Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Krystyna Hadryś (spr.)

Sędzia SO Barbara Braziewicz

SO Marcin Rak

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko J. M.

o alimenty

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt III RC 137/14

1.  oddala apelację w zakresie świadczeń alimentacyjnych za okres od 19 marca 2014 roku do 23 maja 2015 roku;

2.  uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 co do świadczeń alimentacyjnych za okres od 24 maja 2015 roku i umarza postępowanie w tym zakresie;

3.  znosi wzajemnie pomiędzy stronami koszty postępowania odwoławczego.

SSO Marcin Rak SSO Krystyna Hadryś SSO Barbara Braziewicz

Sygn. akt III Ca 1594/15

UZASADNIENIE

G. M. w imieniu małoletniego M. M. wniósł do Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach pozew przeciwko J. M. o alimenty w kwocie po 1000 zł miesięcznie płatne do rąk przedstawiciela ustawowego do dnia 10 – go dnia każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat począwszy od dnia wniesienia pozwu. W pozwie G. M. wniósł także o zabezpieczenie powództwa poprzez przyznanie alimentów od pozwanej na rzecz powoda w kwocie po 800 zł miesięcznie płatnych do rąk G. M. do dnia 10 – go każdego miesiąca z góry z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat. W uzasadnieniu wskazał, iż wszystkie koszty utrzymania małoletniego ponosi G. M., jednocześnie matka małoletniego w żaden sposób nie partycypuje w kosztach utrzymania dziecka. Pozwana mieszka w Niemczech, gdzie pracuje jako kosmetyczka i zarabia ok. 1200 euro miesięcznie. Poza praca w zakładzie kosmetycznym wykonuje również zlecenia na własny rachunek z czego osiąga dochód w wysokości ok. 25 – 50 euro tygodniowo. Pozwana nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

Postanowieniem z dnia 12 sierpnia 2014r. w sprawie III RC 137/14 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach oddalił wniosek przedstawiciela małoletniego powoda o udzielenie zabezpieczenia powództwa.

W piśmie z dnia 26 września 2014r. pozwana uznała powództwo do kwoty 400 zł miesięcznie, w pozostałym zakresie wniosła o oddalenie powództwa. Nadto wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Zdaniem pozwanej koszty utrzymania dziecka powinny zostać zweryfikowane. Ojciec powoda nie przedłożył żadnych faktur czy też rachunków wskazujących na wysokość utrzymania dziecka.

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach zasądził od pozwanej J. M. tytułem alimentów na rzecz małoletniego M. M. 800 zł miesięcznie, płatne z góry do 10-go dnia każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 19 marca 2014 r., płatne do rąk przedstawiciela ustawowego G. M., w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 21 marca 2012 r. w sprawie sygn. XII RC 1512/11, w pozostałej części oddalił powództwo; nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa 630 zł tytułem kosztów sądowych, odstępując od obciążania strony powodowej kosztami od oddalonego powództwa; koszty zastępstwa procesowego pomiędzy stronami wzajemnie zniósł, przyznał kuratorowi dla małoletniego M. M. – adw. H. B. – ze Skarbu Państwa 150 zł, tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z pełnieniem funkcji kuratora; wyrokowi w punkcie 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

Zaskarżone orzeczenie zapadło przy ustaleniu, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 21 marca 2012 r.w sprawie XII RC 1512/11 rozwiązano przez rozwód małżeństwo G. M. i J. M.. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. M. powierzono pozwanej pozostawiając G. M. prawo do współdecydowania o istotnych sprawach dziecka. Kosztami utrzymania małoletniego obciążono oboje rodziców i zobowiązano ojca dziecka do łożenia na jego utrzymanie alimentów w kwocie po 600 zł miesięcznie płatnych do rąk J. M. do dnia 15 – go każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, pozostałymi kosztami utrzymania małoletniego oraz osobistymi staraniami o jego wychowanie obciążono pozwaną.

