Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 1.12.2015 roku , 12.01.2016 roku sprawy, przeciwko R. C. c. J. i M. z domu S. ur. (...) w T.

obwinionej o to że:

1)  W dniu 9 marca 2015 roku około godz. 15.55 w W. na ulicy (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki T. nr rej. (...) korzystała podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku tj. za wykroczenie z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 45 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.) .

2/ W tym samym miejscu i czasie naruszyła zasady przewidziane w art. 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki T. nr rej. (...) wyposażonym w pasy bezpieczeństwa, nie korzystała z nich podczas jazdy

tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 39 ust. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.) .

3/ Ponadto w tym samym miejscu i czasie pomimo obowiązku nie udzieliła informacji policjantowi o miejscu swojego zatrudnienia

tj. za wykroczenie z art. 65 § 2 Kodeksu wykroczeń

orzeka

I.  Obwinioną R. C. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 65 par 2 kw w zw z art. 9 par 2 kw wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 2622/15

UZASADNIENIE

R. C. została obwiniona o to, że:

1)  w dniu 9 marca 2015 roku około godz. 15.55 w W. na ulicy (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki T. nr rej. (...) korzystała podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku tj. za wykroczenie z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 45 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.);

2)  w tym samym miejscu i czasie naruszyła zasady przewidziane w art. 39 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem marki T. nr rej. (...) wyposażonym w pasy bezpieczeństwa, nie korzystała z nich podczas jazdy, tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 39 ust. 1 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 ze zm.) .

3)  ponadto w tym samym miejscu i czasie pomimo obowiązku nie udzieliła informacji policjantowi o miejscu swojego zatrudnienia, tj. za wykroczenie z art. 65 § 2 Kodeksu wykroczeń

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 marca 2015 roku około godz. 15.55 R. C. kierując samochodem marki T. o nr rej. (...) jadąc ul. (...) w W. od strony ul. (...). (...) w kierunku ul. (...). (...) korzystała podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku, trzymając telefon w lewej ręce przy lewym uchu. Gdy R. C. przejeżdżała obok oznakowanego radiowozu policyjnego opuściła telefon, a następnie ponownie zaczęła korzystać z telefonu. Po zatrzymaniu w/w pojazdu do kontroli drogowej funkcjonariusz Policji P. A. ujawnił, że R. C. kierująca samochodem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa, nie korzystała z nich podczas jazdy. W trakcie policyjnej interwencji R. C. skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy przyjęcia zaproponowanego jej przez policjanta mandatu karnego kredytowanego w wysokości 300 zł. Odmówiła również podania interweniującemu policjantowi informacji o miejscu swojego zatrudnienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej R. C. /e-protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2015 r. od godz. 00:03:13 do godz. 00:08:03/, zeznań świadka P. A. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:00:49 do godz. 00:10:27/, a także notatki urzędowej /k. 1/, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego /k. 5/ oraz dokumentacji fotograficznej /k. 19/.

Obwiniona R. C. przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. W złożonych wyjaśnieniach podkreśliła, że nie zaprzecza, że dopuściła się powyższych czynów. Wskazała jednak, że posiada zastrzeżenie co do sposobu jej zatrzymania, albowiem została zatrzymana w miejscu niedozwolonym. Obwiniona wyjaśniła nadto, że miała problemy z ręką i w czasie zdarzenia jechała na rehabilitację. Podkreśliła, że wówczas jej syn zadzwonił na jej telefon, który odebrała oraz, że w trakcie rozmowy telefonicznej powiedziała synowi, że nie może rozmawiać i odłożyła słuchawkę. W złożonych wyjaśnieniach obwiniona oświadczyła, że nie posiada dokumentu zwalniającego ją z obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa. Wskazała jednak, że miała wówczas problemy żołądkowe, dlatego też nie zapięła pasów bezpieczeństwa. Odnosząc się do trzeciego z zarzutów obwiniona oświadczyła, że nie posiadała informacji, że musi ona podawać miejsce zatrudnienia. Wskazała również, że zachowanie policjanta nie sugerowało w jakim celu chce on uzyskać takie dane. /e-protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2015 r. od godz. 00:03:13 do godz. 00:08:03 wyjaśnienia obwinionej R. C. /

R. C. ma 44 lata. Jest mężatką, ma dwoje dzieci. Z zawodu jest technikiem ekonomistą, pracuje w (...) i osiąga dochód w wysokości około 2000 złotych netto. Nie była karana. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 1 grudnia 2015 r. od godz. 00:00:57 do godz. 00:02:16 wyjaśnienia obwinionej R. C. /

