona zrealizowała znamię z art. 286 § 1 k.k. w postaci wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd. W dniach 17 i 18 września 2012r. przefaksowała pokrzywdzonemu dwa sfabrykowane potwierdzenia przelewów. Faksy te wytworzyły u pokrzywdzonego reprezentowanego przez E. B. – kierownika działu windykacji -mylny obraz rzeczywistości. Mianowicie taki, że dług został uregulowany. Obraz ten był mylny dlatego, że w rzeczywistości w dniach 17 i 18 września 2012r. zadłużenie nie zostało spłacone.

Niekorzystnym rozporządzeniem mieniem jest nie tylko wyrządzenie pokrzywdzonemu konkretnej szkody majątkowej; przy transakcjach oznacza pogorszenie sytuacji majątkowej rozporządzającego (patrz: Komentarz do Kodeksu Karnego Części Szczególnej pod red. prof. dr hab. Andrzeja Wąska, Wydanie 3, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2006, str. 1005-1008).

W ocenie Sądu jeśli przełoży się powyższe na grunt niniejszej sprawy, to okaże się, że przedmiotowe znamię również zostało zrealizowane. Umowa zawarta przez M. P. z (...) S.A. oraz aneks (k.74-75v.) potwierdziły, że na ich mocy M. P. otrzymała 4 karty serwisowe (...) i systemy opłat za autostrady i drogi. 31 lipca 2012r. została wystawiona faktura VAT na kwotę 14.119,14 EURO. W dniu 17 września 2012r. odbyła się rozmowa M. P. z kierownikiem pionu windykacji spółki (...), co oznacza że termin zapłaty faktury już minął (najpóźniej winna być zapłacona do końca sierpnia 2012r.) Od tego, czy oskarżona uregulowała dług zależała blokada kart (...) i nośników do regulowania opłat drogowych. W dniu 17 września 2012r. kiedy zostało przefaksowane pierwsze sfabrykowane potwierdzenie przelewu, już wtedy zgodnie z umową, i aneksem, kierownik pionu windykacji mógł zainicjować działanie, którego skutkiem byłoby zablokowanie kart (...) i nośników opłat drogowych. Jakkolwiek wskutek wprowadzenia go w błąd w dniu 17 września 2012r. przez oskarżoną, a potem 18 września 2012r. taka decyzja nie została wówczas podjęta, aż dopiero do dnia 04 października 2012r., kiedy współpraca pomiędzy firmami została definitywnie zakończona. Przecież samochody ciężarowe, przy pomocy których M. P. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie transportu, cały czas w tym czasie korzystały z tych kart i nośników w ilości 4 sztuk kart (...). Tym samym w dniu 17 września 2012r. nie podejmując decyzji o zablokowaniu kart, doszło do pogorszenia się sytuacji majątkowej pokrzywdzonego poprzez danie oskarżonej możliwości dalszego korzystania z przywilejów, jakie dawały karty (...). Ale korzystanie z tych kart nie było darmowe. Generowało wydatki stanowiące podstawę do wystawiania kolejnych faktur. Gdyby karty te nie były oskarżonej w tym czasie potrzebne, to nie byłoby z jej strony takiego zachowania. Samochody służące oskarżonej do realizowania usługi transportowej musiały w tym czasie korzystać z tych kart. Z tego względu Sąd doszedł do przekonania, że po stronie pokrzywdzonego doszło do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem. Związek przyczynowo – skutkowy pomiędzy wprowadzeniem w błąd a skutkiem w postaci niekorzystanego rozporządzenia mieniem jest w tym wypadku ewidentny. Usiłowanie zachodziłoby wtedy, gdyby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem nie doszłoby. Taka sytuacja w tym wypadku nie nastąpiła, albowiem karty nie zostały zablokowane.

Karty (...) i nośniki opłat za autostrady były oskarżonej niezbędne do prowadzenia działalności w zakresie świadczenia usługi transportu międzynarodowego i osiągania z tego tytułu zysku. Dążąc do tego, by karty te nie zostały zablokowane, M. P. ewidentnie działała w celu osiągniecia korzyści majątkowej. Gdyby karty zostały zablokowane, transport musiałby zostać przerwany. Wówczas oskarżona nie osiągnęłaby z niego zysku, a tylko straty. Również i świadek E. B. podał w swych zeznaniach, a rozmawiał z oskarżoną osobiście (k.233) i że odczytał działanie M. P. jako motywowane tym, by karty (...) nie zostały jej firmie zablokowane. Mając możliwość korzystania z tych kart od dnia 17 września 2012r. korzyść majątkową oskarżona z całą pewnością osiągnęła.

