Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12.01.2016 roku sprawy, przeciwko M. R. s. S. i Z. ur. (...) w miejscowości O.

obwinionego o to że:

W piśmie z dnia 11 marca 2015r. będąc właścicielem firmy (...)-radca prawny, która była posiadaczem samochodu marki V. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.

orzeka

I.  Obwinionego M. R. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

II.  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 5933/15

UZASADNIENIE

M. R. został obwiniony o to, że w piśmie z dnia 11 marca 2015r. będąc właścicielem firmy (...)-radca prawny, która była posiadaczem samochodu marki V. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 KW w związku z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na parkowaniu pojazdu marki V. o nr rej. (...) za znakiem drogowym B-36 „zakaz zatrzymywania się” pozostawiając mniej niż 1,5 m przejścia dla pieszych. /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/

Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, w celu ustalenia tożsamości sprawcy.

Na podstawie informacji uzyskanej od (...) S.A. z siedzibą w W. ustalono, iż użytkownikiem samochodu marki V. o nr rej. (...) na podstawie umowy leasingu była firma: „M. R. Kancelaria (...) – radca prawny, ul. (...), (...)-(...) W.”. /k. 5-6, 7 pismo/

Straż Miejska m. st. W. (...) Oddział (...) pismem z dnia 26 lutego 2015 r. wezwała właściciela firmy (...) – radca prawny, ul. (...), (...)-(...) W., do wskazania w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, komu powierzył pojazd marki V. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20, poprzez wypełnienie i dostarczenie do Straży Miejskiej części B załącznika. W wezwaniu Straż Miejska wskazała, że w przypadku niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, popełni on wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. oraz że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 200 złotych. W powyższym wezwaniu wskazano, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia zawartego w części C załącznika. W niniejszym piśmie wskazano również, że wypełniony formularz oświadczenia należy odesłać w terminie 7 dni listownie na podany adres Straży Miejskiej oraz w przypadku niewypełnienia oświadczenia części B lub C Straż Miejska skieruje wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego. /k. 8 wezwanie/

Powyższe pismo zostało odebrane przez M. R. w dniu 10 marca 2015 r.. /k. 9 zwrotne potwierdzenie odbioru/

W odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej z dnia 26 lutego 2015 r. M. R. – właściciel firmy (...) – radca prawny z siedzibą w W. w dniu 11 marca 2015 r. przesłał na adres Straży Miejskiej pismo, w którym nie wskazał komu powierzył pojazd marki V. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20 /k. 10 pismo, k. 12 wydruk z (...) /

Obwiniony M. R. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że posiadał uprawnienie do zatrzymania pojazdu w tym miejscu. Oświadczył on również, że nie zna przepisów nakazujących ewidencjonowanie osób korzystających z samochodu. Podał on także, że prowadzi firmę rodzinną – nie zatrudnia pracowników i mieszka z rodziną, w związku z czym kluczyki do samochodu znajdują się na stole i każdy może je wziąć. Odnosząc się do zarzutu obwiniony zaprzeczył, aby korzystał wówczas z samochodu. Oświadczył on również, że nie posiada informacji na temat osoby, która kierowała wówczas w/w samochodem. /e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:02:43 do godz. 00:04:09 wyjaśnienia obwinionego M. R./

M. R. ma 67 lat. Jest rozwiedziony, mieszka razem z córką. Z zawodu jest prawnikiem. Utrzymuje się z emerytury. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany. /e-protokół rozprawy z dnia 12 stycznia 2016 r. od godz. 00:00:50 do godz. 00:02:03 wyjaśnienia obwinionego M. R./

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego M. R. Sąd uznał za wiarygodne w części, w której potwierdził on, że nie ma obowiązku ewidencjonowania osób korzystających z samochodu oraz potwierdził, że nie kierował pojazdem marki V. o nr rej. (...) w czasie wskazanym przez Straż Miejską w wezwaniu. Za wiarygodne Sąd uznał również wyjaśnienia obwinionego w zakresie podanych przez niego informacji na temat funkcjonowania prowadzonej przez niego firmy, w tym informacji na temat dostępności kluczyków do samochodu firmowego. Wskazane wyjaśnienia obwinionego były logiczne i spójne, a w zakresie podanych przez obwinionego informacji o prowadzonej przez niego firmie, również zgodne z doświadczeniem życiowym.

W pozostałym zakresie wyjaśnienia obwinionego podającego, że nie był w stanie wskazać kto prowadził pojazd w oznaczonym czasie, Sąd uznał za okoliczności, które nie powodują braku wyczerpania znamion zarzucanego mu wykroczenia oraz stanowią rezultat braku dostatecznej refleksji nad zakresem obowiązku ciążącego na posiadaczu pojazdu z mocy art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również o dokumenty zgromadzone w sprawie i ujawnione na rozprawie, bowiem ich autentyczność i prawdziwość treści nie budzą wątpliwości oraz nie były kwestionowane przez strony.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionego skierowane zostało pismo, w którym został on pouczony o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz wezwany do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w czasie zdarzenia został powierzony w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W doktrynie wskazuje się, że sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, popełnia wykroczenie stypizowane w art. 96 § 3 kw. (W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że obwiniony przesłał na adres Straży Miejskiej m. st. W. pismo datowane na dzień 11 marca 2015 r., w którym nie wskazał komu powierzył pojazd marki V. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 23 stycznia 2015r. ok. godz. 16.20.

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie na obwinionym, jako posiadaczowi pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako posiadacz pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom – tak by zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel, posiadacz pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać, kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

W chwili popełnienia czynu obwiniony był osobą dojrzałą życiowo, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego oraz że będzie dostatecznie dolegliwa, biorąc pod uwagę zdolności zarobkowe obwinionego i jego sytuację zawodową. Poprzez orzeczenie względem obwinionego wskazanej kary grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.