Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant Artur Pokojski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 grudnia 2015 roku sprawy:

D. S. syna K. i G. z domu, urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w okresie od stycznia 2009 r. do kwietnia 2014 r. w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadził Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 13.180,70 zł w ten sposób, że wprowadził urzędników w błąd co do faktu pozostawania bezrobotnym i pobierał bezprawnie zasiłki stałe i celowe, i tak :

- w styczniu 2009 r. będąc zatrudniony w firmie Piekarnia Cukiernia (...) z/s w G. na stanowisku monter -elektryk- konserwator, osiągnął dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 734,45 zł, przy czym pobrał zasiłek w wysokości 173,67 zł,

- w okresie od 9 lutego 2009 r. do 9 marca 2010 r. będąc zatrudniony w firmie (...) „ z/s w G. , na stanowisku elektryka, osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 18.273,96 zł przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 4.864,35 zł i zasiłek celowy w wysokości 550 zł,

- w okresie od dnia 14 czerwca 2010 r. do dnia 31 stycznia 2011 r. będąc zatrudniony w firmie Opera (...) z/s w G. na stanowisku konserwator energetyk, osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 10.490,45 zł przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 1.758,68 zł,

- w okresie od 25 lutego 2011 r. do 13 kwietnia 2015 r. będąc zatrudniony w firmie (...) Sp. z o.o.” z/s w G. na stanowisku elektryka, osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 2.431,99 zł, przy czy pobrał zasiłek stały w wysokości 1.332 zł ,

- w okresie od 16 listopada 2011 r. do 19 kwietnia 2012 r. będąc zatrudniony w firmie (...) S.A. „ z/s w G. na stanowisku pomocnik elektromonter osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 24.987,51 zł przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 1.776 zł oraz zasiłek celowy w wysokości 310 zł,

- w okresie między wrześniem i październikiem 2013 r. będąc zatrudniony w firmie A.N.P. (...) Sp. z o.o. z/s we W. , osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 3.612 zł, przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 1.058 zł,

- w okresie od 12 listopada 2013 r. do 30 listopada 2013 r. będąc zatrudniony w firmie (...) S.A. z/s w (...) , osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 2.839 zł przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 529 zł oraz zasiłek celowy w wysokości 300 zł,

- w okresie marca i kwietnia 2014 r. będąc zatrudniony w firmie (...) z/s w K. osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 823,28 zł przy czym pobrał zasiłek stały w wysokości 529 zł,

to jest o czyn z artykułu 286 § 1 kodeksu karnego w związku z artykułem 12 kodeksu karnego

I.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. w granicach zarzutu aktu oskarżenia oskarżonego D. S. uznaje za winnego popełnienia dwóch ciągów przestępstw i przestępstwa i tak:

a/ ustala, że zachowania opisane po „-” pierwszym i drugim stanowią jeden czyn zabroniony popełniony od 6 stycznia 2009 roku do 9 marca 2010 roku kwalifikowany z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zachowania opisane po „-” trzecim i czwartym stanowią jeden czyn zabroniony popełniony od 14 czerwca 2010 roku do 12 kwietnia 2011 roku kwalifikowany z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., ustala przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. iż czyny te stanowią ciąg przestępstw i za to na mocy art. 286§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 9 (słownie: dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

b/ ustala, że zachowania opisane po „-” piątym stanowią jeden czyn zabroniony popełniony od 16 listopada 2011 roku do 19 kwietnia 2012 roku kwalifikowany z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 286§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 7 (słownie: siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności

c/ ustala, że zachowania opisane po „-” szóstym i siódmym stanowią jeden czyn zabroniony popełniony od 4 września 2013 roku do 15 listopada 2013 roku kwalifikowany z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., zachowania opisane po „-” ósmym stanowią jeden czyn zabroniony popełniony od 1 marca 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku kwalifikowany z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., ustala przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. iż czyny te stanowią ciąg przestępstw i za to na mocy art. 286§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. skazuje oskarżonego na karę 8 (słownie: ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

II.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 91§2 k.k., art. 85 k.k., art. 86§1 k.k. łączy orzeczone w punkcie I wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu D. S. karę łączną roku pozbawienia wolności;

III.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art.69§1 i 2 k.k. w związku z art.70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego w punkcie II wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (słownie: trzech) lat tytułem próby

IV.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na mocy art. 46§1 k.k. orzeka obowiązek naprawienia szkody w części tj. w części nie objętej decyzją Prezydenta Miasta G. z dnia 26 sierpnia 2014 roku o nr PS. (...).5. (...). (...)- (...), poprzez zapłatę przez oskarżonego na rzecz Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. kwoty (...),03 (słownie: tysiąc sześćset dwadzieścia trzy i 03/100) złotych;

V.  na podstawie art. 22 ³ ust. 2 i art. 22 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych oraz § 12a ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustawionego z urzędu zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku na rzecz radcy prawnego A. D. kwotę 471,70 (słownie: czterysta siedemdziesiąt jeden i 70/100) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu;

VI.  na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty;

Sygn. akt II K 422/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. S. w okresie od września 2007 roku do kwietnia 2014 roku był beneficjentem Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G.. Mężczyzna ubiegając się każdorazowo o udzielenie pomocy społecznej składał wnioski i oświadczenia zawierające dane odnośnie jego sytuacji materialnej, w tym co do uzyskiwanych dochodów, z których wynikało, iż nie pracuje on zarobkowo i nie uzyskuje innych dochodów niż wykazywane. D. S. był jednocześnie wielokrotnie, zarówno w toku składania wniosków jak i po uzyskaniu decyzji przyznających pomoc socjalną, informowany o konieczności zgłaszania wszelkich zmian w swojej sytuacji osobistej, majątkowej i dochodowej, w tym o podjęciu pracy zarobkowej i uzyskiwaniu z tego tytułu dochodów.

