Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Rajca

Protokolant: Krystyna Przewoźnik

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2015 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa (...) Bank SA z/s w W.

przeciwko E. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz strony powodowej (...) Bank SA z/s w W. kwotę 15.661,04 zł (piętnaście tysięcy sześćset sześćdziesiąt jeden złotych 04/100) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne, liczonymi od kwot:

- 20.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 18.05.2015 r.,

- 19.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 16.06.2015 r.,

- 18.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 20.07.2015 r.,

- 17.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 27.08.2015 r.,

- 16.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 28.09.2015 r.,

- 15.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do 26.10.2015 r.,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 203,35 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank SA z siedzibą w W. wniosła w dniu 23 kwietnia 2015 r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej E. G. o zasądzenie na jej rzecz nakazem zapłaty kwoty 26.661,04 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 26.540 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty oraz wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 121,04 zł za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów sądowych w kwocie 334 zł oraz zwrotu innych kosztów w wysokości 3,34 zł.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwaną umowę kredytu nr (...) z dnia 02.04.2008 r., a pozwana nie wywiązała się z ciążącego na niej zobowiązania dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie, dopuszczając się z dniem 16.01.2015 r. pierwszej zaległości w spłacie wymaganych rat. Strona powodowa w związku z brakiem zaległych rat strona powodowa wypowiedziała ww. umowę stawiając całą należność w stan wymagalności, natomiast pozwana do czasu wniesienia pozwu nie spłaciła wymagalnej wierzytelności do dnia sporządzenia pozwu. Strona powodowa wskazała, że na jej roszczenie składa się kwota 26.540 zł tytułem należności głównej (niespłacony kapitał) oraz kwota 121,04 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10 % za okres od dnia 16.01.2015 r. do dnia 17.04.2015 r. Strona powodowa wskazała, że zgodnie z postanowieniami zawartej umowy strona powodowa jest uprawniona do naliczania odsetek umownych za opóźnienie w spłacie wymagalnych rat w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku między bankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych, z zastrzeżeniem że w żadnym czasie nie może przekroczyć czterokrotności wysokości bieżącej stopy kredytu lombardowego NBP, które na dzień sporządzenia pozwu wynoszą 10 % w stosunku rocznym, począwszy od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty. W związku z tym, że umowna wysokość stopy procentowej przewyższa wartość czterokrotności stopy kredytu lombardowego, strona powodowa wniosła o zasądzenie od kwoty kapitału od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty odsetek maksymalnych stanowiących czterokrotność stopy kredytu lombardowego, tj. na dzień sporządzenia pozwu w wysokości 10 %.

W dniu 08 maja 2015 r. ww. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, wobec którego pozwana wniosła sprzeciw. W sprzeciwie pozwana podniosła m.in., że kwota orzeczona nakazem zapłaty nie odpowiada faktycznemu zadłużeniu strony pozwanej wobec powoda, gdyż w okresie od m-ca marca 2015 r. pozwana dokonywała spłat zaciągniętego kredytu w kwocie 6.000 zł. Pozwana wniosła o oddaleniu powództwa w całości, zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, jeśli pozwana je poniesie oraz wniosła o zawarcie ze stroną powodową na zasadzie art. 223 Kpc. Pozwana podnosiła, że kwota orzeczona nakazem zapłaty nie była wymagalna w dniu wydania tego nakazu zapłaty albowiem pozwana w czasie telefonicznych rozmów oraz na spotkaniach ze stroną powodową w miesiącach II-V 2015 r. uzyskała jego zgodę na zwłokę w zapłacie tej należności, pod warunkiem, że pozwana podejmie się spłat kredytu w podwyższonych z dotychczasowymi ratach w nowej wysokości: 1.000 zł (poprzednio 800 zł) miesięcznie, co pozwana uczyniła dokonując wpłaty łącznej kwoty 600 zł w sześciu równych, co miesięcznych ratach.

Postanowieniem z dnia 07 lipca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i uchylił wydany nakaz zapłaty w całości, po czym przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej.

