Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Joanna Kołodziej – Michałowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Stankiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2015 r. w S.

sprawy z powództwa G. R.

przeciwko Szpitalowi (...) w S.

o wynagrodzenie za pracę, o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych

I.  zasądza od Szpitala (...) w S. na rzecz G. R. 512,34 zł (pięćset dwanaście złotych 34/100) wraz odsetkami ustawowymi od następujących kwot:

1.  479,65 zł od dnia 01.01.2006 r. do dnia zapłaty,

2.  32,69 zł od dnia 11.01.2006 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od Szpitala (...) w S. na rzecz G. R. 1.367,95 zł (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 95/100) wraz odsetkami ustawowymi od następujących kwot

1.  93,43 zł od dnia 11.02.2008 r. do dnia zapłaty,

2.  93,43 zł od dnia 11.03.2008 r. do dnia zapłaty,

3.  49,83 zł od dnia 11.04.2008 r. do dnia zapłaty,

4.  93,43 zł od dnia 11.05.2008 r. do dnia zapłaty,

5.  93,43 zł od dnia 11.06.2008 r. do dnia zapłaty,

6.  93,43 zł od dnia 11.07.2008 r. do dnia zapłaty,

7.  93,43 zł od dnia 11.08.2008 r. do dnia zapłaty,

8.  65,40 zł od dnia 11.09.2008 r. do dnia zapłaty,

9.  93,43 zł od dnia 11.10.2008 r. do dnia zapłaty,

10.  77,43 zł od dnia 11.11.2008 r. do dnia zapłaty,

11.  77,43 zł od dnia 11.12.2008 r. do dnia zapłaty,

12.  77,43 zł od dnia 11.01.2009 r. do dnia zapłaty,

13.  41,43 zł od dnia 11.02.2009 r. do dnia zapłaty,

14.  41,43 zł od dnia 11.03.2009 r. do dnia zapłaty,

15.  41,43 zł od dnia 11.04.2009 r. do dnia zapłaty,

16.  41,43 zł od dnia 11.05.2009 r. do dnia zapłaty,

17.  41,43 zł od dnia 11.06.2009 r. do dnia zapłaty,

18.  41,43 zł od dnia 11.07.2009 r. do dnia zapłaty,

19.  30,38 zł od dnia 11.08.2009 r. do dnia zapłaty,

20.  22,10 zł od dnia 11.09.2009 r. do dnia zapłaty,

21.  41,43 zł od dnia 11.10.2009 r. do dnia zapłaty,

22.  23,93 zł od dnia 11.11.2009 r. do dnia zapłaty,

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

IV.  wyrokowi w punkcie I i II nadaje rygor natychmiastowej wykonalności,

V.  znosi wzajemnie koszty postępowania pomiędzy stronami.

V P 384/11

UZASADNIENIE

Powódka G. R. wniosła o zasądzenie od pracodawcy Szpitala (...) w S.:

1. 7.200 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia za pracę za latach 2008 – 2010 po 200 zł miesięcznie wraz z odsetkami ustawowymi od 01.02.2008 r. i od pierwszego dnia każdego następnego miesiąca,

2. 1.125 zł tytułem wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w latach 2003 – 2005 wraz z odsetkami od dnia 01.01.2006 r.,

3. po 200 zł wyrównania za każdy miesiąc w roku 2011 (pismo k. 101, rozprawa 27.11.2015 r.),

4. podwyżek za lata 2012 i 2013 (rozprawa 19.12.2013 r.)

Domagała się również zasadzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że roszczenie wywodzi z art. 4a ustawy z dnia 16.12.1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców (Dz.U z 1995 r., Nr 1, poz. 1 ze zm.).

Pozwany Szpital (...) w S. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wyjaśnił, że żądanie wyrównania jest bezpodstawne bo od dnia 01.08.2008 r. pracodawca wprowadził wszystkie podwyżki wynikające z obowiązujących ustaw.

Do dnia 31.12.2007 r. powódce wyrównano wynagrodzenie zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w Koszalinie w sprawie IV P 35/08.

Zarzucił, że roszczenie o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych przedawniło się (k. 15) oraz roszczenie o wynagrodzenie zasadnicze za okres luty maj 2008 r. (k. 123).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

G. R. pracuje w Szpitalu (...) w S. jako pielęgniarka od 1990 r.

Bezsporne.

