Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Guczyńska - Miśkiewicz

Protokolant sekr. sąd. Dorota Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa S. N.

przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w Ł.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powoda kosztami postępowania;

3.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz adw. I. T. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;

4.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi na rzecz Skarbu Państwa – Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. kwotę 426,27 zł (czterysta dwadzieścia sześć złotych dwadzieścia siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów konwoju.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lutego 2015 roku S. N. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w Ł. kwoty 70.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia orzeczenia wyroku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych – prawa do godności, intymności, nietykalności cielesnej oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu. Ponadto powód wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W uzasadnieniu powód podał, że od dnia 26 marca 2014 roku do dnia 7 stycznia 2015 roku przebywał w Areszcie Śledczym w Ł., w którym był poddawany licznym kontrolom osobistym. Kontrole te, z uwagi na to, że przeciwko powodowi toczyło się postępowania między innymi o handel narkotykami na terenie Zakładu Karnego i Aresztu Śledczego, miały charakter intymny i polegały na przeszukiwaniu (dotykaniu rękoma) miejsc intymnych powoda przez funkcjonariusza Aresztu. Powód podniósł, iż taki sposób przeprowadzania kontroli jest sprzeczny z Konstytucją oraz Europejską Konwencją Praw Człowieka, a ponadto był poniżający i naraził go na stres oraz zawstydzenie w związku z czym żądanie zadośćuczynienia uważa za zasadne. (pozew k. 3-4)

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 marca 2015 roku pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w Ł. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż kontrole osobiste mają na celu ujawnienie i niedopuszczenie do przeniknięcia na teren Aresztu przedmiotów niedozwolonych, a sposób ich wykonywania jest zgodny z prawem i wbrew twierdzeniom powoda, nie polega na dotykaniu miejsc intymnych, tylko na okazaniu strażnikowi części ciała zgodnie z jego poleceniami. (odpowiedź na pozew k. 28-29)

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie

(protokół rozprawy k. 179-185)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. N. był osadzony w celi nr 70 w Areszcie Śledczym w Ł. od dnia 26 marca 2014 roku do dnia 7 stycznia 2015 roku w związku z oskarżeniem o handel narkotykami. (okoliczność bezsporna, notatka służbowa k. 109-111, zeznania powoda k. 183-184).

Podczas pobytu w pozwanej jednostce powód poddawany był kontrolom pobieżnym oraz kontrolom osobistym, ponadto okresowo kontrolowano również jego celę. Kontrole te miały charakter zarówno rutynowy, jak i związane były toczącym się przeciwko niemu postępowaniem w sprawie rozprowadzania środków odurzających na terenie jednostek penitencjarnych. Powód podejrzewany był o próbę odwrócenia uwagi od swojej osoby w przedmiocie rozprowadzania niedozwolonych substancji w Areszcie poprzez zrzucenie podejrzeń na współosadzonego.

(okoliczność przyznana w pozwie, notatka służbowa k. 109-111, zeznania powoda k. 183-184)

W dniu 29 października 2014 roku powód złożył skargę do Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Ł. motywowaną niehumanitarnym, jego zdaniem, przeprowadzaniem kontroli celi oraz kontroli osobistej przez pracowników Aresztu Śledczego w Ł.. Powód twierdził, że po przeprowadzeniu kontroli celi jego rzeczy osobiste takie jak maszynka do golenia, mydło, gąbka zostały porozrzucane po łóżku współosadzonego, jego korespondencja została wymieszana z korespondencją współosadzonego, a odzież częściowo znajdowała się na podłodze. Nadto powód podniósł w swej skardze, iż podczas kontroli osobistej został zmuszony do stania boso na brudnej podłodze i do robienia przysiadów. (skarga powoda k. 31-32)

W odpowiedzi na skargę, pozwany Areszt po przeprowadzeniu postępowania skargowego i analizie sprawy uznał skargę za bezzasadną, uznając, że zarówno kontrola celi jak i kontrola osobista zostały przeprowadzone z zachowaniem obowiązujących procedur i poszanowaniem godności osobistej oraz własności prywatnej osadzonego, a pomieszczenie w którym dokonano kontroli osobistej było wyposażone zgodnie z obowiązującymi przepisami.