Dowód: zeznania świadka M. T. k. 332-334, 721-722; zeznania świadka Z. S. k. 340-341, 723; zeznania świadka I. N. k. 344-345, 723-724; dokumenty z MOPS k. 8-331.

Decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V nr PS.FV.ZS. (...)- (...) z dnia 4 września 2007 roku D. S. przyznano zasiłek stały na okres od dnia 1 września 2007 roku do dnia 30 września 2010 roku w wysokości 217,67 zł miesięcznie. Następnie decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 13 stycznia 2009 roku nr PS.FV.ZS. (...) zmieniono decyzję nr PS.FV.ZS. (...)- (...) z 4 września 2007 roku i D. S. został przyznany zasiłek stały na okres od dnia 1 stycznia 2009 roku do dnia 30 września 2010 roku w wysokości 173,67 zł miesięcznie wraz z opłacaniem od dnia przyznania świadczenia składki na FUZ w wysokości zgodnej z obowiązującymi przepisami.

D. S. od 26 listopada 2008 roku do 6 stycznia 2009 r. był zatrudniony w firmie Piekarnia Cukiernia (...) w G. na stanowisku monter -elektryk-konserwator. Mężczyzna za miesiąc styczeń osiągnął dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 734,45 zł, który został mu wypłacony w dniu 10 lutego 2009 roku. Jednocześnie mężczyzna nie zgłosił faktu uzyskiwania przez siebie dochodu i w miesiącu styczniu pobrał także zasiłek w wysokości 173,67 zł.

Następnie od 9 lutego 2009 roku do 9 marca 2010 roku D. S. był zatrudniony (...) w G., na stanowisku elektryka. Jednocześnie mężczyzna w dalszym ciągu nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, składał zaś dalsze wnioski i oświadczenia w celu korzystania z pomocy społecznej, w których wskazywał, iż nie uzyskuje żadnych dochodów poza otrzymywanymi zasiłkami oraz nie pracuje, w tym także dorywczo.

W tym czasie decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 7 września 2009 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) uchylono decyzję nr PS.FV.ZS. (...)- (...) z 4 września 2007 roku przyznającą zasiłek stały i odmówiono D. S. przyznania zasiłku stałego i składki na ubezpieczenie zdrowotne od dnia 1 lipca 2009 roku. Jednocześnie decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 7 września 2009 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) D. S. przyznano świadczenie z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego na okres od dnia 1 lipca 2009 roku do dnia 30 września 2010 roku w wysokości 444,00 zł miesięcznie wraz z opłacaniem od dnia przyznanie świadczenia składki na FUZ w wysokości zgodnej z obowiązującymi przepisami. Ponadto decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 17 listopada 2009 roku nr PS.FV.ZS.4030- (...) D. S. zostało przyznane świadczenie pieniężne w wysokości 550 zł na zakup żywności (zasiłek celowy) w okresie od dnia 1 listopada 2009 roku do 31 grudnia 2009 roku.

Z tytułu zatrudnienia w (...) w G. D. S. osiągnął łączny dochód w wysokości 18.273,96 zł, przy czym w okresie wykonywania pracy pobrał także zasiłek stały w wysokości 4.864,35 zł i zasiłek celowy w wysokości 550 zł.

W okresie od dnia 14 czerwca 2010 roku do dnia 31 stycznia 2011 roku D. S. był następnie zatrudniony w firmie Opera (...) w G. na stanowisku konserwator energetyk. Jednocześnie mężczyzna ponownie nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, składał zaś dalsze wnioski i oświadczenia w celu korzystania z pomocy społecznej, z których wynikało, iż nie uzyskuje dochodów z pracy zarobkowej.

W tym czasie decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 2 sierpnia 2010 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) uchylono zasiłek stały przyznany D. S. decyzją nr PS.FV.ZS. (...)- (...) z 7 września 2007 roku oraz składkę na zdrowotną z NFZ od dnia 1 sierpnia 2009 roku. Jednocześnie Decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 2 sierpnia 2010 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) D. S. przyznano świadczenie z pomocy społecznej w formie bezterminowego zasiłku stałego od dnia 1 sierpnia 2010 roku w wysokości 217,67 zł miesięcznie oraz opłacania od dnia przyznanie świadczenia składki na FUZ w wysokości zgodnej z obowiązującymi przepisami.

Z tytułu zatrudnienia w Operze (...) w G. D. S. osiągnął łączny dochód z tytułu wykonywanej pracy w wysokości 10.490,45 zł przy czym pobrał w okresie wykonywania pracy zasiłek stały w wysokości 1.758,68 zł.

Następnie decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Filia V z dnia 22 lutego 2011 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) D. S. przyznano świadczenie z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w okresie od dnia 1 lutego 2011 roku do dnia 31 marca 2014 roku w wysokości 444,00 zł miesięcznie oraz opłacania od dnia przyznanie świadczenia składki na FUZ w wysokości zgodnej z obowiązującymi przepisami.

W okresie zaś od 25 lutego 2011 r. do 12 kwietnia 2011 r. D. S. był zatrudniony na umowę zlecenie w firmie (...) Sp. z o.o.” w G. (uprzednio (...) Sp. z o.o. w G.) na umowę zlecenie na stanowisku elektryka. Jednocześnie mężczyzna w dalszym ciągu nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Z tytułu wykonywanej pracy osiągnął zaś łączny dochód w wysokości 2.431,99 zł, przy czym w okresie wykonywania pracy pobrał zasiłek stały w wysokości 1.332 zł.

Decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Centrum Pracy Socjalnej 5 z dnia 24 października 2011 roku nr PS. (...). (...).4030- (...) D. S. zostało przyznane świadczenie pieniężne w wysokości 150 zł na zakup opału (zasiłek celowy) w okresie od dnia 1 listopada 2011 roku do 30 listopada 2011 roku. Decyzją Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w G. Centrum Pracy Socjalnej 5 z dnia 2 listopada 2011 roku nr PS. (...). (...).4030- (...) D. S. zostało przyznane także świadczenie pieniężne w wysokości 80 zł miesięcznie na zakup żywności (zasiłek celowy) w okresie od dnia 1 listopada 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku.

Tymczasem w okresie od 16 listopada 2011 roku do 19 kwietnia 2012 roku D. S. był zatrudniony w firmie (...) S.A. w G. na stanowisku pomocnik elektromonter. Mężczyzna ponownie nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Z tytułu wykonywanej pracy osiągnął zaś łączny dochód w wysokości 24.987,51 zł, przy czym w okresie wykonywania pracy pobrał zasiłek stały w wysokości 1.776 zł oraz zasiłek celowy w wysokości 310 zł.

Decyzją Prezydenta Miasta G. z dnia 16 października 2012 roku nr PS. (...). (...).4030- (...) zmieniono decyzję nr PS.FV.ZS. (...)- (...) z dnia 22 lutego 2011 roku ustalając, iż od dnia 1 października 2012 roku świadczenie z pomocy społecznej wynosi 529,00 zł.

D. S. w dniu 2 września 2013 roku oraz w dniu 1 października 2013 roku zawarł dwie umowy o dzieło z firmą A.N.P. (...) Sp. z o.o. we W.. Z tytułu wykonywanej we wrześniu i październiku 2013 roku pracy osiągnął łączny dochód w wysokości 3.612 zł, przy czym pobrał równocześnie zasiłek stały w wysokości 1.058 zł. Jednocześnie mężczyzna ponownie nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej, składał zaś dalsze wnioski i oświadczenia w celu korzystania z pomocy społecznej, z których wynikało, iż nie uzyskuje dochodów z pracy zarobkowej.

W tym czasie decyzją Prezydenta Miasta G. z dnia 29 października 2013 roku nr PS. (...). (...).4030- (...) D. S. został przyznany zasiłek celowy w wysokości 300,00 zł na zakup opału w IV kwartale 2013 roku.

Następnie w okresie od 12 listopada 2013 roku do 30 listopada 2013 roku D. S. był zatrudniony na umowę zlecenia w firmie (...) S.A. w W.. Mężczyzna w dalszym ciągu nie zgłosił jednak faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Z tytułu wykonywanej pracy, świadczonej faktycznie do 15 listopada 2013 roku, osiągnął zaś łączny dochód w wysokości 2.839 zł przy czym pobrał także zasiłek stały w wysokości 529 zł oraz zasiłek celowy w wysokości 300 zł.

W dniu 15 listopada 2013 roku pracownica Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej M. T. w trakcie wykonywani obowiązków służbowych – tzw. wizyty w środowisku, zastała D. S. przy wykonywaniu pracy zarobkowej – ubranego w odzież roboczą. Na skutek zdarzenia zostało wszczęte z urzędu postępowanie w sprawie zmiany decyzji z dnia 22 lutego 2011 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...) przyznającej zasiłek stały na okres od dnia 1 lutego 2011 roku do 31 marca 2014 roku. W toku prowadzonego postępowania administracyjnego D. S. początkowo zaprzeczał wykonywaniu pracy zarobkowej, następnie jednak przedstawił dokumenty potwierdzające swoje zatrudnienie.

W okresie od 1 marca 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku D. S. pozostawał zatrudniony na umowę zlecenie w firmie (...) z w K.. Mężczyzna ponownie jednak nie zgłosił faktu uzyskiwania dochodów z pracy zarobkowej do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej. Z tytułu wykonywanej pracy osiągnął zaś łączny dochód w wysokości 823,28 zł przy czym pobrał także zasiłek stały w wysokości 529 zł.

Dowód: zeznania świadka M. T. k. 332-334, 721-722; zeznania świadka Z. S. k. 340-341, 723; zeznania świadka I. N. k. 344-345, 723-724;zeznania świadka G. P. k. 410-411; zeznania świadka M. H. k. 416-417; zeznania świadka R. G. k. 447-448; zeznania świadka E. B. k. 456-457; zeznania świadka A. M. k. 462-463; zeznania świadka E. O. k. 477-478;zeznania świadka K. P. k. 553-554; zeznania świadka P. R. k. 588-589; dokumenty z MOPS k. 8-331, 353-391; dokumentacja z Piekarni- Cukierni (...) k. 412-413; dokumentacja z (...) S.A. k. 418-446; dokumentacja z (...) 449-455; dokumentacja z (...) T. T. k. 458-461; dokumentacja z (...) Sp. z o.o. k. 464-474; dokumentacja z Opery (...)-487; tłumaczenie dokumentacji k. 503-512; informacje z ZUS k. 516, 524; dokumentacja z A.N.P. (...) Sp. z o.o. we W. 590-598.

Decyzją Prezydenta Miasta G. z dnia 26 sierpnia 2014 roku nr PS. (...). (...).4030- (...) ustalono kwotę należności z tytułu świadczenia nienależnego pobranego w formie zasiłku stałego dla osoby samotnie gospodarującej przez D. S. w wysokości 11.557,67.

