Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2013r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka (spr.)

Sędziowie: SO del. Bohdan Bieniek

SA Bożena Szponar - Jarocka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 września 2013 r. w B.

sprawy z odwołania E. N.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowemu MSW w W.

o wysokość emerytury policyjnej

na skutek apelacji wnioskodawczyni E. N.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 września 2012 r. sygn. akt IV U 2225/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję w ten sposób, że okres nauki E. N. w stacjonarnym Studium (...) Spraw Wewnętrznych od 8 września 1985 r. do 16 czerwca 1986 r. wyłącza z okresu służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990,

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie,

III.  odstępuje od obciążania E. N. kosztami zastępstwa procesowego organu rentowego instancji odwoławczej.

Sygn. akt III AUa 1214/12

UZASADNIENIE

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. decyzją z dnia 4 listopada 2009 roku, wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, (...), (...) Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i SW oraz ich rodzin (Dz. U Nr 24, poz.145) przeliczył E. N. wysokość emerytury policyjnej od dnia 1 stycznia 2010 roku na kwotę 3.319,63 złote. Przy ustalaniu wysokości emerytury uwzględniono informację o przebiegu służby z dnia 7 sierpnia 2009 roku otrzymaną z Instytutu Pamięci Narodowej i przyjęto że E. N. od dnia 16 czerwca 1981 roku do dnia 1 grudnia 1988 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (tekst jednolity: Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.). Na tej podstawie wyliczono podstawę wymiaru emerytury wnioskodawcy w wysokości 4.425,58 złotych. Emerytura z tytułu wysługi lat według zestawienia wyniosła 75,01% podstawy wymiaru (nie więcej niż 80% tej podstawy) tj. 3.319,63 złote.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła E. N., domagając się jej zmiany poprzez ustalenie, że za okres od dnia 16 czerwca 1981 roku do dnia 1 grudnia 1988 roku współczynnik podstawy wymiaru emerytury powinien wynosić 2,6%.

Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. wniósł o oddalenie odwołania od decyzji, wskazując, iż został zobowiązany do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie ponownego ustalenia prawa do świadczeń oraz ich wysokości i opierał się wyłącznie na informacji o przebiegu służby sporządzonej przez Instytut Pamięci Narodowej. Informacja taka jest dla organu rentowo – emerytalnego wiążąca i na tej podstawie została wydana decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu powyższego odwołania, wyrokiem z dnia 25 września 2012 roku oddalił odwołanie. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy wskazał, że E. N. wstąpiła do służby w milicji w dniu 16 czerwca 1981 roku. Została zatrudniona w Wydziale Paszportów w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w O. na stanowisku referenta jako mianowany funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej w stopniu młodszego inspektora. Z dniem 28 września 1982 roku przyznano jej stopień starszego szeregowego, a od dnia 24 czerwca 1986 roku wnioskodawczyni została mianowana na stopień podporucznika. W 1991 roku w policji została komisarzem i ukończyła służbę w stopniu nadkomisarza. Dyrektor Zakładu Emerytalno – Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. decyzją z dnia 28 września 1998 roku przyznał wnioskodawczyni prawo do emerytury policyjnej od dnia 1 lipca 1998 roku, uwzględniając staż pracy wnioskodawczyni w wysokości 26 lat, 6 miesięcy, w tym 17 lat i 15 dni służby w policji. Z informacji o przebiegu służby z dnia 7 sierpnia 2009 roku sporządzonej przez Instytut Pamięci Narodowej wynikało, że E. N. w okresie od dnia 16 czerwca 1981 roku do dnia 1 grudnia 1988 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Na tej podstawie organ emerytalno - rentowy zobligowany był do wydania decyzji ponownie ustalającej wysokość emerytury poprzez jej obniżenie do 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa (art.15b ust.1 p.1 tej ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku; Dz. U z 2004r. Nr.8, poz.67 ze zm.). Mając na uwadze treść art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, Sąd Okręgowy stwierdził, że jednostkami służby bezpieczeństwa są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa oraz te jednostki, które były ich poprzednikami. Sąd Okręgowy powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2010 roku w sprawie K6/09, w którym uznano, iż art. 15b ustawy z dnia 10 grudnia 1993 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin, dodany przez art. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Sąd Okręgowy przytoczył także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 2011 roku w sprawie II UZP 2/11, w myśl której za każdy rok pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów emerytura wynosi 0,7% podstawy jej wymiaru. Oznacza to, że wysokość emerytury wyliczonej wyłącznie za okresy pełnienia służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru świadczenia, zatem Sąd Najwyższy również w swoim orzecznictwie zaakceptował konstytucyjność rozwiązań dotyczących emerytur funkcjonariuszy pełniących służbę w organach bezpieczeństwa państwa. W świetle powyższego, Sąd Okręgowy uznał zaskarżoną decyzję za prawidłową i zgodną z prawem. W ocenie Sądu I instancji niezasadne były twierdzenia wnioskodawczyni, iż przy ocenie służby funkcjonariusza należy brać pod uwagę charakter pracy, jaką wykonywał, na jakim stanowisku pracował i jakie pełnił funkcje. Stąd też Sąd Okręgowy na podstawie art. 217 § 3 kpc oddalił wnioski dowodowe wnioskodawczyni. Sąd Okręgowy podkreślił, że wnioskodawczyni, będąc zatrudnioną na etacie referenta w wydziale paszportów, pracowała przecież jako funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej. Zatem była funkcjonariuszem wojewódzkiej jednostki terenowej podległej instytucji centralnej Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spaw Wewnętrznych w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Okresy, o których mowa w art. 2 ustawy mogą być doliczone w pełnym wymiarze tylko w przypadku udowodnienia, że funkcjonariusz przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego (art. 15b ust. 3 ustawy). Wnioskodawczyni takich okoliczności nie uwodniła. Urząd Ochrony Państwa został zorganizowany w dniu 10 sierpnia 1990 roku i przed tą datą został rozwiązany Wydział Paszportów w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej. Wydział Paszportów nie został zreorganizowany, ale zlikwidowany i powstały takie wydziały w Urzędach Wojewódzkich. W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego nie ulegało wątpliwości, iż wnioskodawczyni pełniła służbę w jednostce Służby Bezpieczeństwa w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, zatem obniżenie emerytury policyjnej na podstawie art. 15b w związku z art. 32 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin było prawidłowe. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

