Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W.

przeciwko R. A.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego R. A. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. kwotę 4.731,40 zł (cztery tysiące siedemset trzydzieści jeden złotych czterdzieści groszy).

II.  Zasądzoną w pkt I wyroku kwotę rozkłada na 32 raty, pierwszych 31 w kwocie 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych), zaś ostatnia w kwocie 81,40 zł (osiemdziesiąt jeden złotych czterdzieści groszy) płatnych miesięcznie do dnia 10 każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następnego po miesiącu, w którym uprawomocni się niniejsze orzeczenie zastrzegając prawo do żądania odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP z opóźnienie w płatności każdej z rat, od dnia następnego od dnia wymagalności każdej z rat do dnia zapłaty, zastrzegając, iż uchybienie w płatności którejkolwiek z rat skutkuje natychmiastową wymagalnością roszczenia.

III.  Umarza postępowania co do kwoty 1.350 zł

IV.  Oddala powództwo co do kwoty 150 zł

V.  Odstępuje od obciąża pozwanego kosztami procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. - pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia od pozwanego R. A. kwoty 5.881,97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 4.894,20 zł od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 2-4)

W dniu 27 marca 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 514954/15, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 5)

Od powyższego nakazu zapłaty pozwany R. A. wniósł sprzeciw, którym zaskarżył wydany nakaz zapłaty w całości. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż od lutego 2014 r. stał się bezrobotny i stracił całkowicie możliwości finansowe. Nadto wskazał, że od stycznia 2015 r. spłaca regularnie, co miesiąc, 150,00 zł dług powstałego na karcie kredytowej. Pozwany wyjaśnił, iż w sumie do dnia 5 maja 2015 r. wpłacił 750,00 zł.

(sprzeciw – k. 73, 83-84v.)

Postanowieniem z dnia 11 maja 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy wydanego w sprawie nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie – k. 11)

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. usunął braki formalne pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego R. A. kwoty 5.881,97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 4.894,20 zł od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 10 listopada 2008 r. udzielił pozwanemu limitu kredytowego, który pozwany był zobowiązany spłacić w miesięcznych ratach. Pomimo wezwań i monitów pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty należności, a całość zadłużenia stała się wymagalna. Powód wyjaśnił, że dochodzi należności objętych pozwem na podstawie wyciągu z ksiąg banku z dnia 18 lutego 2015 r., na który składają się następujące należności: należność główna w kwocie 4.894,20 zł; odsetki za okres od dnia 10 listopada 2008 r. do dnia 18 lutego 2015 r. w kwocie 733,11 zł; opłaty, prowizje i opłaty za prowadzenie rachunku w kwocie 254,66 zł oraz dalsze odsetki naliczane od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia zapłaty od kwoty 4.894,20 zł według zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4 - krotność stopy kredytu lombardowego NBP.

(pozew – k. 19-20v.)

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego, pismem z dnia 9 października 2015 r., cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie wpłat dokonanych przez pozwanego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg banku, tj. w zakresie kwoty 1.350,00 zł. Nadto powód wskazał, iż po wnikliwym i szczegółowym przeanalizowaniu sytuacji pozwanego wyraża zgodę na spłatę przedmiotowego zobowiązania w miesięcznych ratach w wysokości 500,00 zł każda, płatnych do dziesiątego dnia miesiąca, począwszy od 10 listopada 2015 r. aż do całkowitego zaspokojenia roszczenia, z tym jednak zastrzeżeniem, że uchybienie w płatności którejkolwiek z rat skutkuje uchyleniem ratalnego sposobu regulowania należności i natychmiastową wymagalnością pozostałego roszczenia.

(pismo powoda z dnia 9 października 2015 r. – k. 94-99)

Pozwany R. A. na rozprawie w dniu 28 października 2015 r. wniósł o rozłożenie należnej powodowi kwoty na raty po 150,00 zł miesięcznie. Pozwany uzasadniając swój wniosek wskazał, że jego dochód miesięczny wynosi 2.284,00 zł, zaś wydatki na mieszkanie oraz spłatę dwóch kart kredytowych i pożyczki wynoszą 1.400,00 zł miesięcznie. Pozwany nadto wskazał, iż na „życie” pozostaje mu ok. 860,00 zł miesięcznie.