Wprowadzenie w błąd miało formę przesłania do pokrzywdzonego faksem dwóch potwierdzeń zapłaty. Tym samym nie ma żadnych wątpliwości, że skoro je przefaksowała, to by takiej czynności dokonać, musiała wpierw takie „dokumenty” sporządzić w oryginale. Dlatego na tle ustalonego w sprawie stanu faktycznego wyłoniło się drugie przestępstwo stypizowane w art. 270 § 1 k.k. Ustalony w sprawie stan faktyczny również pozwolił na przypisanie go oskarżonej.

Znamionami tego przestępstwa są:

- zamiar użycia dokumentu za autentyczny;

- podrobienie dokumentu;

- ewentualne użycie takiego podrobionego dokumentu jako autentycznego.

Podrobieniem dokumentu jest sporządzenie przez sprawcę nowego nieautentycznego dokumentu, stanowiącego imitację dokumentu autentycznego (patrz: Komentarz do Kodeksu Karnego Części Szczególnej pod red. prof. dr hab. Andrzeja Wąska, Wydanie 3, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 668). Z informacji Banku ewidentnie wynikało, że w dniach 17 i 18 września 2015r. z konta firmy prowadzonej przez M. P. nie zostały dokonane żadne przelewy. Zatem sporządzone przez M. P. potwierdzenia przelewów, które następnie przefaksowała do (...) S.A. nie potwierdzały w rzeczywistości faktu wykonania przelewów. Stanowiły imitację oryginalnych, bankowych potwierdzeń przelewów generowanych elektronicznie. Imitację, gdyż w lewym górnym rogu znajdowało się logo banku (...) S.A., trochę niżej po prawej stronie nazwa i adres banku, poniżej nazwa dokumentu – „Potwierdzenie wykonanej operacji”. Dalej dane właściciela rachunku, dane kontrahenta, szczegóły operacji i obok sfałszowana pieczątka banku (Oddziału w W.) i podpis pracownika banku. Poniżej znalazła się „Data wystawienia dokumentu” oraz stwierdzenie, że : „Dokument wygenerowany elektronicznie, nie wymaga pieczęci ani podpisu. Dokument sporządzony na podstawie art. 7 Ustawy Prawo Bankowe (Dz.U.Nr 140 z 1997 roku, poz. 939 z późniejszymi zmianami”. Te elementy zostały tak skonstruowane, by wywołać złudzenie autentyczności prawdziwych dokumentów. Zostały nadto „wyposażone” w sfałszowaną pieczątkę banku i podpis jego pracownika, by jeszcze bardziej uwiarygadniały dokonanie przez oskarżoną spornych przelewów.

Sfabrykowane oryginały potwierdzeń przelewów stanowiły dokumenty w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Zgodnie z tym przepisem dokumentem jest każdy przedmiot, który ze względu na zawartą w nim treść, stanowi dowód okoliczności mającej znaczenie prawne. Potwierdzenie uregulowania zadłużenia stanowiło okoliczność mającą znaczenie prawne, bo od tego zależało rozwiązanie przez (...) S.A. z M. P. umowy bez wypowiedzenia, a nadto zablokowania kart (...) i nośników opłat drogowych zgodnie z postanowieniami zawartej pomiędzy ww. umowy. M. P. przefaksowując pokrzywdzonemu sfabrykowane potwierdzenia przelewów potwierdziła zamiar użycia tych dokumentów za autentyczne. Zresztą samo ich przefaksowanie ich potwierdziło, że tych dokumentów użyła jako autentycznych.

Tym samym Sąd uznał oskarżoną za winną dokonania przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 k.k., jak również podrobienia dokumentów z art. 270 § 1 k.k. Sąd połączył obydwa czyny zarzucane oskarżonej w a/o w jeden czyn. Zgodnie z art. 12 k.k. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uważa się za jeden czyn zabroniony, a w przypadku gdy przedmiotem zamachu jest dobro osobiste warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego. Sąd uznał, że powyższe przesłanki w ustalonym stanie faktycznym zostały spełnione. Potwierdzenia przelewów zostały przefaksowane w dwóch dniach tj. 17 i 18 września 2012r. i temu samemu pokrzywdzonemu. Fakt, że zostały one przefaksowane dzień po dniu uprawnia do przyjęcia, że do zachowań tych doszło w krótkich odstępach czasu. Na chronologicznie pierwszym przelewie znalazło się zdanie nakreślone przez M. P. o treści: „ JUTRO DO 14:00 PRZEŚLĘ POTWIERDZENIE NA 5000 EURO DZISIEJSZE Z PIECZĄTKAMI BANKU”. Zatem z tego wywieść należy, że tego samego dnia, którego przesłała potwierdzenie w dniu 17 września 2012r. musiała sobie zaplanować przesłanie drugiego potwierdzenia następnego dnia tj. 18 września 2012r. Zatem obydwa zachowania polegające na przefaksowaniu (przesłaniu) sfabrykowanych potwierdzeń zapłaty podjęła ze z góry powziętym zamiarem. Sama napisała wyrażenie: „Jutro prześlę…”.