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w zakresie, w jakim przyznała się ona do popełnienia zarzucanych jej czynów. Za wiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim potwierdziła ona, że w dniu zdarzenia kierując pojazdem odebrała rozmowę telefoniczną i rozmawiała przez telefon komórkowy ze swoim synem podczas kierowania samochodem. Sąd dał wiarę także tym wyjaśnieniom obwinionej, w których potwierdziła ona, że faktycznie nie posiada ona dokumentu zwalniającego ją z obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa. W tym aspekcie jej wyjaśnienia, odnośnie przebiegu zdarzenia były wiarygodne i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania.

Jako nieistotne z punktu widzenia niniejszego postępowania Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej, w których podawała ona miejsce, do którego kierowała się w czasie zdarzenia oraz powody jej wizyty w tym miejscu. Sąd za nieistotne uznał również wyjaśnienia obwinionej co do wskazywanych przez nią problemów żołądkowych. Wskazać należy bowiem, że jak wynika z wyjaśnień obwinionej nie posiada ona dokumentu zwalniającego ją z obowiązku korzystania z pasów bezpieczeństwa, natomiast w przypadku, gdyby podawane przez obwinioną problemy żołądkowe uniemożliwiały jej korzystanie z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy samochodem, w takim przypadku obwiniona powinna zrezygnować z jazdy samochodem i skorzystać np. ze środków komunikacji publicznej.

Jednocześnie Sąd nie dał wiary tej części wyjaśnień obwinionej, w której podawała ona, że posiada zastrzeżenie co do sposobu jej zatrzymania, albowiem jej zdaniem została zatrzymana w miejscu niedozwolonym. Wskazać należy bowiem, że z wiarygodnych zeznań świadka P. A. – funkcjonariusza Policji, który w trakcie pełnionej służby radiowozem policyjnym oznakowanym dokonał zatrzymania pojazdu kierowanego przez obwinioną, wynika, że zatrzymał kierującą samochodem marki T. obwinioną przy użyciu sygnałów świetlnych za wiaduktem, na powierzchni wyłączonej z ruchu. Powyższa podawana przez policjanta okoliczność znalazła potwierdzenie w dołączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej /k. 19/. P. A. potwierdził również, że podczas zatrzymania obwinionej nie było żadnego zagrożenia w ruchu.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień obwinionej, w których podnosiła ona, że nie podała informacji policjantowi co do miejsca swojego zatrudnienia, gdyż nie posiadała informacji, że musi ona podać powyższe dane, wskazać należy, że jak wynika z wiarygodnych zeznań świadka P. A., obwiniona podczas podjętej interwencji została pouczona o obowiązku podania wszystkich danych potrzebnych do skierowania sprawy do sądu. Wskazać należy również, że obwiniona jako osoba dorosła, uprzednio przeszkolona jako kierowca, podczas policyjnej interwencji winna zdawać sobie sprawę z obowiązku podania swoich danych osobowych, które podaje się zazwyczaj z powodu realnej potrzeby, przy wykonywaniu odpowiednich czynności przez organ państwowy. Taka realna potrzeba zachodziła również w przedmiotowej sprawie, bowiem funkcjonariusz policji wykonywał czynności związane z podjętą interwencją wobec obwinionej. Odmowa przez obwinioną udzielenia wiadomości co do swego miejsca zatrudnienia utrudniła funkcjonariuszowi Policji prawidłowe wykonanie czynności służbowej.

