Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant:

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: J. S.

przeciwko: A. B.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej A. B. powoda J. S. kwotę 12 054 zł (dwanaście tysięcy pięćdziesiąt cztery złote) z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

-

1 537,50 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 13 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

-

1 537,50 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 14 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

-

1 537,50 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 14 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

-

1 537,50 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści siedem złotych pięćdziesiąt groszy) od dnia 26 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 15 maja 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 23 maja 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 27 maja 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 3 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 15 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

-

984 zł (dziewięćset osiemdziesiąt cztery złote) od dnia 15 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty,

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3020 zł (trzy tysiące dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 652/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 marca 2015 r. powód J. S. wniósł o zasądzenie od A. B. kwoty 12 054 zł z ustawowymi odsetkami od poszczgólnych kwot cząstkowych oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że wykonywał na rzecz pozwanej 10 usług transportu krajowego, które wykonał prawidłowo. Po ich wykonaniu wystawiał faktury. Pozwana nie dokonała płatności w wyznaczonych terminach. Powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległych faktur.

W dniu 24 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

Wskazała, że nie dała w niniejszej sprawie powodu do wytoczenia powództwa, gdyż wcześniejsza współpraca stron układała się prawidłowo i skoro strony potrafiły do tej pory rozwiązywać spory na drodze poza sądowej, to w oczach pozwanej powództwo wytoczone w niniejszej sprawie nosi charakter działania w złej wierze. Podała również, że powództwo jest przedwczesne. Podniosła też zarzut niewłaściwości Sądu. Do sprzeciwu pozwana dołączyła zlecenia przewozu, które zawarto w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. w okresie od lutego 2014 r. do kwietnia 2014 r. wykonał na zlecenie A. B. szeregu usług transportowych krajowych na podsatwie poszczególnych zleceń na trasach T.-G. i T.-K.. Powód swe zobowiązania wykonał w całości, poprawnie i terminowo. Nie zgłoszono zastrzeżeń co do żadnego z przewozów. J. S. w związku z wykonaniem zleconych usług wystawił faktury VAT i przesłał je pozwanej.

Dowód: faktury (k. 11-20), zlecenia transportu (k. 35-43).

W dniu 13 paxdziernika 2014 r. pozwana pisemnie zaproponowała spłaty w ratach swego zobowiązania wobec powoda.

Dowód : pismo pozwanej (k. 21).

W związku z bezskutecznym upływem terminów do zapłaty należności wynikających z faktur VAT, powód wezwał pozwaną do zapłaty w dniu 5 lutego 2015 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k. 22), potwierdzenie nadania (k. 23).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stwierdzić należy, że Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż strony nie kwestionowały ich treści i autentyczności

Sąd postanowił pominąć dowód o przesłuchanie stron albowiem pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia stron żadna z nich się nie stawiła.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony sporu łączyły zawarte umowy przewozu, zgodnie z którymi strona powodowa jako przewoźnik zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewożenia za wynagrodzeniem towaru (art. 774 k.c.), przy czym ze względu na fakt, iż miejsce załadunku i rozładunku przesyłki znajdowało się na terenie Polski, do zawartych umów miały zastosowanie przepisy ustawy o prawie przewozowym z dnia 15 listopada 1984 r. z póź. zm.

Pozwana A. B. prowadzi swą działalność gospodarczą w T. w związku z czym wytoczenie powództwa przed Sądem Rejonowym w Tychach należy uznać za zasadne.

Strony procesu nie kwestionowały zasady i wysokości roszczenia. Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt zawarcia umowy, jej wykonania oraz ustalenia wynagrodzenia. Spór powstał, gdyż za wykonaną usługę nie zostało zapłacone wynagrodzenie. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut nie wykazania świadczenia wzajemnego, jednak w treści pisma przyznała, że faktycznie nie dokonała zapłaty należności głównej w sprawie objętych niniejszym pozwem fakturami.

