Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: Przedsiębiorstwa Handlowo- (...)

Mierzwa Sp.j. w W.

przeciwko: A. B.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanej A. B. na rzecz powoda Przedsiębiorstwa Handlowo- (...).j. w W. kwotę 12 127,68 zł (dwanaście tysięcy sto dwadzieścia siedem złotych sześćdziesiąt osiem groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 17 listopada 2014 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3 024 zł (trzy tysiące dwadzieścia cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 768/15/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 kwietnia 2015 r. powódka Przedsiebiorstwo Handlowo- (...). J. w W. wniosła o zasądzenie od A. B. kwoty 12127,68 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 listopada 2014 r. oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że wykonywała na rzecz pozwanej usługę transportową międzynarodową na trasie L.(D)-C.(I). Powódka wykonała prawidłowo usługę zleconą i wystawiła fakturę. Pozwana nie dokonała płatności w wyznaczonym terminie. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty zaległych faktur.

W dniu 12 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Tychach wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. Wskazała, że nie dała w niniejszej sprawie powodu do wytoczenia powództwa, gdyż wcześniejsza współpraca stron układała się prawidłowo i skoro strony potrafiły do tej pory rozwiązywać spory na drodze poza sądowej, to w oczach pozwanej powództwo wytoczone w niniejszej sprawie nosi charakter działania w złej wierze. Podała, że powódka wniosła powództwo przedwcześnie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiebiorstwo Handlowo- (...). J. w W. wykonywała na rzecz pozwanej usługę transportową międzynarodową na trasie L.(D)-C.(I) we wrześniu 2014 r. na podstawie zlecenia przewozu międzynarodowego z dnia 9 września 2014 r. Powódka swe zobowiązanie wykonała w całości, poprawnie i terminowo. Nie zgłoszono zastrzeżeń co do przewozu. Powódka w związku z wykonaniem zleconej usługi wystawiła fakturę VAT i przesłała ją pozwanej.

Dowód: faktura (k. 12), zlecenie transportu (k. 13-14), CMR (k.15).

W związku z bezskutecznym upływem terminów do zapłaty należności wynikających z faktury VAT, powódka dwukrotnie wezwała pozwaną do zapłaty w dniu 16 grudnia 2014 r. oraz w dniu 13 stycznia 2015 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania i doręczenia (k. 16-19, 20-21).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, stwierdzić należy, że Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów zgromadzonych w sprawie, gdyż strony nie kwestionowały ich treści i autentyczności.

Sąd oddalił wniosek o dowód o przesłuchanie stron albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, iż strony sporu łączyły zawarte umowy przewozu, zgodnie z którymi strona powodowa jako przewoźnik zobowiązała się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewożenia za wynagrodzeniem towaru (art. 774 k.c.), przy czym ze względu na fakt, iż miejsce załadunku i rozładunku przesyłki znajdowało się w różnych krajach, do zawartych umów miały zastosowanie przepisy Konwencji genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U.1962.49.238 zał.). Zgodnie z art. 31 ust 1 tej konwencji powód może wnosić sprawę do sądów umawiających się krajów, określonych przez strony w drodze wspólnego porozumienia, a ponadto do sądów kraju, na którego obszarze pozwany ma stałe miejsce zamieszkania, główną siedzibę lub filię albo agencję, za której pośrednictwem zawarto umowę o przewóz albo znajduje się miejsce przejęcia towaru do przewozu lub miejsce jego dostawy. Pozwana A. B. prowadzi swą działalność gospodarczą w T. w związku z czym wytoczenie powództwa przed Sądem Rejonowym w Tychach należy uznać za zasadne.

Strony procesu nie kwestionowały zasady i wysokości roszczenia. Okolicznościami bezspornymi w sprawie był fakt zawarcia umowy, jej wykonania oraz ustalenia wynagrodzenia. Spór powstał, gdyż za wykonaną usługę nie zostało zapłacone wynagrodzenie. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniosła zarzut nie wykazania świadczenia wzajemnego, jednak w treści pisma przyznała, że faktycznie nie dokonała zapłaty należności głównej w sprawie objętej niniejszym pozwem faktury.