W roku 2005 powódka świadczyła pracę w wymiarze 8 godzin na dobę.

Bezsporne.

W okresie od 01.06.2005 r. do 31.12.2005 r. powódka pracowała 46,25 godzin nadliczbowych i przysługuje jej z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 512,34 zł.

Za okres od stycznia 2008 r. do października 2009 r. niedopłata do wynagrodzenia powódki wynosi łącznie 1.367,95 zł.

Dowód: opinie biegłego E. N. k. 70 – 76, 94, 112 – 117, Opinie biegłego J. N. k. 153 – 158, 169 – 171, 197 – 197v, 248 – 257.

W dniu 06.06.2008 r. G. R. złożyła wniosek do Sądu Rejonowego w Koszalinie o zawezwanie Szpitala (...) w S. do próby ugodowej w zakresie wypłaty wyrównania wynagrodzenia z tytułu pracy w nadgodzinach w okresie od 01.01.2003 r. do 31.12.2005 r. Odpis wniosku doręczono Szpitalowi w dniu 12.06.2008 r.

Nie doszło do zawarcia ugody.

Dowód: wniosek k. 2, koperta k. 11, protokół k. 19 – 23 akt IV Po 62/08 SR w Koszalinie.

W dniu 30.12.2010 r. G. R. złożyła wniosek do Sądu Rejonowego w Sławnie o zawezwanie Szpitala (...) w S. do próby ugodowej w zakresie wypłaty wyrównania wynagrodzenia z tytułu pracy w kwocie 11.268 zł za lata 2008 – 2010 r.

Dowód: wniosek k. 2, protokół k. 25 akt I Co 1506/10 SR w Sławnie.

Zgodnie z §36 ust. 1 regulaminu pracy pozwany był zobowiązany wypłacać wynagrodzenie za pracę ostatniego dnia roboczego miesiąca.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo w części zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd badał zarzut przedawnienia, gdyż jako zarzut o charakterze tamującym skutkowałby brakiem możliwości dochodzenia roszczeń przez powódkę.

Pozew powódki wpłynął najpóźniej 27 czerwca 2011 r. ( vide prezentata k. 2 z zapisem o kopercie i data nagłówkowa pisma „31 maja 2011 r.”).

Powódka zgłosiła w pozwie żądanie zapłaty wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych w latach 2003 – 2005.

Zgodnie z regulaminem pracy obowiązującym u pozwanego wynagrodzenie wypłacane jest w ostatnim dniu roboczym miesiąca. W tym terminie stają się zatem wymagalne roszczenia o zapłatę wynagrodzenia za poszczególne miesiące.

Zgodnie z art. 291 § 1 kp roszczenia ze stosunku pracy ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Oznacza to przykładowo, że co do zasady roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za styczeń 2003 r. przedawniło się 01.02.2006 r., a za styczeń 2005 r. przedawniło się 01.02.2008 r.

Jednak bieg przedawnienia przerywa się (art. 295. § 1 kp):

1)przez każdą czynność przed właściwym organem powołanym do rozstrzygania sporów lub egzekwowania roszczeń przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2)przez uznanie roszczenia.

Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jeżeli przerwa biegu przedawnienia nastąpiła wskutek jednej z przyczyn przewidzianych w § 1 pkt 1, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie wszczęte w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia nie zostanie zakończone (art. 295. § 2 kp).

Czynnością przerywającą bieg przedawnienia jest m.in. złożenie wniosku o zawarcie ugody przed sądem powszechnym. Powódka złożyła taki wniosek do Sądu Rejonowego w Koszalinie w dniu 06.06.2008 r. Domagała się w nim zapłaty wynagrodzenia z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych w okresie od 01.01.2003 r. do 31.12.2005 r.

Przerwał on bieg przedawnienia co do tych roszczeń, które nie były przedawnione na dzień 06.06.2008 r., tj. wynagrodzenia za miesiące od czerwca do grudnia 2005 r.