Za wykonanie umowy przez przewoźnika zostało ustalone wynagrodzenie wskazane w wystawionych fakturach VAT. Tej okoliczności strony także nie kwestionowały uznając roszczenie, jak wskazano powyżej, co do wysokości. Strona pozwana w ramach zawartej umowy zobowiązała się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia w zamian za wykonanie przewozu. Przewóz w obu sprawach został prawidłowo wykonany więc powódce należało się wynagrodzenie w wysokości określonej w zawartej między stronami umowie.

Umowa przewozu jest bez wątpienia umową wzajemną, gdyż świadczenie powódki w postaci przewozu rzeczy było odpowiednikiem świadczenia pozwanej w postaci wynagrodzenia (tak art. 487 § 2 k.c.). Kwalifikacji należy dokonać na podstawie analizy zobowiązań przyjętych przez strony stosunku. Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.

Z art. 488 § 1 k.c. wynika, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.

Pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała faktu otrzymania wystawionych przez powódkę faktur. Pomimo tego że pozwana nie podpisała wystawionych faktur, to w związku z faktem ich odebrania musiała mieć świadomość istnienia roszczenia oraz jego wysokości. Nie zgłaszała powódce żadnych zastrzeżeń ani co do istnienia stosunku prawnego, ani wysokości roszczenia. Ponadto pozwana przyznała, że współpraca między stronami układała się w sposób prawidłowy przed datą wniesienia pozwu, stanowi przesłankę do stwierdzenia, że pozwana uznała za uzasadnione wystawienie wskazanych przez powódkę faktur, a w konsekwencji również istnienie stosunku zobowiązaniowego występującego pomiędzy stronami, ponieważ gdyby było inaczej, to w sytuacji, gdy stosunki pomiędzy stronami układają się prawidłowo, to strona otrzymująca wystawione nienależnie faktury VAT, powinna niezwłocznie powiadamiać o tej okoliczności swojego kontrahenta, poprzez zgłoszenie zastrzeżeń do przesłanych faktur, zwrócić je bez księgowania. Takie fakty nie miały miejsca.

Pozwana w sprzeciwie podniosła również, że biorąc pod uwagę dotychczasowe relacje stron, nie można sądzić, że powódka w wypadku nie wystąpienia na drogę postępowania sądowego nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Z tych względów pozwana uznała wytoczenie powództwa za działanie w złej wierze przez powoda.

W związku z powyższym w ocenie Sądu przedstawione w sprzeciwie twierdzenia pozwanej należy przyjąć za uznanie niewłaściwe roszczenia, gdyż pozwana sama wskazywała, że zaspokoiłaby roszczenia bez konieczności wytoczenia powództwa przez powoda.

Natomiast co do zarzutu, że wytoczenie powództwa przez powoda jest przejawem działania w złej wierze, należy uznać ten zarzut za bezpodstawny, gdyż stosunkowo krótki 1 roczny termin przedawnienia przewidziany w prawie przewozowym obliguje stronę zamierzającą dochodzić swoich należności do szybkiego działania w wypadku braku możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze pozasądowej. W przedmiotowej sprawie powód nie mógł uzyskać zaspokojenia swoich należności przez kilka miesięcy, w związku z czym wytoczenie powództwa w obliczu zbliżającego się terminu przedawnienia roszczenia nie może być uznane za przejaw działania w złej wierze. Ponadto pozwana zobowiązała się do spłaty zobowiązania w ratach, ale po wpłacie dwóch rat, zaprzestała dalszych spłat.

Mając powyższe rozważania na względzie w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono na podsatwie art. 774 k.c. całość roszczenia wymienionego w pozwie wraz z odsetkami ustawowymi od poszczególnych kwot cząstkowych wynikających z 10 faktur dołączonych do pozwu, a składających się na łączną kwotę 12 054 zł, mając na uwadze treść art. 75 ust. 1 pr. przewozowego wobec wcześniejszego wezwania pozwanej do zapłaty.

Sąd rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Przepisy te stanowią, że strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu, które okazały się niezbędne dla dochodzenia swoich praw lub celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana przegrała proces w całości, dlatego też zobowiązana została do zwrotu powódce poniesione przez nią koszty procesu w kwocie 3 020 złotych, na którą złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2400 zł, koszt opłaty sądowej w kwocie 603 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Jolanta Brzęk