Postanowieniem z dnia 6 września 2013 r., Sąd Rejonowy w Zabrzu w sprawie III Nsm 2/13 zmienił punkt drugi wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 21 marca 2012 r.wydanym w sprawie XII RC 1512/11 w ten sposób, że wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim M. M. powierzył G. M. i pozostawił J. M. prawo do współdecydowania o istotnych sprawach dziecka. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach na rozprawie w dniu 28 października 2014 r.postanowił połączyć sprawę o uchylenie alimentów z powództwa G. M. przeciwko małoletniemu M. M. prowadzoną pod sygnaturą III RC 140/14 ze sprawą III RC 137/14 z powództwa małoletniego M. M. działającego przez G. M. przeciwko J. M. do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy ustalił, że małoletni powód M. M. jest synem przedstawiciela ustawowego G. M. i pozwanej J. M.. Obecnie ma 7 lat, chodzi do I klasy Szkoły Podstawowej. Wcześniej uczęszczał do Miejskiego Przedszkola nr (...) w G.. Do września 2013r. małoletni pozostawał po opieką i na utrzymaniu swojej matki. W tym czasie na rzecz małoletniego G. M. regularnie uiszczał zasądzone wyrokiem rozwodowym alimenty w wysokości 600 zł miesięcznie. Koszt wyprawki do szkoły dla małoletniego powoda to 500 zł. Część książek otrzymał ze szkoły, za pozostałe dokupił jego ojciec. Od swojej matki dostał tornister, piórnik, książkę do niemieckiego. Na inne wydatki związane ze szkołą małoletniego składają się opłata za komitet rodzicielski – 60 zł, ubezpieczenie – 60 zł, wycieczki – 50-80 zł miesięcznie, dodatkowe wydatki – 80 zł. M. M. poza zajęciami szkolnymi chodzi na judo – 60 zł, piłkę nożną – 80 zł, a roku 2013/2014 uczęszczał także na zajęcia taneczne.

Przedstawiciel ustawowy małoletniego G. M. ma 40 lat z zawodu jest mechanikiem samochodowym, razem z synem mieszka w domu w miejscowości S.. Prowadzi działalność gospodarczą - Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) polegającą na handlu urządzeniami, częściami. Osiąga dochód w wysokości ok. 10 000 zł miesięcznie. Oprócz małoletniego M. M. na swoim utrzymaniu ma córkę, która ma 6 miesięcy. Co miesiąc przekazuje matce dziecka 600 zł. Spłaca kredyt hipoteczny w wysokości 586 000 zł, miesięczna rata wynosi 1000 franków. Jest właścicielem mieszkania o wartości 195 000 zł, na zakup którego zaciągnął kredyt hipoteczny w wysokości 165 000 zł. Ponadto jest właścicielem samochodu (...), rocznik 2013. Z tytułu utrzymania domu G. M. ponosi następujące koszty: podatek od nieruchomości – 700 zł, energia – 150-200 zł miesięcznie, gaz – 100-150 zł, drewno na opał – 200 zł, woda – 70 zł, Internet – 60 zł, TV – 100 zł, ochrona domu – 100 zł, wywóz śmieci – 24 zł. Razem z synem wyjeżdża na weekendy, na narty. Na weekendowe wycieczki wydaje 200 zł. Poza tym małoletni był na obozie, którego koszt wyniósł 2000 zł. W ferie był na drugim obozie – 2000 zł. Na wyżywienie syna w szkole wydaje ok. 60 zł miesięcznie, a w domu ok. 200 zł. Na odzież wydaje 100-150 zł miesięcznie, na kosmetyki – 50 zł, na chemię gospodarczą – ok. 50-60 zł. Ponadto przedstawiciel ustawowy powoda kupił mu kimono – 50 zł, wyposażenie narciarskie, buty. G. M. chodzi z synem do psychologa, wizyta – 80 zł, średnio co dwa miesiące, do stomatologa co pół roku – 100 zł, jak również do okulisty i ortopedy. Ze względu na odległe terminy wizyt lekarskich refundowanych przez NFZ G. M. chodzi z synem na prywatne wizyty. Chemia gospodarcza – ok. 50-60 zł. Od swojej byłej żony nie otrzymuje żadnych środków finansowych. Pozwana widuje się z synem w ferie, wakacje, święta. W ubiegłym roku w czasie wakacji zabrała syna na 16 dni.