Wynagrodzenie za maj 2005 r. było płatne najpóźniej do 31.05.2005 r., a zatem roszczenie o jego zapłatę przedawniło się 01.06.2008 r. i złożenie wniosku o zawarcie ugody w dniu 06.06.2008 r. nie mogło spowodować biegu terminu przedawnienia na nowo, bo nie przerwany termin przedawnienia biegnie tylko raz.

Zgodnie z art. 295 § 2 kp termin przedawnienia dla roszczeń o wynagrodzenie za miesiące od czerwca do grudnia 2005 r. zaczął biec na nowo po zakończeniu postępowania ugodowego przez Sądem (IV Po 62/08). Postępowanie zostało zakończone 30.06.2008 r. ( vide protokół z posiedzenia k. 21 – 23), zatem termin przedawnienia zaczął biec z dniem 01.07.2008 r. i wynosił 3 lata. Oznacza to , że kończył się z dniem 01.07.2011 r. Pozew do Sądu w niniejszej sprawie wpłynął wcześniej (27.06.2011 r.), zatem roszczenie o zapłatę wynagrodzenia za okres od 01.06.205 r. do 31.12.2005 r. nie jest przedawnione.

Reasumując powyższe rozważania Sąd orzekający w niniejszej sprawie doszedł do wniosku, że roszczenie o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych jest przedawnione w części za okres od 01.01.2003 r. do 31.05.2005 r. i nie jest przedawnione za okres od 01.06.2015 do 31.12.2005 r.

Prowadząc analogiczną analizę przedawnienia roszczenia o wynagrodzenie zasadnicze za okres od lutego 2008 r. do maja 2008 r. (zarzut k. 123), Sąd stwierdził, że co do zasady ulegałyby one sukcesywnie przedawnieniu kolejno w okresie od lutego 2011 r. do maja 2011 r. i byłby przedawnione z chwilą wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

Jednakże doszło do przerwania biegu przedawnienia, gdy powódka złożyła 30.12.2010 r. wniosek o zawezwanie do próby ugodowej między innymi co do tych roszczeń.

Bieg przedawnienie zaczął biec na nowo 15.03.2011 r. (vide protokół k. 25 z akt I Co 1506/10) i nie zakończył się do dnia wniesienia pozwu w niniejszej sprawie.

Dlatego roszczenie o zapłatę wyrównania wynagrodzenia za okres od 01.02.2008 r. do 31.05.2008 r. nie jest przedawnione .

W celu ustalenia, czy powódka pracowała w godzinach nadliczbowych i jaka dopłata do wynagrodzenia jej z tego tytułu przysługuje Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu księgowości.

Opinie wydane przez biegłą E. N. i J. N. są zupełne i wyczerpujące – biegli wykonali wszystkie polecenia Sądu; jasne, w czytelny sposób przedstawiają tok rozumowania biegłych, co umożliwia Sądowi dokonanie kontroli prawidłowości opinii z punktu widzenia wymagań prawidłowości obliczeń, logiki i zasad doświadczenia życiowego. Reasumując, Sąd ocenił pozytywnie prawidłowość i walory merytoryczne opinii, dlatego oparł na nich ustalenia faktyczne.

Sąd przyjął, że zgodnie z art. 32g ust. 1 ustawy dnia z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. 1991.91.408 ze zm.) czas pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nie może przekraczać 7 godzin 35 minut na dobę i 40 godzin na tydzień. Te dwie normy czasu pracy są od siebie niezależne i żadna z nich nie może być przekraczana.

Wprawdzie w roku 2005 r. Regulamin pracy obowiązujący u pozwanego przewidywał 8 godzinny dzień pracy, ale postanowienia regulaminów nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż ustawa (art. 9 § 2 kp).

Podstawą prawną roszczenia powódki w części dotyczącej wyrównania wynagrodzenia zasadniczego jest art. 4a dodany przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. (Dz.U.2001.5.45) zmieniającej ustawę z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw, który wszedł w zycie z dniem 1 stycznia 2001 r. (Dz.U.1995.1.2), a zgodnie z którym:

1.Pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej przysługuje od dnia 1 stycznia 2001 r. przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia, nie niższy niż 203 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, z zastrzeżeniem ust. 2.

