Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w S. IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Jastrzębski (spr.)

Sędziowie SO: Dorota Curzydło, Wanda Dumanowska

Protokolant: sekr. sądowy Kamila Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2016 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego
w S. z dnia 24 września 2015r., sygn. akt I C 2009/13

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda M. S. na rzecz pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt IV Ca 686/15

UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty 16.382,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania. Na żądaną kwotę składają się: 103,32 zł za okres od stycznia 2011r. do lipca 2012r., kwota 56,60 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w zapłacie czynszu za okres od stycznia 2011r. do maja 2013r., kwota 15.359.91 zł z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy powoda za okres od sierpnia 2012r. do maja 2013r., kwota 862,91 zł za okres od sierpnia 2012r. do maja 2013r. W uzasadnieniu podał, że dochodzi rozliczenia z tytułu umowy najmu powierzchni reklamowej stanowiącej część ściany budynku położonego w S., przy ul. (...), zawartej z pozwaną, a wypowiedzianą po jednomiesięcznym okresie wypowiedzenia, w dniu 22.06.2012r. Nadto powód dochodził odszkodowania za bezumowne korzystanie z urządzeń reklamowych zamieszczonych na ścianie ww. budynku zgodnie z § 6 ust. 2 zarządzenia nr (...) P. M. S. z dnia 16.02.2012r.

Pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, przyznając, że korzystała bezumownie z nośnika reklamowego na budynku powoda przy ul. (...), lecz w okresie od 1.09.2012r. do 21.01.2013r., a nie jak twierdzi powód od 1.08.2011r. do 31.05.2013r. W dniu 21.01.2013r. pozwana dokonała demontażu nośnika reklamowego i o fakcie tym zawiadomiła powoda. Zdaniem pozwanej brak jest jakichkolwiek podstaw faktycznych bądź prawnych do domagania się przez powoda tak wyliczonego wynagrodzenia, gdyż nie jest ono wynagrodzeniem obliczonym po stawkach rynkowych. Zakwestionowała też domaganie się przez powoda odsetek ustawowych za każdy okres płatności.

Wyrokiem z dnia 24 września 2015r. Sąd Rejonowy w S. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 571,35 zł z odsetkami ustawowymi w stosunku rocznym od dnia 22.10.2013r. do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. Nadto zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.900 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, jak i nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w S. kwotę 1.248,99 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższy wyrok zapadł na podstawie następującego stanu faktycznego:

M. S. jest właścicielem budynku mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ulicy (...). Na podstawie umowy najmu z dnia 4.01.2001r. część ściany budynku M. S. oddało w najem (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w celu umieszczenia na niej urządzenia reklamowego (ogłoszeniowego). Czynsz został ustalony na kwotę 102,48 zł brutto miesięcznie (84 zł netto + 22% VAT), a po zmianie stawki podatku VAT na 23% - kwota ta w 2012r. wyniosła 103,32 zł. brutto.

Jak ustalił Sąd Rejonowy pismem z dnia 22.06.2012r. M. S. wypowiedziało najemcy umowę najmu powierzchni reklamowej z dnia 4.01.2001r. z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, licząc od daty otrzymania tego pisma. Umowa najmu została skutecznie rozwiązana z dniem 31.07.2012r. Jako przyczynę wypowiedzenia wskazano wejście w życie zarządzenia P. M. S. nr (...) z dnia 16.02.2012r. w sprawie zasad wynajmowania (…). Zarządzenie to określa nowe zasady, na których mają być zawierane umowy najmu z przeznaczeniem na reklamę. Dotyczą one czasu obowiązywania umowy oraz obowiązku uiszczania opłat w wysokości 300% stawki czynszu w sytuacji umieszczenia reklamy bez tytułu prawnego.

Pismem z dnia 24.09.2012r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zwróciła się do M. S. o wyjaśnienie obciążenia ich kwotą 1.305 zł z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości, nadmieniając, iż obowiązuje ich umowa na korzystanie z nieruchomości. W odpowiedzi M. S. pismem z dnia 4.10.2012r. poinformowało, że na podstawie zarządzenia P. M. S. nr (...) z dnia 16.02.2013r. w sprawie zasad wynajmowania (…) została pismem z dnia 22.06.2012r. wypowiedziana jej umowa najmu z dnia 4.01.2001r. W związku z tym stosowne byłoby zawarcie nowej umowy najmu powierzchni reklamowej. Oprócz tego, nadmienił, że reklama ta jest nadal zamontowana, a opłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie będą naliczane do momentu uregulowania zajmowanej powierzchni budynku.