Po przekazaniu sprawy do tut. Sądu strona powodowa nie zmieniła w żadne sposób swojego stanowiska i nie wyraziła w żaden sposób woli przystąpienia do ugody z pozwaną.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 10.11.2015 r. oświadczyła, że podtrzymuje swoje twierdzenia i wnioski, oraz wskazała, że strona powodowa nie zaprzeczyła twierdzeniom pozwanej zawartej w jej sprzeciwie od nakazu zapłaty. Nadto pozwana ponowiła swój wniosek o zawarcie ugody przed Sądem oraz wskazała, że dokonuje nadal wpłat po 1000 zł co miesiąc na poczet jej zadłużenia, wskazując że w okresie od lutego do października 2015 r. dokonała wpłat na łączną kwotę 11.000 zł.

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

W dniu 02.04.2008 r. pozwana zawarła ze strona powodową umowę kredytu w kwocie 51.845,82 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie zakupu pojazdu O. (...). Pozwana zobowiązała się w ww. umowie dokonać w okresie objętym umową, spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach na określony w umowie rachunek bankowy, w terminie i w kwotach określonych w harmonogramie spłat, załączonym do umowy. Strony ustaliły, że w razie opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie, bank będzie pobierał od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku między bankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych, z zastrzeżeniem że w żadnym czasie nie może przekroczyć czterokrotności wysokości bieżącej stopy kredytu lombardowego NBP.

(bezsporne a nadto tak: - umowa kredytu z dnia 02.04.2008 r. – k. 45-47)

W dniu 23 marca 2015 r. pozwana złożyła w oddziale strony powodowej we W. pismo zatytułowane „reklamacja”, w którym pozwana podniosła, że telefonicznie ustaliła z pracownikiem banku, że będzie spłacać zaległość wobec banku w miesięcznych ratach po 1.000 zł, a tymczasem prowadzone są wobec niej czynności windykacyjne należności z tytułu umowy kredytu przez firmę (...) oraz pozwana otrzymała od strony powodowej ostateczne wezwanie do zapłaty oraz wezwanie do wydania pojazdu.

Dowód: - reklamacja z dnia 23.03.2015 r. – k.60-61

W okresie od lutego do października 2015 r. pozwana dokonywała wpłat w wysokości po 1.000 zł, średnio raz w miesiącu na poczet zadłużenia wynikającego z umowy kredytu. Wpłat tych pozwana dokonała bezpośrednio gotówką stronie powodowej w dniach: 16.02., 02.03.,17.03, 27.03., 15.04., 18.05, 16.06., 20.07., 27.08., 28.09, 26.10. Łącznie pozwana w ww. okresie wpłaciła kwotę 11.000 zł tytułem należności z tytułu ww. umowy kredytu.

Dowód: - potwierdzenie wpłat gotówkowych do strony powodowej – k. 54-59

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje w części na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że strona powodowa w żaden sposób nie wyrażała w toku całego procesu woli zawarcia ugody z pozwaną, a ugoda – w znaczeniu umowy materialnej czy materialno-procesowej, zawieranej przed sądem, stanowi ze swej istoty czynność obopólnie dobrowolną, a więc Sąd nie mógł w żaden sposób spowodować by strona powodowa przystąpiła do ugody, o co wnioskowała pozwana i był zobowiązany do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd odmówił wiarygodności dokumentowi w postaci wyciągu z ksiąg bankowych strony powodowej z dnia 17.04.2015 r. na okoliczności wysokości - na dzień wystawienia tego wyciągu - zadłużenia pozwanej z tytułu zawartej umowy kredytu, albowiem dokument ten, zgodnie z art. 95 ust. 1a ustawy z 29.08.1997 r. – Prawo bankowe ma charakter dokumentu prywatnego, a pozwana podniosła, że wysokość wynikająca z tego wyciągu nie uwzględnia wpłat dokonywanych w międzyczasie przez pozwaną. Nadto dokonując ustaleń faktycznych Sąd pominął dowód z zeznań świadków W. K. oraz Ł. K. oraz z przesłuchania stron, albowiem zgodnie z art. 227 Kpc przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, a nie zostały wskazane fakty, których udowodnieniu miałoby służyć przeprowadzenie tych dowodów.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ww. ustawy – Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Bezsporne było w niniejszej sprawie zawarcie przez strony umowy kredytu na określonych w niej warunkach, bezsporne było również wykonanie zobowiązania strony powodowej z tej umowy polegające na udzieleniu kredytu pozwanej. Bezsporne było również że pozwana nie wywiązywała się z zapłatą rat tego kredytu, wobec czego strona powodowa strona powodowa wypowiedziała pozwanej zawartą umowę stawiając całą należność w stan wymagalności, przy czym wobec twierdzeń strony powodowej pierwsza zaległość w spłacie kredytu , którym nie zaprzeczyła pozwana, powstała w dniu 16 stycznia 2015 r. Bezsporna była też w istocie wysokość należności strony powodowej pozostałej do spłacenia z tytułu umowy kredytu z wyjątkiem faktu zaliczenia na jej poczet poszczególnych wpłat dokonywanych przez pozwaną w okresie od lutego do października 2015 r. w łącznej kwocie 11.000 zł oraz faktu wymagalności kwoty dochodzonej pozwem. W tym ostatnim zakresie Sąd uznał za nie wykazane twierdzenia pozwanej, że kwota dochodzona pozwem w niniejszej sprawie nie jest wymagalna, gdyż fakt, że pozwana ustnie z pracownikiem strony powodowej ustaliła, że będzie dokonywać określonych wpłat na poczet zaległych rat kredytu nie może w ocenie Sądu oznaczać, że strona powodowa zrzekła się wobec pozwanej – nawet czasowo - dochodzenia należności z tytułu zaległości z umowy kredytu, i miałoby to znaczenie jedynie dla oceny zasadności pozasądowych czynności windykacyjnych strony powodowej, co nie jest przedmiotem niniejszej sprawy.

