Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Bober

Protokolant: st.sekr.sądowy Agnieszka Krztoń

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki z o.o. w S.

przeciwko: E. G. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) E. G. we W.,

o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do należności głównej w kwocie 7.813,99 zł (siedem tysięcy osiemset trzynaście złotych 99/100),

II.  zasądza od pozwanej E. G. na rzecz powoda (...) Spółki z o.o. w S. kwotę 100.896,13 zł (sto tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych 13/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 8 września 2015r., do dnia zapłaty,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5.436 zł ( pięć tysięcy czterysta trzydzieści sześć złotych) tytułem zwrotu opłaty sądowej
i kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VI GC 328/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 grudnia 2015r.

Powód (...) Spółka z o.o. w S. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. G. kwoty 108.710,12 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że pozwana wynajmowała należący do Gminy M. S. lokal użytkowy położony w S. przy ulicy (...) z przeznaczeniem na działalność handlową. Od 2013 pozwana zalegała z płatnościami czynszu, w 2014r. zaprzestała jego płacenia. W wyniku powyższego pismem z dnia 13 lutego 2015r. został wypowiedziany najem. Pomimo, iż pozwana zwróciła się o rozłożenie zadłużenia na miesięczne raty, deklarując ich wysokość na kwotę 5500 zł – to jednak nie wywiązała się z tego zobowiązania, nie płaciła również czynszu za 2015r. – co daje łączną kwotę zadłużenia na 99.819,96 zł. Powód niniejszym pozwem domagał się również skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w zapłacie w kwocie 8.890,16 zł.

Pozwana w sprzeciwie od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniosła o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że powód nie wykazał legitymacji czynnej w niniejszej sprawie, a nadto, że jego żądanie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Odnośnie drugiego z zarzutów pozwana oświadczyła, że zdaje sobie sprawę z istnienia zaległości wobec Gminy S., jednakże stara się o rozłożenie jej na raty. Od kilku miesięcy koresponduje z właściwym organem i przedstawia propozycje spłaty zadłużenia. Negocjacje były prowadzone do upływu terminu do wniesienia sprzeciwu. Strona powodowa w jej ocenie powinna mieć wiedzę na ten temat, zwłaszcza, że część korespondencji kierowana była do jej wiadomości. Sytuacja, w której strona przedłuża negocjacje w sprawie spłaty zadłużenia i jednocześnie pozywa drugą stronę, jest zdaniem pozwanej zachowaniem nielojalnym, sprzecznym z dobrymi obyczajami kupieckimi i narusza dobry jej wizerunek. Podkreśliła, że jest osobą znaną, szanowaną wśród społeczności miasta S. i aktywnie działa na jej rzecz.

Pozwana oświadczyła też, że w żaden sposób nie uchyla się od spłaty zadłużenia, jedynym jej celem jest wypracowanie porozumienia z wynajmującym w celu jego spłaty. Prowadzenie negocjacji i jednocześnie pozywanie o należności będące jej przedmiotem jest działaniem wywierającym presję na pozwaną i jest moralnie naganne, a ewentualne uwzględnienie powództwa spowoduje, że będzie zmuszona do zaprzestania działalności gospodarczej oraz do znalezienia innego źródła dochodów, najprawdopodobniej poza granicami kraju.

Korzystanie z przysługujących uprawnień w sposób, który drastycznie zmienia okoliczności życiowe dłużnika jest niczym innym, jak nadużywaniem swojego prawa podmiotowego, co jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Rozstrzygając spór Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

Przede wszystkim wskazać trzeba, że pozwana nie kwestionuje wysokości zadłużenia, a więc zaległości czynszowych, jak też skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w ich zapłacie, które jak wynika z dokumentów dołączonych do niniejszego pozwu obejmują okres od grudnia 2013r. (data wystawienia pierwszej faktury nr (...)) – do sierpnia 2015r.

Jak wynika z powyższych dokumentów pozwana od grudnia 2013r. do sierpnia 2015r. nie zapłaciła należności z żadnej z tych faktur, nawet w części.

dowody: faktury k. 24 do 45

Trudności płatnicze pozwana miała już w okresie wcześniejszym, co skutkowało decyzją w przedmiocie obniżenia czynszu w miesiącach kwiecień, maj i czerwiec 2013r. o 10 %.

dowód: pismo z 19

Z uwagi na zaleganie przez pozwaną z płatnościami pismem z dnia 13.02.2015r. umowa najmu lokalu użytkowego została rozwiązana bez okresu wypowiedzenia, jednak pozwana zajmowała przedmiotowy lokal nadal, co wynika z wystawienia dalszych faktur za okresy późniejsze

dowód: pismo z dnia 13 lutego 2015r., k. 21

Ostatecznie strony niniejszego sporu nie odniosły się do powyższej kwestii, przyjąć więc należy, że w dalszym okresie pozwana zajmowała lokal użytkowy bezumownie.

