Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 marca 2011 roku powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 5.310,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 lutego 2010 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, iż na skutek kolizji drogowej z dnia 20 listopada 2009 roku, której sprawca posiadał zawartą z pozwaną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych pojazd marki F. (...), będący w użytkowaniu leasingobiorcy (...) sp. z o.o. w W. uległ uszkodzeniu. Pojazd był naprawiany w okresie od dnia 20 listopada 2009 roku do dnia 15 grudnia 2009 roku. Poszkodowany został pozbawiony - nie z własnej winy – możliwości korzystania z własnego pojazdu i był zmuszony do skorzystania w okresie od dnia 25 listopada 2009 roku do dnia 15 grudnia 2009 roku z pojazdu zastępczego. W dniu 25 listopada 2009 roku powódka zawarła z poszkodowanym umowę cesji, na podstawie której stała się uprawniona do żądania od pozwanej zwrotu kosztów najmu auta zastępczego (w kwocie brutto). Powódka jest więc uprawniona do wystąpienia przeciwko pozwanej z niniejszym pozwem zważając na to, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie obejmuje koszty najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie. Powódka zgłaszała swoje roszczenia wobec pozwanej przed wystąpieniem z niniejszym powództwem, jednakże pozwana nie uiściła należności dochodzonej niniejszym pozwem. (pozew – k. 5-7).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 kwietnia 2011 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał, aby pozwana zapłaciła powódce kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu oraz kosztami zastępstwa procesowego w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tym terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty – k. 37).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana w pierwszej kolejności podniosła, że w toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego zapłaciła powódce kwotę 2.458,40 złotych, czego powódka nie uwzględniła. Ponadto zakwestionowała ważność umowy najmu, z uwagi na brak istotnych postanowień umowy najmu – ustalenia stawki czynszu najmu. Pozwana podniosła również, że powódka nie wykazała zasadności najmu samochodu zastępczego oraz zakwestionowała czas trwania naprawy pojazdu poszkodowanego, a w konsekwencji także okres najmu pojazdu zastępczego. Pozwana wskazała również na zawyżenie stawki czynszu najmu (sprzeciw – k. 41-45).

Pismem z dnia 29 listopada 2011 roku pełnomocnik powoda cofnął pozew co do kwoty 2.458,40 należności głównej oraz wniósł o umorzenie postępowania w tym zakresie. Ponadto poparł powództwo w pozostałym zakresie, wnosząc o zasądzenie kwoty 2.851,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 28 lutego 2010 roku do dnia zapłaty i odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.851,60 zł od dnia 28 lutego 2010 roku do dnia 16 czerwca 2011 roku.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2013 roku Sąd zawiesił postępowanie oraz podjął postępowanie z udziałem ogólnego następcy prawnego pozwanego - Towarzystwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

Postanowieniem z dnia 12 września 2014 roku umorzono postępowanie w zakresie kwoty 2.458,40 złotych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 listopada 2009 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność (...) S.A. w K., a użytkowany przez leasingobiorcę (...) spółkę z o.o. w W.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: okoliczność niesporna; notatka urzędowa o wypadku, k. 14)

W dniu 20 listopada 2009 roku przyjęto uszkodzony samochód do naprawy. W dniu 21 listopada 2009 roku zgłoszono szkodę w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Dnia 27 listopada 2009 roku dokonano oględzin przednaprawczych pojazdu. Dnia 1 grudnia 2009 roku dostarczono kalkulację naprawy do serwisu, a dnia 3 grudnia 2009 roku zgłoszono konieczność wykonania dodatkowych oględzin. Zatwierdzoną, drugą kalkulację naprawy dostarczono dnia 14 grudnia 2009 roku. Naprawa pojazdu zakończyła się 15 grudnia 2009 roku i tego samego dnia samochód został odebrany z warsztatu.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu najemcy – k. 17)

Od dnia 25 listopada 2009 roku do dnia 15 grudnia 2009 roku (...) spółka z o.o. w W. użytkowała pojazd zastępczy marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wynajęty od (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) nr WU 27/11/09 K. z dnia 25 listopada 2009 roku. Czynsz najmu wyniósł 6.478.20 złotych brutto (5.310,00 zł netto).

(dowód: umowa najmu (...) Szczegółowe Warunki (...) k. 15; umowa najmu (...) ogólne warunki (...) k. 18; aneks nr (...) – k. 19; pełnomocnictwo – k. 20; 21; cennik (...) k. 22; (...) k. 23; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 24; odpis KRS-u – k. 25-28)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 25 listopada 2009 roku (...) spółka z o.o. w W. przelała na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługujące jej w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 30; oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń – k. 24; pełnomocnictwo – k. 21; odpis KRS-u – k. 25-28)

W dniu 18 stycznia 2010 roku (...) sp. z o.o. wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od 25 listopada 2009 roku do 15 grudnia 2009 roku (20 dni) opiewającą na kwotę 6.478,20 złotych brutto (5.310,00 zł netto).

