Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w trybie art. 387 kpk, Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 kpk ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć, zaś wobec faktu, iż wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożyli wyłącznie obrońcy J. S. i R. D., uzasadnienie dotyczy jedynie tych oskarżonych.

Uznając J. S. i R. D. za winnych popełnienia zarzucanych im i kwalifikowanych aktem oskarżenia czynów, Sąd doszedł do przekonania, że w świetle wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodów oraz przyznania się przez oskarżonych do winy, sprawstwo J. S. i R. D. we wskazanym zakresie nie budzi wątpliwości.

Na wstępie należy wskazać, że obaj oskarżeni są zdolni ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynów którykolwiek z nich był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Mieli więc oskarżeni obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczynili, i z tego tytułu zasadnie postawić im można zarzuty.

Na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd stwierdził, iż zachowania J. S. i R. D. wyczerpują znamiona przestępstw wskazanych w zaproponowanej przez oskarżyciela kwalifikacji prawnej.

Mechanizm dokonywania przez nich czynów zabronionych opisanych w punktach 1 - 4 i 7 - 8 aktu oskarżenia był stosunkowo prosty. Oskarżeni wchodzili w posiadanie koparki pochodzącej z kradzieży, po czym proponowali legalnie działającej spółce wzięcie jej w leasing. Rzekomym sprzedawcą koparki stawała się spółka wykazująca jedynie pozory działalności, kontrolowana przez osoby powiązane z oskarżonymi, podające się za członków zarządu spółki. Leasingodawcą, wprowadzanym w błąd co do legalności przedsięwzięcia, był bank lub inna instytucja finansująca.