(decyzja pozwanego k. 33)

Powód w dniu 3 grudnia 2014 roku wniósł doniesienie do Prokuratury Rejonowej Ł. w sprawie przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy Służby Więziennej Aresztu Śledczego w Ł. poprzez niewłaściwe wykonywanie czynności przeszukania. W dniu 31 grudnia 2014 roku, Prokuratura Rejonowa Ł. w Ł. postanowiła o odmowie wszczęcia śledztwa wobec braku znamion czynu zabronionego.

(postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa (...) k. 6)

Kontrole celi w Areszcie Śledczym w Ł. polegają na dokładnym jej przeszukaniu w tym również sprawdzeniu rzeczy osobistych powoda czy jego odzieży. Przedmioty umieszczone w torebkach są wykładane na łóżko i tam pozostawiane. W toku tego typu kontrolach funkcjonariusze nie powodują nieporządku większego, aniżeli konieczny do właściwego przeprowadzenia przeszukania. Funkcjonariusze Służby Więziennej nie mają obowiązku układania wszystkich rzeczy osadzonych.

(zeznania świadka P. O. k. 133, zeznania świadka S. W. k. 182, zeznania świadka M. Z. k. 182-183)

Podczas kontroli celi sprawdza się również stan zabezpieczeń techniczno-ochronnych np. krat. Na czas dokonywania kontroli osadzeni przekwaterowywani są do innej celi. Tego typu kontrole przeprowadza się 2-3 razy w miesiącu, mają one charakter rutynowy.

(zeznania świadka E. D. k. 133-134, zeznania świadka M. Z. k. 182-183)

Kontrola pobieżna polega na powierzchownym sprawdzeniu ubrania, obuwia i przedmiotów posiadanych przez osadzonego za pomocą ręcznego urządzenia wykrywającego.

(zeznania świadka E. D. k. 133-134)

Podczas kontroli osobistej osadzony zabierany jest przez dwóch funkcjonariuszy tej samej płci do specjalnie wyznaczonego w tym celu pomieszczenia, gdzie osadzonemu poleca rozebranie się, a następnie okazanie poszczególnych części ciała. Funkcjonariusze dokonują także przeszukania odzieży oraz rzeczy osobistych osadzonego.

(zeznania świadka J. A. k. 180, zeznania świadka M. Z. k. 182-183)

Powód w czasie trwania kontroli osobistej nie był dotykany przez funkcjonariuszy, musiał jedynie wykonywać polecenia funkcjonariuszy. Czasami zdarzają się polecenia wykonywania przysiadu, otworzenia ust, wywołania kaszlu czy też podniesienia do góry języka. Mają one na celu zweryfikowanie, czy osadzeni nie próbują przemycać niedozwolonych przedmiotów lub substancji w otworach ciała. Średnio raz na pół roku w Areszcie Śledczym w Ł., zdarzają się ujawnienia próby przemytu w otworach ciała, w związku z czym tego typu polecenia są niezbędne do zapobiegania takim sytuacjom. (zeznania świadka M. P. k. 181, zeznania świadka S. W. k. 182, zeznania świadka A. S. k. 181-182)

W razie potrzeby w toku kontroli pobieżnej jak i osobistej, do wykrycia niedozwolonych substancji wykorzystuje się psa. ( zeznania świadka J. A. k. 180)

Powód był zaliczony do grupy zwiększonego ryzyka w przedmiocie zażywania, przemytu i handlu środkami odurzającymi i psychotropowymi na terenie Aresztu Śledczego. Osadzeni podejrzani o wprowadzanie na teren jednostki penitencjarnej środków odurzających nie są poddawani szczególnym warunkom kontroli osobistej, jednak wskutek wykonania zarządzenia Dyrektora Generalnego Służby Więziennej w sprawie przeciwdziałania przedostawaniu się substancji odurzających i ich obrotowi na terenie zakładów karnych i aresztów śledczych, kontrole wobec nich stosuje się częściej niż wobec innych osadzonych, gdyż jest to niezbędne w celu zapewnienia porządku w jednostce penitencjarnej.

(zeznania powoda k. 183, zeznania świadka S. C. k. 181)

W Areszcie Śledczym w Ł., nie jest możliwe odwiedzanie współosadzonych w innych celach, nawet za zgodą funkcjonariuszy Służby Więziennej. Jest to możliwe jedyne w sytuacji, w której osadzony zostałby sam w celi, wtedy przy zgodzie wychowawcy, osadzonego dokwaterowuje się do innej celi, pod warunkiem zachowania tej samej grupy izolacyjnej co inni osadzeni w tej celi.