Dowód: decyzja z dnia 26 sierpnia 2014 roku k. 350-352

W złożonej opinii sądowo-psychiatrycznej biegli stwierdzili, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. U badanego rozpoznano osobowość nieprawidłową z odchyleniem w sferze afektu oraz zespół zależności alkoholowej. Brak jest zdaniem biegłych podstaw do przyjęcia, że w inkryminowanym czasie oskarżony znajdował się w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych. Biegli uznali, iż sprawność intelektualna opiniowanego kształtuje się w granicach normy i jest dostateczna do przewidywania skutków działań będących przedmiotem aktualnej sprawy. W opinii wskazano, że w odniesieniu do zarzuconego czynu oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli wskazali, że oskarżony może uczestniczyć w czynnościach procesowych.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 640-641.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego D. S. nie przyznał się do zarzucanego czynu, wskazując, iż jego treść jest dla niego niezrozumiała. Wyjaśnił, iż od ok. 2003 roku ma przyznany umiarkowany stopień niepełnosprawności z uwagi na przebyty uraz kręgosłupa. Wskazał, iż nie rozumie treści zarzutu, gdyż nie wiedział, iż otrzymując stałą rentę z (...) w G. nie może podejmować prac dorywczych. Pieniądze te potrzebne były na opłaty alimentacyjne na jego dwie córki, wtedy jeszcze niepełnoletnie. Początkowo płacił po 200 zł na każdą córkę, a później 500 na jedną z nich. Rodzice często pomagali mu w opłacaniu alimentów. Wskazał, iż nie widzi nic złego w tym, że pobierał zasiłki a swoją niewinność będzie udowadniał przed Sądem. Wyjaśnił, iż ma problemy z alkoholem i został kiedyś zwolniony z pracy bycie pod wpływem alkoholu.

Przesłuchany w toku rozprawy oskarżony D. S. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Wskazał, iż nie wiedział, że pracując dorywczo, zarabiając 800-1000 zł, płacąc alimenty w wysokości 500 zł nie można pobierać pomocy od państwa.

Oskarżony podtrzymał swój dotychczasowe wyjaśnienia. Wyjaśnił, iż zgłosił się do MOPS, bo był przekonany, że daje zasiłki dla osób potrzebujących. Pieniądze przeznaczał na jedno dziecko, ostatnie. Córka nie uczy się, nie pracuje, ale to jednak jego córka i przeznaczał te pieniądze na córkę. Jemu też nie starczało pieniędzy z tych zarobków, więc pomagali mu rodzice w formie obiadów, żywił się u nich i nadal to robi. Obecnie nie płacą mu zasiłków. Jak płacili zasiłki, to pracował również legalnie. Jeżeli pracował legalnie, to nie wykonywał dodatkowych nielegalnych prac.

Wyjaśnił, że w celu uzyskania zasiłku przychodziła pani raz na pół roku, rzucała papiery, a on je wypełniał. Nie pamięta czy było napisane, że trzeba zgłosić zatrudnienie, taki był zakręcony, że nie wiedział co te panie do niego mówią. Te formułki były dla niego niezrozumiałe. Nie pamiętał czy mówił, że nie rozumie, lub żeby powtórzyły. Wskazał, iż czytał co tam jest we wnioskach po łebkach, gdy je wypełniał, to jego błąd. Odwołał się do kolegium, było rozpatrzone na jego korzyść, ale jest to z powrotem w SKO. Wyjaśnił, iż pije alkohol, ale nie w pracy. Ma schorzenie kręgosłupa, a prace elektryczne polegają na tym, że trzeba wejść na drabinę, wspiąć się gdzieś, i odmawiał tych prac. Raz, drugi, trzeci był wyrzucony z pracy za odmowę wykonania czynności.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. S.. 585, 719-720.

Oskarżony D. S. posiada wykształcenie średnie techniczne. Z zawodu technik elektryk. Jest rozwodnikiem, ma dwoje dorosłych dzieci. Płaci alimenty w wysokości 500 zł na jedno dziecko. Pracuje dorywczo jako elektryk za wynagrodzeniem ok. 1000-1200 zł miesięcznie, są do zajęcia podejmowane na umowę-zlecenie lub „na czarno”. Posiada mieszkanie o powierzchni 37m ² w G.. Niepełnosprawny z uwagi na problemy z kręgosłupem.

Dowód: dane osobo poznawcze k. 719; wywiad środowiskowy k. 666-667, 707-708.

Oskarżony nie był uprzednio karany.

Dowód: dane o karalności k. 639.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o całokształt zabranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji MOPS dotyczącej przyznawanych oskarżonemu zasiłków oraz dokumentacji dotyczącej zatrudnienia oskarżonego, jak również zeznaniach świadków, w szczególności M. T., I. N. oraz Z. S., a także G. P., M. H., R. G., E. B., A. M. E. O., K. P. oraz P. R..

Sąd w pełni dął wiarę zeznaniom świadków M. T., I. N. oraz Z. S., będących pracownicami socjalnymi Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G.. Sąd oceniając zeznania tych świadków miał na uwadze, że są oni osobami obcymi dla stron postępowania, niezainteresowanymi bezpośrednio jego wynikiem, a z przedmiotową sprawą zetknęli się wyłącznie w ramach wykonywanych obowiązków służbowych. Świadkowie ci w sposób szczegółowy opisali swój udział w postępowaniach prowadzonych wobec D. S. oraz znane im informacje co do jego sytuacji oraz uzyskiwanej przez niego pomocy socjalnej. Świadkowie M. T. oraz I. N. w sposób wyraźny wskazywały, iż oskarżony był wielokrotnie informowany odnośnie konieczności zawiadamiania co do zmiany w sytuacji osobistej i majątkowej, w tym o uzyskiwanych dochodach oraz potwierdzały, iż oskarżony składał nieprawdziwe, jak się później okazało, oświadczenia odnośnie swojej sytuacji. Świadek M. T. opisała również sposób wykrycia przestępczych zachowań oskarżonego oraz przebieg wszczętego następnie postępowania sprawdzającego. Relacje świadków były w ocenie Sądu przejrzyste i konsekwentne. Ponadto treść ich zeznań złożonych w trakcie pozstępowania przygotowawczego oraz w toku rozprawy pokrywała się ze sobą, znalazły one także potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym.