W szczególności, w przypadku czynu opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia, J. S. zakupił skradzioną koparkę marki C. (...) od osoby o pseudonimie (...). R. D. nawiązał kontakt z zainteresowaną jej nabyciem spółką (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., której kondycja finansowa nie pozwalała jednak na podjęcie takiego obciążenia finansowego. Mężczyzna o pseudonimie (...) dostarczył dokumenty mające pochodzić z firmy (...), kontrolowanej przez P. J. i M. W.. Następnie oskarżeni, przy współudziale innych osób (których sprawy były rozpoznawane w innych postępowaniach), przygotowali dokumenty niezbędne do zawarcia umowy leasingowej. Wśród nich były fałszywe dokumenty finansowe i księgowe przedsiębiorstwa (...) w postaci deklaracji podatkowych CIT-2 za rok 2004 ostemplowanych i podpisanych imieniem i nazwiskiem „Z. Ż. - Prezes Zarządu", podrobionego zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach, podrobionego zaświadczenia z ZUS, faktury (...) Forma nr l/ (...) dotyczącej nabycia koparki C. o nr fabrycznym (...) przez Spółkę (...) i wystawionej przez przedsiębiorstwo (...) oraz podrobionego poświadczenia dokonania przelewu w (...) SA. Przedłożenie tych dokumentów jako autentycznych w (...) Spółka Akcyjna - Oddział w K. w celu uzyskania finansowania leasingu niewątpliwie wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 kk, stąd przepis ten znalazł się w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonym czynu. Przy użyciu tych dokumentów, mających istotne, a wręcz decydujące znaczenie dla uzyskania leasingu, oskarżeni wprowadzili instytucję finansującą w błąd co do zamiaru i możliwości finansowych wywiązania się z umowy leasingu. Bezsprzecznie oskarżeni wiedzieli o tym, że możliwości uzyskania finansowania leasingu przez (...) są znacznie niższe niż deklarowane - R. D. zajmował się zawodowo pośrednictwem finansowym i doskonale orientował się w sytuacji tej spółki, a nadto, gdyby jej kondycja była dobra, zbędne byłoby fałszowanie jej dokumentacji. Dlatego też w pełni uzasadnione było uwzględnienie w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonym czynu przepisu art. 297 § 1 kk, którego dopuszcza się ten, kto w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy (…), przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia. Nadto, oskarżeni doskonale orientowali się w tym, iż (...) sp. z o.o. nie ma zamiaru spłaty zobowiązania leasingowego - w planach było nawet przekazanie przedstawicielom spółki pieniędzy zamiast obiecanej koparki, przebicie jej numerów seryjnych i ponowna „sprzedaż” w ramach leasingu kolejnej firmie, zatem koparka ta nie miała nawet być wykorzystywana dla celów działalności (...) sp. z o.o. i nie miała generować dochodów pozwalających na spłatę rat leasingowych. Tym samym, działanie oskarżonych, polegające na wprowadzeniu leasingodawcy w błąd co do zamiaru realizacji zobowiązania przez leasingobiorcę wyczerpało także znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk, którego dopuszcza się ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd. Niewątpliwie rozporządzenie mieniem w postaci sfinansowania rzekomego zakupu koparki przez (...) SA było niekorzystne, spółka nigdy nie odzyskała tych pieniędzy, zgodnie zresztą z zamiarem oskarżonych, którzy dążyli do ich zagarnięcia dla siebie oraz współdziałających z nimi osób, czyli dla osiągnięcia korzyści majątkowej w rozumieniu omawianego przepisu. Z uwagi na wartość wyrządzonej szkody - kwotę 443.557,22 zł - czyn ten należało zakwalifikować także z art. 294 § 1 kk, bowiem sprawcy dopuścili się go w stosunku do mienia znacznej wartości (art. 115 § 5 kk). Warto dodać, że rozmaite, wyżej opisane działania sprawców, były zaplanowane i ukierunkowane na osiągnięcie jednego, założonego wcześniej celu, stąd uzasadnione było potraktowanie wszystkich tych zachowań jako jednego czynu zabronionego (art. 12 kk), a z uwagi na złożoną kwalifikację prawną tego czynu, koniecznym było wskazanie wśród podstaw prawnych przepisu art. 11 § 2 kk. Oczywistym także było dla Sądu to, iż zarówno J. S. jak i R. D., obok innych osób, nie występujących w niniejszym procesie, są na równi współsprawcami opisanego przestępstwa, choć żaden z nich samodzielnie nie zrealizował wszystkich znamion tych czynów zabronionych ani nie przedsięwziął osobiście wszystkich czynności wykonawczych. Zgodnie z treścią przepisu art. 18 § 1 kk, odpowiada za sprawstwo m.in. ten, kto wykonuje czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inną osobą. Jurydyczna istota współsprawstwa zasadza się na stworzeniu podstaw do przypisania każdemu ze współsprawców całości popełnionego wspólnie przez kilka osób przestępstwa, a więc także tego, co zostało realizowane przez innych współdziałających, przy czym każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność tak, jak gdyby sam "wykonał" czyn zabroniony (a więc zrealizował jego znamiona w całości własnoręcznie), niezależnie od odpowiedzialności pozostałych współdziałających ( vide: wyrok SA w Krakowie z 15 stycznia 2003 r., II Aka 353/02, Prok. i Pr. 2003, z. 9, poz. 18; wyrok SA w Lublinie z 15 czerwca 2000 r., II Aka 70/00, Prok. i Pr. 2001, z. 5, poz. 24). Jak wynika natomiast z wyjaśnień J. S. i R. D. oraz korespondujących z nimi dokumentów, współdziałali on toku realizacji przestępczych zamiarów ze sobą oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami. Niewątpliwie, na poszczególnych etapach realizacji planów połączeni były porozumieniami dotyczącymi kolejnych, następujących po sobie czynności, zmierzających do osiągnięcia założonego celu. Zdaniem Sądu nie budzi wątpliwości, że wszyscy uczestniczący w procederach będących przedmiotem niniejszego postępowania mieli świadomość, iż biorą udział w przestępstwach, co również uzasadnia przypisanie każdemu z nich popełnienia całości przestępstwa, choć, jak wspomniano, nie każdy z jego etapów każdy oskarżony zrealizował własnoręcznie.

W przypadku czynów ujętych w punktach 2 i 3 aktu oskarżenia, przedmiotem leasingu była druga ze skradzionych koparek pochodzących od mężczyzny o pseudonimie (...) tj. koparka Atlas (...), występująca pod dwoma różnymi numerami seryjnymi. Rzekomym leasingobiorcą była w tym wypadku firma (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., której dokumentację rejestrową i księgową, zawierającą nieprawdziwe informacje (bilanse firmy za rok 2003 i deklaracje podatkowe CIT - 2 i CIT - 8 za rok 2004, ostemplowane i podpisane imieniem i nazwiskiem „S. S. - Prezes Zarządu" przez inną osobę niż S. S.), przygotował D. H.. Podał on się także w kontaktach z przedstawicielami finansującego za członka zarządu tej spółki o nazwisku W.; za drugiego z reprezentantów spółki - (...) - podawał się P. P. (2). D. H. i P. P. (2) w porozumieniu z J. S. i R. D. przedstawili także dokumentację spółki (...) sp. z o.o., która miała występować jako dostawca koparki; umówionym „reprezentantem” tej spółki był M. W.. W skład tej dokumentacji wchodziła także faktura dotycząca rzekomego nabycia koparki przez spółkę (...), wystawiona przez spółkę z o.o. (...) nr 4/11/2004. Wnioski o leasing zostały złożone zarówno w (...) sp. z o.o. Oddział w G. jak i w (...) S.A. Oddział w K., jednakże ta ostatnia spółka podjęła decyzję odmowną. Uzasadnia to potraktowanie czynu opisanego w punkcie 3 aktu oskarżenia jako usiłowanie dokonania przestępstwa. Poza tym mechanizm działania sprawców, ocena wyczerpania znamion poszczególnych przestępstw i kwalifikacja prawna tych czynów była identyczna jak w przypadku przestępstwa opisanego w punkcie 1 aktu oskarżenia, stąd nie ma potrzeby powtarzania rozważań na ten temat.