Tym samym Sąd uznał M. P. za winną tego, że w dniach 17 i 18 września 2012r. działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem osiągniecia korzyści majątkowej doprowadziła firmę (...) S.A z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem w ten sposób, że podrobiła dokumenty w postaci potwierdzeń operacji przelewów wykonanych przez firmę (...) z/s w W. za pośrednictwem Banku (...) S.A Oddział w W. datowanych: na dzień 17 września 2012r. na kwotę 9.119,14 Euro oraz 18 września 2012r. na kwotę 5000 Euro -poprzez sfałszowanie pieczątki Banku (...) S.A Oddział w W. oraz podpisu pracownika banku, a następnie posłużyła się tymi dokumentami przefaksowując je kolejno w dniu 17 i 18 września 2012r. do firmy (...) S.A. wprowadzając wymieniony podmiot w błąd, co do faktycznego uregulowania należności, i tak opisany czyn zakwalifikował z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Uzasadnienie reakcji prawno-karnej.

Przypisany oskarżonej czyn został popełniony w dniach 17 i 18 września 2012r. Natomiast wyrok zapadł w dniu 02 listopada 2015r. Z dniem 1 lipca 2015r. zostały znowelizowane przepisy kodeksu karnego, w tym te regulujące warunki warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W nowym stanie prawnym skorzystanie z przedmiotowego środka probacyjnego możliwe jest tylko dla osób niekaranych za przestępstwo umyślne. Z karty karnej oskarżonej (k.240) wynika, że w dniu 21 listopada 2014r. w sprawie sygn. akt II K 874/14 Sąd Rejonowy w Wyszkowie skazał M. P. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k., a więc za umyślny występek przeciwko mieniu. Tym samym w nowym stanie prawnym brak możliwości wymierzenia oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Natomiast w starym stanie prawnym taka możliwość zachodziła. W związku z tym, że czyn został popełniony w dacie obowiązywania starego stanu prawnego, Sąd zakwalifikował czyn oskarżonej w zw. z art. 4 § 1 k.k. uznając starszą ustawę za bardziej dla oskarżonej korzystaną.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 11 § 3 k.k. w przypadku kumulatywnego zbiegu przestępstw, Sąd wymierza karę na podstawie tego, które przewiduje najsurowszą sankcję. Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. przewiduje jedynie karę pozbawienia wolności w wymiarze od 6 miesięcy do 1 roku. Natomiast przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. zagrożone jest m.in. karą pozbawienia wolności w wymiarze od 3 miesięcy do lat 5. Tym samym o sądowym wymiarze kary jako surowszy decydował przepis art. 286 § 1 k.k.

Sąd analizując sytuację oskarżonej pod kątem dyrektyw wymiaru kary uznał, że zadość tym dyrektywom czyni kara 1 roku pozbawienia wolności. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę fakt stosunkowo niedawnej karalności oskarżonej za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. Natomiast jako okoliczności odciążające Sąd wziął pod uwagę fakt spłaty przez oskarżoną zadłużenia wynikającego z faktury z dnia 31 lipca 2012r.

Z doświadczenia życiowego wynika, że przedsiębiorcy często balansują na granicy prawa, zwlekają z zapłatą, bo sami oczekują na wynagrodzenie. Często mydlą oczy swoim wierzycielom, by zyskać na czasie. M. P. jest osobą stosunkowo młodą jeżeli weźmie się pod uwagę rodzaj prowadzonej przez nią wówczas działalności gospodarczej. Działalność ta jest, o czym wszyscy wiedzą, dochodowa. Jednak dochodowe tj. wysokie są również konsekwencje finansowe wynikające z niepowodzeń w biznesie tego. Oskarżona ostatecznie, w kilku ratach uregulowała zadłużenie u pokrzywdzonego. Była jedynie raz karana sądownie. Tym samym Sąd uznał, że choć posunęła się za daleko (popełniła przestępstwo), zasłużyła na skorzystanie z dobrodziejstwa w postaci warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej jej kary pozbawienia wolności. Dlatego Sąd w punkcie 2 wyroku wykonanie to zawiesił na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. Natomiast na podstawie art. 70 § 1 pkt 1 k.k. Sąd określił wymiar okresu próby na dwa lata, uznając, że będzie on wystarczający do weryfikacji postawionej wobec oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. O kosztach obrońcy z urzędu orzeczono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dani 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.