(protokół rozprawy z dnia 28 października 2015 r. utrwalony za pomocą urządzenia rejestrującego dźwięk i obraz – k. 102)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 listopada 2008 r. pomiędzy (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą we W. a R. A. doszło do zawarcia umowy o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej FURORA nr (...). Na podstawie zawartej umowy bank przyznał kredytobiorcy limit kredytowy do kwoty 5.000,00 zł, dla korzystania z którego otworzył rachunek kredytowy nr (...) oraz - w ramach zawieranej równocześnie umowy o kartę płatniczą - wydał kartę kredytową umożliwiająca dokonywanie operacji przy jej użyciu. Spłata limitu kredytowego następować miała w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie spłat, których wysokość oraz termin będą określone w wyciągu z rachunku generowanym każdego 17 dnia miesiąca i wysyłanym na adres korespondencyjny posiadacza rachunku.

okoliczność bezsporna, a nadto umowa o przyznanie limitu kredytowego i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej FURORA nr (...) – k. 26-27, tabela opłat i prowizji dla limitu kredytowego FURORA – k. 27v., 57-58, tabela opłat i prowizji dla karty kredytowej FURORA – k. 56-56v.

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. zmienił nazwę na (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W..

okoliczność bezsporna

Na rachunku kredytowym R. A. powstała zaległość z tytułu wymaganych spłat minimalnych .

okoliczność bezsporna, a nadto wydruk z rachunku bankowego – k. 28-49

Pismem z dnia 24 października 2014 r. kredytodawca wypowiedział umowę o limit kredytowy i kartę.

okoliczność bezsporna, a nadto wypowiedzenie – k. 28

W dniu 18 lutego 2015 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku, w którym wskazał, że w księgach Banku znajduje się zadłużenie R. A. na łączną kwotę 5.881,97 zł, na którą składają się kwoty:

- 4.894,20 zł tytułem należności głównej,

- 733,11 zł tytułem odsetek umownych za okres od 10 listopada 2008 r. do 18 lutego 2015 r.,

- 254,66 zł tytułem kosztów, opłat i prowizji,

wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 4.894,20 zł od dnia 19 lutego 2015 r.

okoliczność bezsporna, a nadto wyciąg z ksiąg banku – k. 54

R. A., po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg z banku, w dniach: 31 stycznia 2015 r., 26 lutego 2015 r., 24 marca 2015 r., 16 kwietnia 2015 r., 5 maja 2015 r., 10 czerwca 2915 r., 6 lipca 2015 r., 5 sierpnia 2015 r., 5 września 2015 r., 5 października 2015 r. dokonał wpłat na rzecz kredytodawcy na łączną kwotę 1.500,00 zł (10 x 150,00 zł).

okoliczność bezsporna, a nadto dowody wpłat – k. 87-91, 101

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania. Dowody te uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że żadna ze stron nie negowała ich mocy dowodowej.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że strony łączyła umowa o przyznanie limitu kredytowego i karty kredytowej. Poza sporem pozostawało również, że po stronie pozwanego, w związku z zawartą umową, powstało zadłużenie. Zatem należy wskazać, że pozwany nie kwestionował powództwa co do zasady, wskazywał jedynie na to, iż po wystawieniu wyciągu z ksiąg banku dokonywał na rzecz powoda wpłat w kwotach po 150,00 zł celem zaspokojenia wierzytelności. W związku z powyższym rozstrzygnięcia wymagało jedynie to, jaka kwota pozostała pozwanemu do zapłaty z tytułu zadłużenia powstałego w związku z przyznaną pozwanemu linią kredytową.

W ocenie Sądu powództwo, po częściowym cofnięciu pozwu, zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Strony niniejszego postępowania łączyła umowa kredytu. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Należy wskazać, iż powód pierwotnie dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 5.881,97 zł wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 4.894,20 zł od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia zapłaty.