Za wykonanie umowy przez przewoźnika zostało ustalone wynagrodzenie wskazane w wystawionej fakturze VAT. Tej okoliczności strony także nie kwestionowały uznając roszczenie, jak wskazano powyżej, co do wysokości. Strona pozwana w ramach zawartej umowy zobowiązała się do zapłaty ustalonego wynagrodzenia w zamian za wykonanie przewozu. Przewóz w sprawie został prawidłowo wykonany więc powódce należało się wynagrodzenie w wysokości określonej w zawartej między stronami umowie.

Umowa przewozu jest bez wątpienia umową wzajemną, gdyż świadczenie powódki w postaci przewozu towaru było odpowiednikiem świadczenia pozwanej w postaci wynagrodzenia (tak art. 487 § 2 k.c.). Kwalifikacji należy dokonać na podstawie analizy zobowiązań przyjętych przez strony stosunku. Umowa jest wzajemna, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej z nich ma być odpowiednikiem świadczenia drugiej.

Z art. 488 § 1 k.c. wynika, że świadczenia będące przedmiotem zobowiązań z umów wzajemnych (świadczenia wzajemne) powinny być spełnione jednocześnie, chyba że z umowy, z ustawy albo z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu wynika, iż jedna ze stron obowiązana jest do wcześniejszego świadczenia.

Pozwana w niniejszej sprawie nie kwestionowała faktu otrzymania wystawionej przez powódkę faktury. Pomimo tego że pozwana nie podpisała wystawionej faktury, to w związku z faktem jej odebrania musiała mieć świadomość istnienia roszczenia oraz jego wysokości. Nie zgłaszała powódce żadnych zastrzeżeń ani co do istnienia stosunku prawnego, ani wysokości roszczenia. Ponadto pozwana przyznała, że współpraca między stronami układała się w sposób prawidłowy przed datą wniesienia pozwu, stanowi przesłankę do stwierdzenia, że pozwana uznała za uzasadnione wystawienie wskazanej przez powódkę faktury, a w konsekwencji również istnienie stosunku zobowiązaniowego występującego pomiędzy stronami, ponieważ gdyby było inaczej, to w sytuacji, gdy stosunki pomiędzy stronami układają się prawidłowo, to strona otrzymująca wystawioną nienależnie fakturę VAT, powinna niezwłocznie powiadamiać o tej okoliczności swojego kontrahenta, poprzez zgłoszenie zastrzeżeń do przesłanej faktury, zwrócić ją bez księgowania. Takie fakty nie miały miejsca.

Pozwana w sprzeciwie podniosła również, że biorąc pod uwagę dotychczasowe relacje stron, nie można sądzić, że powódka w wypadku nie wystąpienia na drogę postępowania sądowego nie uzyskałby zaspokojenia swoich roszczeń. Z tych względów pozwana uznała wytoczenie powództwa za działanie w złej wierze przez powódkę.

W związku z powyższym w ocenie Sądu przedstawione w sprzeciwie twierdzenia pozwanej należy przyjąć za uznanie niewłaściwe roszczenia, gdyż pozwana sama wskazywała, że zaspokoiłaby roszczenia bez konieczności wytoczenia powództwa przez powódkę.

Natomiast co do zarzutu, że wytoczenie powództwa przez pozwaną jest przejawem działania w złej wierze, należy uznać ten zarzut za bezpodstawny, gdyż stosunkowo krótki 1 roczny termin przedawnienia przewidziany w konwencji CMR obliguje stronę zamierzającą dochodzić swoich należności, do szybkiego działania w wypadku braku możliwości wyegzekwowania należnego świadczenia na drodze pozasądowej. W przedmiotowej sprawie powódka nie mogła uzyskać zaspokojenia swoich należności przez kilka miesięcy, w związku z czym wytoczenie powództwa w obliczu zbliżającego się terminu przedawnienia roszczenia nie może być uznane za przejaw działania w złej wierze.

Mając powyższe rozważania na względzie w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono całość roszczenia wymienionego w pozwie wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 listopada 2014 roku.

Sąd rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego oparł o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Przepisy te stanowią, że strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu, które okazały się niezbędne dla dochodzenia swoich praw lub celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Pozwana przegrała proces w całości, dlatego też zobowiązana została do zwrotu powódce poniesione przez nią koszty procesu w kwocie 3 024 złotych, na którą złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2 400 zł, koszt opłaty sądowej w kwocie 607 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Jolanta Brzęk