E. N. zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  naruszenie prawa materialnego tj.:

a)  art. 91 ust. 1 – 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz ratyfikowanej przez Polskę Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 listopada 1950 roku ratyfikowanej przez Polskę w dniu 19 stycznia 1993 roku (Dz. U. z 1993 roku, Nr 61, poz. 284) łącznie z Protokołem nr (...) do tej Konwencji z dnia 20 marca 1952 roku, z powodu uchylenia się Sądu I instancji do bezpośredniego zastosowania w niniejszej sprawie postanowień wyżej wymienionej Konwencji, a w szczególności jej art. 6,7,13 i 14 oraz protokołu nr (...) do Konwencji,

b)  art. 15 ust. 1 w związku z art. 15b ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin przez niezastosowanie przez Sąd I instancji do określenia wymiaru emerytury art. 15 tej ustawy,

c)  art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 roku, Nr 63, poz. 425 ze zm.) w związku z art. 13a ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin poprzez zaliczenie pracy w organie paszportowym na stanowisku administracyjno – technicznym do służby w organach bezpieczeństwa państwa,

2.  naruszenie przepisów postępowania przed Sądem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych faktów mających znaczenie dla prawidłowego wyjaśnienia sprawy (art. 227 kpc) oraz odmowę dopuszczenia dowodów z zeznań wskazanych przeze mnie świadków na okoliczność charakteru pracy w organie paszportowym, co naruszyło zasadę kontradyktoryjności (art. 232 kpc) oraz granice swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 kpc) w przedmiocie uznania przez Sąd I instancji tylko na podstawie zaświadczenia Instytutu Pamięci Narodowej, iż praca w organie paszportowym na stanowisku administracyjno – technicznym była służbą w organach bezpieczeństwa państwa.

Wskazując na powyższe, E. N. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania od decyzji ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy organowi emerytalno – rentowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna w części dotyczącej nieprawidłowego zaliczenia przez organ emerytalno – rentowy do okresu pełnienia służby w organach bezpieczeństwa okresu nauki w stacjonarnym Studium (...) Spraw Wewnętrznych od dnia 8 września 1985 roku do dnia 16 czerwca 1986 roku. Natomiast w pozostałym zakresie apelacja nie była zasadna.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z art.15b ust.1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, i która pozostawała w służbie przed dniem 2 stycznia 1999 roku, emerytura wynosi:

1) 0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2) 2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2-4.