Na przydanie waloru wiarygodności zasługiwały również zeznania świadków G. P., M. H., R. G., E. B., A. M. E. O., K. P. oraz P. R.. Świadkowie ci zeznawali co do okoliczności podejmowania przez D. S. prac zarobkowych. Zeznania świadków były logiczne, spójne i rzeczowe, a nadto znajdowały odzwierciedlenie w innych zebranych dowodach, w tym szczególności zebranej dokumentacji. Co istotne żadna ze stron w toku postępowania nie kwestionowała ich relacji, wobec czego Sąd także nie znalazł podstaw do ich podważania.

Zdecydowanie mniejsze znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego miały zeznania świadka G. S., matki oskarżonego. Świadek zeznawała co do sytuacji osobistej i majątkowej oskarżonego, przy czym potwierdzała fakt wykonywania przez niego prac zarobkowych. Sąd zważył przy tym, iż świadek jako matka oskarżonego mgła przedstawiać znane jej okoliczności w sposób korzystny dla niego. Świadek nie posiadała przy tym wiedzy co do informowania przez oskarżonego pracowników MOPS o fakcie zarobkowania, jak i co do występowania u oskarżonego świadomości lub jej braku o konieczności każdorazowego zgłaszania faktu uzyskiwania dochodów. Nie miały zaś znaczenia zeznania świadka odnośnie braku takiej świadomości u świadka.

Nie miały natomiast znaczenia dla poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń stanu faktycznego zeznania świadków H. G. i J. W.. Treść zeznań świadków dotyczyła co prawda okoliczności związanych z wykonywaniem przez oskarżonego pracy zarobkowej, nie pozostawała jednakże w związku z zarzutami stanowiącymi przedmiot niniejszego postępowania.

Sąd pominął zeznania świadków K. S. i P. S. albowiem odmówili oni składania zeznań.

Sąd w pełni dał natomiast wiarę dowodom w postaci dokumentów, które zostały w niniejszym postępowaniu zgromadzone. Brak bowiem w sprawie innych dowodów, mogących podważyć autentyczność lub wiarygodność tych dokumentów. Ich treść odzwierciedla obiektywny stan rzeczy i nie była kwestionowana przez strony w czasie postępowania, nie budziła również jakichkolwiek wątpliwości Sądu.

Podobnie, Sąd dał wiarę w pełni opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej w niniejszej sprawie na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego. Opinia ta jest bowiem jasna, pełna i nie budzi wątpliwości, co do wiedzy i bezstronności sporządzających ją biegłych. Została ona wydana przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na podstawie materiałów znajdujących się w aktach sprawy oraz na podstawie badań sądowo – psychiatrycznych. Biegli zawarli w niej szczegółowe sprawozdanie z przeprowadzonych badań oraz uzasadnili swoje wnioski odnośnie stanu psychicznego oskarżonego w inkryminowanym czasie oraz w chwili badań.

Mając na uwadze powyższą analizę zebranego materiału dowodowego, nie mogło zaś ostać się nieprzyznanie do winy przez oskarżonego D. S.. Oskarżony co prawda nie kwestionował ani faktu pobierania przez siebie zasiłków ani faktu podejmowania pracy zarobkowej, a wskazywał jedynie, iż nie miał świadomości, iż fakt uzyskiwania przez niego dochodów ma wpływ na udzielaną mu pomoc społeczną oraz, iż nie wiedział o obowiązku informowania o zmianie swojej sytuacji. Twierdzenia oskarżonego w tym zakresie należy jednakże uznać, za całkowicie nielogiczne i nieracjonalne oraz niezgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Powszechnie wiadomym jest, iż pomoc socjalna należna jest jedynie osoba w szczególnych i uzasadnionych przypadkach wywołanych trudną sytuacją życiową. Nadto na posiadanie przez oskarżonego świadomości w powyższym zakresie wskazują, zgromadzone dokumenty w postaci wniosków i oświadczeń oskarżonego oraz kwestionariuszy sporządzanych na potrzeby postępowania w przedmiocie przyznania zasiłku. Dokumenty te zawierają bowiem w swojej treści konkretne dane uzyskane od oskarżonego, a część z nich została także przez niego osobiście wypełniona. Wątpliwym jest zaś, nie tylko aby oskarżony wypełniał je jedynie pod dyktando pracowników (...), nie zważając całkowicie, iż poświadcza nieprawdę, ale także aby, nie mając w tym zakresie jakiegokolwiek interesu prawnego czy faktycznego, pracownicy (...) sami w sposób nieprawdziwy ustalali treść oświadczeń oskarżonego. Wymaga wskazania, iż wbrew stanowisku oskarżonego, iż podejmował jedynie prace dorywcze za niewielkim wynagrodzeniem, osiągane przez niego dochody w wymiarze miesięcznym przekraczały w części obowiązujące kwoty minimalnego wynagrodzenia. Ponadto z zeznań świadka M. T. wynika, iż wobec wykrycia podejmowania zarobkowania oskarżonego, zaprzeczał on tym faktom, a następnie pomimo wszczęcia postępowania weryfikacyjnego co do przyznanego zasiłku, w dalszym ciągu podejmował o zatrudnienie, nie zgłaszając tego w żadnym zakresie. W konsekwencji Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wyraz obranej przez oskarżonego linii obrony, celem uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Jednocześnie mając na uwadze przeprowadzoną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego, nie możliwym było przyjęcie aby na gruncie przedmiotowej sprawy zachodziły przesłanki wyłączające odpowiedzialność karną, w postaci błędu co do kontratypu lub błędu co do prawa. Zgodnie bowiem z regulacją rozdziału III Kodeksu karnego wyłączenie odpowiedzialności karnej w tych wypadkach następuje co do zasady w sytuacji usprawiedliwionego błędnego przekonania, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność albo winę (art. 29 k.k.) lub w przypadku usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu zabronionego (art. 30 k.k.). Nawet zaś w przypadku przyjęcia wyjaśnień oskarżonego za podlegających na prawdzie, w świetle całokształtu okoliczności sprawy, nie można by uznać aby jego ewentualny błąd co do bezprawności jego działań stanowił błąd usprawiedliwiony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył także podstaw do przyjęcia okoliczności wyłączających winę D. S.. Oskarżony jest osobą pełnoletnią, miał pełną możliwość rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Wobec poczynionych powyżej ustaleń stanu faktycznego, w ocenie Sadu koniecznym było dokonanie w zakresie opisu zarzucanego czynu oraz jego kwalifikacji stosownych zmian. Sąd nie jest związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie (art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k.), które może odbiegać od opisu przyjętego w akcie oskarżenia (zob. Sąd Najwyższy w postanowienia z dnia 19 października 2006 r., II KK 246/06, LEX 202125). Zakreślone w uzasadnieniu aktu oskarżenia identyczność zamachu, identyczność osoby oskarżonego oraz czas i miejsce zdarzenia wyznaczają zakres tożsamości „zdarzenia historycznego”, które – w zależności od konkretnej sytuacji faktycznej – może być podciągnięte pod właściwe przepisy prawa karnego materialnego.

