Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc (spr.)

Sędziowie: SSO Grażyna Artymiak

SSO Bożena Przysada

Protokolant: protokolant Małgorzata Dąbek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie - Piotra Krausa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r.

sprawy S. B. oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ropczycach

z dnia 23 czerwca 2015 r., sygnatura akt VII K 447/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok, w ten sposób, że na podstawie art. 42 § 2 kk wymierza oskarżonemu środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Grażyna Artymiak SSO Mariusz Sztorc SSO Bożena Przysada

Sygn. akt II Ka 431/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Dębicy, wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015 r., sygn. akt VII K 447/14 uznał oskarżonego S. B. za winnego tego, że w dniu 16 grudnia 2014r. w miejscowości O., woj. (...), kierował w ruchu lądowym motorowerem marki H. o nr rej (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości przejawiającym się stężeniem 0,31 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazany z art. 178a § 4 kk oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowie II Wydział Karny, sygn. akt VII K 519/12, tj. popełnienia przestępstwa z art. 178a § 4 kk i za czyn ten na mocy art. 178a § 4 kk skazał go na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator oraz oskarżony S. B..

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej zaniechania orzeczenia środka karnego na niekorzyść oskarżonego S. B.. Zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego art. 42 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym w czasie orzekania poprzez zaniechanie orzeczenia obligatoryjnego środka karnego wynikającego z wymienionego przepisu.

Wywodząc powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Oskarżony S. B. w osobistej apelacji zaskarżając wyrok odnośnie pkt I w zakresie wymierzonej kary wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie mu kary łagodniejszej aniżeli kara pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie. Apelacja oskarżonego nie jest zasadna.

Ze względu na to, że apelacje zwrócone zostały tylko przeciwko orzeczeniu o karze zbędne stało się rozważanie prawidłowości wyroku Sądu Rejonowego w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych i winy oskarżonego. Dla porządku powiedzieć jednak należy, iż Sąd Rejonowy ujawniony w trakcie rozprawy głównej materiał dowodowy poddał właściwej ocenie. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał na dowody, na podstawie których dokonał ustaleń faktycznych, jak i wskazał powody, dla których odmówił wiary dowodom przeciwnym. W rozpoznaniu sprawy Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych.

Okoliczności kształtujące wymiar kary wobec oskarżonego Sąd I instancji przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazując, że wymierzając oskarżonemu karę kierował się przesłankami art. 53 kk, a zatem miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, motywację sprawcy, sposób jego działania, jak też jego właściwości. Prawidłowo Sąd Rejonowy dokonał doboru rodzaju kary jako bezwzględna kara pozbawienia wolności. Podzielić należy stanowisko Sądu I instancji, że poprzednio za taki sam czyn orzeczono wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności z zawieszeniem wykonania i taki środek probacyjny nie zapobiegł powrotowi oskarżonego do ponownego popełnienia przestępstwa. Nie stracił Sąd Rejonowy przy tym z pola uwagi dyspozycji art. 69 § 4 kk, z której wynika, że przy skazaniu za przestępstwo z art. 178 a § 4 kk, Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary tylko w wyjątkowych sytuacjach. Sąd Okręgowy – tak jak Sąd Rejonowy – wyraża zapatrywanie, że wobec oskarżonego żadna taka sytuacja nie zachodzi. Nie jest nią – podnoszona w apelacji – powinność sprawowania opieki nad dziećmi przez oskarżonego, tym bardziej że osobistą opiekę nad dziećmi, jak podnosi sam oskarżony, sprawuje jego żona. Przedstawiona w apelacji sytuacja rodzinna oskarżonego nie może wpływać na dobór rodzaju kary w okolicznościach, gdy z uwagi na charakter czynu i jego wysoki stopień społecznej szkodliwości jaki niesie powtarzalność przez oskarżonego kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, bezwzględna kara pozbawienia wolności, miarkowana starannie w wymiarze 3 miesięcy, jest karą słuszną i sprawiedliwą.

Niewątpliwie zasadny jest argument apelacji prokuratora, że ze względu na dyspozycję art. 42 § 2 kk orzeczenie środka karnego było obligatoryjne, czego Sąd I instancji zaniechał. Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 42 § 2 kk wymierzył oskarżonemu środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 2 lat. Wymiar orzeczonego środka odpowiada społecznej szkodliwości czynu i jest niezbędny dla uświadomienia oskarżonemu konsekwencji naruszania prawa i odpowiedzialności jaka wiąże się z uczestnictwem w ruchu drogowym, w którym wymóg trzeźwości musi być bezwzględnie przestrzegany.

W pozostałej części zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

Ze względu na to, że oskarżony posiada ograniczone źródło dochodów, Sąd Okręgowy zwolnił go od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, bowiem ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt ciężkie.

Zasądzenie kosztów za obronę z urzędu wynika z ich nieopłacenia do tej pory.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku na podstawie art. 437 § 2 kpk, 449 kpk, 456 kpk.

SSO Grażyna Artymiak SSO Mariusz Sztorc SSO Bożena Przysada