Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2015 roku

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Birska

Protokolant: Robert Jabłoński

przy udziale Prokuratora – nie stawił się, tryb uproszczony

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 maja 2015 roku

sprawy T. S. , syna J. i U. z domu K., urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o to, że: w dniu 31 maja 2014r. roku w W. przy ul. (...)
z korytarza klatki schodowej przy lokalu (...) na (...) piętrze, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru marki R. (...).1 koloru czarno-białego (czarny z białymi wstawkami) nr ramy (...) o wartości 700 złotych na szkodę D. S.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego T. S. , przy ustaleniu, że wartość skradzionego roweru wynosi 799,99 złotych, uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 278 § 1 k.k. i za ten na czyn na podstawie art. 278 § 1 k.k. skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej D. S. kwoty 799,99 złotych (siedemset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy);

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 22-23 lipca 2014 roku, uznając, że jest on równoważny 2 (dwóm) dniom kary pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca pokrzywdzonej D. S. dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/253/14 pod poz. 1 (k. 19 akt sprawy) jako zbędny dla niniejszego postępowania;

V.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu T. S. dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/354/14 pod poz. 1 (k. 80 akt sprawy) jako zbędny dla niniejszego postępowania;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Sygnatura akt IV K 696/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego
w sprawie i ujawnionego na rozprawie głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2014 roku T. S. wszedł do bloku położonego w W. przy ul. (...). Na korytarzu klatki schodowej przy lokalu (...) na (...) piętrze znajdował się rower marki R. (...).1 koloru czarno-białego (czarny z białymi wstawkami) nr ramy (...) zakupiony w sklepie (...) za kwotę 799,99 złotych przez D. S.. Do roweru D. S. dokupiła stopkę i linkę zabezpieczającą. Rower ten był przypięty linką zabezpieczającą do roweru takiej samej marki, który z kolei był przypięty tego rodzaju linką do rur kanalizacyjnych. T. S. udał się na wyżej opisany korytarz (...) piętra i zabrał w celu przywłaszczenia rower opisany wyżej, a przymocowany linką zabezpieczającą do drugiego roweru.

T. S. wyszedł z rowerem z bloku. Skradziony rower został przez T. S. sprzedany na (...) nieznanemu mężczyźnie za kwotę 250 złotych.

W dniu zdarzenia T. S. miał na głowie czapkę typu bejsbolówka koloru niebieskiego posiadającą w przedniej części logo firmy (...).

T. S. był wcześniej karany.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego T. S. (k. 87), zeznań świadka D. S. (k. 2, 140), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 7-9, 13-15, 42-44, 47-49), protokołu oględzin (k. 10-11, 21-25, 54-60, 63-66, 67-68), materiału poglądowego (k. 51-53), protokołu zatrzymania osoby (k. 36), protokołu przeszukania (k. 40-41, 45-46), informacji z (...) sp. z o.o. (k. 134), informacji o osobie z Krajowego Rejestru Karnego
(k. 136-138).

Oskarżony T. S. przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia.

Wobec niestawiennictwa oskarżonego na rozprawie wyjaśnienia z postępowania przygotowawczego odczytano na podstawie art. 479 § 2 k.p.k.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd w zasadzie nie miał żadnych podstaw, by wyjaśnieniom oskarżonego
w zdecydowanej części odmówić wiary. Oskarżony przyznał się bowiem do popełnienia zarzuconego mu czynu i wskazał w jakich okolicznościach dokonał zaboru przedmiotowego roweru oraz w jakich okolicznościach dokonał jego zbycia. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują uzupełnienie w zeznaniach D. S. oraz w protokołach oględzin, w tym oględzin zapisu monitoringu wewnętrznego, protokole przeszukania
i dokumentacji fotograficznej. Wyjaśnienia oskarżonego jedynie w zakresie, że rower skradziony był nieprzypięty są sprzeczne z zeznaniami świadka D. S., która konsekwentnie zeznawała, że rower był przypięty linką zabezpieczającą do drugiego roweru oraz z protokołem oględzin zabezpieczonej linki, z którego wynika, że na lince ujawniono ukośne przecięcie.

W tym miejscu wskazać należy, że D. S. nie miała żadnego powodu,
by składać fałszywe zeznania, wobec czego sąd nie znalazł względów, dla których mógłby uznać, że jej zeznania nie są wiarygodne. Z uwagi na powyższe, uznając zeznania pokrzywdzonej za w pełni wiarygodne, sąd odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego
w zakresie twierdzeń, że skradziony rower był nieprzypięty.