(zeznania świadka K. L. k. 132-133, zeznania świadka P. O. k. 133)

Powyżej przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie, w postaci zeznań świadków, przesłuchania powoda oraz dokumentów załączonych do akt.

Częściowo Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda oraz świadka D. W., którzy zeznali, że w trakcie trwania kontroli osobistej miały miejsce przypadki dotykania i poniżania powoda przez funkcjonariuszy Służby Więziennej.

Należy zaznaczyć, iż większość twierdzeń świadka D. W. opiera się na twierdzeniach typu: „z tego co mi wiadomo”, „słyszę o tym od wielu osadzonych”, „powód opowiadał mi”. Na okoliczność naruszenia dóbr osobistych powoda wskutek zachowania funkcjonariuszy, świadek zasłania się niepamięcią czy w ogóle widział sytuacje, na które powód się powołuje. Jest to też, zdaniem Sądu niemożliwe, gdyż kontrole osobiste odbywają się zawsze indywidualnie, pod nieobecność osób postronnych. Na okoliczność porozrzucania rzeczy osobistych powoda, świadek wie tylko to, co powód mu opowiedział, gdyż sam nie pamięta czy był w jego celi bezpośrednio po dokonaniu kontroli i nie wie czy takie zdarzenie miało miejsce. Nadto należy zauważyć, iż zeznania D. W. odnośnie sposobu przeprowadzania kontroli osobistej są sprzeczne z zeznaniami innych świadków, funkcjonariuszy służby więziennej, którzy podkreślają, że podczas kontroli osobistej nie dotyka się osadzonych, jedynie wydaje się im polecenia, które powinni wykonać.

Zgodnie z zeznaniami świadków – M. P. i A. S., osadzonym w toku kontroli osobistej wydaje się różne polecenia mające na celu zweryfikowanie, czy nie próbują oni przemycić na teren Aresztu, przedmiotów lub substancji niedozwolonych. Jak zaś stwierdził świadek S. W. średnio raz na pół roku w Areszcie Śledczym w Ł., zdarzają się ujawnienia próby przemytu w otworach ciała. Z tego względu nie sposób uznać twierdzeń zawartych w zeznaniach powoda oraz świadka D. W., że polecenia wykonania np. przysiadu są wydawane tylko w celach poniżenia osadzonych, za wiarygodne. Ich wykonywanie jest niezbędne, aby prawidłowo zabezpieczyć placówkę penitencjarną przed wniesieniem na jej teren niedozwolonych przedmiotów, środków czy substancji.

Sąd odrzucił wnioski dowodowe powoda w przedmiocie powołania świadków: M. S., K. N. oraz S. P., gdyż okoliczności, które mieli potwierdzić zostały już dostatecznie ustalone w toku postępowania dowodowego, w związku z czym ich powołanie stało się zbędne.

Zgłoszone przez stronę pozwaną dowody w postaci wniosków i odpowiedzi na nie składanych do sądów i prokuratur również podlegały odrzuceniu, gdyż motywy stojące za przeprowadzaniem kontroli osobistych wobec powoda zostały dostatecznie ustalone.

Powód nie udowodnił swoich twierdzeń sformułowanych w pozwie co do naruszenia godności osobistej powoda poprzez warunki przeprowadzenia kontroli w pozwanej jednostce penitencjarnej. Powód w żaden sposób nie wykazał, aby rzekomo nieodpowiednie zachowanie funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w Ł. wpłynęły ujemnie na zdrowie fizyczne lub psychiczne powoda. Oprócz twierdzeń samego powoda w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dowodu na te okoliczności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu, jako bezzasadne.

Powód dochodził zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego w związku naruszeniem jego dóbr osobistych oraz doznanym cierpieniem, które miało być skutkiem działań podejmowanych funkcjonariuszy pozwanego - Skarb Państwa w związku z osadzeniem powoda w Areszcie Śledczym w Ł.. Podstawą oceny zgłoszonych roszczeń winien być zatem art. 417 k.c. statuujący odpowiedzialność deliktową za niezgodne z prawem wykonywanie władzy publicznej w powiązaniu z art. 445 w związku z art. 444 § 1 k.c., a także w pewnym zakresie art. 448 k.c.

Zgodnie z art. 417 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa. Jedynymi przesłankami odpowiedzialności Skarbu Państwa na gruncie tego przepisu są: wykonywanie władzy publicznej niezgodnie z prawem oraz powstała z tego powodu szkoda. Przesłanką odpowiedzialności z art. 417 k.c. nie jest natomiast wina żadnego podmiotu.