Podobnie rzecz się ma z przestępstwem opisanym w punkcie 4 aktu oskarżenia. Wniosek o leasing został złożony w (...) sp. z o.o., a cena sprzętu miała wynosić 549.000 zł. Jako dostawca koparki na potrzeby leasingu występowała spółka (...) sp. z o.o., której sprawami zajmowali się J. B. i T. D.. Rolę leasingobiorcy odgrywała spółka (...) sp. z o.o. w G.. Za przedstawicieli tych spółek podszywały się inne osoby, wprowadzając w błąd firmę leasingową. Jedyną różnicę stanowiło to, iż dokumenty rejestrowe spółki (...) były oryginalne, oskarżonym nie przypisano podrabiania bądź posługiwania się dokumentami nieautentycznymi, przez co w kwalifikacji prawnej przypisanego im czynu nie znalazł się przepis art. 270 § 1 kk. Pozostałe elementy kwalifikacji prawnej i ich uzasadnienie jest identyczne jak w poprzednich, omówionych wyżej przypadkach.

Czyn opisany w punkcie 7 aktu oskarżenia dotyczył tej samej koparki, która występowała w pierwszym spośród opisanych wyżej zarzutów. Miała ona zostać rzekomo zbyta przez firmę (...) firmie (...), w ramach leasingu finansowanego przez (...) SA, przy wykorzystaniu podrobionej umowy najmu, faktury zakupu, potwierdzenia przelewu i wycen przedmiotu leasingu o znacznej wartości. W odróżnieniu od poprzednich przypadków, J. S. nie uczestniczył bezpośrednio w przeprowadzaniu tego przestępczego przedsięwzięcia, lecz zaplanował je i nim kierował. Dlatego też w opisie tego czynu i jego kwalifikacji prawnej uwzględniono przepis art. 18 § 1 kk. Identycznie opisano także udział J. S. w przestępstwie objętym punktem 8 aktu oskarżenia, dotyczącego usiłowania przestępstwa, którego przedmiotem była druga z koparek (Atlas (...)), nabywana rzekomo od firmy (...) sp. z o.o.

Natomiast czyn, o którym mowa w punkcie 5 aktu oskarżenia został zakwalifikowany jako występek z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 297 § 1 kk w zb. z art. 270 §1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Według ustalonego planu, J. S. i R. D., wraz z innymi ustalonymi osobami mieli zamiar uzyskać w (...) Bank S.A. kredyt w kwocie 200.000 zł. Rzekomym kredytobiorcą miała zostać spółka (...) sp. z o.o. w G., która nie prowadziła żadnej działalności i nie miała zamiaru spłaty zaciągniętego kredytu; jej prezes zarządu nie uczestniczył w ubieganiu się o kredyt, podszywała się pod niego inna osoba. W związku z tym nie budzi wątpliwości fakt, iż działanie oskarżonych miało na celu doprowadzenie banku do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości poprzez wprowadzenie pracowników banku w błąd co do zamiaru spłaty zobowiązania, możliwości finansowych kredytobiorcy oraz co do tożsamości osób reprezentujących spółkę, zatem wyczerpanie znamion przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk jest niewątpliwe. Oskarżeni dysponowali uprzednio przerobionym, potwierdzającym tożsamość innej osoby dowodem osobistym na nazwisko S. S.. Dowodem tym posługiwali się przy składaniu wniosku kredytowego. Uzasadnia to uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o przepis art. 275 § 1 kk. Nadto, oskarżeni posługiwali się podrobioną opinią bankową Banku (...) S.A.O/G. oraz podrobionymi dokumentami potwierdzającymi fakt prowadzenia działalności gospodarczej pod firmą (...) Sp. z o.o. w G. ul. (...) i mającymi wykazać jej zdolność kredytową, zatem w ramach tego samego czynu popełnili także przestępstwo z art. 270 § 1 kk. Całość zachowania sprawców, opisana wyżej, wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 297 § 1 kk, cytowane w poprzedniej części uzasadnienia, a dla pełni obrazu należy także dodać, że przestępstwa tego jedynie usiłowano dokonać (art. 13 § 1 kk), ponieważ ostatecznie do udzielenia kredytu nie doszło z uwagi na zatrzymanie jednego ze sprawców przez funkcjonariuszy Policji.