2.W samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracownika, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy łącznie ze skutkami wzrostu wszystkich składników wynagrodzenia, w roku 2002 nie może być niższy niż kwota ustalona według następującego wzoru:

Pł = (Pp – Pp / W.) x 1,14

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

Pł - przyrost przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pracownika,

Pp - prognozowane na dany rok w ustawie budżetowej przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej,

W. - średnioroczny procentowy wskaźnik przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej prognozowany na dany rok w ustawie budżetowej.

Regulacja ta została uchylona z dniem 01.01.2010 r. ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o uchyleniu ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U.2009.219.1707).

Norma zawarta w art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców powinna być rozumiana w taki sposób, iż jej celem nie było zagwarantowanie pracownikom samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej stałego wzrostu płac po roku 2002 (wyrok SA w Gdańsku z 17.10.2012 r., I ACa 545/12, Lex nr 1236090). Norma ta miała charakter przejściowy i jednorazowy.

Przejściowy charakter art. 4a ustawy z 1994 r. nie oznacza jednak, by po dniu 31 grudnia 2002 r. wysokość wynagrodzenia powracała do poziomu sprzed dokonania podwyższenia wynikającego z tego przepisu. Skutki tej regulacji rozumieć należy w ten sposób, że dokonany na ich podstawie przyrost wynagrodzenia - mający wprawdzie charakter jednorazowy - pozostał stałym składnikiem wynagrodzenia. Jego wysokość od 1 stycznia 2003 r. mogła podlegać jednak zmianom, zgodnie z ogólnymi regułami kształtowania wysokości wynagrodzeń. Taki sposób odczytania tego przepisu ściśle odpowiada jego celowi - którym było jedynie stworzenie punktu wyjścia do kształtowania wynagrodzeń w trybie negocjacyjnym, nie zaś wprowadzenie sztywnej granicy ich wysokości (tak wyrok SN z 27.02.2013 r. IV CSK 383/12, Lex nr 1314432).

Powódka wywodziła swoje roszczenie również z treści porozumienia zawartego w dnu 14.12.2007 r. przez pracodawcę ze związkami zawodowymi.

Ponieważ znaczenie jego treści i fakt wykonania w stosunku do powódki było sporne Sąd przeprowadził dowód z zeznań sygnatariuszy porozumienia, biorących udział w negocjacjach (A. D., J. K., T. Z.) oraz pracownika księgowości sporządzającego listę płac w wykonaniu porozumienia - A. K..

W oparciu o powyższe zeznania Sąd ustalił, że dodatki po 230 zł dla pielęgniarek (i reszty pracowników medycznych) miały być wypłacone jednorazowo przed Świętami Bożego Narodzenia 2007 r. i nie miały być doliczane jako stały składnik powodujący wzrost wynagrodzenia od dnia 01.01.2008 r.

Porozumienie wskazywało, że od dnia 01.01.2008 r. wszyscy pracownicy mieli otrzymać podwyższenie płacy, ale nie wskazywało w jakiej konkretnie wysokości.

W celu ustalenia czy wynagrodzenie powódki było prawidłowo podwyższane w okresie obowiązywania art. 4a ustawy z 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych w zakresie rachunkowości.

Opinie wydana przez biegłą E. N. i J. N. są zupełne i wyczerpujące – biegli wykonali wszystkie polecenia Sądu; jasne, w czytelny sposób przedstawiają tok rozumowania biegłych, co umożliwia Sądowi dokonanie kontroli prawidłowości opinii z punktu widzenia wymagań prawidłowości obliczeń, logiki i zasad doświadczenia życiowego. Reasumując, Sąd ocenił pozytywnie prawidłowość i walory merytoryczne opinii, dlatego oparł na nich ustalenia faktyczne.

Sąd ostatecznie oparł się na wariancie uwzględniającym wynik dowodu z przesłuchania świadków na okoliczność treści porozumienia z 14.12.2007 r. (k. 248 - 257).

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

Zgodnie z art. 477 ² § 1 zd. 1 k.p.c. zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, dlatego też w punkcie trzecim części dyspozytywnej wyroku Sąd nadał wyrokowi w punkcie pierwszym rygor natychmiastowej wykonalności.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie powództwa, Sąd na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., zniósł wzajemnie koszty procesu, o czym orzeczono w punkcie czwartym części dyspozytywnej wyroku.