Zatem warunkiem zastosowania w stosunku do E. N. powyższego przepisu było ustalenie, że w spornym okresie od dnia 16 czerwca 1981 roku do dnia 1 grudnia 1988 roku pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Sąd Okręgowy, rozważając powyższą okoliczność, co do zasady dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, uznając, że praca wnioskodawczyni w Wydziale Paszportowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych stanowiła pracę w organach bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. W art. 2 ust. 1 pkt 5 wskazano, iż organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są Instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz w wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych. Biuro Paszportów, w którym pracowała E. N. w spornym okresie, było utworzone w ramach Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w O., a dopiero po utworzeniu Urzędu Ochrony Państwa, zgodnie z wyjaśnieniami wnioskodawczyni Wydział Paszportów został przeniesiony do Urzędu Wojewódzkiego. Zatem skoro wydział paszportów funkcjonował w ramach Wojewódzkiej Komendy Milicji Obywatelskiej, to praca E. N. w tym wydziale stanowiła pracę w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 5 powyższej ustawy.

Zgodnie ze strukturą organizacyjną Służby Bezpieczeństwa na poziomie centralnym istniały departamenty i biura MSW. Ich zadania w terenie realizowały odpowiednie wydziały (i inne jednostki) ulokowane w Milicji Obywatelskiej. W dniu 1 sierpnia 1983 roku Komendy przemianowano na Wojewódzkie Urzędy Spraw Wewnętrznych. Na niższym szczeblu, w Komendach Powiatowych i Miejskich funkcjonowały Referaty ds. SB (z grupami operacyjnymi, paszportów i dowodów osobistych, rejestracji cudzoziemców, (...), W). Wydział Paszportów został włączony w struktury Służby Bezpieczeństwa w 1964 roku. Wydział ten na szczeblu wojewódzkim podlegał Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego/szefa Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych do spraw Służby Bezpieczeństwa. Znajdujące się w zasobie archiwalnym Instytutu Pamięci Narodowej etaty Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej – Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych umiejscawiają Wydział Paszportów w strukturze Służby Bezpieczeństwa.

Mając na uwadze powyższe, skoro E. N. pracowała w wydziale paszportów stanowiącym organ bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, to bez znaczenia pozostawały pozostałe okoliczności przez nią wskazywane, a dotyczące szczegółowych obowiązków wykonywanych przez nią w pracy. Z akt udostępnionych przez Instytut Pamięci Narodowej wynikało, że wnioskodawczyni początkowo pracowała przy realizacji paszportów i rejestracji uciekinierów, a następnie miała powierzone obowiązki przy wyjazdach stałych do RFN i NRD oraz paszporty służbowe i konsularne. W opinii służbowej (k. 22) wskazano, iż z obowiązków wnioskodawczyni wywiązywała się bez zastrzeżeń i utrzymywała między innymi kontakt z Wydziałami Operacyjnymi SB. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wbrew twierdzeniom wnioskodawczyni, praca w latach 80-tych w Wydziale Paszportów wymagała nie tylko wykonywania czynności administracyjno – technicznych.

Jak wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy przepisy o systemie ubezpieczeń społecznych mają charakter norm bezwzględnie obowiązujących, stąd niedopuszczalne są jakiekolwiek odstępstwa, poza wyraźnie określonymi wyjątkami, od zasad objęcia systemem ubezpieczeń społecznych, obowiązku opłacania składek i obliczania wysokości składek na ubezpieczenie społeczne, a także ich wypłaty. Oznacza to, że niedopuszczalne jest swobodne kształtowanie warunków, na jakich następuje wyliczenie wysokości emerytury. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i jednolitym stanowiskiem doktryny prawa ubezpieczeń społecznych, przepisy prawa ubezpieczeń społecznych powinny być wykładane ściśle (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2008 roku, I UZP 6/2008 OSNP 2009/9-10 poz. 120 i orzecznictwo tam cytowane), co oznacza w zasadzie prymat dyrektyw wykładni językowej w odniesieniu do pozostałych metod wykładni, w tym wykładni systemowej i wykładni historycznej lub celowościowej. Niewątpliwie te same zasady wykładni dotyczą przepisów podatkowych, a do nich - w zakresie rozumienia przychodu - wprost odsyła ustawa systemowa.

Z wykładni językowej art. 15b ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, odsyłającego do art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 wynika wprost, które z organów należy traktować jako ograny bezpieczeństwa państwa. Zatem skoro Biuro Paszportów było utworzone w ramach Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w O., to taka praca jest pracą w organach bezpieczeństwa na podstawie art. 15b powyższej ustawy.

