Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. w Ł.

przeciwko pozwanej E. D.

o zapłatę 4.936,58 zł

1.  oddala powództwo;

2.  nakazuje pobrać od powoda Gminy Ł. – Administracji Zasobów Komunalnych Ł. w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 491,85 zł (czterysta dziewięćdziesiąt jeden złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 4442/14

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2014 roku powód Miasto Ł. – Administracja Zasobów Komunalnych Ł. w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej E. D. powództwo o zapłatę kwoty 4.936,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwana na podstawie umowy z dnia 1 czerwca 2006 roku zajmuje gminny lokal mieszkalny nr (...) położony przy ul. (...) w Ł.. W imieniu pozwanej umowę najmu tego lokalu podpisał jej pełnomocnik notarialny V. B.. Pozwana nie regulowała należności za najem wskutek czego powstało zadłużenie dochodzone pozwem, które na dzień 31 marca 2014 roku wynosiło 4.936,58 zł. (pozew k. 2-3)

W dniu 8 maja 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (VIII Nc 3020/14), który pozwana zaskarżyła sprzeciwem w całości. (nakaz zapłaty k. 21)

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła, że nigdy nie mieszkała w spornym lokalu, nie wiedziała także o zawarciu umowy najmu tego lokalu w 2006 roku, a zawarcie tej umowy najmu było dotknięte pozornością, gdyż nastąpiło nie na rzecz pozwanej, ale innych lokatorów.

W piśmie procesowy z dnia 13 stycznia 2015 roku, stanowiącym uzupełnienie sprzeciwu, pozwana podniosła ponadto zarzut nieważności złożonego oświadczenia woli w postaci udzielenia pełnomocnictwa B. B. w dniu 27 stycznia 2006 roku, z uwagi na to, że z powodu zdiagnozowanej u pozwanej schizofrenii paranoidalnej, znajdowała się ona udzielając pełnomocnictwa w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli (art. 82 k.c.), zatem nieważne pełnomocnictwo nie mogło spowodować zawarcia umowy najmu w imieniu pozwanej. (sprzeciw k. 34-37, pismo procesowe k. 45-47)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. (odpowiedź na sprzeciw k. 86-87)

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2015 roku pełnomocnik powoda nie stawił się pomimo prawidłowego doręczenia zawiadomienia, zaś pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. (protokół rozprawy k. 224, potwierdzenie odbioru k. 221)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 stycznia 2006 roku pozwana E. D., na podstawie umowy pośrednictwa zawartej z Biurem (...) w Ł., udzieliła B. B. pełnomocnictwa do wszelkich czynności związanych z zamianą mieszkania nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., a także m.in. do zawarcia umowy najmu dowolnego lokalu mieszkalnego na rzecz pozwanej. Podpis pozwanej pod tym pełnomocnictwem został notarialnie poświadczony. (kserokopia pełnomocnictwa k. 13, okoliczności bezsporne)

Na podstawie powyższego pełnomocnictwa, w dniu 1 czerwca 2006 roku , B. B. w imieniu pozwanej, zawarła z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.. (kserokopia umowy najmu k. 15-19, kserokopia skierowania k. 12, kserokopia oświadczenia k. 14okoliczności bezsporne)

Pozwana E. D. cierpi na przewlekłą chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną. Z powodu objawów tej choroby E. D. w dniu 27 stycznia 2006 roku, udzielając pełnomocnictwa, nie była zdolna do świadomego i swobodnego powzięcia decyzji i wyrażenia woli. (pisemna opinia biegłego psychiatry k. 206-211)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałym zakresie na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Podstawą ustaleń faktycznych była także jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna opinia biegłego z zakresu psychiatrii.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie, z uwagi na brak legitymacji biernej pozwanej.

Powód twierdził, że jego roszczenie znajduje swoje źródło w umowie najmu lokalu mieszkalnego z dnia 1 czerwca 2006 roku, którą w imieniu pozwanej miał z powodem zawrzeć pełnomocnik pozwanej.

Jak jednak wynika z przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie postępowania dowodowego, a zwłaszcza z opinii biegłego psychiatry, której wniosków żadna ze stron nie kwestionowała, pozwana cierpi na przewlekłą chorobę psychiczną – schizofrenię paranoidalną. Z powodu objawów tej choroby E. D. w dniu 27 stycznia 2006 roku, udzielając pełnomocnictwa B. B., nie była zdolna do świadomego i swobodnego powzięcia decyzji i wyrażenia woli. Oświadczenie woli pozwanej o udzieleniu pełnomocnictwa było zatem nieważne ex tunc, z powodu wady oświadczenia woli o której mowa przepisie art. 82 k.c.

Nieważne pełnomocnictwo nie mogło, co oczywiste, stanowić podstawy do zawarcia w imieniu pozwanej spornej umowy najmu w dniu 1 czerwca 2006 roku. Pełnomocnik działał bowiem w tym wypadku bez umocowania (pełnomocnictwo było nieważne), zaś umowa najmu nie została potwierdzona przez pozwaną, w której imieniu rzekomo miała zostać zawarta (art. 103 k.c.). Takiej okoliczności powód nie udowodnił, a same twierdzenia stron na to nie wskazywały.

Powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swoje roszczenie, chyba, że nie są one kwestionowane. Powinność taka wynika wprost z treści przepisu art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Tym samym skoro pozwana zakwestionowała, aby była stroną przedmiotowej umowy najmu i ponosiła odpowiedzialność za dochodzone pozwem zadłużenie, powód, nie zgadzając się z takim stanowiskiem strony przeciwnej, winien w odpowiedni sposób zareagować - przedstawić okoliczności faktyczne i dowody na poparcie swoich twierdzeń. Powinności tej strona powodowa jednak uchybiła. Powód nie wykazał żadnej innej podstawy odpowiedzialności pozwanej za czynsz najmu przedmiotowego lokalu.

Z tych też względów, z uwagi na brak legitymacji biernej pozwanej E. D., powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w sentencji wyroku.

O obowiązku zapłaty nieuiszczonych kosztów sądowych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 98 k.p.c. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie kilku placówek medycznych za przesłanie kserokopii dokumentacji medycznej (28,42 zł, 102,40 zł, 1,03 zł) oraz wynagrodzenie biegłego psychiatry za wydanie pisemnej opinii w sprawie w wysokości 360 zł. Całość nieuiszczonych kosztów sądowych wyniosła zatem 491,85 zł. Pozwany przegrał sprawę w całości, a zatem winien uiścić tytułem w/w kosztów kwotę 491,85 zł. Mając powyższe na uwadze, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 491,85 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.