Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: referent stażysta Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołań J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 22 kwietnia 2015 r. nr (...)

i z dnia 7 lipca 2015 r. nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

I.  zmienia obydwie zaskarżone decyzje i przyznaje ubezpieczonemu J. W. prawo do emerytury od dnia 02 marca 2015 r.,

II.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Sygn. akt VII U 1315/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22.04.2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu J. W. prawa do emerytury w szczególnych warunkach z uwagi na niespełnienie przesłanek warunkujących nabycia przedmiotowego świadczenia, tj. nielegitymowanie się przez wnioskodawcę 25 letnim ogólnym stażem pracy oraz 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Do stażu pracy w szczególnych warunkach pozwany organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresów: od 08.11. (...). do 30.04.1992 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G., od 01.06.1992 r. do 31.07.1993 r. oraz od 22.09.1995 r. do 09.09.1997 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) (...) w G..

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony, który wyjaśnił, że w spornych okresach zatrudnienia w w/w przedsiębiorstwach wykonywał prace w szczególnych warunkach. Nadto ubezpieczony wskazał, iż do ogólnego stażu pracy uwzględniony winien być okres jego pracy w gospodarstwie rolnym rodziców (k. 2 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Decyzją z dnia 07.07.2015 r. wydaną w wyniku złożenia przez ubezpieczonego odwołania z dnia 20.05.2015 r. wraz z załączoną dokumentacją, Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury w szczególnych warunkach z uwagi na niespełnienie przesłanek warunkujących nabycia przedmiotowego świadczenia, tj. nielegitymowanie się przez wnioskodawcę 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach. Pozwany uwzględnił do ogólnego stażu pracy ubezpieczonego okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców, nie uwzględnił natomiast do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 08.11. (...). do 30.04.1992 r. z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w G..

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony, który wskazał, iż w spornym okresie zatrudnienia pracował jako monter instalacji sanitarnych wykonując prace związane z układaniem rur kanalizacyjnych (wodociągowych, sanitarnych, deszczowych) w kilkumetrowych wykopach, co zostało również potwierdzone w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 12 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji.

Pozwany wskazał, iż odmówił uwzględnienia spornego okresu zatrudnienia wnioskodawcy od 08.11. (...). do 30.04.1992 r., ponieważ w świadectwie prac w szczególnych warunkach powołano się na wykaz C dział III oraz część II zarządzenia nr 11 Ministra Gospodarki Przestrzennej i budownictwa z 26.08.1988 r., prace zaś tam wymienione nie uprawniają do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku, nadto istnieją rozbieżności w zajmowanych stanowiskach pracy pomiędzy zwykłym świadectwem pracy gdzie wskazano stanowisko „montera” a świadectwem pracy w szczególnych warunkach, w którym wskazano „ montera instalacji sanitarnych” (k. 13-14 akt sprawy).

Postanowieniem z dnia 02.09.2015 r. Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia obie sprawy z odwołań wnioskodawcy od decyzji pozwanego z 22.04.2015 r. i 07.07.2015 r. (k. 16 akt sprawy).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony J. W., urodzony dnia (...) z zawodu monter instalacji sanitarnych, w dniu 23.03.2015 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 22.04.2015 r. pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnym warunkach, z uwagi na nieudokumentowanie przez ubezpieczonego 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15 – letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

W wyniku odwołania ubezpieczonego od powyższej decyzji, pozwany dokonał ponownej weryfikacji dokumentacji. Wobec powyższego kolejną zaskarżoną decyzję z dnia 07.07.2014 r. pozwany odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnym warunkach, z uwagi na nieudokumentowanie przez ubezpieczonego 15 – letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Jednoczenie pozwany niniejszą decyzją uznał za udowodnione przez wnioskodawcę 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz 3 lata, 28 dni okresów pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Wymagany wiek 60 lat ukończył 02.03.2015 r.

Okoliczności bezsporne, vide akta emerytalne tom E: wniosek o emeryturę z 23.03.2015 r. – k. 1-8; karta przebiegu zatrudnienia – k. 34; zaskarżona decyzja z 22.04.2015 r. – k. 39; karta przebiegu zatrudnienia – k. 49, zaskarżona decyzja z 07.07. (...). – k. 50 ;

W okresie od 08.11. (...). do 30.04.1992 r. wnioskodawca zatrudniony był w w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w G., na stanowiskach: montera instalacji sanitarnych oraz montera instalacji sanitarnych – brygadzisty.

Przedsiębiorstwo wykonywało zbrojenia na terenach przeznaczonych pod budowę osiedli, wykonywano wykopów pod różnego rodzaju rury i instalacje: odprowadzające wodę, tzw. burzówkę (kanalizację służącą do odprowadzania wód opadowych i roztopowych;), betonowe studnie rewizyjne oraz kolektory.