Pozwana J. M. ma 30 lat z zawodu jest kosmetologiem, zam. w Niemczech w miejscowości G.. W dacie wydania wyroku rozwodowego mieszkała z matką i synem, pozostawała na utrzymaniu swojej matki, lecz później podjęła pracę. Za granicę wyjechała 13 października 2012 r. Wynajmuje mieszkanie, za czynsz płaci 480 euro, za energie – 50 euro, TV i radio – 45 euro, telefon, Internet – 40-50 euro, za ubezpieczenie – 50 euro. Pracuje jako kosmetolog, zarabia 1063 euro, prac dorywczych nie podejmuje. Nie ma innego źródła dochodu. Nie ma innych osób na swoim utrzymaniu. Jest właścicielem samochodu (...) 2007. Za ubezpieczenie samochodu płaci 50 euro miesięcznie. Do Polski przyjeżdża średnio 1 raz na miesiąc lub co dwa miesiące. Przyjeżdża samochodem, na każdy wyjazd wydaje ok. 200 euro. Nie przekazuje pieniędzy na utrzymanie syna. Daje mu jedynie kieszonkowe, np. 20 zł na wycieczkę, syn był w lutym bądź w styczniu na wycieczce ze szkoły. Pozwana zapłaciła za to 16-18 zł. Gdy przyjeżdża do Polski przywozi synowi ubrania, buty, zabawki, różnego rodzaju kremy, lekarstwa. Średnio wydaje 50 – 100 euro. Pozwana spłaca pożyczkę po 50 euro w łącznej wysokości 1000 euro, którą zaciągnęła u swoich znajomych. Spłaca też kredyt, który zaciągnęła za zakup mebli. J. M. była właścicielem nieruchomości w Z., która dostała od dziadków w zamian za opiekę nad nimi, lecz przekazała ją na podstawie umowy darowizny swojej matce, bo ona opiekuje się obecnie dziadkami. Pozwana kupiła synowi plecak i piórnik, bloki, kredki, farbki, książkę do niemieckiego za ok. 60 zł. Te przybory syn zabrał do domu. Gdy się z nim spotyka ponosi koszty wyżywienia, rozrywek, np. kina, wyjazdów. W czasie, gdy małoletni przebywał u pozwanej w razie potrzeby chodziła z nim do lekarza z funduszu, lecz w ramach potrzeb korzystała z prywatnych wizyt.

W oparciu o przedstawione okoliczności Sąd Rejonowy uznał, że powództwo należało uwzględnić w części, Sąd Rejonowy zasądził zatem od pozwanej J. M. tytułem alimentów na rzecz małoletniego powoda M. M. kwotę 800 zł miesięcznie płatnych z góry do dnia 10-go każdego miesiąca, z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia 19 marca 2014r. płatne do rąk przedstawiciela ustawowego G. M. w miejsce alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego Gliwicach z dnia 21 marca 2012r. w sprawie sygn. akt XII RC 1512/11.

Przedstawiciel ustawowy G. M. realizuje obowiązek utrzymania małoletniego syna w dwojakiej formie - pieniężnej oraz osobistej troski o utrzymanie i wychowanie syna.

Pozwana uznała roszczenie w części tj. do kwoty 400 zł miesięcznie na rzecz małoletniego powoda. Sąd pierwszej instancji przyjął, że wskazana kwota nie odpowiada rzeczywistym potrzebom małoletniego, gdyż koszty utrzymania małoletniego M. M. w zakresie kosztów wyżywienia, ubrania, edukacji, środków higieny oraz leczenia są dużo wyższe. W chwili obecnej pozwana dobrowolnie nie łoży na utrzymanie syna, jedynie przekazuje mu drobne kwoty na kieszonkowe, a także kupuje mu ubrania, buty, zabawki, różnego rodzaju kremy, lekarstwa. Sąd Rejonowy uznał, że pozwana winna ponosić cześć kosztów związanych z utrzymaniem małoletniego, ponieważ przedstawiciel ustawowy poza świadczeniem pieniężnym czyni osobiste starania o wychowanie syna. W ocenie Sądu możliwości majątkowe i zarobkowe pozwanej pozwalają na łożenie alimentów w wysokości 800 zł miesięcznie, albowiem J. M. ma stałą pracę, osiąga relatywnie wysokie dochody, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