Za wiarygodne sąd uznał również dowody z dokumentów, albowiem zostały sporządzone przez powołane do tego podmioty, w sposób przewidziany prawem
i korzystają z domniemania autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich oświadczeń - sąd nie znalazł podstaw, aby poddać w wątpliwość ich wiarygodność. Nie kwestionowały tych dokumentów także strony.

W tak ustalonych okolicznościach faktycznych sąd uznał oskarżonego T. S. za winnego popełnienia występku z art. 278 § 1 k.k.

Czyn stypizowany w przepisie art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw powszechnych, a zatem jego sprawcą może być każda osoba. Przestępstwo
z art. 278 § 1 k.k. może zostać popełnione jedynie umyślnie. Ustawa stanowi bowiem, że sprawca musi działać „w celu przywłaszczenia”. Brzmienie przepisu implikuje zatem konieczność działania sprawcy z zamiarem kierunkowym ( dolus directus coloratus). Znamiona strony przedmiotowej przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. zostają wypełnione, jeśli sprawca dokonuje zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomej. W doktrynie wskazuje się, że przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa nastąpić musi wbrew woli osoby nim dysponującej oraz bez żadnej ku temu podstawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1998 roku, sygn. IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7-8, poz. 5; Komentarz do art. 278 kodeksu karnego [w:] Komentarz Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., A. Zoll (red.), Zakamycze 2006, teza 22).

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy, w ocenie sądu, bezspornym jest, że oskarżony T. S. dokonał w dniu 31 maja 2014 roku zaboru w celu przywłaszczenia rower marki R. (...).1 koloru czarno-białego (czarny z białymi wstawkami) nr ramy (...). Okoliczności tej nie kwestionował bowiem sam oskarżony, nadto w aktach sprawy znajduje się dokumentacja fotograficzna wskazująca na wizerunek oskarżonego, wobec czego okoliczności popełnienia czynu zarzuconego oskarżonemu w zasadzie nie budzą wątpliwości. Odnosząc się zaś do ustalenia wysokości szkody sąd kierował się wartością roweru wskazaną przez sklep (...). Wprawdzie rower był eksploatowany, niemniej jednak z zeznań D. S. wynika, że wskazując wartość 700 złotych pokrzywdzona nie wzięła pod uwagę, że dokupione do roweru były stopka i przecięta linka. W tym stanie rzeczy sąd uznał za miarodajną, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, wartość szkody na kwotę 799,99 złotych.

W odniesieniu do przestępstwa kradzieży skutkiem czynu skierowanego przeciwko mieniu jest wyjęcie cudzej rzeczy ruchomej spod władztwa dysponenta. W realiach omawianej sprawy wyjęcie przedmiotowego roweru spod władztwa pokrzywdzonej nie może wzbudzać wątpliwości, skoro rower ten został zabrany przez oskarżonego, który do tegoż roweru nie miał żadnego tytułu prawnego, a następnie przez niego sprzedany. Oskarżony dokonał rozporządzenia rowerem jak właściciel, co implikuje istnienie po jego stronie zamiaru przywłaszczenia mienia. W tym też celu dokonał zaboru roweru.

W ocenie sądu, wina oskarżonego, jak i społeczna szkodliwość zarzucanego mu czynu są znaczne. Jego działanie skierowane przeciwko czyjejś własności, czyjejś rzeczy jest niewątpliwie działaniem o dużym ujemnym potencjale społecznej szkodliwości. Oskarżony, kradnąc rower, działał przy tym w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej. Ewidentnie zlekceważył obowiązujący porządek prawny i uczynił to po raz kolejny w swym życiu. Dodatkowo rażące jest naruszenie przez oskarżonego reguł obowiązujących w życiu społecznym, skoro będąc skazanym za przestępstwo
z art. 278 § 1 k.k. na karę jednego roku i ośmiu miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres próby pięciu lat, już cztery miesiące po uprawomocnieniu się tego wyroku, popełnił ponownie przestępstwo kradzieży. Na stopień społecznej szkodliwości wpływa również rozmyślne działanie oskarżonego, który od razu po dokonaniu kradzieży pojechał na (...) w celu zbycia roweru. Nadto, czyn zarzucony oskarżonemu godzi w tak elementarne zasady porządku prawnego jak prawo własności. Czyny tego rodzaju, wobec ich nagminności, wzmagają wzrastające
w społeczeństwie poczucie zagrożenia, wobec czego wymagają odpowiedniej reakcji prawnej.