W zależności od średnicy i rodzaju rur, prace wykonywane były na różnych głębokościach, generalnie od 4 do 10 metrów, niekiedy i poniżej wskazanych głębokości. Wykopy wykonywane były przy pomocy koparki.

Wykonując obowiązki montera instalacji sanitarnych, skarżący przez cały czas pracował w wykopach, gdzie zajmował się układaniem i montowaniem rur na ławie betonowej, sztamowaniem rur, szalowaniem wykopów, układaniem instalacji wodociągowej, sanitarnej i burzówki.

Od dnia 30.05.1979 r. ubezpieczony pracował na stanowisku montera instalacji sanitarnych – brygadzisty. Na powyższe stanowisko brygadzisty ubezpieczony wybrany został przez współpracowników. Do jego obowiązków, poza dotychczasowymi, należało zapoznanie się z rysunkiem technicznym i wynikającymi z niego położonymi uprzednio instalacjami, przygotowanie niezbędnej ilości stanowisk pracy dla pracowników swojej brygady, kierowanie i współwykonywanie prac przewidzianych dla brygady, osobiste wykonywanie każdego nowego zadania określonego projektem technicznym, nadzór nad przebiegiem wykonywania robót, dokonywanie wspólnego z kierownikiem robót/ majstrerm obmiaru robót wykonywaniach przez brygadę.

Dokumenty związane z prowadzonymi pracami brygady sporządzane były i prowadzone przez majstra lub kierownika.

Ubezpieczony za prowadzenie brygady otrzymywał dodatek wyłącznie w przypadku wykonywania pracy na budowie łącznie z brygadą.

Odwołujący się pracował przez co najmniej 8 godzin dziennie, od poniedziałku do piątku w niektóre soboty miesiąca. Świadczył ją zatem w obowiązującym wówczas pełnym wymiarze czasu pracy.

Pracodawca wystawił skarżącemu świadectwo wykonywania prac w szczególnych obejmujący okres zatrudnienia we wskazanym powyżej przedsiębiorstwie od 08.11.1978 r. do 30.04.1992. W przywołanym powyżej dokumencie wskazano, że w w/w okresie odwołujący się stale oraz w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył prace określone w taryfikatorze kwalifikacyjnym robotników budowlanych wykaz C dział II poz. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07 lutego 1983 r. ( Dz. U. Nr 8 poz. 43), na stanowisku montera instalacji sanitarnych wymienionym w wykazie, części II, poz. 8 stanowiący załącznik Nr 1 do zarządzenia Nr 11 ministra Gospodarki Przestrzennej i budownictwa z dnia 26.08.1988 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w budownictwie, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uprawniające do wzrostu emerytury (Dz. Urz. MGPiB Nr 1 poz. 5)

W okresie od 1978 r. do 1992 r. w tym samym przedsiębiorstwie pracowali również świadkowie: R. B. zatrudniony na stanowiskach cieśli i montera oraz M. C. zatrudniony od 1987 do 1992 r. na stanowisku kierowcy.

Dowód:

-

akta rentowe: świadectwo pracy – k. 9, świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych – k. 13,

-

akta osobowe ubezpieczonego (brak nr kart): kwestionariusz osobowy z 25.01.1985 r., skierowanie warunkowe, oświadczenie z 24.08.1979 r., zaświadczenie z 26.02.1986 r., wniosek o powołanie na brygadzistę z 30.05.1979 r., 06.09.1980 r. i 04.01.1988 r., zakres obowiązków brygadzisty, aneks do zakresu obowiązków, angaż z 26.05.1979 r.

-

akta sprawy: zeznania ubezpieczonego oraz świadków R. B. i M. C. – protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r. wraz z nagraniem CD – k. 48-52 akt sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

I.  Ocena dowodów:

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach rentowych oraz w aktach osobowych ubezpieczonego, uznając ją za wiarygodny dowód w sprawie, wobec faktu ich sporządzenia w okresie zatrudnienia ubezpieczonego przez osoby mające wiedzę o rodzaju wykonywanej przez niego pracy.

Wprawdzie, jak słusznie zauważył organ rentowy w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach błędnie powołano się na wykaz C rozporządzenia z 1983 r.,(który został uchylony) oraz przepisy resortowe nie dotyczące w istocie możliwości przejścia na wcześniejsza emeryturę, to jednak wobec treści dokumentacji akt osobowych ubezpieczonego oraz korelujących z nią osobowych źródeł dowodowych, Sąd przedmiotowe świadectwo uznał za miarodajny dowód w sprawie na okoliczność faktycznie wykonywanej pracy. Fakt błędnego wskazania aktów prawnych w żaden sposób nie neguje oraz nie podważa prawdziwości innych danych zawartych we wskazanym powyżej dokumencie, w szczególności okresu zatrudnienia i powierzonego stanowiska pracy.