Zdaniem Sądu Rejonowego zasądzenie alimentów do kwoty 800 zł miesięcznie będzie wystarczające do utrzymania małoletniego powoda na odpowiednim poziomie oraz pozwoli w niezbędnym zakresie zaspokoić jego usprawiedliwione potrzeby. Jednocześnie żądana kwota alimentów w wysokości 1000 zł miesięcznie jest zbyt wygórowana wobec aktualnych potrzeb małoletniego oraz możliwości zarobkowych pozwanej i dlatego też w pozostałej części oddalono powództwo. Po myśli art. 333 § 1 pkt 1 kpc nadano wyrokowi w pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności. Na podstawie art. 98 kpc obciążono pozwaną kosztami sądowymi w wysokości 630 zł i jednocześnie na mocy art. 102 kpc odstąpiono od obciążania strony powodowej kosztami sądowymi od oddalonego powództwa. Sąd pierwszej instancji koszt zastępstwa procesowego wzajemnie zniósł. Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010r. Nr 90 poz. 594 ze zm.) i § 1.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 grudnia 2013r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013r.poz. 1476) Sąd przyznał kuratorowi dla małoletniego M. M. – adw. H. B. – ze Skarbu Państwa 150 zł, tytułem zwrotu kosztów poniesionych w związku z pełnieniem funkcji kuratora.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana w części w jakiej Sąd zasądził alimenty na rzecz powoda powyżej kwoty 400 zł, wnosząc o zmianę zaskarżonej części wyroku poprzez zasądzenie alimentów w kwocie 400 zł miesięcznie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 135§ 1 k.r.o. poprzez wskazanie, że usprawiedliwionym potrzebom małoletniego i możliwościom zarobkowym pozwanej odpowiada kwota alimentów w wysokości 800 zł, podczas gdy prawidłowa ocena potrzeb małoletniego oraz możliwości finansowych pozwanej wskazuje , iż prawidłowa kwota to 400 zł miesięcznie. Zarzuciła nadto naruszenie przepisów postępowania, a to art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, co skutkowało przyjęciem, iż pozwana w niewielkim stopniu łozy na utrzymanie swojego małoletniego syna. W uzasadnieniu wskazała, że od daty wyroku rozwiązującego małżeństwo potrzeby małoletniego nie wzrosły aż tak bardzo, aby konieczne było zasądzenie alimentów w kwocie 800 zł. Ponadto koszty utrzymania małoletniego według skarżącej zostały zawyżone, gdyż nie uczęszcza on na zajęcia taneczne czy zajęcia piłki nożnej. Wskazała, że koszty utrzymania domu nie powinny być wliczane w koszty utrzymania powoda, albowiem ojciec dziecka i tak ponosiłby wskazane koszty, a nadto ojciec małoletniego powoda obecnie zamieszkuje wraz z nim w mieszkaniu w bloku, koszty utrzymania tego lokalu są niższe niż koszty utrzymania domu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela w całości i uznaje za swoje ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, ponieważ ustalenia te znajdują oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to dowody Sąd ten ocenił w granicach zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Orzekając Sąd Rejonowy nie uchybił zasadom logicznego rozumowania, ani też doświadczenia życiowego. Wnioski Sądu pierwszej instancji, co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych w sprawie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego objętego regulacją art. 233 k.p.c., stwierdzić należy, że stanowisko prezentowane w apelacji w zasadzie nie można określić jako zarzut, lecz polemikę z ustaleniami zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Odwoławczego skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd I instancji uchybił zasadom logicznego rozumowania, lub doświadczenia życiowego. To bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające wyłącznie przekonanie skarżącej o innej niż przyjął Sąd Rejonowy wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, a z takim sformułowaniem treści apelacji mamy do czynienia

Zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen, ustaleń i wniosków, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważać trafności rozstrzygnięcia w tym zakresie Sądu Rejonowego