Według art. 417 k.c. odpowiedzialność Skarbu Państwa ma miejsce wówczas, gdy wykonującemu władzę publiczną – bez względu na sposób i formę działania – można postawić zarzut działania z naruszeniem prawa. Przepis powyższy dotyczy wszelkich czynności (działania i zaniechania) związanych z wykonywanie imperium, a więc zarówno czynności faktycznych, jak i indywidualnych rozstrzygnięć podejmowanych przy zachowaniu określonej procedury.

Przez „działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem” należy rozumieć niezgodność z konstytucyjnie rozumianymi źródłami prawa, czyli Konstytucją, ustawami, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi oraz rozporządzeniami, a także dorobkiem prawnym Wspólnoty Europejskiej i prawem stanowionym przez Unię Europejską. Nie ulega przy tym wątpliwości, że do sfery imperium państwa należy stosowanie środków przymusu związanych z wykonywaniem kary pozbawienia wolności i środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Drugą przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej na gruncie art. 417 k.c. jest szeroko rozumiana szkoda, to jest każdy uszczerbek w prawnie chronionych dobrach danego podmiotu, zarówno o charakterze majątkowym, jak i niemajątkowym. Przepis art. 417 k.c. dotyczy zatem również odpowiedzialności Skarbu Państwa z tytułu naruszenia dóbr osobistych obywatela, co oznacza możliwość wystąpienia przez pokrzywdzonego z roszczeniem o zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę niemajątkową. Także w wyroku z dnia 2 października 2007 r. Sąd Najwyższy przyjął, że przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie tego przepisu jest szkoda w rozumieniu art. 361 § 2 k.c., może nią być także zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę w wypadkach wskazanych w art. 445 i 448 k.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2007 r., II CSK 269/07, LEX nr 315849). Nie ulega przy tym wątpliwości, że poszkodowany może żądać zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jedynie w wypadkach wskazanych w ustawie.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. na zasadach przewidzianych w kodeksie pokrzywdzony może żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na cel społeczny. Zasady przyznawania przez sąd zadośćuczynienia regulują przepisy art. 445 i 448 k.c.

Powołany wyżej przepis art. 448 k.c. stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Stwierdzić należy, że dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną Konstytucji RP. W art. 30 Konstytucji, usytuowanym wśród przepisów o wolnościach, prawach i obowiązkach obywatela, ustawodawca stanowi, że przyrodzona i niezbywalna godność człowieka jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych. Obowiązek ten powinien być realizowany przez władze publiczne przede wszystkim tam, gdzie Państwo działa w ramach imperium, realizując swe uprawnienia represyjne, których wykonanie nie może prowadzić do większego ograniczenia praw człowieka i jego godności, niż to wynika z zadań ochronnych i celu zastosowanego środka (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 października 2007 r.). Zapewnienie przez Państwo godziwych warunków odbywania kary pozbawienia wolności jest jednym z podstawowych wymagań demokratycznego państwa prawnego, znajdującym wyraz w normach prawa międzynarodowego. Wynika to wprost z art. 10 ust. 1 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Osobistych i Publicznych z dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz.U. z 1977 r., Nr 38, poz. 167 i 169) i z art. 3 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności z dnia 4 grudnia 1950 r., stanowiących, że każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka. Przytoczone zasady norm prawa międzynarodowego na gruncie prawa polskiego wyrażają art. 40, 41 ust. 4 i 47 Konstytucji.

Jak już wskazano powyżej, ochrona dóbr osobistych przysługuje także osobom pozbawionym wolności. Przepisy Kodeksu karnego wykonawczego, jak i akty wykonawcze do nich, dotyczące wykonywania kary pozbawienia wolności i stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, mają na celu m.in. zorganizowanie osadzonym takich warunków, w których ograniczenie ich praw osobistych następuje jedynie w niezbędnym zakresie, wyznaczonym funkcjami, jakie ma pełnić kara lub środek zapobiegawczy.