Na wstępie należy wskazać, iż orzekając w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów, Sąd zastosował przepis art. 4 § 1 k.k. i oparł swoje rozstrzygnięcie na brzmieniu przepisów obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 roku, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Przestępstwo oszustwa, uregulowane w art. 286 § 1 k.k., polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. dokument przerobiony lub należący do innej osoby. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Sprawca musi zaś działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wymagana jest więc postać zamiaru bezpośredniego kierunkowego. Tym samym w ocenie Sądu, działania podjęte przez oskarżonego D. S. wypełniały znamiona oszustwa Niewątpliwie bowiem działanie oskarżonego nakierowane było na doprowadzenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci udzielenia zasiłków – stałego oraz celowych. Nadto oświadczając nieprawdę jak i nie dochowując obowiązku informacji w przedmiocie zmiany w jego sytuacji i pozyskiwaniu dochodów, wprowadził w błąd pracowników (...) co do swojej rzeczywistej sytuacji finansowej. Jednocześnie oskarżony celowo ukrywał fakt swojego zarobkowania, mając świadomość, iż okoliczność ta jest kluczową przesłanką przy przyznawaniu pomocy społecznej.

Jak stanowi bowiem z art. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2015.163 j.t. z późn. zm.) pomocy społecznej udziela się osobom i rodzinom w szczególności z powodu: ubóstwa; sieroctwa; bezdomności; bezrobocia; niepełnosprawności; długotrwałej lub ciężkiej choroby; przemocy w rodzinie; potrzeby ochrony ofiar handlu ludźmi; potrzeby ochrony macierzyństwa lub wielodzietności; bezradności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych; trudności w integracji cudzoziemców, którzy uzyskali w Rzeczypospolitej Polskiej status uchodźcy, ochronę uzupełniającą lub zezwolenie na pobyt czasowy udzielone w związku z okolicznością, o której mowa w art. 159 ust. 1 pkt 1 lit. c lub d ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach; trudności w przystosowaniu do życia po zwolnieniu z zakładu karnego; alkoholizmu lub narkomanii; zdarzenia losowego i sytuacji kryzysowej; klęski żywiołowej lub ekologicznej. Zgodnie zaś z art. 8 ust. 1 wskazanej ustawy warunkiem uzyskiwania pomocy społecznej w formie pieniężnej jest uzyskiwanie dochodu nie przekraczającego prawnie określonych kwot - tzw. kryterium dochodowego.

Dokonując modyfikacji w zakresie czynu zarzucanego aktem oskarżenia, Sąd uznał, iż Prokurator dokonał błędnej kwalifikacji, przyjmując iż doszło do popełnienia jednego czynu ciągłego, albowiem zdaniem Sądu oskarżony D. S. dokonał pięciu odrębnych czynów ciągłych, przy czym część z nich stanowiła dwa osobne ciągi przestępstw. Powyższe ustalenie zostało dokonane wobec faktu, iż działania oskarżonego były stosunkowo rozbite w czasie, a także podejmowane w związku z różnymi, także rozłożonymi w czasie, postępowaniami w przedmiocie przyznania zasiłków oraz wydanymi w konsekwencji decyzjami przyznającymi pomoc socjalną w postaci zasiłków. Tym samym w zakresie wszystkich zachowań oskarżonego rozpatrywanych łącznie, nie doszło do spełnienia przewidzianych w art. 12 k.k. przesłanek działania „w krótkich odstępach czasu” oraz „z góry powziętym zamiarem”. Dodatkowo Sąd w stosunku do aktu oskarżenia dookreślił daty poszczególnych zachowań oskarżonego, mając na względzie daty zawierania i rozwiązywania przez oskarżonego umów stanowiących podstawę jego zarobkowania. W odniesieniu zaś do czwartego czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd za datę krańcową popełnienia czynu określił dzień 15 listopada 2013 roku, kiedy to pracownica (...) powzięła wiadomość co do możliwości podejmowania przez oskarżonego pracy zarobkowej, a w konsekwencji czego zostało wszczęte postępowanie sprawdzające.

