Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy w Płocku Wydział II Karny Sekcja ds. wykroczeniowych w składzie:

Przewodniczący SSR Dariusz Kondzielewski

Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Śródka

w obecności oskarżyciela publicznego Katarzyny Ciarki z Komendy Miejskiej Policji w Płocku oraz oskarżycielki posiłkowej K. K. (1)

po rozpoznaniu dnia 29.12.2015 roku sprawy przeciwko K. S. synowi S. i H. z domu (...) urodzonemu (...) w S.

obwinionemu o to, że w dniu 19 kwietnia 2015r. ok. godz. 16:20 w P. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki B. nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu z lewego na prawy nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym marki S. (...) nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia się pojazdów

- tj. za wykroczenie z art. 86§1kw

ORZEKA:

1. Obwinionego K. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 19 kwietnia 2015r. ok. godz. 16:20 w P. na ul. (...), kierując samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu z lewego na prawy nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...), poruszającemu się pasem ruchu na który obwiniony zamierzał wjechać, skutkiem czego doprowadził do zderzenia pojazdów, co stanowi wykroczenie z art. 86§1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 500 (pięciuset) złotych grzywny;

2. zwalnia K. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłaty w sprawach karnych.

POUCZENIE

1. Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.).b)

2. Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).

3. Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem.b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego - kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).

4. Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

5. Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

6. Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

7. W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

8. Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

9. Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).

10. (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9)c)

Wyjaśnienie:

W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót "k.p.k." oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót "k.p.w." oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.

a) stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe

b) uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej

c) uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi

Sygn. akt II W 1728/15

UZASADNIENIE

Na podstawie ujawnionych w sprawie dowodów sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 19 kwietnia 2015 roku ok. godz. 16:20 K. S. kierował samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...), jadąc ulicą (...) w kierunku alei (...) w P.. Za nim, samochodem osobowym marki S. (...) o on rej. (...) jechał R. B. wraz z pasażerką K. K. (1). Po minięciu przystanku autobusowego, na odcinku jezdni, gdzie dla pojazdów poruszających się w kierunku al. (...) wyznaczone są dwa pasy ruchu, K. S.jechał nadal lewym pasem, zaś R. B. zmienił pas na prawy, albowiem zamierzał skręcić w al. (...) w prawo, w kierunku centrum miasta i po chwili zaczął wyprzedzać pojazd B.. W tym czasie K. S.jechał lewym pasem, po czym, z uwagi na fakt, iż również zamierzał skręcić w al. (...) w prawo i dalej jechać w ul. (...), zmienił ten pas ruchu na prawy nie upewniwszy się należycie, czy na pasie ruchu, na który zamierzał wjechać nie znajduje się inny pojazd i uczynił to w chwili, kiedy obok jego pojazdu na pasie tym znajdował się samochód S., kierowany przez R. B.. Skutkiem tego doprowadził do kolizji pojazdów, uszkadzając lusterka oraz boki pojazdów.

Obwiniony nie był karany za przestępstwa (vide k. 20), zaś za wykroczenia, w tym drogowe był karany (vide k. 19, 31).

Obwiniony nie przyznał się do zarzucanego mu wykroczenia i wyjaśnił, iż tego dnia jechał ul. (...), następnie zaś zamierzał skręcić w prawo w al. (...), potem zaś w al. (...). Zajął więc prawy pas na ul. (...), zaś zbliżając się do skrzyżowania i sygnalizacji świetlnej, zajął miejsce na tym prawym pasie przy lewej jego krawędzi a nie prawej, albowiem zaraz po skręcie w al. (...) musiał zjechać na lewą stronę jezdni, celem skręcenia w lewo w al. (...). Wtedy przed linią zatrzymania nagle obwiniony miał poczuć uderzenie oraz z prawej strony przed swoim pojazdem zobaczył inny pojazd. Zdaniem obwinionego, kierujący tym pojazdem jechał za szybko i przy mniejszej prędkości można było uniknąć zderzenia. Ponadto obwiniony wyjaśnił, iż początkowo ustalił, iż naprawi szkodę w pojeździe S., jednak w późniejszych kontaktach pokrzywdzony żądał zbyt dużej jego zdaniem kwoty (vide k. 9-10).

Z kolei kierujący samochodem s. - R. B. zeznał, iż jechał ul. (...) za pojazdem obwinionego, zaś po minięciu przystanku, gdy na jezdni były dwa pasy dla ruchu w tym samym kierunku, wjechał na prawy pas, albowiem zamierzał skręcić w prawo w al. (...). Kiedy zaś przejeżdżał obok samochodu obwinionego, ten nagle - w okolicy drogi osiedlowej z prawej strony prowadzącej w kierunku ul. (...) - zjechał na jego pas ruchu i doprowadził do kolizji. Kierujący postanowili się porozumieć, a obwiniony zobowiązał się naprawić szkodę, jednak nie uczynił tego, kwestionując wysokość kosztów naprawy (vide k. 48, 49).