Czyn opisany w punkcie 6 aktu oskarżenia stanowi zaś występek z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 12 kk. Dla celów popełnienia wyżej opisanych przestępstw, związanych z wykorzystaniem spółki (...) sp. z o.o. w G., oskarżeni uznali za konieczne wynajęcie trzech pomieszczeń biurowych w G. przy ul. (...). Posiadanie biura miało uwiarygodnić prowadzenie działalności gospodarczej przez tę spółkę, co było fikcją. By uzyskać umowę najmu, oskarżeni wprowadzili wynajmującego - przedstawiciela Przedsiębiorstwa (...) SA w upadłości w błąd co do tożsamości osób reprezentujących spółkę (...) i zamiaru spłaty kolejnych miesięcznych czynszów, powodując tym samym niekorzystne rozporządzenie mieniem wyżej wymienionego przedsiębiorstwa. Szkoda spowodowana przez oskarżonych, stanowiąca równowartość nieuiszczonych czynszów najmu, wyniosła 6.243,43 zł. W związku z powyższym czyn oskarżonych wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Jako że oskarżeni przedłożyli wynajmującemu podrobiony dowód osobisty na nazwisko S. S., w kwalifikacji prawnej czynu należało uwzględnić przepis art. 275 § 1 kk.

W dalszej kolejności Sąd zważył, iż niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi formalne i możliwe było wydanie orzeczenia w trybie konsensualnym, poprzez uwzględnienie złożonych przez oskarżonych J. S. i R. D. wniosków o skazanie ich bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Sąd doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem okoliczności popełnienia przez oskarżonych zarzucanych im czynów – szczególnie w świetle przyznania się przez nich do winy oraz całokształtu wiarygodnych i ujawnionych w toku rozprawy dowodów - nie budzą wątpliwości, zaś cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości. Uwzględnieniu wniosku nie stał na przeszkodzie sprzeciw prokuratora ani żadnego z pokrzywdzonych, należycie powiadomionych o terminie rozprawy oraz pouczonych o możliwości zgłoszenia przez oskarżonego takiego wniosku.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zagadnień związanych z tak zwaną konkurencją ustaw. W niniejszej sprawie sprowadzało się to do oceny, czy ustawa obowiązująca w czasie popełnienia przez J. S. i R. D. przypisanych im czynów, była dla nich względniejsza od tej, która obowiązywała w czasie orzekania. Ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396) treść kodeksu karnego została bowiem istotnie znowelizowana. W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd stwierdził, że ustawa obowiązująca przed dniem 01 lipca 2015 r. była w realiach sprawy względniejsza dla oskarżonego, jako że obecnie obowiązujący kodeks karny obliguje sąd do orzekania obowiązku naprawienia szkody w oparciu o wszystkie przepisy prawa cywilnego, tj. wraz z odsetkami za opóźnienie w płatności. Tymczasem na gruncie kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 01 lipca 2015 roku obowiązek naprawienia szkody orzekano bez odsetek. W okolicznościach sprawy, mając na względzie wysokość kwot podlegających zasądzeniu i długi okres opóźnienia w zapłacie, kwota odsetek byłaby bardzo duża (znacznie przekroczyłaby kwotę należności głównej). Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 r. w zw. z art. 4 § 1 kk.

Przedmiotem zainteresowania Sądu była także równie istotna kwestia kary uzgodnionej przez oskarżyciela publicznego oraz oskarżonych, a w szczególności, czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 kk. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Te właśnie zasady kodeksu karnego Sąd miał na uwadze, uznając kary zaproponowane przez J. S. i R. D. za przypisane im czyny, za sprawiedliwe. Wobec J. S. orzeczono kary:

-

za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie IV aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie V aktu oskarżenia - 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia - 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie VII aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie VIII aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych.