Pozwana niewątpliwie już w marcu 2015r. uznała roszczenie powoda co do kwoty 86.586,18 zł, deklarując spłatę zadłużenia w comiesięcznych ratach w wysokości 5.500 zł

dowód: pismo z 10.03.2015r., k. 22

W odpowiedzi na powyższe pismo, powód zaakceptował zaproponowaną formę spłaty, wskazując jednakże, że w przypadku uchybienia terminom zadeklarowanym przez pozwaną skieruje pozew do Sądu.

dowód: pismo powoda z dnia 17 marca 2015r., k. 23

Pozwana uzasadniając swoje zarzuty powołała się na dalszą korespondencję kierowaną do Burmistrza Miasta S. dotyczącą

- odstąpienia od decyzji rozwiązania umowy najmu,

- rozłożenia na raty zaległości czynszowych

dowód: pisma k. 64 – 68

Argumentowała w sprzeciwie, że z pism tych wynika, iż wynajmujący przedłużał negocjacje w sprawie tych spłat, aby ostatecznie przed ich zakończeniem wnieść pozew do Sądu.

Z pisma natomiast z dnia 2 października 2015r. wynika, że wniosek pozwanej o dalsze odroczenie spłat zaległych płatności nie został rozpatrzony pozytywnie.

dowód: pismo z dnia 2 października 2015r., k. 68

Umowa najmu lokalu użytkowego zawarta została pomiędzy pozwaną a Urzędem Miejskim w S. w imieniu którego działo (...) Spółka z o.o. w S. w dniu 31 lipca 2002r.

dowód: umowa k. 13 – 16

Umową nr (...) z dnia 28 grudnia 1995r. zawartą pomiędzy Gminą M. S. a (...) Przedsiębiorstwem (...) w S. ustalono, że Przedsiębiorstwo to, którego następcą jest (...) Sp. z o.o. w S. będzie sprawowało zarząd mieniem komunalnym, który obejmować ma min. czynności windykacyjne w zakresie należności stanowiących pożytki i przychody oraz reprezentowanie interesów Gminy M. S. w zakresie gospodarki lokalowej, co potwierdzono w aneksie z dnia 1 października 2003r. i aneksie z dnia 1 lutego 2004r.

dowody: umowa oraz aneksy do niej k. 82 – 88

W ramach przysługujących więc powodowi w myśl postanowień umownych uprawnień nie tylko pobierał on należności czynszowe za lokale użytkowe, lecz także podejmować miał czynności windykacyjne w zakresie zaległych płatności z tego tytułu – co w zupełności uzasadnia jego legitymację procesową czynną w sprawie.

Skoro więc legitymacja ta została przez powoda wykazana, a wysokość roszczenia, którego powód dochodzi niniejszym pozwem również nie została zakwestionowana przez pozwaną (która złożyła oświadczenie w tym przedmiocie mogące być uznane za co najmniej oświadczenie wiedzy – uznanie niewłaściwe) , do rozstrzygnięcia pozostała kwestia, czy powód domagając się zapłaty – nadużywa prawa podmiotowego, narusza zasady współżycia społecznego, dobre obyczaje kupieckie, jak też narusza dobry wizerunek pozwanej.

Pozwana bardzo szeroko argumentuje w przedmiocie takiej właśnie oceny działań strony powodowej, tracąc w zupełności z pola widzenia fakt, że to ona właśnie jest dłużnikiem powoda i to dłużnikiem, który przez kilkanaście miesięcy zaprzestał jakichkolwiek płatności czynszu, prowadząc pomimo tego w lokalu należącym do zasobów Gminy M. S. działalność gospodarczą. Niepowodzenia w działalności gospodarczej w żaden sposób nie usprawiedliwiają tego rodzaju postępowanie, a zauważyć trzeba, że pomimo wcześniej złożonych zapewnień co do regulowania zaległych płatności w ratach miesięcznych (kwoty 5500 zł) pozwana nie prowadziła żadnych działań w tym kierunku.

To pozwana więc, przez co najmniej nierzetelne i nielojalne postępowanie, naruszyła zasady współżycia społecznego, jak też dobre obyczaje kupieckie – a więc nie może podnosić zarzutów naruszenia zasad współżycia społecznego, skoro sama je narusza.

Sąd zresztą nie znalazł również żadnego uzasadnienia dla argumentów pozwanej w korespondencji na którą się powołała. Wynika z niej bowiem jedynie, że – tak jak wspomniano wcześniej – pozwana nie dochowała sama zaproponowanych przez siebie warunków spłat w okresie wcześniejszym, późniejsze zaś jej propozycje nie zostały przez wierzyciela zaakceptowane.

Mając więc na uwadze powyższe kwotę dochodzoną pozwem zasądzono na rzecz powoda na podstawie art. 659§1 kc , 225 kc oraz 482 § 1 kc.

O kosztach postępowania natomiast orzeczono stosowanie do art. 98 § 1 i 3 kpc stosowanie do wyniku sporu.