Również K. K. (1) zeznała, iż do kolizji pojazdów doszło w chwili, kiedy jechali samochodem S. po prawym pasie, zaś obwiniony nie sygnalizując tego w ogóle, nagle zjechał z lewego pasa na ich pas ruchu (vide k. 49).

W ocenie Sądu analiza powyższych osobowych dowodów prowadzi do wniosku, iż rzetelną i wiarygodną wersję wydarzeń przedstawili pokrzywdzeni, którzy w sposób logiczny opisali przebieg zdarzenia, podkreślając, że obwiniony początkowo jechał przed nimi na lewym pasie, następnie R. B. zmienił lewy pas na prawy, a do zderzenia doszło w okolicy drogi osiedlowej z prawej strony, kiedy to obwiniony zupełnie nagle zjechał z lewego pasa ruchu na prawy w chwili, kiedy oba samochody już się zrównały.

Tymczasem twierdzenia obwinionego, z których zdaje się wynikać miałoby, iż kierujący S. miałby "wcisnąć się" z prawej strony w chwili, kiedy obwiniony już znajdował się całkowicie na prawym pasie ruchu i zatrzymywał się przed sygnalizacją świetlną na skrzyżowaniu, są całkowicie nonsensowne. Jeśli bowiem obwiniony rzeczywiście miałby dłuższy czas już jechać prawym pasem i sygnalizować zamiar skrętu w prawo, to żaden przecież rozsądny kierowca nie próbowałby w ogóle wjeżdżać z jego prawej strony. Oczywiste jest zatem, że do zdarzenia doszło w sposób opisywany przez R. B. i K. K. (1), zaś twierdzenia obwinionego o zbyt szybkiej jeździe kierującego S. i możliwości uniknięcia kolizji przy mniejszej prędkości są całkowicie pozbawione znaczenia.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, nie znajdując podstaw do ich kwestionowania.

Sąd zważył co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił sądowi w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, iż obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia określonego w art. 86 § 1 kw, zgodnie z którym kto, na drodze publicznej, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym podlega karze grzywny.

Z poczynionych ustaleń jednoznacznie wynika, iż obwiniony K. S. w dniu 19 kwietnia 2015 roku ok. godz. 16:20 kierując samochodem osobowym marki B. w P. na ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez to, że podczas zmiany pasa ruchu z lewego na prawy nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki S., poruszającemu się pasem ruchu, na który obwiniony zamierzał wjechać, skutkiem czego doprowadził do zderzenia pojazdów.

Jak ustalono powyżej, obwiniony nie zachował nakazanej w danej sytuacji drogowej szczególnej ostrożności w ruchu drogowym, do czego zobowiązywała go zasada z art. 22 ust. 1 oraz ust. 2 pkt. 4 prawa o ruchu drogowym. Jak ustalono powyżej, obwiniony podjął manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy, nie zachował przy tym wzmożonej uwagi i nie obserwował dokładnie pozostałych uczestników ruchu znajdujących się na jezdni na pasie ruchu, na który zamierzał wjechać i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu jadącemu po tym pasie ruchu pojazdowi S. (...). Obwiniony po prostu nie zwracając uwagi na pojazd jadący prawym pasem, wjechał na ten pas ocierając prawą stroną swego pojazdu B. o lewą stronę samochodu S..

Po dokonanych ustaleniach, Sąd sprecyzował opis zarzucanego czynu i nie wychodząc poza ramy przedmiotu sprawy doprecyzował sposób zachowania obwinionego naruszający wskazane wyżej normy kodeksu wykroczeń i zasady zachowania ostrożności w ruchu drogowym. Zaznaczyć przy tym należy, iż w zachowaniu kierującego samochodem S. Sąd nie dopatrzył się żadnych naruszeń, które mogłyby stanowić w jakimkolwiek stopniu przyczynienie się do tego zdarzenia.

Za powyższe należało obwinionemu wymierzyć grzywnę. Wziąwszy pod uwagę stopień zawinienia i rodzaj naruszonych zasad ruchu drogowego, konieczność szczególnego napiętnowania dość powszechnego wśród polskich kierowców niestosowania się do zasad bezpiecznej jazdy, uwzględniając fakt, iż obwiniony był już wcześniej karany za wykroczenia w ruchu drogowym, Sąd wymierzył obwinionemu grzywnę w kwocie 500 zł.

Sąd odstąpił od obciążenia obwinionego kosztami postępowania, albowiem nie ma on stałych źródeł zarobkowania.