W zaistniałej sytuacji Sąd ustalił, iż do popełnienia pierwszego z czynów przypisanych oskarżonemu doszło w okresie od dnia 6 stycznia 2009 roku do 9 marca 2010 roku. W ocenie Sądu zachowania oskarżonego w wskazanym okresie stanowiły jeden czyn, albowiem choć dotyczyły podjęcia zarobkowania w dwóch różnych podmiotach ( Piekarnia Cukiernia (...), (...) T. T.) stanowiły bezpośrednio po sobie występujące zachowania i w początkowym okresie związane były z uzyskaniem tożsamej decyzji przyznającej zasiłek (z dnia 13 stycznia 2009 roku nr PS.FV.ZS. (...)), co przemawia za działaniem oskarżonego w „z góry powziętym zamiarem”. Do drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów doszło zaś w okresie od dnia 14 czerwca 2010 roku do 12 kwietnia 2011 roku, tj. w okresie jego zatrudnienia w Operze (...) oraz (...) Sp. z o.o.” kiedy też jednocześnie pobierał zasiłki socjalne. Podobnie jak i w poprzednim przypadku, zachowania oskarżonego stanowiły zasadniczo ciąg tożsamych następujących bezpośrednio po sobie zachowań, wobec czego zdaniem Sądu doszło do wypełnienia przesłanek z art. 12 k.k. Jednocześnie, Sąd uznał, iż dwóch opisanych powyżej czynów oskarżony dopuścił się działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k.

Sąd ustalił, iż do popełnienia trzeciego z czynów przypisanych oskarżonemu doszło zaś w okresie od 16 listopada 2011 roku do 19 kwietnia 2012 roku, kiedy to uzyskując pomoc socjalną pozostawał także zatrudniony w (...) S.A.

Do popełnienia czwartego z przypisanych oskarżonemu czynów doszło natomiast w okresie od dnia 4 września 2013 roku do 15 listopada 2013, w którym oskarżony podjął się wykonywania pracy zarobkowej kolejno w A.N.P. (...) Sp. z o.o. a następnie (...) Serwis S.A. Podobnie i w tym wypadku zachowania oskarżonego stanowiły ciąg bezpośrednio po sobie występujących działań, a nadto pozostawały powiązane z jedną, uprzednio wydaną, decyzją ( z 22 lutego 2011 roku nr PS.FV.ZS. (...)- (...)) przyznającą świadczenia z pomocy socjalnej jak i z ubieganiem się o dalszą taką pomoc. Wobec powyższego zdaniem Sądu zaistniały przesłanki z art. 12 k.k. Sąd uznał, iż zachowania oskarżonego w okresie od 1 marca 2014 roku do 30 kwietnia 2014 roku, kiedy podejmował się wykonywania pracy zarobkowej na rzecz firmy (...) stanowiły piąty odrębny czyn zabroniony, który należało mu przypisać w ramach postawionego w akcie oskarżenia zarzutu. Jednocześnie, zdaniem Sądu, czynów omówionych jako dwa ostatnie oskarżony dopuścił się działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 k.k.

Jednocześnie analizując przedmiotowe i podmiotowe elementy czynów popełnionych przez oskarżonego Sąd doszedł do przekonania, iż w odniesieniu do żadnego z nich nie zachodzi wypadek mniejszej wagi przewidziany w art. 286 § 3 k.k.

Wypadek mniejszej wagi obejmuje sytuacje, w których zachowanie sprawcy wypełnia wszystkie znamiona typu czynu zabronionego, jednak z uwagi na elementy przedmiotowe i podmiotowe związane z jego popełnieniem zasługuje na znacznie łagodniejsze potraktowanie. Dla oceny czy w danej sprawie zachodzi wypadek mniejszej wagi wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Wśród elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywacja i cel działania sprawcy. Uwzględniać także należy odcienie umyślności, premedytację, dokładność w przygotowaniu przestępstwa, upór w dążeniu do osiągnięcia przestępnego celu, przypadkowość, wpływ innej osoby, obawę przed skutkami działania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1996 roku, V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). Zasadniczym kryterium oceny jest stopień społecznej szkodliwości czynu (vide: D. Pleńska, O. Górniok (w:) System prawa karnego..., s. 403; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1971 roku, V KRN 147/71). . O kwalifikacji prawnej czynu jako „wypadek mniejszej wagi” decyduje przedmiotowa i podmiotowa strona czynu charakteryzująca się niską społeczną szkodliwością. W ocenie Sądu z uwagi na wysokość każdorazowo wyrządzonej przestępstwem szkody, a także sposób działania oskarżonego uznać należało, iż odnośnie czynów jakich dopuścił się oskarżony nie można przyjąć aby cechowały się niewysoką społeczną szkodliwością.

Decydując o wymiarze kary dla oskarżonego za każdy z przypisanych mu czynów, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., mając na względzie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego.

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd stanął na stanowisku, iż oceniany w świetle art. 115 § 2 k.k., stopień szkodliwość społecznej popełnionych przez oskarżonego D. S. był dość znaczny. Na ocenę taką złożyło się przede wszystkim godzenie w jedno z podstawowych dóbr chronionych prawem jakim jest mienie, a także fakt, iż każdorazowo oskarżony działał w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej. Nadto Sąd wziął pod uwagę fakt, iż dwukrotnie miała miejsce sytuacja, iż w krótkim odstępie czasu oskarżony dopuścił się dwóch przestępstw podobnych, posługując się zasadniczo podobnym sposobem działania. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował także w zakresie wszystkich przestępstw powtarzalność zachowań, które, choć częściowo odrębnie kwalifikowane, świadczą o skłonności do łamania przez oskarżonego porządku prawnego. Na korzyść oskarżonego Sąd poczytał brak jego uprzedniej karalności, a także prowadzony przez niego stabilny tryb życia, przejawiający się w posiadaniu pracy zarobkowej.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu D. S. za ciąg przestępstw przypisany mu w punkcie I litera „a” wyroku karę 9 miesięcy pozbawienia wolności. Za czyn przypisany w punkcie I litera „b” wyroku, Sąd wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Za ciąg przestępstw przypisany w punkcie I litera „c” wyroku wymierzył zaś oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. W świetle faktu, że przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8 a także mając na względzie wyżej wskazane okoliczności, kar tych nie można uznać za nadmiernie surowe, zwłaszcza, iż orzekając w warunkach art. 91 § 1 k.k. Sąd miał możliwość wymierzenia kary do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, tj. do 12 lat pozbawienia wolności, a zatem wymierzone kary mieszczą się zdecydowanie w dolnych granicach zagrożenia ustawowego, niż chociażby jego połowy. W ocenie Sądu, wymierzone w powyższym wymiarze kary pozbawienia wolności są wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary i współmierne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, stopnia ich zawinienia oraz spełnią swoją rolę ogólno-prewencyjną w stosunku do społeczeństwa.