Zgodnie z art. 116 § 2 k.k.w. kontrolę osobistą lub kontrolę celi przedmiotów się w niej znajdujących przeprowadza się w wypadkach uzasadnionych względami porządku lub bezpieczeństwa. Kontrolę celi i innych pomieszczeń przeprowadza się podczas nieobecności skazanych. § 3 tego przepisu stanowi, iż kontrola osobista polega na oględzinach ciała oraz sprawdzeniu odzieży, bielizny i obuwia, a także przedmiotów posiadanych przez skazanego. Oględziny ciała oraz sprawdzenie odzieży i obuwia przeprowadza się w pomieszczeniu, podczas nieobecności osób postronnych oraz osób odmiennej płci i dokonywane są za pośrednictwem osoby tej samej płci. Zgodnie zaś z § 4 zdanie pierwsze powoływanego przepisu kontrola może być przeprowadzona w każdym czasie.

Zgodnie z wykładnią powyższych przepisów, kontroli takich dokonuje się w wypadkach uzasadnionych względami wewnętrznego porządku lub bezpieczeństwa. O zajściu takich okoliczności i częstotliwości dokonywania kontroli rozstrzyga uznaniowa decyzja dyrektora aresztu lub zakładu. (S. Lelental, Kodeks karny wykonawczy. Komentarz. Komentarz do art. 116 k.k.w., Wyd. 5, Warszawa 2014, Legalis) Uważa się również, że kontrola osobista powinna być przeprowadzona możliwie delikatnie i poszanowaniem godności skazanego. (J. Lachowski (red.), Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Komentarz do art. 116 k.k.w. Warszawa 2015)

Wszelkie czynności dotyczące przeprowadzania kontroli muszą być również zgodne z powoływanymi wyżej przepisami Konstytucji oraz prawa międzynarodowego w tym w szczególności z Konwencją o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Zgodnie z art. 3 Konwencji, nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu. Jak stwierdził Europejski Trybunał Praw Człowieka niedozwolone traktowanie musi osiągnąć minimalny poziom dolegliwości. Do oceny tej dolegliwości bierze się pod uwagę zastosowane środki, czas ich trwania, celowość oraz skutki fizyczne i psychiczne dla ewentualnej ofiary. W związku z powyższym za naruszające powyższy przepis można uznać między innymi: zaplanowane działania mające na celu dręczenie ofiary, powstanie faktycznego uszczerbku na zdrowiu fizycznym lub psychicznym, lub działania mające wyłącznie poniżający charakter. Trybunał jasno tez wskazał, że te dolegliwości muszą wykraczać poza nieuchronny element cierpienia i dolegliwości związany z wykonywaniem danej kary. (Wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z dnia 30 października 2012 r. (...)).

Powód wskazał, że podczas pobytu w Areszcie Śledczym w Ł. w okresie od dnia 26 marca 2014 roku do dnia 7 stycznia 2015 roku był poddawany częstym kontrolom osobistym i pobieżnym przeprowadzanych w sposób naruszający jego dobra osobiste takie jak godność, intymność, prawo do nietykalności cielesnej oraz prawo do humanitarnego i nieponiżającego traktowania. Podniósł, iż podczas dokonywania kontroli był dotykany przez funkcjonariuszy po całym ciele, również w miejscach intymnych, a nadto zmuszany był do wykonywania różnych poleceń funkcjonariuszy np. do dokonywania przysiadów i wywoływania kaszlu.

Oczywistym jest, że dla zachowania porządku lub bezpieczeństwa w jednostce penitencjarnej konieczne jest przeprowadzanie rutynowych kontroli cel. W toku ustaleń faktycznych Sąd stwierdził, że kontrole cel miały miejsce kilka razy w miesiącu i nie sposób uznać takiej częstotliwości ich dokonywania za nadmiernie uciążliwą i niepotrzebną. Nadto, jak słusznie wynika z zeznań świadków nie sposób żądać od funkcjonariuszy Służby Więziennej dokładnego sprzątania kontrolowanej celi. Działania w toku kontroli pomieszczeń powinny być przeprowadzone w sposób najmniej uciążliwy, czyli między innymi nie powinny stwarzać nadmiernego, niepotrzebnego bałaganu, jednak niemożliwe jest dokładne przeszukanie celi bez naruszenia wcześniej zastanego porządku. Powód nie wykazał, aby funkcjonariusze w jakikolwiek sposób przekraczali niezbędne minimum dolegliwości związanych z przeprowadzeniem kontroli celi.

Powód - pomimo spoczywającego na nim z mocy art. 6 k.c. ciężaru dowodu – nie wykazał także, aby w czasie dokonywania kontroli osobistej faktycznie był dotykany przez funkcjonariuszy Służby Więziennej. Na tę okoliczność powód przedstawił swoje własne twierdzenia oraz zeznania świadka D. W., który jak sam przyznał nigdy nie był naocznym świadkiem dokonywania kontroli w taki sposób w stosunku do powoda, a swoją wiedzę popiera jedynie pogłoskami i tym co mu opowiedział.