Ustalając stan faktyczny sprawy Sąd oparł się także na dokumentach z akt osobowych, jaka została złożona do akt sprawy przez (...) Sp. z o.o. w G., a której to prawdziwość oraz autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd również nie znalazł podstaw by podważyć jej wiarygodność z urzędu.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się ponadto na zeznaniach samego odwołującego się oraz świadków R. B. i M. C., którzy precyzyjnie wyjaśniali na czym polegała istota świadczonej przez wnioskodawcę pracy w spornym okresie zatrudnienia na poszczególnych etapach zatrudnienia.

Zeznania świadków pracujących wraz z ubezpieczonym w spornym okresie zatrudnienia we wskazanym wyżej przedsiębiorstwie, Sąd ocenił jako wiarygodne, ponieważ były jasne, spójne, wzajemnie się uzupełniały, wyczerpująco opisując charakter pracy ubezpieczonego.

Konsekwentnie, jako zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym, Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia ubezpieczonego słuchanego w charakterze strony, które znalazły potwierdzenie w dokumentacji z akt osobowych oraz korelowały z zeznaniami świadków.

II.  Prawna podstawa rozstrzygnięcia :

Odwołanie ubezpieczonego jako zasadne zasługuje na uwzględnienie

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia ustalenia prawa ubezpieczonego do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

W tym przedmiocie wydano dwie decyzje, przy czym druga z nich nie uchylała pierwszej a jedynie zmieniała częściowo motywy podjętej decyzji z uwagi na nieco inne ustalenia faktyczne. Faktycznie zatem w tzw. obrocie prawnym pozostawały dwie decyzje o identycznym zakresie rozstrzygnięcia i obydwie zostały zaskarżone, co wymuszało orzekanie w przedmiocie ich obydwu.

Wynikało to z tego, że po dniu wniesienia przez ubezpieczonego odwołania do Sądu od pierwszej z zaskarżonych decyzji z 22.04.2015 r., pozwany organ rentowy po dokonaniu ponownej analizy sprawy wydał kolejną z zaskarżonych decyzji z 07.07.2015 r., w której ponownie uznał, iż ubezpieczony nie ma prawa do emerytury. Takiej oceny dokonał mimo udowodnienia 25 – letniego okresu składkowego i nieskładkowego, z uwagi na to, że ubezpieczone zdaniem organu legitymuje się wyłącznie 3 latami i 28 dniami stażu pracy w szczególnych warunkach, zamiast wymaganymi 15 latami.

Wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego wykazały, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, co sprawia, że stanowisko organu emerytalnego odmawiające wnioskodawcy prawa do wcześniejszej emerytury nie jest słuszne.

Ogólne zasady nabywania prawa do emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po 1948 r. zostały uregulowane w treści art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2015, 748 j. t.) zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, tj. spełniają łącznie następujące warunki na dzień 01 stycznia 1999 r. :

1)  legitymują się okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż: 65 lat - dla mężczyzn, 60 dla kobiet,

2)  mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej: 25 lat dla mężczyzn, 20 dla kobiet,

3)  nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Należy także zaznaczyć, iż dla uzyskania uprawnień do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wymagane jest osiągnięcie wskazanego w przepisach wykonawczych wieku, a także przepracowanie określonej ilości lat w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Aktem wykonawczym, do którego odsyła ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Stosownie do treści § 4 tego rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W wykazie A – prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego – stanowiącym załącznik do rozporządzenia w dziale V (W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) pod poz. 1 wskazano roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach.

Ponadto w przepisach branżowych obejmujących Przedsiębiorstwo (...) w G., tj. w Zarządzeniu nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 01.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty, w wykazie A w dziale V. (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) pod poz. 1 (roboty wodno-kanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach) w pkt 6. wymieniono stanowisko montera instalacji sanitarnych i grzewczych.

Dodatkowo wskazać należy, iż zgodnie z przepisem § 2 ust 1 i 2 powołanego wyżej rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy natomiast, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (§ 2 ust. 2).