Pismem z dnia 19.10.2012r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zwróciła się doM. S. o możliwość pozostania na nieruchomości do dnia 31.12.2012r. i nieobciążanie spółki odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości w kwocie 1.305 zł, a obciążenie w kwocie dotychczasowej w wysokości 84 zł. M. S. w piśmie z dnia 5.11.2012r. podtrzymało swoje stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 4.10.2012r., oświadczając, że do momentu demontażu reklamy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. naliczana będzie opłata tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy. Poinformowało, że na dzień 31.10.2012r. powstała zaległość w kwocie 5.176,73 zł, którą (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. ma zapłacić do dnia 20.11.2012r.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika, że pozwana spółka zdemontowała przedmiotowy nośnik reklamowy, który znajdował się na dole budynku powoda w dniu 21.01.2013r. Na budynku powoda oprócz nośnika umieszczonego przez pozwanego, na górnej części ściany - nad nośnikiem pozwanego, znajdował się inny nośnik reklamowy.

M. S. naliczyło zaległości w płatnościach (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., która na dzień 31.05.2013r. wynosiła 16.382,16 zł.

Sąd I instancji ustalił ponadto, że pozwana spółka wpłaciła na konto powoda w dniu 26.02.2013r. kwotę 585,48 zł. Pismem z dnia 23.05.2013r. oraz e-mailem z dnia 6.12.2013r. pozwana spółka w związku z demontażem i zamknięciem umowy na czynsz z dniem 20.01.2013r. poprosiła M. S. o korektę faktur za czynsz najmu. Jednocześnie poinformowała, że dokonała zgodnie z umową zapłaty za czynsz po 84 zł/miesiąc w kwocie netto (+ VAT 23%), przy czym w styczniu do 20.01.2013r. kwota zapłaty wynosiła 56 zł netto + VAT 23%.

Nadto Sąd I instancji ustalił, że wartość rynkowa czynszu za bezumowne korzystanie z części nieruchomości przy ul. (...) w S. o pow. 12 m2, wynosi: miesięcznie 203,76 zł. Inne firmy miały ustalone inne stawki (wyższe) za korzystanie z podobnych nośników reklamowych (L.).

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy, bacząc na treść przepisów art. 659 § 1 kc, art. 669 § 1 kc, art. 662 § 1 kc, art. 667 § 1 kc oraz wobec treści zarządzenia P. M. S. nr (...) z dnia 16.02.2012r. w sprawie zasad wynajmowania (…), uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie tylko w niewielkim zakresie. Sąd Rejonowy miał na względzie, że najem trwał od 4.01.2001r. do 31.07.2012r., a pozwana obowiązana była płacić miesięcznie czynsz w wysokości 84 zł plus podatek VAT (początkowo 102,48 zł, a w 2012r. - 103,32 zł) do 10 dnia każdego miesiąca. Skoro pozwana spółka nie zdjęła do dnia 21.01.2013r. nośnika reklamowego, to zgodnie z § 9 umowy z 4.01.2001r. powód miał prawo obciążyć ją opłatą z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu za okres od 01.08.2012r. do dnia usunięcia nośnika reklamowego (21.01.2013r.) W ocenie Sądu Rejonowego pozwana wykazała dokumentem prywatnym - protokołem demontażu (k. 36), że doszło do zdjęcia nośnika reklamowego w tym właśnie dniu.

Uznając, że okres umowy obowiązującej między stronami za rozliczony, Sąd Rejonowy stwierdził, że powodowi należna była opłata z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotu najmu za okres d 1.08.2012r. do 21.01.2013r. Wysokość tej opłaty Sąd I instancji ustalił na podstawie opinii biegłej sądowej na kwotę 203,76 zł brutto miesięcznie. Zatem za 5 miesięcy (od 1.08.2012r. do 31.12.2012r.) należność ta wyniosła 1018,80 zł. a za miesiąc styczeń 2013r. - 138,03 zł, w sumie 1156,83 zł Kwotę tę należało pomniejszyć o wpłatę dokonaną przez pozwanego w dniu 26.02.2013r. w wysokości 585,48 zł., co dało kwotę zasądzoną w pkt I wyroku - 571,35 zł. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu. Sąd Rejonowy podzielił bowiem pogląd biegłej, że stawki stosowane przez powoda za bezumowne korzystanie z powierzchni reklamowej są stawkami regulowanymi, a nie stawkami rynkowymi, a to właśnie stawki rynkowe winny być stosowane w przypadku bezumownego korzystania z cudzej rzeczy.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł powód, który zaskarżając wydany wyrok w części, tj. co do pkt (...) podniósł zarzuty:

