Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - SSO Andrzej Walenta

Sędziowie - SO Mirosław Wiśniewski

- SO Barbara Plewińska / spr /

Protokolant - stażysta Marzena Chojnacka

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Toruniu delegowanego do Prokuratury Okręgowej w Toruniu - Małgorzaty Partyki

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2014 roku

sprawy E. B.

oskarżonego z art. 27c ust 1 pkt 2 Ustawy o rybactwie śródlądowym z dnia 18 kwietnia
1985 roku / Dz. U. z 2009 r. Nr 189 poz. 1471 z późn. zm. /

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Brodnicy

z dnia 23 grudnia 2013 roku sygn. akt II K 500 / 13

I.  na mocy art. 105 § 1 i 2 kpk prostuje oczywistą omyłkę pisarską zawartą
w punkcie VII wyroku przez przyjęcie kwoty „683” w miejsce kwoty „ 638” ;

II.  uznając apelację za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok utrzymuje
w mocy;

III.  zwalnia oskarżyciela posiłkowego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych za drugą instancję, zaś wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 545/14

UZASADNIENIE

E. B. został oskarżony o to, że w dniu 20 lipca 2013 roku około godz. 06.15 w miejscowości R., gmina Z., powiat (...) , województwo (...) nie będąc uprawnionym do rybactwa na jeziorze R. dokonywał połowu ryb przy pomocy 1( jednej) pojedynczej sieci rybackiej typu „wonton” czym działał na szkodę Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w T.,

- tj. o czyn z art. 27c ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 roku o rybactwie śródlądowym ( tj. Dz. U z 2009 r. Nr 189, poz. 1471 z późn. zm.).

Wyrokiem z dnia 23 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Brodnicy, uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 27c ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 roku o rybactwie śródlądowym (Dz. U.
z 2009 r., Nr 189, poz. 1471 z późn. zm.) i za to, na mocy art. 27c ust. 1 pkt 2 kk, wymierzył mu karę 12 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na mocy art. 34 § 2 pkt 2 kk
i art. 35 § 1 kk, do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne
w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 27 c ust. 2 sąd orzekł podanie orzeczenia o skazaniu do publicznej wiadomości na koszt skazanego - poprzez zamieszczenie informacji na stronie internetowej Sądu Rejonowego w Brodnicy.

Na mocy art. 27 c ust. 3 pkt 2 sąd orzekł na rzecz Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w T. nawiązkę w kwocie 334,80 zł, a także przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: sieci rybackiej typu wonton, pontonu dwukomorowego i dwóch wioseł z tworzywa sztucznego, przechowywanych w tut. sądzie
i zarejestrowanych w księdze przechowywanych przedmiotów pod pozycją 38/2013.

Na mocy art. 27 c ust. 3 pkt 3 ustawy o rybactwie śródlądowym sąd orzekł przekazanie do depozytu sądowego na okres 12 miesięcy karty wędkarskiej.

Na mocy art. 27 c ust. 3 pkt 4 ustawy o rybactwie śródlądowym sąd orzekł zakaz składania oferty do konkursu ofert na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego na okres 1 roku.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego Okręgu Polskiego Związku Wędkarskiego w T. kwoty 638,- zł. tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd zwolnił oskarżonego od opłaty sądowej, a wydatkami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, zarzucając mu obrazę prawa materialnego w postaci art. 44 § 2 kk w zw. z art. 27c ust. 3 ustawy o rybactwie śródlądowym poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

Wskazując na powyższe, skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie przepadu na rzecz Skarbu Państwa samochodu osobowego marki (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, jako bezzasadna w stopniu oczywistym, nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd orzekający nie tylko poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, a na ich gruncie trafnie orzekł o winie oskarżonego, ale i prawidłowo ukształtował orzeczenie o karze.

W należy sposób uwzględniało ono reguły określone w art. 53 kk i czyniło zadość wszelkim wymogom prawa materialnego. Sąd meriti właściwie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienie oskarżonego. Wymierzona kara ograniczenia wolności wraz z zastosowanymi środkami karnymi adekwatne były do wagi czynu oskarżonego.