Natomiast wobec R. D. orzeczono:

-

za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie II aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie III aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie IV aktu oskarżenia - 1 roku pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie V aktu oskarżenia - 10 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych

-

za czyn opisany w punkcie VI aktu oskarżenia - 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 20 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych.

W ocenie Sądu, wymierzone oskarżonym kary są adekwatne zarówno do stopnia ich zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów. Tak ukształtowane kary uwzględniają okoliczności łagodzące winę oskarżonych, do których w pierwszym rzędzie należą przyznanie się do popełnienia zarzucanych im czynów oraz wyrażenie skruchy i chęci naprawienia wyrządzonej szkody. Ponadto bierze ona również pod uwagę ustabilizowany tryb życia oskarżonych i okoliczność, że w ostatnim czasie nie popadali w dalsze konflikty z prawem. Z drugiej strony nie sposób było pominąć okoliczności obciążających oskarżonych - popełnienia przestępstw z pełną premedytacją, w wykonaniu z góry przyjętego, precyzyjnego i wyrafinowanego planu, z udziałem wielu osób, spowodowania (lub usiłowania spowodowania) strat rzędu 1,5 mln zł, na szkodę szeregu podmiotów gospodarczych, z niskich pobudek - chęci uzyskania korzyści majątkowej, w sytuacji, gdy oskarżeni nie znajdowali się w przymusowej sytuacji, mogli z powodzeniem zarobkować legalnie. Oskarżeni działali przy tym umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, w sposób powtarzający się, co wpływa z kolei na ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, zdecydowanie zwiększając ten stopień. Rola odegrana przez J. S. i R. D. w popełnieniu opisanych wyżej przestępstw była zasadniczo równorzędna, dlatego Sąd nie znalazł podstaw do różnicowania orzekanych wobec nich kar. Podobnie, kary za czyny o podobnym charakterze, przebiegu i skutkach zostały wymierzone na takim samym poziomie, a za czyny mniej społecznie szkodliwe - w wymiarze niższym.

Sąd uznał ponadto, iż słusznym jest orzeczenie wobec oskarżonych za przypisane im czyny obok kary pozbawienia wolności – kary grzywny, albowiem dopuścili się oni tych przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 33 § 2 kk), a co jeszcze bardziej istotne - korzyść taką faktycznie uzyskali, i to w niebagatelnym rozmiarze. Orzeczenie tej kary powinno uświadomić oskarżonym, iż dokonywanie przestępstw nie jest opłacalne i tym samym dodatkowo oddziaływać prewencyjnie na oskarżonych. Wysokość tej kary, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 3 kk, zgodnie z którym ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż obaj oskarżeni są osobami zdolnymi do pracy zarobkowej, w sile wieku, wykształconymi, zaradnymi życiowo, posiadającymi dużą wiedzę z zakresu funkcjonowania gospodarki rynkowej, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 100 zł jest uzasadnione. W szczególności, nie budzi ono wątpliwości także w przypadku J. S., który deklaruje, że zrezygnował z zatrudnienia, by opiekować się niepełnosprawnym synem; w ocenie Sądu, oskarżony celowo nie wykorzystuje swoich możliwości zarobkowych, choć mógłby i powinien to zrobić. Opiekę nad dzieckiem można, choćby w części, przekazać osobom trzecim, choćby powierzając ją placówkom organizującym nieodpłatną, dzienną opiekę dla osób niepełnosprawnych albo też opiekunce. W tym czasie oskarżony mógłby podjąć zatrudnienie lub prowadzić działalność gospodarczą; możliwe jest też skorzystanie z opcji pracy zdalnej albo w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk Sąd połączył orzeczone wobec J. S. i R. D. jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny, wymierzając J. S. karę łączną w wymiarze 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych, zaś R. D. w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności i grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych. Sąd, zastosował w tym przypadku zasadę asperacji, mając na względzie fakt, że przypisane oskarżonym czyny zostały popełnione w okresie kilku miesięcy, przestępstwa są jednorodzajowe, godzą w te same dobra prawne, częściowo zostały popełnione w podobny sposób. Podkreślenia wymaga przy tym, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonych żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych im kar zasady kumulacji ani też pełnej absorpcji (choć należy zaznaczyć, że wymiar zastosowanej absorpcji był duży- J. S. można było wymierzyć karę 7 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, a R. D. - 5 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, zatem obaj oskarżeni znacznie na łączeniu kar skorzystali). Warto podkreślić, że, w ocenie Sądu, kary te są karami bardzo łagodnymi, biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości omawianych czynów oraz stopień winy obu oskarżonych. W orzecznictwie sądowym kary na tym poziomie orzeka się za czyny znacznie błahsze, gdzie straty spowodowane przez sprawców są wielokrotnie niższe, oskarżeni nie działają w sposób tak zorganizowany i przemyślany ani na tak znaczną skalę. Akceptacja przez Sąd kar łącznych w wyżej opisanym wymiarze podyktowana była zatem w znacznej mierze nie względami sprawiedliwościowymi, lecz humanitarnymi (art. 3 kk). Postępowanie karne w tej sprawie z różnych przyczyn trwało wyjątkowo długo, J. S. i R. D. pozostawali w stanie oskarżenia przez niemal 10 lat, co wydaje się znacznym obciążeniem psychicznym, utrudniającym normalne życie w społeczeństwie. Postawa oskarżonych była chwiejna, zmieniali oni stanowiska procesowe, lecz ostatecznie słusznie uznali, iż uchylanie się od odpowiedzialności karnej nie jest właściwe. Można wyrazić ostrożne przypuszczenie, że zechcieli ponieść konsekwencje przestępstw popełnionych w przeszłości, a następnie odciąć się od nich i rozpocząć nowe życie w zgodzie z obowiązującym porządkiem prawnym. Sąd wziął także pod uwagę skutki, jakie skazanie pociągnie dla rodzin oskarżonych, szczególnie dla J. S., który wspólnie z żoną wychowuje niepełnosprawnego syna, opieka nad którym będzie musiała na pewien czas spocząć na barkach żony oskarżonego, zmuszonej także do utrzymywania całej rodziny. Nadto, duże znaczenie dla podjęcia decyzji w przedmiocie kary miało zobowiązanie się oskarżonych do solidarnego naprawienia wszystkich wyrządzonych szkód:

-

szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie I aktu oskarżenia w całości, poprzez zapłatę kwoty 443.557,22 zł (czterysta czterdzieści trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt siedem złotych 22/100) na rzecz (...) S.A. z siedzibą w P. (dawniej: (...) S.A. w P.);

-

szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie II aktu oskarżenia w całości, poprzez zapłatę kwoty 461.975 zł na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej: (...) sp. z o.o. w W.);

-

szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie IV aktu oskarżenia w całości, poprzez zapłatę kwoty 549.000 zł na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. (dawniej: (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.);

-

szkody wyrządzonej czynem opisanym w punkcie VI aktu oskarżenia w całości, poprzez zapłatę kwoty 6.243,43 zł na rzecz (...) SA w upadłości z siedzibą w B..

W przekonaniu Sądu, zadośćuczynienie pokrzywdzonym jest jednym z najistotniejszych celów postępowania karnego, dlatego zgoda na orzeczenie obowiązku naprawienia szkody była jednym z kluczowych elementów skłaniających Sąd do wydania tak korzystnego dla oskarżonych rozstrzygnięcia. Jednocześnie, Sąd zważył, iż nadmierne wydłużanie okresu pozostawania oskarżonych w izolacji penitencjarnej byłoby w istocie niekorzystne dla pokrzywdzonych, gdyż w tym czasie możliwości zarobkowe J. S. i R. D. będą znacznie ograniczone.

Mając na względzie powyższe argumenty Sąd zdecydował się zaakceptować wnioski oskarżonych o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Nadto Sąd na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonym na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania:

-

J. S. w okresie od dnia 27 stycznia 2006 r. do dnia 30 maja 2007 r.

-

R. D. w okresie od dnia 24 stycznia 2006 r. do dnia 30 maja 2007 r.

przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Sąd przyznał także stosowne wynagrodzenie obrońcy z urzędu R. D., zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. B. kwotę 619,92 zł, w tym 115,92 zł tytułem podatku VAT. Przy ustalaniu tej kwoty Sąd miał na względzie etap, na jakim obrońca został ustanowiony, tryb postępowania i ilość terminów rozpraw.

Uwzględniając wniosek, Sąd zdecydował również na mocy art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk, art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o zasądzeniu od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa przypadającej na każdego z nich części wydatków oraz o zwolnieniu ich od opłat. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Obaj oskarżeni są zdolni do pracy i osiągania dochodów. Niemniej jednak, poniesienie opłat byłoby zbyt dotkliwe, zarówno dla nich, jak i dla osób, które mają na utrzymaniu, zwłaszcza że obciąża ich także obowiązek spłaty wysokich grzywien oraz naprawienia szkody.