W ocenie sądu, oskarżony swoją świadomością obejmował wszystkie znamiona przypisanych mu czynów i chciał ich popełnienia. W chwili czynu oskarżony był osobą dojrzałą, w pełni poczytalną. Można było zatem wymagać od niego zachowania zgodnego z prawem, tym bardziej, że oskarżony, będąc uprzednio skazanym za czyn
z art. 278 § 1 k.k., zdawał sobie sprawę, że kradnąc rower swoim zachowaniem dopuszcza się naruszenia normy prawnokarnej. Dodatkowo, sąd nie miał żadnych podstaw, by dojść do przekonania, że w niniejszej sprawie wystąpiły jakiekolwiek okoliczności wyłączające winę oskarżonego, bądź bezprawność popełnionego przez niego czynu.

Wymierzając oskarżonemu karę sąd zastosował dyrektywy z art. 53 k.k., bacząc, aby kara nie przekroczyła stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze kary, jakie mają być osiągnięte wobec skazanego oraz w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając zatem na uwadze powyższe okoliczności sąd skazał oskarżonego na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta, wobec dolnego i górnego wymiaru określonego w przepisie art. 278 § 1 k.k. nie jest karą surową, jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i do stopnia zawinienia oskarżonego.

Sąd, rozważał, czy wobec oskarżonego można zastosować instytucję probacyjną
w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W tym zakresie sąd w szczególności miał na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa, który – niestety – cechował się naruszaniem porządku prawnego. Oskarżony był bowiem pięciokrotnie skazany, z czego ostatni wyrok skazujący ze stycznia 2014 roku obejmował przestępstwo kradzieży. W tej sytuacji, w ocenie sądu, nie sposób wobec oskarżonego sformułować pozytywną prognozę kryminologiczną. Nadmienić należy dodatkowo, że oskarżony przypisanego mu czynu dokonał w okresie próby, w którym był oddany pod dozór kuratora. Powyższe pozwala zatem powziąć ocenę, że oskarżony wykazuje lekceważący stosunek do norm prawnych. Skoro oskarżony nie powstrzymał się od popełnienia czynu zabronionego mając na względzie fakt zapadłych w stosunku do niego wcześniejszych wyroków skazujących, w tym wyroku za przestępstwo kradzieży, to sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie ma żadnego powodu, by wysnuć wniosek, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego w przyszłości, mimo orzeczenia wobec niego kary pozbawienia wolności, której wykonanie zostanie warunkowo zawieszone. Co więcej, w ocenie sądu jedynie kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, z uwagi właśnie na uprzednią karalność oskarżonego, być może w końcu uświadomi oskarżonemu nieuchronność poniesienia kary za popełniony czyn oraz nieopłacalność popełniania przestępstw. Proces resocjalizacyjny wobec oskarżonego w warunkach wolnościowych nie przyniósł bowiem efektów w zakresie prewencji indywidualnej.

Mając na uwadze sposób i okoliczności popełnienia czynu, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu sąd ocenił, iż orzeczona wobec oskarżonego kara bez warunkowego zawieszenia jej wykonania spełni swoje cele, w szczególności związane z prewencją szczególną i ogólną, zaś jej dolegliwość będzie adekwatna do wagi czynu i stopnia zawinienia.

Sąd uznał ponadto, że zasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody na rzecz D. S.. Oskarżony swym zachowaniem wyrządził bowiem szkodę w mieniu pokrzywdzonej i powinien temu zadośćuczynić,
by pokrzywdzona uzyskała rekompensatę za uszczerbek jaki poniosła w związku
z wyrządzonym na jej szkodę przestępstwem.

Biorąc pod uwagę fakt zatrzymania oskarżonego w sprawie, sąd na podstawie
art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 22-23 lipca 2014 roku, uznając, że jest on równoważny dwóm dniom kary pozbawienia wolności;

Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił pokrzywdzonej D. S. dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/253/14 pod poz. 1 (k. 19 akt sprawy), albowiem dowód ten stał się zbędny dla niniejszego postępowania, zaś na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił oskarżonemu T. S. dowód rzeczowy szczegółowo opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr I/354/14 pod poz. 1 (k. 80 akt sprawy), z uwagi na jego zbędność dla niniejszego postępowania.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 624 § 1 k.p.k., albowiem oskarżony pracuje dorywczo, nie osiąga stałego dochodu. Z tego też względu sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

Mając na względzie powyższe sąd orzekł jak w wyroku.