Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Anny Duczmalewskiej, po rozpoznaniu dnia 27 stycznia 2016 r. sprawy: T. P.z domu K. obwinionej o czyn z art. 98 kw, na skutek apelacji obwinionej, od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału w P.z 06 lipca 2015 r. w sprawie II W 146/14,

na podstawie art. 437§1 i §2 kpk w zw. z art. 109§2 kpw a także art. 104§1 pkt 7 kpw w zw. z art. 5§1 pkt. 4 kpw oraz art. 118§2 kpw

uchyla zaskarżony wyrok w całości i postępowanie w sprawie umarza, a kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 262/15

UZASADNIENIE

W skierowanym do Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny w P. wniosku o ukaranie zarzucono obwinionej T. P. to, że:

–

w dniu 25 sierpnia 2013 r. w miejscowości U. woj. (...) prowadząc poza drogą publiczną pojazd marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...) nie zachowała należytej ostrożności podczas podjeżdżania na wzniesienie drogi przy ul. (...) w wyniku czego kierowany przez nią pojazd stoczył się, uderzając w samochód marki V. (...) o numerach rejestracyjnych (...), stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa dla J. P., M. N., M. N., S. M., J. M., K. G.,

to jest o czyn z art. 98 kw.

W następstwie przeprowadzonego postępowania jurysdykcyjnego Sąd Rejonowy w Łasku VII Zamiejscowy Wydział Karny w P., wyrokiem z dnia 06 lipca 2015 roku uznał T. P. winną dokonania wykroczenia z art. 98 kw z tą zmianą w opisie czynu, że po słowach „bezpieczeństwa dla” wpisał „pasażerów wymienionych pojazdów” i za to na podstawie powyższego przepisu wymierzył obwinionej karę grzywny w kwocie 100 złotych. Nadto sąd zasądził od T. P. kwotę 30 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 500 złotych tytułem zwrotu części kosztów sądowych zwalniając ją z obowiązku ich uiszczenie w pozostałym zakresie.

W ustawowym terminie apelację od wyroku wniosła obwiniona, jeszcze raz szczegółowo opisując przebieg zdarzenia i kwestionując prawdziwość składanych przez świadków zeznań. Z treści wniesionego środka odwoławczego wywnioskować należy, iż skarżąca upatruje niesłuszności wyroku w obrazie przepisów postępowania oraz błędnych ustaleniach faktycznych zgodnie z art. 438 pkt. 2 i 3 kpk w zw. z art. 109§2 kpw.

W petitum apelacji skarżąca poprosiła o sprawiedliwy wyrok (k. 297 - 300).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Niezależnie od argumentów wywiedzionych w meritum skargi apelacyjnej oraz oceny ich zasadności zaskarżone orzeczenie należało uchylić zaś postępowanie w sprawie umorzyć wobec stwierdzenia bezwzględnej przyczyny odwoławczej przewidzianej w treści art. 104§1 pkt. 7 kpw.

W pierwszym rzędzie wskazać trzeba, że Sąd I instancji słusznie przyjął, iż T. P. winna podlegać odpowiedzialności za popełniony czyn zabroniony, a tym samym swoim zachowaniem zrealizowała znamiona wykroczenia z art. 98 kw. Powyższa okoliczność, a w konsekwencji konieczność stosowania przepisów ustawy wykroczeniowej, nakładała na Sąd Okręgowy obowiązek rozważenia czy nie zachodzą przesłanki stanowiące przeszkodę do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia przewidziane w art. 5§1 pkt. 4 kpw. Zgodnie bowiem z przyjętym w literaturze przedmiotu stanowiskiem nawet jeżeli w dacie orzekania w pierwszej instancji przedawnienie jeszcze nie nastąpiło ale oskarżony wystąpił z apelacją i wówczas upłynie termin przedawnienia, musi dojść w Sądzie Odwoławczym do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania.

Z analizy dokumentacji procesowej wynika, że postępowanie przeciwko obwinionej zostało wszczęte w dniu 20 grudnia 2013 roku, kiedy to prokurator Prokuratury Rejonowej w Poddębicach wyłączył do odrębnego postępowania materiały sprawy o wykroczenie drogowe z art. 86§1 kw, a będące uprzednio częścią postępowania zainicjowanego przez obwinioną w sprawie o czyn z at. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk. Powyższe wskazuje, iż wszczęcie postępowania nastąpiło zgodnie z wymogami art. 45§1 kw, w ciągu roku od dnia popełnienia czynu. Na zasadzie tego przepisu karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, a okres ten ulega wydłużeniu do lat 2 tylko wtedy, gdy w pierwszym z okresów wszczęto postępowanie. Oznacza to ni mniej nie więcej, że upływ dwuletniego terminu karalności wykroczenia stanowi negatywną przesłankę prowadzenia dalszego postępowania po myśli art. 5§1 pkt. 4 kpw. Trzeba mieć w polu widzenia i to, że żadna czynność procesowa nie przerywa biegu przedawnienia, zatem także postępowanie odwoławcze powinno zakończyć się przed jego upływem. W tej sytuacji, jako że czyn przypisany obwinionej miał miejsce 25 sierpnia 2013 roku, przeto minął wskazany w cytowanym przepisie dwuletni okres przedawnienia, co z kolei nie pozwala na kontynuowanie procesu i prowadzi do jego zakończenia poprzez umorzenie. Stwierdzenie tego faktu nakazywało Sądowi Okręgowemu przyjąć, iż karalność wykroczenia jakiego dopuściła się obwiniona ustała z dniem 25 sierpnia 2015 roku i w konsekwencji umorzenie postępowanie z powodów wskazanych wyżej, jako że okoliczności wyłączające postępowanie uwzględnia się w każdym jego stadium z urzędu (art. 62§1 kpw).

Przedstawione motywy uzasadniają rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 630 kpk w zw. z art. 632 pkt. 2 kpk w zw. z art. 119 kpw przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.