1.  naruszenia prawa materialnego, tj.: § 6 ust. 2 zarządzenia Nr (...) P. M. S. z dnia 16.02.2012r. w sprawie zasad wynajmowania i wydzierżawiania nieruchomości (…), art. 140 kc, art. 60 kc i art. 65 kc, art. 675 § 1 kc, art. 6 kc i art. 481 kc,

2.  naruszenia prawa procesowego, tj. art. 253 zd. 2 kpc, art. 233 § 1 kpc i art. 328 § 2 kpc,

3.  jako zarzut ewentualny: poczynienie błędnych ustaleń faktycznych skutkujących nierozpoznaniem istoty sprawy.

Z uzasadnienia wywiedzionej apelacji wynikało w szczególności, że powód nie zgadzał się z zastosowaniem przez Sąd Rejonowy stawek rynkowych czynszu ustalonych przez biegłą sądową, stał na stanowisku, że jest to zaniżona stawki odszkodowania, zwłaszcza w sytuacji istnienia dorozumianej zgody pozwanej na stawkę czynszu proponowaną przez powoda. W ocenie powoda doszło do usankcjonowania działania pozwanej, która zmierzała do ograniczenia prawa własności powoda.

W efekcie powyższego apelujący powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty dotychczas nieuwzględnionej, tj. 15.810,81 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 16.382,16 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za I i II instancję. W sytuacji uznania braku podstaw do wydania orzeczenia reformatoryjnego, wniósł powód o uchylenie wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że, bacząc na treść art. 382 kpc, sąd apelacyjny ma nie tylko uprawnienie, ale i obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej jego oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.04.1998r., II CKN 704/97, OSNC 1998 nr 12, poz. 214). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, w części zaskarżonej apelacją, jak i wnioski wywiedzione z przeprowadzonego postępowania dowodowego skutkujące wydaniem zaskarżonego wyroku były jak najbardziej prawidłowe. Sąd Okręgowy nie miał zatem podstaw do dokonania innej, niż Sąd Rejonowy, oceny okoliczności powoływanych przez strony w toku postępowania sądowego przed obiema instancjami. Czyni to w konsekwencji zarzuty apelacji bezzasadnymi. Co więcej w ocenie Sądu II instancji apelacja jest tylko i wyłączenie polemiką z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego, które to rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy akceptuje w całości, przyjmując motywy, jakie legły u podstaw wydanego wyroku za własne.

Zważyć należało, że powód zgłosił w istocie dwa zarzuty, tj. naruszenia prawa procesowego oraz naruszenia prawa materialnego. Zarzut poczynienia przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych został zgłoszony natomiast jako dodatkowy. Sąd Okręgowy odniesie się kolejno do poszczególnych zarzutów, w pierwszej kolejności rozprawiając się z tymi, które dotyczą zgłoszonych uchybień procesowych, albowiem dopiero brak naruszeń w tym zakresie stwarza możliwość dokonania oceny prawidłowości zastosowania w sprawie norm prawa materialnego. Równocześnie należało odnieść się w istocie do najdalej idącego zarzutu, tj. zarzutu nierozpoznania istoty sprawy.