(dowód: faktura VAT – k. 16)

Pismem z dnia 25 stycznia 2010 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 5.310,00 złotych. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 28 stycznia 2010 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 31-33v)

(...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zapłaciła (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w dniu 16 czerwca 2011 roku kwotę 2458,40 zł netto uznając, iż uzasadniony czas korzystania z pojazdu zastępczego wynosił 16 dni, a stawka czynszu najmu powinna wynosić 153,65 zł netto za dobę.

(dowód: okoliczność niesporna; pismo (...) spółka akcyjna, k. 56-58)

Technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki F. (...) nie powinien przekraczać 8 dni. Natomiast niezbędny czas usuwania szkody w samochodzie marki F. (...) powinien wynosić łącznie 20 dni kolejnych dni kalendarzowych.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego K. W. – k. 228-240; ustne wyjaśnienia biegłego K. W. złożone na rozprawie w dniu 4 lipca 2013 roku – k. 295-293

W przedmiotowym przypadku nie doszło do zaoszczędzenia przez poszkodowanego wydatków na eksploatację swojego samochodu, tj. wydatków, które zostałyby poniesione, gdyby samochód nie został uszkodzony.

(dowód: opinia pisemna biegłego sądowego J. S. – k. 306-312, ustne wyjaśnienia biegłego sądowego J. S., k. 357-358)

Na podstawie art. 494 § 1 k.s.h. Towarzystwo (...) S.A. w W. wstąpiła z dniem 28 grudnia 2012 roku we wszystkie prawa i obowiązki spółki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W..

(dowód: okoliczność bezsporna)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na okolicznościach przyznanych przez drugą stronę (okolicznościach niespornych), dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, opinii biegłego sądowego J. S. oraz częściowo opinii biegłego sądowego K. W..

Brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego w zakresie ewentualnego zaoszczędzenia przez poszkodowanego wydatków na eksploatację swojego samochodu na opinii biegłego K. W.. Wyjaśnienie przyczyn znajduje się w dalszej części uzasadnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia, a także swojej odpowiedzialności (co do zasady) za szkodę. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła cztery zarzuty: nieważności umowy najmu z powodu braku istotnych postanowień umowy, nie wykazania konieczności najmu pojazdu zastępczego, zbyt długiego okresu naprawy oraz zawyżenia stawki czynszu najmu.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, iż opisana w pozwie umowa najmu jest nieważna. Został w niej bowiem określony przedmiot najmu, stawka czynszu oraz czas trwania umowy. Przedmiot najmu został określony w punkcie 30 Szczegółowych Warunków (...), gdzie opisano, iż chodzi o samochód marki (...) o nr rejestracyjnym (...) (k. 15), zaś jego szczegółowe dane zawarte są w karcie kontroli, stanowiącej załącznik do umowy (k. 23). Czas trwania umowy został ustalony w § III ust. 1 ogólnych warunków (...), gdzie wskazano, że wynajmujący wynajmuje auto zastępcze na czas naprawy uszkodzonego pojazdu, nie dłużej jednak niż na okres 14 dni kalendarzowych (k. 18), następnie aneksem numer (...) z dnia 11 grudnia 2009 roku przedłużono ten okres do 20 dni kalendarzowych (k. 19). Należy przy tym podkreślić, iż Szczegółowe Warunki (...), jak i ogólne warunki (...) stanowią części umowy najmu i zostały zaakceptowane przez najemcę. Wysokość czynszu została określona poprzez odwołanie zawarte w § XIII.2 ogólnych warunków (...) do aktualnych stawek najmu, które były znane najemcy (k. 18). W treści umowy najmu poszkodowany stwierdził jednoznacznie, iż znane są mu aktualne stawki czynszu najmu stosowane przez powódkę i je akceptuje. Stawki czynszu najmu wynikają ze złożonego przez powódkę cennika (k. 22). Podstawowym obowiązkiem najemcy jest zapłata czynszu, jednakże jego określenie jest wystarczające w sytuacji, kiedy strony umowy wskażą podstawy jego określenia (zob. „ Kodeks cywilny Komentarz” pod red. Edwarda Gniewka, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa 2006r., str. 1070). Strony umowy wskazały, że wiążą je znane im stawki czynszu najmu z cennika strony powodowej. Najemca złożył bowiem stosowne oświadczenie. Nie ma żadnych dowodów przeciwnych na okoliczność nieprawdziwości tego oświadczenia. Wysokość czynszu wynika więc z zaakceptowanego przez najemcę cennika.