Nie sposób też potwierdzić twierdzenia powoda, że podczas dokonywania kontroli pobieżnej, był on dotykany w „miejsca intymne”. W postępowaniu dowodowym brak jest dowodu na takie postępowanie funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w Ł.. Ponadto sam sposób dokonywania kontroli pobieżnej, polegający na powierzchownym sprawdzeniu ubrania, obuwia, przedmiotów osadzonego przy użyciu ręcznego urządzenia wykrywającego sprawia, że nie sposób sobie wyobrazić w jaki sposób i w jakim celu funkcjonariusze mieliby dotykać osadzonego w miejscach intymnych.

W toku ustaleń faktycznych Sąd stwierdził, że w trakcie przeprowadzania kontroli polecano powodowi dokonać kilka przysiadów, czy wywołać odruch kaszlu, jednak powód nie udowodnił ażeby te polecenia naruszyły w jakikolwiek sposób jego dobra osobiste, ani że były wydawane przez funkcjonariuszy jedynie w celu upokorzenia go. Zdaniem Sądu, kontrole przeprowadzane przez funkcjonariuszy Aresztu Śledczego w Ł. były celowe i niezbędne do zachowania porządku w jednostce penitencjarnej, gdyż miały na celu ewentualne ujawnienie próby przemytu niedozwolonych przedmiotów, środków lub substancji na teren Aresztu w otworach ciała.

Oskarżony sam przyznał w pozwie i swoich zeznaniach, że był skazany za przestępstwo handlu narkotykami, nadto był tez podejrzewany o rozprowadzanie narkotyków na terenie Aresztu. Z tego względu konieczne było zachowanie odpowiednich środków ostrożności w tym przeprowadzaniu kontroli osobistej. Zgodnie z notatkami służbowymi funkcjonariuszy Aresztu istniało uzasadnione podejrzenie, że powód podjął działania w celu odsunięcia od siebie podejrzeń co do podejmowania przez niego prób przemytu środków odurzających, starając się obarczyć winą za ten proceder współosadzonego. Takie podejrzenie, było zdaniem Sądu wystarczającą przesłanką do przeprowadzania regularnych kontroli osobistych powoda, w celu uniemożliwienia mu wprowadzania niedozwolonych substancji na teren zakładu. Nadto należy zauważyć, iż kontrole te były dokonywane w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami kodeksu karnego wykonawczego – odbywały się w specjalnie do tego przeznaczonym miejscu odosobnionym, przez funkcjonariuszy tej samej płci i bez udziału osób postronnych.

Podsumowując wyżej przeprowadzone rozważania stwierdzić należy, że z dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń nie wynika, aby w stosunku do powoda naruszono jakiekolwiek obowiązujące normy prawne, w szczególności przepisy Kodeksu karnego wykonawczego oraz rozporządzeń wykonawczych.

Ponadto, ustalone w toku postępowania warunki, częstotliwość i sposób przeprowadzenia kontroli, nie wskazują na to, że w jakikolwiek sposób naruszone zostały dobra osobiste powoda, a w szczególności godność, co uzasadniałoby przyznanie zadośćuczynienia lub zasądzenie określonej sumy na cel społeczny na podstawie wskazanych wyżej przepisów. Ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, jakim jest godność osobista, czy poczucie intymności, nie może być dokonywana wyłącznie według indywidualnej wrażliwości zainteresowanego, lecz musi mieć charakter zobiektywizowany.

Z uwagi na powyższe oddalenia Sąd oddalił powództwo powoda jako bezzasadne.

Powód korzystał w toku postępowania z pomocy prawnej, wobec czego należało rozstrzygnąć o wynagrodzeniu należnym z tego tytułu stosownie do wniosku i oświadczenia złożonego przez pełnomocnika z urzędu (wniosek wraz z oświadczeniem – protokół rozprawy – k. 184). Kwotę przyznanego z tego tytułu wynagrodzenia określono na podstawie § 11 pkt 25 w związku z § 2 ust. 3 i § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. Nr 2013r., poz. 461) w brzmieniu obowiązującym od dnia 25 lutego 2012r.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku (Dz. U. Nr 167 poz. 1398 ze zm.) Sąd nie obciążył powoda nie uiszczonymi kosztami sądowymi.