Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Andrzej Marek (spr.)

Sędziowie SSO Krzysztof Główczyński, SSO Jacek Wilga

Protokolant star. sekr. sądowy Ewa Sawiak

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2015 r. w Legnicy

na rozprawie

sprawy z odwołania J. C.

przeciwko (...) Zespołowi d/s Orzekania o Niepełnosprawności we W.

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Rejonowego w Legnicy IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 14 października 2015 r. sygn. akt IV U 21/15

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 października 2015 r. Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy oddalił odwołanie J. C. od orzeczenia (...) zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności we W. z dnia 25 października 2014 r., którym utrzymano w mocy orzeczenie (...) zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności w L. z dnia 18 sierpnia 2014 r. ustalające u wnioskodawcy lekki stopień niepełnosprawności z przyczyny oznaczonej symbolem 10-N i w którym orzeczono, że wnioskodawca nie spełnia przesłanek do otrzymania karty parkingowej. Sąd Rejonowy – opierając się na opinii biegłej z zakresu neurologii - wskazał, że wnioskodawca cierpi na zmiany zwyrodnieniowe odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego. W 2001 r. przebył niewielki udar niedokrwienny mózgu. Nie pozostały po nim ubytkowe objawy neurologiczne. Występujące u wnioskodawcy dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego na podłożu zmian zwyrodnieniowo –dyskopatycznych powodują czasami okresy zaostrzeń, ale nie powodują niezdolności do pracy wnioskodawcy. Przeciwwskazana dla wnioskodawcy jest ciężka praca fizyczna połączona z dźwiganiem dużych ciężarów. J. C. nie wymaga ani całkowitej ani częściowej pomocy osób drugich przy wykonywaniu codziennych czynności w pełnieniu ról społecznych. Schorzenia te czynią wnioskodawcę osobą o lekkim stopniu niepełnosprawności w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. i rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U z 2012 r. Nr 214 poz. 1407 ze zm.) oraz wydanego na podstawie art. 9 tej ustawy rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. z 2003 r. Nr 139, poz. 1328 ze zm.).

W apelacji od tego wyroku wnioskodawca powołując się na Konstytucje i prawa nabyte domagał się „utrzymania w mocy wyroku Sądu Rejonowego z dnia 22 stycznia 2013 r. sygn. akt IV U 210/12” przyznającego wnioskodawcy kartę parkingową. W uzasadnieniu apelacji wskazywał, że „został zaliczony do 10 N 05R, które określa przyznanie karty”. Zaskarżonym wyrokiem „został pozbawiony prawa nabytego, a orzeczenie o grupie stoi w sprzeczności ze stanem zdrowia.”

Sąd Okręgowy - na podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy - zważył, co następuje:

Apelacja nie była uzasadniona. Sąd Rejonowy orzekając w tej sprawie przeprowadził wystarczające - do merytorycznego rozstrzygnięcia - postępowanie dowodowe. Właściwa jest tez analiza, mających zastosowanie w niniejszej sprawie, przepisów oraz ocena dopuszczonych przez sąd dowodów, która nie wymaga powtarzania. Warto jedynie wskazać, że ze względu na rodzaj żądania opartego na przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. i rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności konieczne było dopuszczenie w niniejszej sprawie dowodu z opinii biegłego właściwego ze względu na schorzenia wnioskodawczyni (neurolog).

Opinia biegłego jest szczególnych środkiem dowodowym wykorzystywanym w sytuacji, gdy do ustalenia pewnych okoliczności niezbędne są wiadomości specjalne (wiedza szczególna). Dowód z opinii biegłego podlega jednak – jak każdy inny dowód - ocenie. Niewątpliwie jest ona ograniczona, gdyż obejmuje poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stanowczość wyrażanych ocen, analizę logiczności i poprawności wniosków bez wkraczania jednak w sferę wiedzy specjalistycznej. W uzasadnieniu opinii biegły powinien wskazać przesłanki, które doprowadziły go do końcowych wniosków. Wprawdzie w razie wątpliwości sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych, jednak potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega bowiem m.in. na tym, że jeżeli taki dowód już został przez sąd dopuszczony, to opinii dodatkowego biegłego można żądać jedynie w razie potrzeby. Orzecznictwo sądowe wskazuje, że potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. W przeciwnym bowiem razie sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony dopóty, dopóki nie złożona zostałaby opinia w pełni ją zadowalająca, co jest niedopuszczalne.

Wnioskodawca w apelacji nie zakwestionował skutecznie dopuszczonej przez sad rejonowy opinii biegłej neurologa. Sama treść opinii nie budzi przy tym wątpliwości. Biegła przeprowadziła stosowny wywiad, dokonała osobistego badania wnioskodawcy, zapoznała się także z dokumentacją medyczną. Wskazała też jednoznacznie, że całościowy obraz schorzeń wnioskodawcy - wynikający zarówno z dokumentacji jak i ze stanu czynnościowego – nie daje podstaw do ustalenia wyższego - aniżeli lekki - stopnia niepełnosprawności. Wnioski biegłej sąd jasne, logiczne i nie budą wątpliwości.

Nie można także uznać za słuszną argumentację wnioskodawcy, który podaje w apelacji, że korzysta z "praw nabytych" dopatrując się takiej konstrukcji w treści wyroku Sadu Rejonowego w Legnicy z dnia 22 stycznia 2013 r. (IV U 210/12). Jak słusznie bowiem znaczył Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, wyrok Sadu Rejonowego w Legnicy z dnia 22 stycznia 2013 r. wydany został w następstwie odwołania wnioskodawcy od orzeczenia(...) we Wrocławiu z dnia 26 maja 2012 r., a orzeczenie to miało charakter czasowy – obowiązywało do dnia 31 marca 2014 r. Dotyczy to również wyroku zmieniającego to orzeczenie. Nadto wyrok ten wydany został w innym stanie prawnym, niż aktualnie obowiązujący, bowiem z obecnej (od 1 lipca 2014 r.) - treści art. 8 ust. 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. –Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.), w brzmieniu nadanym ustawą nowelizacyjną z dnia 23 października 2013 r. o zmianie ustawy –Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r., poz. 1446) wynika, iż kartę parkingowa nie może przysługiwać osobie zaliczonej do lekkiego stopnia niepełnosprawności, a takim stopniem legitymuje się wnioskodawca.

Z tych przyczyn apelację – jak nieuzasadnioną - oddalono.

SSO Krzysztof Główczyński SSO Andrzej Marek SSO Jacek Wilga