Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Białymstoku – Małgorzaty Gasińskiej- Werpachowskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2015 r.

sprawy M. O. s. M.

o wydanie wyroku łącznego

z powodu apelacji obrońcy skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 19 października 2015 r. sygn. akt III K 149/15

I.  wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia skazanego od kosztów sadowych za II instancję.

UZASADNIENIE

M. O. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 13 marca 2012 r. w sprawie III K (...), zmienionym przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 28 czerwca 2012 roku w sprawie II AKa (...) za czyn popełniony w dniach 15 i 16 czerwca 2011 r. na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 13 lipca 2011 roku do dnia 13 marca 2012 roku;

2.  Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 4 czerwca 2014 roku w sprawie XV K (...) za czyny popełnione w dniu 16 lipca 2013 roku z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, na mocy art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzeczono karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności – zatrzymanie w dniach 30 sierpnia 2013 roku i 31 sierpnia 2013 roku;

3.  Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 12 grudnia 2014 roku w sprawie XV K (...) za czyn popełniony w nocy 7 marca 2014 roku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem łącznym z dnia 19 października 2015r. w sprawie III K 149/15:

I.  Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., połączył skazanemu M. O. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawach: XV K (...) oraz XV K (...) i wymierzył mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  Na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie XV K (...) w dniach: 30.08.2013 roku i 31.08.2013 roku oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu;

III.  W pozostałym zakresie wyroki podlegające łączeniu pozostawił do odrębnego wykonania;

IV.  Na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w zakresie połączenia kary orzeczonej w sprawie Sądu Okręgowego w Białymstoku III K (...)

V.  Zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Powyższy wyrok, na zasadzie art. 425§1 k.p.k., w części dotyczącej wymierzenia skazanemu kary łącznej tj. w pkt I wyroku, zaskarżył obrońca skazanego zarzucając mu:

- rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej w pkt I wyroku polegającą na połączeniu wyroków zawartych w pkt II i III tj. w sprawach o sygn. akt XV K (...) i XV K (...)z zastosowaniem zasad zbliżonych do zasady kumulacji poszczególnych kar, a nie pełnej absorpcji.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę w wyroku w zaskarżonej części poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej nie wyższej niż 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego, zarzucająca zaskarżonemu wyrokowi w pkt I rażącą surowość orzeczonej kary łącznej jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku przekonuje, że Sąd orzekający należycie rozważył i właściwie ocenił wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym podnoszone przez skarżącego oraz uwzględnił reguły i zasady mające znaczenie przy wydawaniu wyroku łącznego, toteż wymierzona skazanemu – przy zastosowaniu zasady asperacji – kara łączna pozbawienia wolności cech rażącej surowości w żadnym razie nie nosi.

Wskazać należy, że akcentowane przez obrońcę skazanego okoliczności dotyczące właściwego zachowania skazanego w izolacji penitencjarnej nie mogą przesądzić automatycznie o konieczności ukształtowania kary łącznej według zasady pełnej absorbcji. Nie budzi bowiem wątpliwości zarówno w judykaturze, jak i doktrynie, że zasadę absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej wyjątkowo, gdy związek zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej. Taka zaś sytuacja ewidentnie nie wystąpiła w niniejszej sprawie, gdyż zbiegające się przestępstwa, nie godziły w takie samo dobro prawne (w sprawie XV K (...) skierowane były przeciwko życiu i zdrowiu oraz przeciw wolności, zaś w sprawie XV K przeciwko mieniu), a nadto nie pozostawały w aż tak bardzo bliskim związku czasowym, dzieli je bowiem okres ponad 4 miesięcy. Nie było więc podstaw do orzeczenia kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Łącząc wyroki: Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 4 czerwca 2014r. w sprawie XV K (...) i Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 12 grudnia 2014r. w sprawie XV K (...)r.– zgodnie z treścią przepisu art. 86 § 1 k.k. – granice kary łącznej wynosiły od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa kara wymierzona za przestępstwo pozostające w zbiegu z drugim z przestępstw) do 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar wymierzonych za pozostające w zbiegu przestępstwa). Wysokość orzeczonej wobec skazanego kary 2 lat pozbawienia wolności mieści się więc w granicy wyznaczonej przepisem art. 86 § 1 k.k.

Trzeba przy tym pamiętać, że ustawodawca uznał, iż przesłanką uzasadniającą zmianę orzeczenia o karze w ramach podstawy odwoławczej z art. 438 pkt 4 kpk jest nie sama „niewspółmierność kary”, lecz wyłącznie taka która ma przymiot „rażącej” w rozumieniu w/w przepisu. Nie każda bowiem różnica w ocenie łagodności lub surowości kary pomiędzy sądem meriti a skarżącym ma prowadzić do zmiany orzeczenia o karze w postępowaniu odwoławczym, czy też w ogóle dawać podstawę do kwestionowania trafności wydanego przez Sąd I instancji orzeczenia. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona wyłącznie wtedy, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Taka zaś ocena w świetle wyżej przywołanych okoliczności byłaby ewidentnie nieuzasadniona.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do podzielenia zarzutu i wniosku apelacji, jak też do działania z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny zwolnił skazanego na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.

A.