Sąd uznał natomiast za wykazane dokonywanie przez pozwaną w okresie od lutego do października 2015 r. określonych wpłat na poczet zaległości z tytułu umowy kredytu. Wpłaty te obniżają zatem należność dochodzoną pozwem w niniejszej sprawie. Z tego względu Sąd zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej należność z tytułu zaległości z umowy kredytu, z ograniczeniem jej o wskazane w stanie faktycznym wpłaty dokonane przez pozwaną w łącznej wysokości 11.000 zł. Skoro zatem początkowa zaległość pozwanej wynosiła 26.661,04 zł ( w tym kwota 26.540 zł z tytułu kapitału oraz kwota 121,04 zł z tytułu skapitalizowanych umownych odsetek karnych), to łączna wpłata obniżyła należność pozwanej do zapłaty do kwoty 15.661,04 zł i taką kwotę główną Sąd zasądził w wyroku w niniejszej sprawie.

W związku z powyższymi wpłatami oraz wobec granic pozwu w zakresie dalszych odsetek (dochodzonych za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty, a więc przy uwzględnieniu że na dzień 18.04.2015 r. z tytułu należności głównej dochodzonej pozwem w niniejszej sprawie pozostała do zapłaty, po zaliczeniu dokonanych do tego dnia przez pozwaną wpłat, kwota 20.661,04 zł ) stronie powodowej należały się również dalsze umowne odsetki karne liczone w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne (art. 359§ 1 i § 2 ^1,2 Kodeksu cywilnego), od kwot:

- 20.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kwoty 1.000 zł tj. 18.05.2015 r.,

- 19.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kolejnej kwoty 1.000 zł tj. do 16.06.2015r.,

- 18.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kolejnej kwoty 1.000 zł tj. do 20.07.2015r.,

- 17.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kolejnej kwoty 1.000 zł tj. do 27.08.2015r.,

- 16.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kolejnej kwoty 1.000 zł tj. do 28.09.2015r.,

- 15.661,04 zł za okres od dnia 18.04.2015 r. do dnia zapłaty kolejnej kwoty 1.000 zł tj. do 26.10.2015r.

W pozostałym zakresie powództwo ulegało oddaleniu jako bezzasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 Kpc dokonując ich stosunkowego rozdzielenia, mając na uwadze że powództwo okazało się zasadne w 60 % dochodzonej kwoty. Zasądzona od pozwanej na rzecz strony powodowej kwota 203,35 zł stanowi 60 % celowych w rozumieniu art. 98 § 1 i 3 Kpc kosztów procesu poniesionych przez stronę powodową (na które składały się: kwota 334 zł tytułem opłaty od pozwu, oraz kwota 4,92 zł tytułem kosztów notarialnego uwierzytelnienia odpisu pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi strony powodowej).

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji wyroku.