Wobec wpłat dokonanych przez pozwanego w okresie od stycznia do września 2015 r. na łączną kwotę 1.350,00 zł powód cofnął pozew. Sąd uznał cofnięcie pozwu co do kwoty 1.350,00 zł za zgodne z prawem i nie naruszające uzasadnionych interesów stron i na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1, 3 i 4 k.p.c. umorzył postępowanie co do tej kwoty jak w pkt III wyroku.

Nadto należy wskazać, iż pozwany w toku niniejszego procesu w dniu 5 października 2015 r. dokonał kolejnej wpłaty w kwocie 150,00 zł, na co przedstawił dowód w postaci potwierdzenia przelewu. W tej sytuacji Sąd uznał, że żądanie powoda winno być pomniejszone o tę kwotę i w konsekwencji oddalił żądanie pozwu co do kwoty 150,00 zł, o czym orzekł w pkt IV wyroku.

Wobec tego, iż pozwany nie kwestionował żądania pozwu co do kwoty 4.381,97 zł Sąd w pkt I wyroku, na mocy art. 69 ust. 1 w/w ustawy w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c., uwzględnił żądanie pozwu w tym zakresie. Wobec treści art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Oczywistym jest, że również w zakresie żądanych odsetek pozew jest w pełni uzasadniony. Okres zasądzonych odsetek umownych jest wynikiem zastosowanego przez Sąd w pkt II wyroku rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

W związku z powyższym Sąd w pkt I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.731,40 zł, na którą składa się dochodzona pozwem kwota 4.381,97 zł wraz z odsetkami umownymi w kwocie 349,43 zł, liczonymi od kwoty 4.894,20 zł od dnia 19 lutego 2015 r. do dnia wydania wyroku, tj. do dnia 4 listopada 2015 r.

Na mocy zaś art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Niniejszy przepis zezwala, więc Sądowi na dokonanie modyfikacji sposobu spełnienia zasądzonego świadczenia poprzez ustalenie rat spłaty, dając możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Nie ulega wątpliwości, iż skorzystanie z tego uprawnienia możliwe jest tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach i Sąd powinien korzystać z tego uprawnienia wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Za szczególnie uzasadnione uznać należy sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być nie tylko obiektywne, ale również spowodowane działaniem samego dłużnika.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek dający podstawę do skorzystania przez Sąd z dobrodziejstwa art. 320 k.p.c. Przemawia za tym przede wszystkim sytuacja materialna pozwanego nie pozwalająca na jednorazową spłatę zadłużenia wobec powoda.

Sąd rozkładając pozwanemu zasądzone świadczenie na raty miał na celu nie tylko uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego, ale również umożliwienie mu wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Uwzględniając realne możliwości finansowe pozwanego, ale także mając na względzie interes wierzyciela w uzyskaniu w możliwie krótkim czasie całej zaległości, Sąd zasądzone świadczenie rozłożył na 32 raty kształtujące się na poziomie: 31 pierwszych po 150,00 zł każda, zaś ostania w kwocie 81,40 zł - płatnych miesięcznie do dnia 10 każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego po uprawomocnieniu się niniejszego orzeczenia, z zastrzeżeniem odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat od dnia następnego po dniu wymagalności każdej z rat do dnia zapłaty. Zdaniem Sądu, przyjęcie takiej wysokości poszczególnych rat umożliwi pozwanemu spłatę zadłużenia w terminach określonych wyrokiem i jednocześnie nie pozbawi go środków niezbędnych do utrzymania.

Orzekając o kosztach procesu Sąd miał na uwadze sytuację finansową pozwanego, co zostało już przeanalizowane i uwzględnione przez Sąd przy rozkładaniu zasądzonego świadczenia na raty.

Mając na uwadze powyższe, a także kierując się tym, że ewentualne zasądzenie od pozwanego kosztów procesu obciążyłoby go ponad miarę, Sąd w pkt V wyroku uznał, iż zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek i na zasadzie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania pozwanego kosztami procesu.