Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11. grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu w składzie:

Przewodniczący – S.S.O. Aleksandra Nowicka

Sędziowie: S.S.O. Lech Gutkowski

S.S.O. Rafał Sadowski (spr.)

Protokolant – st. sekr. sąd. Katarzyna Kotarska

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Toruniu Marzenny Mikołajczak

po rozpoznaniu w dniu 11. grudnia 2014 r.

sprawy K. M. – oskarżonego z art. 157§1 kk,

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora Rejonowego w Grudziądzu,

od wyroku Sądu Rejonowego w Grudziądzu z dnia 28. sierpnia 2014 r., sygn. akt II K 532/14,

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie 1. tego wyroku uzupełnia podstawę prawną wymiaru kary o art. 58§3 kk;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami poniesionymi w tym postępowaniu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 532/14

UZASADNIENIE

K. M. został oskarżony o to, że w dniu 30 marca 2014 r. ok. godz. 18:30 w K., gmina R., na drodze gruntowej spowodował u Ł. Z. uszkodzenie ciała, w ten sposób, że uderzył go z ręki w której trzymał kamień w twarz, w wyniku tego uderzenia Ł. Z. upadł na podłoże i doznał obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka twarzy, złamania kości nosa z przemieszczeniem oraz złamania żuchwy, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni w znaczeniu kodeksu karnego

- tj. o czyn z art. 157 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2014 r. Sąd Rejonowy w Grudziądzu, sygn. akt II K 532/14, uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku z art. 157 § 1 kk, i za to, na mocy art. 157 § 1 kk, skazał go na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na mocy art. 36 § 2 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 4 kk zobowiązał oskarżonego do kontynuowania nauki w okresie wykonywania kary.

Na mocy art. 415 § 1 kpk zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego Ł. Z. kwotę 500 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 lipca 2014 r. do dnia zapłaty, tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból fizyczny i naruszenie czynności narządów ciała.

Zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego oskarżyciel publiczny, zarzucając obrazę prawa materialnego w postaci art. 157 § 1 kk poprzez nieuprawnione wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności na podstawie tego przepisu, podczas, gdy przewiduje on jedynie możliwość orzeczenia kary pozbawienia wolności, zaś wymierzenie kary ograniczenia wolności za przypisane oskarżonemu przestępstwo, wypełniające znamiona określonego w nim występku, możliwe było jedynie po zastosowaniu art. 58 § 3 kk.

W oparciu o powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt I poprzez uzupełnienie podstawy wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego o pominięty art. 58 § 3 kk.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się zasadna.

Zastrzeżeń sądu odwoławczego, podobnie, jak i prokuratora, nie budziły poczynione ustalenia faktyczne. Słusznie uznając uzgodnioną przez strony karę za wystarczającą do zabezpieczenia realizacji wszystkich celów ukarania, sąd ten prawidłowo ustalił też wystąpienie przesłanek uwzględnienia wniosku złożonego w trybie art. 335 kpk.

Na tle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i merytorycznie prawidłowych rozstrzygnięć w zakresie orzeczenia o karze, sąd odwoławczy dostrzegł jednak potrzebę konwalidowania w zaskarżonym wyroku uchybienia, wskazanego przez oskarżyciela publicznego, dostrzeżonego także przez sam sąd orzekający już na etapie sporządzania uzasadnienia. W przedmiotowej sprawie jako podstawę wymiaru kary ograniczenia wolności faktycznie przywołano art. 157 § 1 kk, podczas, gdy jej wymierzenie oskarżonemu w rzeczywistości możliwe było dopiero po zastosowaniu art. 58 § 3 kk.

Lektura uzasadnienia wyroku świadczyła o tym, że orzekając karę ograniczenia wolności, nieprzewidzianą w ustawowym zagrożeniu za przypisane mu przestępstwo, sąd I instancji w istocie zamierzał skorzystać właśnie z dostępnej w w/w przepisie możliwości orzeczenia kary łagodniejszego rodzaju zamiast kary pozbawienia wolności, a jedynie przez przeoczenie błędnie oznaczył podstawę prawną tego rozstrzygnięcia (k. 73). Z racji tego, że omyłka ta - jako dotycząca merytorycznych elementów orzeczenia - nie miała charakteru oczywistej w rozumieniu art. 105 kpk, podstawa prawna wymiaru kary, która winna uwzględniać wszystkie wykorzystane przepisy, wymagała korekty w toku postępowania odwoławczego.

Mając na uwadze powyższe, sąd odwoławczy - zgodnie z wnioskiem skarżącego -zmienił zaskarżony wyrok poprzez uzupełnienie podstawy prawnej wymiaru kary o pominięty przez sąd orzekający art. 58 § 3 kk.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się zarazem w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też w pozostałym należało utrzymany został on w mocy.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 635 kpk sąd zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa, albowiem przemawiały za tym względy słuszności, gdyż to nie jego postawa przyczyniła się do wszczęcia postępowania odwoławczego.