Odnosząc się z kolei do drugiego zarzutu pozwanej, iż nie zostało wykazane, że normalnym następstwem działania sprawcy jest prawo najmu pojazdu zastępczego, wskazać należy, iż zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jego uszkodzenia stanowi szkodę majątkową bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Jeżeli więc poszkodowany poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegającego wyrównaniu. Należy przy tym podkreślić, że w przedmiotowej sprawie uszkodzony pojazd był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Pozwana nie zgłosiła wniosków dowodowych mających na celu wykazanie, że poszkodowany mógł zastąpić uszkodzony pojazd innym będącym w jego posiadaniu pojazdem.

Pozwana zakwestionowała także zgłoszone w pozwie roszczenie co do wysokości, w szczególności zakwestionowała długość okresu naprawy uszkodzonego pojazdu i będący jego odpowiednikiem czas korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego. Pozwana celem wykazania powyższego zgłosiła wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego K. W. niezbędny czas naprawy uszkodzonego pojazdu wynosił 20 kolejnych dni kalendarzowych.

Opinia biegłego K. W. jest w tym zakresie jasna, logiczna i przekonująca. Biegły w trakcie składania ustnych wyjaśnił odniósł się przekonująco do każdego zarzutu zgłoszonego przez strony. Ponadto, po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub opinii innego biegłego.

W konsekwencji jako uzasadniony czas naprawy pojazdu, a tym samym uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego Sąd uznał 20 dni, który to okres był wystarczający z punktu widzenia technologicznego oraz faktycznego czasu naprawy do dokonania naprawy. Pozostały okres przebywania pojazdu w warsztacie nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą (wynikał ze zwłoki warsztatu, za który pozwana nie ponosi odpowiedzialności). Ponieważ pojazd został przyjęty do warsztatu w dniu 20 listopada 2009 roku, naprawa powinna zakończyć się w dniu 9 grudnia 2009 roku, a więc po 20 dniach. Najem pojazdu zastępczego trwał od dnia 25 listopada 2009 roku, w związku z powyższym powinien zakończyć się w dniu 9 grudnia 2009 roku, czyli powinien trwać 6 dni krócej – w sumie 14 dni.

Zgodnie z zaakceptowanym przez najemcę cennikiem i wystawioną na jego podstawie fakturą VAT czynsz najmu samochodu (...) przy 14-dniowym okresie najmu wynosi 3.717 złotych netto (14 razy 265,50 złotych netto).

Brak było podstaw do ustalenia stanu faktycznego na podstawie opinii biegłego sądowego K. W. w zakresie hipotetycznego kosztu eksploatacji uszkodzonego pojazdu w okresie najmu pojazdu zastępczego.

Przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego było zagadnienie dotyczące dopuszczalności i wysokości pomniejszenia należnego odszkodowania za wydatki na najem pojazdu zastępczego o zaoszczędzone koszty eksploatacji własnego pojazdu, tj. wydatki, które zostałby poniesione przez poszkodowanego, gdyby jego samochód nie został uszkodzony lub zniszczony i gdyby nie wynajmowałby samochodu zastępczego. Dopuszczalność pomniejszania w taki sposób odszkodowania została zaaprobowana przez Sąd Najwyższy. W wyroku z dnia 8 września 2004 (IV CK 672/03) Sąd Najwyższy wskazał, że odszkodowanie za wydatki na najem pojazdu mechanicznego może być pomniejszone o zaoszczędzone przez poszkodowanego koszty eksploatacji własnego samochodu. Dopuszczalność stosowania tego rodzaju pomniejszenia wysokości świadczenia odszkodowawczego można także znaleźć w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2003 r. (IV CKN 1961/00). Konkluzja ta wynika z obowiązującej zasady compensatio lucri cum damno (zasady przeciwdziałania wzbogaceniu się poszkodowanego). Również Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 listopada 2011 r. (III CZP 05/11) podtrzymał stanowisko o możliwości stosowania tego rodzaju redukcji wysokości odszkodowania za poniesione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Sąd Najwyższy w dotychczasowym orzecznictwie poświęconym problematyce refundacji wydatków na najem pojazdu zastępczego nie odniósł się szczegółowo do metodyki pomniejszania wysokości należnego odszkodowania, w szczególności nie przedstawił swojej oceny jakiego dokładnie rodzaju wydatki na eksploatację należy brać pod uwagę. Czy należy brać po uwagę tylko różnicę w wydatkach na zakup płynów eksploatacyjnych, głównie paliwa, czy może jakieś inne zaoszczędzone wydatki związane z faktem posiadania samochodu. Sąd Najwyższy zakwestionował natomiast w wyroku z dnia 18 marca 2003 r. (IV CKN 1961/00) i to bardzo wyraźnie dopuszczalność stosowania tzw. „kilometrówki” - pomniejszenia wysokości należnego świadczenia odszkodowawczego z tytułu poniesionych kosztów najmu pojazdu zastępczego o tzw. „kilometrówki”, czyli w oparciu o stawki za 1 km przebiegu pojazdu, które określone są w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Ponieważ biegły K. W. przyjął do ustalenia wysokości tych kosztów wyżej opisaną kilometrówkę, brak było podstaw do uznania jego opinii w tym zakresie za przekonującą.