Wskazać w tym miejscu wypada, iż jakkolwiek słusznie pozwany zakwestionował nieprawidłowość powołania się przez pracodawcę w świadectwie pracy wykonywanej w szczególnych warunkach na wykaz C cytowanego rozporządzenia, który de facto skreślony został z dniem 7 czerwca 1996 r. i nie mógł stanowić podstawy orzekania w tej sprawie, to nie stanowiło to przeszkody do dokonania miarodajnej oceny charakteru pracy skarżącego w spornym okresie. Ocena ta winna być powiem dokonywana przez pryzmat obecnie obowiązujących przepisów w tym zakresie, co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Trzeba również zwrócić uwagę, że zgodnie w postępowaniu przed sądem, okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przewidziane rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą być ustalane także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia z zakładu pracy ( por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84), a więc wszelkimi dopuszczalnymi przez prawo środkami dowodowymi.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat, nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego, w dniu 02.03.2015 r. ukończył wymagany prawem wiek 60 lat. Nie udokumentował natomiast zdaniem pozwanego na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego prowadzi jednakże do uznania, że skarżący spełnił również i tę ostatnią przesłankę. Praca świadczona przez ubezpieczonego w okresie od 08.11. (...). do 30.04.1992 r. w Przedsiębiorstwie (...) w G., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował na stanowisku montera instalacji sanitarnych oraz montera instalacji sanitarnych – brygadzisty, winna być zakwalifikowana jako wykonywana w szczególnych warunkach.

Jak wynika z zeznań ubezpieczonego oraz świadków – współpracowników ubezpieczonego ze spornego okresu zatrudnienia, do jego zadań należało wówczas układanie i montowanie rur w głębokich wykopach sięgających co do zasady od 4 do 10 metrów, szalowanie wykopów, układanie instalacji wodociągowej, sanitarnej, odprowadzającej burzówkę. Pracę o takim charakterze wykonywał niezmiennie przez cały okres zatrudnienia, przy czym do zakresu jego obowiązków od momentu powierzenia mu dodatkowo stanowiska brygadzisty należało również nadzorowanie pracy jego brygady. Jak wyjaśniał natomiast wnioskodawca, powierzone mu stanowisko „kierownicze” nakładając na niego dodatkowy obowiązek w postaci kierowania pracami brygady i zaznajomienia się z rysunkiem technicznym obrazującym położone uprzednio instalacje, nie zwalniało go z osobistego wykonywania prac w wykopach. Ubezpieczony podkreślił przy tym, iż nie zajmował się sporządzaniem i prowadzeniem dokumentacji, co leżało w gestii majstra lub kierownika.

To zeznanie ubezpieczonego koreluje również z treścią dokumentacji akt osobowych- wnioskach o powołanie ubezpieczonego na brygadzistę z lat 1979, 1980, 1988, w których określone jako warunek wypłaty dodatku za prowadzenie brygady jest wyłącznie wykonywanie prac brygadzisty na budowie łącznie z brygadą. Istotne okazują się w tym zakresie również zeznania świadków, w szczególności świadka R. B., z których także wynika, że ubezpieczony zajmując stanowisko brygadzisty, wykonywał tożsamą pracę do prac pozostałych pracowników brygady. Co więcej, musiał rozliczyć się z przełożonymi z wykonanych prac aby pracownicy brygady otrzymali należne im wynagrodzenia. W świetle powyższego, nie budzi wątpliwości Sądu, iż mimo powierzenia wnioskodawcy stanowiska brygadzisty, nadal wykonywał on swoją pracę w wykopach współpracując z pozostałymi pracownikami brygady.

Tym samym wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego dostarczył uzasadnionych podstaw do uznania, że w całym spornym okresie zatrudnienia tj. okresie od 08.11. (...). do 30.04.1992 r. odwołujący się świadczył prace określoną pod poz. 1 działu V wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanego powyżej Rozporządzenia jak również pod poz. 1 pkt 6 działu V wykazu A stanowiącego załącznik do cytowanych powyżej przepisów branżowych.

Powyższe sprawia, że ubezpieczony legitymuje się ponad 15 – letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, na który składają się okresy pracy uwzględnione przez pozwanego oraz okresy pracy udowodnione w niniejszym postępowaniu. Tym samym spełnił ostatnią przesłankę niezbędną do nabycia prawa do dochodzonego świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy, na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. i na podstawie przywołanego art. 184 ustawy emerytalnej zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia 02.03.2015 r. ( tj. od dnia osiągnięcia przez wnioskodawcę wymaganego wieku 60 lat).

Ponadto działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, że dopiero wynik przeprowadzonego postępowania sądowego (złożone dokumenty, zeznania ubezpieczonego oraz świadków) pozwolił na poczynienie wiążących ustaleń w przedmiocie charakteru pracy jaką wnioskodawca wykonywał w trakcie zakwestionowanego przez organ rentowy okresu zatrudnienia.