Jednakże należy wskazać, że wnioskodawczyni w okresie służby w organach bezpieczeństwa od dnia 8 września 1985 roku do dnia 16 czerwca 1986 roku odbyła naukę w stacjonarnym Studium (...) Spraw Wewnętrznych. Okres ten został wskazany przez Instytut Pamięci Narodowej w informacji o przebiegu służby (k. 18). Ten okres nie mógł zostać potraktowany jako okres pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa, bowiem w tym czasie wnioskodawczyni uczyła się w P.. Ten okres, pobierania nauki, nie mógł zostać uznany za okres służby w organach bezpieczeństwa państwa. Stąd też Sąd Apelacyjny uznał, iż należy go wyłączyć z okresu przyjętego przez organ emerytalno – rentowy.

Odnosząc się dodatkowo do zarzutów apelacyjnych należy wskazać, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie K 6/09 stwierdził, iż art. 15b ust. 1 w/w ustawy w brzmieniu nadanym przez art. 2 pkt 3 ustawy z 23 stycznia 2009r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. Przytoczone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wiąże Sąd m.in. w niniejszej sprawie, na podstawie art.190 ust.1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Z przepisu tego bowiem wynika, że orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Wypada też zauważyć, przepisy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin były przedmiotem analizy nie tylko polskiego Trybunału Konstytucyjnego pod kątem ich zgodność z postanowieniami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku, ale również przedmiotem kontroli Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu pod kątem ich zgodności - w szczególności z art. 1 Protokołu Nr (...) do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonego w dniu 20 marca 1952 roku w P. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36 poz. 175 ). Wskazywany przez wnioskodawczynię w apelacji art. 1 Protokołu dotyczy ochrony prawa własności, ale jest wykładany przez Europejski Trybunał Praw Człowieka w taki sposób, iż pod pojęciem mienia (własności) rozumie się także prawo do emerytury, czy renty.

W decyzji Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 14 maja 2012 roku (w sprawie C. i (...) innych skarżących przeciwko Polsce; skargi o numerach (...) = (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) and (...)) Trybunał uznał wniesione skargi - jednogłośnie w składzie siedmiu sędziów - za niedopuszczalne na podstawie art. 35 ust. 3a. Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w dniu 4 listopada 1950 roku w R. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.). Trybunał w uzasadnieniu swego orzeczenia przytoczył, iż mimo tego, że kwestionowane regulacje zmniejszyły przywileje emerytalne stworzone zwłaszcza dla zatrudnionych w instytucjach komunistycznego Państwa służących niedemokratycznemu reżimowi, to utrzymano nadal dla takich osób system, który był bardziej korzystny, niż system powszechny. W związku z tym nie można mówić o tym, iż Państwo Polskie nałożyło na skarżących nadmierny i nieproporcjonalny ciężar. W istocie służba skarżących w tajnej policji stworzonej w celu naruszania praw człowieka chronionych przez Konwencję, powinna być uważana za istotną okoliczność do określenia i usprawiedliwienia kategorii osób, która powinna być dotknięta kwestionowanym zmniejszeniem świadczeń emerytalnych. Polskie władze - w ocenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka - wprowadzając przedmiotową regulację nie zastosowały środków wykraczających poza środki niezbędne do osiągnięcia usprawiedliwionego celu tej regulacji – jakim było odebranie przywilejów emerytalnych członkom dawnej policji politycznej, w celu zapewnienia większej sprawiedliwości systemu emerytalnego (por. http://hudoc.echr.coe.int/sites/eng/pages/search.aspx?i=001121267#{%22itemid%22:[%22001121267%22]}).

Stąd też mając na uwadze powyższe, niezasadne okazały się zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego, w tym przepisów Konwencji o Ochronie Praw Człowieka. Natomiast odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania należy wskazać, iż Sąd dokonał oceny kwestii czy E. N. pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa na podstawie akt Instytutu Pamięci Narodowej i w oparciu o literalne brzmienie art. 15 b ustawy. Ostatecznie na rozprawie apelacyjnej w dniu 3 września 2013 roku E. N. nie podtrzymała swojego wniosku zawartego w apelacji odnośnie dopuszczenia dowodu z zeznań świadków na okoliczność charakteru pracy w Komendzie Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej. Zatem zarzuty dotyczące błędnego ustalenia stanu faktycznego i naruszenia przepisów postępowania wymienionych w apelacji także okazały się nieuzasadnione.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 kpc (punkt I) i art. 385 kpc (punkt II) orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 100 kpc, mając na uwadze, iż apelacja wnioskodawczyni częściowo została uwzględniona.