Na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 2 k.k. Sąd orzekł oskarżonemu karę łączną w wymiarze roku pozbawienia wolności. Rozważając rozmiary kary łącznej orzeczonych wobec oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności Sąd zważył, że na wymiar kary łącznej nie ma wpływu stopień zawinienia z jego funkcją limitującą ani stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Okolicznościami, które Sąd bierze pod uwagę w tym zakresie są związek podmiotowy i przedmiotowy między zbiegającymi się przestępstwami, motywację, czas popełnienia każdego z nich. Ścisły związek podmiotowo przedmiotowy przemawia za zastosowaniem zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej, zaś daleki stosunkowo związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi czynami przemawia za celowością zastosowania zasady kumulacji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył, że za zastosowaniem zasady absorpcji w odniesieniu do orzeczonych względem oskarżonego kar pozbawienia wolności przemawia tożsamy charakter zachowań oskarżonego i ich częściowa zbieżność czasowa oraz jedna osoba pokrzywdzonego. Za przyjęciem zasady kumulacji przemawia z kolei rozciągnięcie w czasie karalnego zachowania sprawcy. Reasumując, Sąd uznał, że zachodzą podstawy do częściowego zastosowania zasady absorpcji kar jednostkowych, a częściowego zastosowania zasady kumulacji kar jednostkowych – przy czym, w ocenie Sądu, prymat tutaj należało jednak dać zasadzie absorpcji.

Jednocześnie, oceniając postawę oskarżonego D. S. z uwzględnieniem dyrektyw z art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż zachodzą podstawy do orzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej jednego roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu takie ukształtowanie rozstrzygnięcia o karze, w dostateczny sposób wpłynie na zmianę postawy życiowej oskarżonego i będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Sąd uwzględnił orzekając w powyższym zakresie dyrektywę prymatu kar wolnościowych, a także miał na względzie pozytywny tryb dotychczasowego życia oskarżonego, jako osoby uprzednio niekaranej. Dla zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej do przyszłej postawy oskarżonego, Sąd ustanowił 3–letni okres próby. Okres ten, ma na celu uświadomienie sobie przez oskarżonego naganności jej postępowania, jak również będzie dostateczną gwarancją powodzenia resocjalizacji i zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

W tym miejscu wymaga wskazania, iż czyny oskarżonego zostały popełnione przed zmianą przepisów wynikającą z wejścia w życie Ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 396), to jest przed dniem 1 lipca 2015 roku. Należało zatem dokonać ustalenia stanu prawnego właściwego dla zastosowania w rozpoznawanej sprawie według reguł z art. 4 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Oceny "ustawy względniejszej", w rozumieniu przepisu art. 4 § 1 k.k., powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2015 roku wydany w sprawie o sygn. akt IV KK 294/14). Po rozważeniu wszystkich okoliczności czynów popełnionych przez oskarżonego z uwzględnieniem faktycznych konsekwencji prawnych, jakie mogły być orzeczone wobec D. S., Sad uznał, iż względniejsze są przepisy obowiązujące przed wejściem życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Analiza art. 72 § 1 k.k. w obecnym brzmieniu wskazuje bowiem, że warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności ma być zawsze wzbogacone przynajmniej orzeczeniem środka karnego - wtedy nałożenie jednego lub więcej obowiązków określonych w art. 72 § 1 k.k. jest fakultatywne - lub jeżeli środek karny nie jest orzekany, obligatoryjnym staje się nałożenie przynajmniej jednego z wymienionych w art. 72 § 1 k.k. obowiązków. Takiego obowiązku nie przewidywały natomiast przepisy obowiązujące przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. W rozpoznawanej sprawie brak było zaś podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego środków karnych określonych w art. 39 k.k. Tym samym zestawienie stanów prawnych obowiązujących w chwili popełnienia czynów zabronionych przez oskarżonego oraz w chwili wyrokowania w rozpoznawanej sprawie nie pozostawia wątpliwości, że przepisy obowiązujące przed wejściem życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, są względniejsze dla oskarżonego D. S., nie obligują bowiem Sądu do nałożenia, w przypadku zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, jednego z obowiązków wymienionych w art. 72 § 1 k.k.

Dodatkowo w punkcie IV wyrok Sąd na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. S. obowiązek naprawienia szkody na rzecz Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w G. w kwocie 1623,03 złotych. Kwota ta stanowi wartość nienależnie pobranych przez oskarżonego zasiłków celowych. Orzeczenie w powyższym zakresie, uwzględnia fakt, iż decyzja Prezydenta Miasta G. z dnia 26 sierpnia 2014 roku o nr PS. (...).5. (...). (...)- (...) ustalono kwotę należności z tytułu świadczenia nienależnego pobranego w formie zasiłku stałego przez D. S. w wysokości 11.557,67.

Mając na uwadze przepisy przytoczone w punkcie V rozstrzygnięcia, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. D. kwotę 471,70 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Biorąc pod uwagę sytuację majątkową i dochodową oskarżonego D. S., Sąd uznał, iż uiszczenie przez wymienionego kosztów sądowych w całości byłoby dla niego zbyt uciążliwe i na podstawie wskazanych w wyroku przepisów, zwolnił go w całości od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania, w tym od opłaty.