Zdaniem Sądu ad quem w niniejszej sprawie nie poczyniono błędów procesowych. Została też rozpoznania jej istota. Zważyć należało, że nierozpoznanie istoty sprawy odnosi się do roszczenia będącego podstawą powództwa i zachodzi, gdy sąd pierwszej instancji nie orzekł w ogóle merytorycznie o żądaniach stron, zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu albo pominął merytoryczne zarzuty pozwanego. Przyjmuje się, że do nierozpoznania istoty sprawy przez sąd pierwszej instancji dojdzie w szczególności w razie oddalenia powództwa z uwagi na przyjęcie przedawnienia roszczenia, prekluzji lub braku legitymacji procesowej strony, której oceny sąd drugiej instancji nie podziela (zob. w szczególności wyrok SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 22; wyrok SN z dnia 14 maja 2002 r., V CKN 357/00, LEX nr 55513). Sąd Najwyższy przyjął, że oceny, czy sąd pierwszej instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się na podstawie analizy żądań pozwu i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie zaś na podstawie ewentualnych wad postępowania wyjaśniającego. (zob. wyrok SN z dnia 22 kwietnia 1999 r., II UKN 589/98, OSNP 2000, nr 12, poz. 483). Przywołana w apelacji w powyższym kontekście argumentacja strony powodowej jest całkowicie nietrafna. Jeśli nawet uznawać, że pozostaje ona w ogóle w związku z tak zgłoszonym zarzutem, to z pewnością jest też wyrazem subiektywnego wyłącznie, aczkolwiek błędnego, przekonania powoda o tym, że uzasadnia ona ów zarzut.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do podzielenia zasadności zarzutów o naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (vide: SN w orz. z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 niepubl., z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00, „Wokanda" 2000, nr 7, poz. 10, i z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732 ).

W realiach niniejszej sprawy Sąd Rejonowy przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia oparł się na zgromadzonych w niej dowodach, które właściwie ocenił, a następnie motywy, jakie legły u podstaw tak wydanego orzeczenia prawidłowo przedstawił w jego uzasadnieniu. Stąd zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc nie mógł się ostać. W szczególności godzi się zauważyć, że Sąd Rejonowy wskazał, na jakich dowodach się oparł, dlaczego, i jak je ocenił. Na marginesie wypada jedynie zauważyć, że o skutkującym zmianą orzeczenia Sądu I instancji naruszeniu art. 328 § 2 kpc można by mówić wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozwalało skontrolować prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1998r., I CKN 949/97, LexPolonica nr 2050372). Uchybienia Sądu I instancji w omawianym zakresie musiałyby być na tyle istotne, aby nie dawały podstawy do kontroli instancyjnej takiego orzeczenia. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, a wyrok Sądu I instancji możliwy był do zweryfikowania na podstawie jego uzasadnienia. Właściwej ocenie można było także poddać zeznania świadka A. D., jak i odpowiednio odnieść się do kwestii stawek rynkowych z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z powierzchni budynku powoda zamiast stawek wymienionych w zarządzeniu P. M.z dnia 16.02.2012r., o czym szerzej poniżej.

Konkluzja o prawidłowej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów dotyczy w szczególności dowodu z opinii biegłego sądowego, przy czym zauważyć należało, że powód nie zaprotestował wobec dopuszczeniu tego dowodu na rozprawie w dniu 27.05.2014r. poprzez zgłoszenie zastrzeżenia w trybie art. 162 kpc. W ocenie Sądu Okręgowego zastosowanie dla ustalenia odszkodowania za bezumowne korzystanie z powierzchni ściany budynku powoda stawek wolnorynkowych było ze wszech miar uzasadnione. W tym miejscu godzi się wskazać, że odszkodowanie to w niniejszej sprawie nie jest ustalane na podstawie łączącej strony umowy, lecz powód domagał się jego zasądzenia z uwagi na istnienie aktu administracyjnego, jakim było zarządzenie P. M. S. z dnia 16.02.2012r., jednostronnie określającego wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanego z powierzchni budynku powoda. Akt taki w warunkach rynkowych nie ma mocy wiążącej pozwanego, a w sprzeczności z taką konkluzją nie stoi okoliczność, podnoszona przez apelującego, że został on wydany na podstawie art. 30 ust. 1 i 2 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 23 ust. 1 i art. 25 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wymienione przepisy określają zadania p. m., niemniej nie stanowią już upoważnienia ustawowego do regulowania czynszów najmu powierzchni reklamowej w wysokości określonej, jak w zarządzeniu nr (...), a zatem, jak się okazało z opinii biegłej, z pominięciem stawek rynkowych. Tymczasem o wysokości należnego wynagrodzenia decydują stawki rynkowe za korzystanie z danego rodzaju rzeczy, w określonych warunkach i czas posiadania rzeczy przez adresata roszczenia (vide: wyrok SN z dn. 7 kwietnia 2000 r., sygn. akt IV CKN 5/2000, wyrok SN z dn. 15.09.2005 r., sygn. akt II CK 61/2005). Już w roku 1984 r. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 10 lipca 1984 r. (III CZP 20/84), mającej moc zasady prawnej, wyraził pogląd o konieczności stosowania przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie obiektywnego kryterium, jakim jest układ odpowiednich cen rynkowych - stawek za korzystanie z rzeczy tego rodzaju (wynagrodzenie takie powinno równać się dochodowi, jaki normalnie osiąga się z danego stosunku prawnego – najmu czy dzierżawy). Przywołane wyżej orzeczenia Sądu Najwyższego dotyczą wprawdzie wynagrodzenia za korzystanie z innej rzeczy (prawa), jak służebność przesyłu, czy lokal mieszkalny, jednak różnorodność przedmiotu bezumownego korzystania dowodzi istnienia w tym zakresie swoistej zasady ustalania wynagrodzenia z tego tytułu, tj. według stawek rynkowych właśnie.