Skarżący bezpodstawnie twierdził, że rozstrzygnięcie o karze uznać należało za wadliwe z uwagi na to, że orzeczono wobec oskarżonego przepadek jedynie przedmiotów wymienionych w pkt IV zaskarżonego wyroku. O ile trafnie zauważył on, że zastosowanie przepadku przedmiotów, które służyły do popełnienia przestępstwa, jest obligatoryjne wobec osoby, która została skazana za czyn z art. 27c ustawy o rybactwie śródlądowym, o tyle
w sposób oczywiście błędny wywodził, że w przedmiotowej sprawie sąd meriti dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, nie orzekając również przepadku pojazdu, którym oskarżony przyjechał nad jezioro wraz ze sprzętem wędkarskim, którego używał do połowu.

Skorzystanie z tego środka transportu rzeczywiście umożliwiło mu dostanie się na miejsce popełnienia przestępstwa.

Z uwagi na treść art. 27c ust. 5 ustawy o rybactwie śródlądowym objęcie w/w samochodu przepadkiem nie było też w tym wypadku wykluczone, mimo, że nie stanowił on jego własności.

Rzecz jednak w tym, że orzeczenie tak dolegliwego - dotykającego nie tyle jego samego, co ingerującego w interesy majątkowe innej osoby - środka karnego byłoby
w realiach sprawy, z uwagi na wartość samochodu, który nie służył bezpośrednio, tak, jak
np. sieci, czy ponton, do popełnienia przestępstwa, tylko został w istocie wykorzystany jedynie jako środek przewozowy, rażąco niewspółmierne do wagi czynu oskarżonego, który polegał na naruszeniu reguł dokonywania połowu poprzez wykorzystanie do tego celu sieci rybackiej i skutkował nielegalnym złowieniem ryb o wartości 33,48 zł. Owa dysproporcja zdawała się być widoczna także dla skarżącego, skoro co do zasady nie negował on tego,
że „rzecz jasna można było przyjąć, że taki przepadek byłby niewspółmierny do wagi popełnionego czynu”.

W tej sytuacji, w myśl obecnie obowiązujących przepisów (art. 44 § 3 kk w zw. z art. 116 kk) - które poprzez wprowadzenie wymogu współmierności orzeczonego środka karnego do wagi popełnionego czynu wyraźnie wykluczają możliwość dokonywania na potrzeby orzekania o środkach karnych tak szerokiej wykładni pojęcia „narzędzi przestępstwa”, jak
w wyroku przywołanym przez skarżącego, stanowiącym przykład zdezaktualizowanej obecnie linii orzeczniczej - orzeczenie przepadku (...) było zatem niedopuszczalne.

Na marginesie dodać należało, że rozstrzygnięcie takie - oceniając rzecz rozsądnie – jawiło się nadto jako niecelowe, bowiem z uwagi na to, że samochód nie stanowił własności oskarżonego, tylko został przez niego użyczony od innej osoby, prewencyjny walor zastosowania takiego środka byłby mocno ograniczony.

Pogląd skarżącego, jakoby w wypadku odstąpienia od orzeczenia przepadku z uwagi na jego niewspółmierność obligatoryjne stawało się orzeczenie w to miejsce nawiązki, pozostawał w jaskrawej opozycji do treści przepisu art. 44 § 3 kk, który mówi jedynie
o możliwości zasądzenia nawiązki w takiej sytuacji. Żadne okoliczności przedmiotowej sprawy oceniane przez pryzmat reguł z art. 53 kk w zw. z art. 56 kk nie przemawiały za potrzebą skorzystania z tej możliwości.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w zaskarżonym orzeczeniu żadnych uchybień mogących stanowić bezwzględne przyczyny odwoławcze, będących podstawą do uchylenia wyroku z urzędu, dlatego też – jako słuszny – został on utrzymany w mocy.

Na podstawie art. 624 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd odwoławczy zwolnił oskarżyciela posiłkowego z obowiązku poniesienia kosztów sądowych za drugą instancję, wydatkami postępowania odwoławczego obciążając Skarb Państwa.

Jednocześnie, na podstawie art. 105 § 1 i 2 kpk, sąd odwoławczy sprostował z urzędu dostrzeżoną w trakcie kontroli odwoławczej oczywistą w świetle treści przedłożonego kosztorysu (k. 121) omyłkę pisarską w określeniu wysokości kwoty kosztów zastępstwa procesowego oskarżyciela posiłkowego, której obowiązek zwrotu nałożony został na oskarżonego.