W ocenie Sądu wydatki na eksploatację to koszty związane bezpośrednio z faktem używania samochodu, a nie z wszystkimi możliwymi wydatkami, jakie mogą wiązać się z faktem posiadania pojazdu mechanicznego. Najczęściej spotykaną sytuacją zaoszczędzenia określonych wydatków na eksploatację własnego pojazdu to wynajęcie pojazdu mechanicznego o mniejszym spalaniu lub o spalaniu tańszego paliwa. Różnica pomiędzy kosztem zakupu paliwa, które należałoby ponieść, gdyby poszkodowany jeździł własnym samochodem, a kosztem zakupu paliwa w czasie najmu pojazdu mechanicznego jest zaoszczędzonym wydatkiem. Zaoszczędzone wydatki mogą też wystąpić w przypadku różnicy w zakupie i zużyciu niektórych innych płynów eksploatacyjnych. Nie można jednak kwalifikować jako zaoszczędzonych wydatków, nakładów na rzecz odłożonych tylko w czasie, które chwilowo nie zostały poniesione z powodu czasowego wyłączenia pojazdu z ruchu wskutek jego uszkodzenia, np. kosztów badań technicznych czy wymiany elementów układu hamulcowego lub wydechowego pojazdu w związku ze zużyciem określonych części. Tego rodzaju odłożone wydatki nie są co do zasady faktycznie, zaoszczędzonym i stałym wydatkiem, gdyż poszkodowany i tak je poniesienie w chwili naprawy lub bezpośrednio po naprawie uszkodzonego pojazdu mechanicznego (takie stanowisko zajął również Rzecznik Ubezpieczonych w swoim raporcie z 2013 roku http://rzu.gov.pl/pdf/Raport_RU_SN_2013.pdf).

Przy ustaleniu, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do zaoszczędzenia przez poszkodowanego żadnych wydatków Sąd oparł się na opinii biegłego J. S.. Biegły w swojej opinii pisemnej, a następnie również w ustnych wyjaśnieniach w sposób szczegółowy przeanalizował koszt eksploatacji pojazdu uszkodzonego i pojazdu zastępczego zarówno odnośnie zużycia paliwa w obu pojazdach, jak i kwestii ubezpieczeń komunikacyjnych oraz umowy leasingu. Opinia ta jest opinią jasną, logiczną i przekonującą. Po złożeniu ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała.

W związku z podniesionym zarzutem pozwanej wskazującym na zawyżenie stawki czynszu najmu samochodu zastępczego należy stwierdzić, iż pozwana nie udowodniła, że w przedmiotowej sprawie przyjęta przez strony umowy najmu stawka czynszu wykracza poza stawki występujące na rynku lokalnym. Nie zgłosiła bowiem w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych.

W konsekwencji uzasadniony czynsz najmu wyniósł 3.717 złotych. Natomiast biorąc pod uwagę, że pozwana zapłaciła już kwotę 2.458,40 złotych, do zasądzenia pozostaje kwota 1.258,60 złotych netto.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ponieważ wezwanie do zapłaty doręczono pozwanej w dniu 28 stycznia 2010 roku (k. 31-33v), uzasadnione było żądanie zasądzenia odsetek od dnia 28 lutego 2010 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej powołanych przepisów, orzeczono jak w punkcie I i II wyroku.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu i dokonał stosunkowego ich rozdzielenia. Powódka wygrała w 70%, a więc pozwana powinna ponieść 70% kosztów procesu.

Koszty procesu wyniosły w sumie 4.117,93 złotych, w tym:

- poniesione przez powódkę – opłata od pozwu 266 złotych plus wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (1.217 złotych) - łącznie 1.483 złotych

- poniesione przez pozwaną - wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (1.217 złotych) plus zaliczka na biegłego (800 złotych) - łącznie 2.017 złotych

- nie uiszczone koszty sądowe – 617,93 złotych

Pozwana powinna ponieść 70% kosztów procesu, a więc kwotę 2.882,55 zł. Ponieważ pozwana poniosła kwotę niższą, tj. 2.017 złotych powinna zapłacić na rzecz Skarbu Państwa kwotę 617,93 złotych, z na rzecz powódki kwotę 247, 62 złotych.