W powyższym kontekście należało ocenić szeroko uzasadniany zarzut ingerencji w prawo własności powoda. Zdaniem Sądu Okręgowego sytuacja, którą stara się nakreślić powód, ta mianowicie, że przyjęcie za Sądem I instancji stawek wolnorynkowych skutkuje jednostronnym narzuceniem przez najemcę właścicielowi rzeczy warunków, na jakich nieruchomość będzie zajmowana po upływie okresu wypowiedzenia, jest całkowicie abstrakcyjna. Wprost przeciwnie bowiem przyjęcie wartości rynkowych dla ustalenia wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy powoda, powoduje właśnie, że nie można mówić o jakimkolwiek jednostronnym narzuceniu komukolwiek warunków zajmowania nieruchomości.

Ponadto całkowicie błądzi apelujący twierdząc, że zaakceptowane przez Sąd I instancji stawki odszkodowania są zaniżone, a na potwierdzenie takiej swej argumentacji odwołuje się do stawek czynszów stosowanych przez firmę (...) (vide: cennik usług reklamowych firmy (...) – k. 155). Zauważyć należy, że przywoływane stawki obrazują to, za ile posiadacz powierzchni reklamowej proponuje wynajęcie tej powierzchni osobom pragnącym na niej się reklamować. Nie odnoszą się one natomiast do umów i wynikających z nich stawek wiążących się z wynajmem powierzchni budynków należących do miasta firmom świadczącym następnie usługi reklamowe na rzecz reklamobiorców. Doszukiwanie się zatem porównań między tymi dwoma rodzajami stosunków prawnych jest ze wszech miar nietrafne.

Sąd Okręgowy podziela także racje Sądu I instancji w zakresie, w jakim ten przyjął, iż pozwany zdołał dowieść, a to za pomocą protokołu odbioru demontażu (k. 36), że zdjęcie nośnika informacji nastąpiło w dniu 21.01.2013r. Protokół ten określa wyraźnie typ nośnika i jego numer, który jest ponadto zbieżny z tym, jaki pozwany wskazał na karcie opisowej nośnika (k. 55). Okoliczność zaś, że sam protokół został sporządzony wcześniej, aniżeli faktyczna data demontażu, jest w istocie obojętna, skoro decydujące znaczenie dla rozliczeń stron ma data zdemontowania nośnika informacji.

Trudno było zgodzić się z apelującym, który sugerował, że pozwany akceptował stawki narzucone mu po wypowiedzeniu umowy, a zatem w okresie bezumownego korzystania z rzeczy powoda. Wszakże pozwany już pismem z dnia 19.10.2012r. (k. 14) zwracał się z prośbą do powoda o nieobciążanie go odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z nieruchomości, a pozostał na niej aż do stycznia 2013r. ze względu na stałego klienta, który wykupił u niego tablicę reklamową do końca 2012r.

Mając to wszystko na uwadze należało apelację wywiedzioną przez powodowe M. S. oddalić, jako bezzasadną, o czym orzeczono, jak w pkt 1 sentencji na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł, jak w pkt (...) sentencji na podstawie art. 98 § 1 kpc, art. 99 kpc i art. 108 § 1 kpc i przy uwzględnieniu § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U z 2013r., poz. 490 ze zm.).