Sąd Rejonowy dał całkowitą wiarę zeznaniom funkcjonariusza policji świadka P. A. /k. 6v, e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:00:49 do godz. 00:10:27/. Zeznania świadka P. A. są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionej obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące jego służby i opisał czynności przez niego podejmowane oraz zaobserwowane zachowanie obwinionej. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie i ujawnione na rozprawie, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionej R. C. w pkt. 1 wniosku o ukaranie zarzucono popełnienie wykroczenia kwalifikowanego z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 45 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionej dopełnieniem tym jest art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, wedle brzmienia którego kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Ustawodawca wprowadzając powyższy zakaz miał na uwadze, iż korzystanie z telefonu trzymanego w ręku w czasie jazdy zakłóca uwagę kierowcy i może być przyczyną zdarzenia drogowego. Trzymanie w ręku takiego urządzenia utrudnia wykonywanie manewrów oraz rozprasza uwagę kierowcy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona R. C. w dniu 9 marca 2015 roku około godz. 15.55 w W. na ulicy (...) kierując pojazdem marki T. nr rej. (...) korzystała podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. W związku z powyższym nie poświęcała pełnej uwagi na prowadzenie pojazdu i w razie nagłej sytuacji drogowej nie mogłaby w sposób należyty wykonać manewru pojazdem, czy odpowiednio wcześnie zauważyć zagrożenia.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionej odnośnie wykroczenia z art. 97 Kodeksu wykroczeń w związku z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym kierujący pojazdem samochodowym oraz osoba przewożona takim pojazdem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa są obowiązani korzystać z tych pasów podczas jazdy, z zastrzeżeniem ust. 3, 3b i 3c. Pasy bezpieczeństwa należą do środków tzw. biernego bezpieczeństwa pojazdu i mają poważny wpływ na złagodzenie skutków wypadków drogowych. Art. 39 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ustala porządek w ruchu drogowym, zapewniając w ten sposób bezpieczeństwo jego uczestnikom. Nie muszą używać pasów bezpieczeństwa jedynie osoby wymienione w art. 39 ust. 2 prawa o ruchu drogowym. Korzystanie z pasów uzasadnione jest zarówno w warunkach ruchu miejskiego jak i poza miastami. R. C. w dniu zdarzenia do nakazu tego się nie zastosowała. Tym samym dopuściła się wykroczenia stypizowanego w tym przepisie. Zważyć należy, że korzystanie z pasów bezpieczeństwa jest ważnym czynnikiem bezpieczeństwa na drodze, natomiast obwiniona obowiązek ten traktuje mało poważnie, skoro wcześniej za podobne wykroczenie była już karana mandatem karnym.

W świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionej odnośnie wykroczenia z art. 65 § 2 kw.

Wykroczenie z art. 65 § 2 kw popełnia ten, kto wbrew obowiązkowi nie udziela właściwemu organowi państwowemu lub instytucji, upoważnionej z mocy ustawy do legitymowania, wiadomości lub dokumentów co do m.in. zawodu i miejsca zatrudnienia. Prawo do legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości daje policjantom przepis art. 15 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji.

Obwiniona R. C. w dniu 9 marca 2015 r. w W. na ulicy (...) podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi nie udzieliła właściwemu organowi państwowemu upoważnionemu z mocy ustawy do legitymowania wiadomości co do miejsca zatrudnienia, popełniając tym samym wykroczenie z art. 65 § 2 kw.

Przechodząc do rozważań w kwestii strony podmiotowej zarzuconych wykroczeń, całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, że obwiniona działała umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Obwiniona świadomie zignorowała przepisy ruchu drogowego dotyczące zakazu korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku oraz kierując samochodem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa, nie korzystała z nich podczas jazdy. Równocześnie świadomie nie podała podczas przeprowadzanej interwencji wbrew obowiązkowi interweniującemu policjantowi wiadomości co do miejsca zatrudnienia.

Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconych obwinionej czynów Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Wskazać trzeba, iż zgodnie z przepisem art. 9 § 2 kw jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę. W przedmiotowej sprawie jest to przepis art. 65 § 2 kw.

Sąd ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu z art. 97 kw jako wysoki. Obwiniona podczas kierowania samochodem trzymała w ręku przy uchu telefon komórkowy i korzystała z niego rozmawiając. W związku z powyższym nie poświęcała pełnej uwagi na prowadzenie pojazdu i w razie nagłej sytuacji drogowej nie mogłaby w sposób należyty wykonać manewru pojazdem, czy odpowiednio wcześnie zauważyć zagrożenia.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu z pkt II wniosku o ukaranie Sąd uznał go również za znaczny. Obwiniona świadomie nie korzystała podczas jazdy samochodem wyposażonym w pasy bezpieczeństwa z tych pasów.

Z kolei trzeci z przypisanych obwinionej czynów ma dużo niższy stopień społecznej szkodliwości. Niepodanie przez obwinioną wiadomości co do miejsca zatrudnienia nie uniemożliwiło w okolicznościach sprawy ustalenie tożsamości obwinionej, albowiem podała ona inne wymagane do tego dane .

Mając to na uwadze Sąd, na podstawie art. 65 § 2 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te trzy wykroczenia wymierzył obwinionej łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła dolegliwość dla obwinionej, powodującą konieczność poniesienia wysiłku dla uiszczenia grzywny, co w ocenie Sądu skłoni obwinioną do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinioną, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 50 zł. Uiszczenie przez obwinioną tych kosztów nie przekracza jej ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.