Istnienie i zakres obowiązku alimentacyjnego między rodzicami a dziećmi uregulowany został w § 1 art. 133 k.r. i o., zgodnie z którym rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Przy czym w świetle art. 135 § 1 k.r. i o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Na usprawiedliwione potrzeby małoletniego powoda składają się potrzeby w zakresie mieszkania, odzieży, żywności, leczenia na wypadek choroby, odpoczynku, kształcenia, dbałości o rozwój fizyczny i intelektualny.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, iż jeśli chodzi o usprawiedliwione potrzeby małoletniego powoda na uwzględnienie nie zasługuje podniesiony przez pozwaną zarzut, iż zostały one zawyżone. Sąd Odwoławczy uznał, iż zarzut pozwanej, iżby wysokość usprawiedliwionych potrzeb powoda była zawyżona, nie może się ostać w świetle szczegółowo przedstawionych przez ojca powoda wydatków, które to uznać należy za w pełni uzasadnione. W pełni zasadnym jest również zaliczenie na poczet niezbędnych kosztów utrzymania powoda, kosztów związanych z mieszkaniem, tj. czynszu i opłat eksploatacyjnych, albowiem rodzice powoda zobowiązani są do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych małoletniego.

Wbrew zarzutom apelującej Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, iż pozwana jest w stanie łożyć alimenty na rzecz powoda w wysokości po 800 zł miesięcznie, gdyż odnosząc się do dochodów przez nią uzyskiwanych, podkreślenia wymaga, iż pracuje ona za granicą, otrzymując wynagrodzenie w wysokości 1063 Euro miesięcznie i nie posiada żadnych osób na swoim utrzymaniu, wobec czego uzasadnione jest obciążenie jej alimentami w orzeczonej wysokości, które mieszczą się w granicy ok. 200 Euro dochodów bieżących pozwanej, tak aby zapewnić małoletniemu dziecku podobny poziom standardu życia co rodzice małoletniego. Przy czym zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego nie można utożsamiać wyłącznie z wysokością faktycznych aktualnie uzyskiwanych zarobków, bądź też czystego dochodu z jego majątku, bowiem w ocenie zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego mieszczą się również te niewykorzystane, jeżeli są tylko realne, a potrzebom uprawnionego zobowiązany nie jest w stanie sprostać posiadanymi środkami. W uzasadnionych przypadkach obejmują one także wysokość zarobków, które zobowiązany jest w stanie uzyskać, lecz nie osiąga ich z przyczyn nie zasługujących na usprawiedliwienie, np.: niewykonywanie przez obowiązanego wyuczonego i dobrze wynagradzanego zawodu, podjęcie zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin, bądź też praca dorywcza. (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1972 r., III CRN 470/71; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 1972 r., III CRN 470/71).

Sąd Odwoławczy uznał, że podkreślenia wymaga okoliczność, iż ojciec powoda do 23 maja 2015 r. realizował obowiązek alimentacyjny nie tylko poprzez zaspokajanie bieżących finansowych potrzeb małoletniego, a również poprzez osobiste starania i sprawowanie bezpośredniej pieczy nad synem, podczas gdy matka małoletniego zasadniczo nie bierze udziału w wychowaniu syna i nie czyni osobistych starań o wychowanie syna. Wobec tego, iż ojciec powoda osiąga większe dochody, tj. ok. 10.000 zł, udział finansowy obojga rodziców w utrzymaniu małoletniego powoda powinien być co najmniej równorzędny.

Ponadto, w ocenie Sądu Okręgowego podniesione w apelacji zarzuty mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwej oceny i ustaleń Sądu merita, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważać trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.

Konkludując, zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a zarzuty pozwanej nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z tych względów na podstawie art. 385 k.p.c. apelację pozwanej oddalono w zakresie świadczeń alimentacyjnych za okres od 19 marca 2014r. do dnia 23 maja 2015r. jako bezzasadną. Okres ten obejmuje czas faktycznego pozostawania małoletniego powoda pod pieczą ojca, albowiem jak strony zgodnie przyznały i jak wynika z materiału dowodowego dołączonego do akt, od dnia 24 maja 2015r. małoletni powód pozostaje pod pieczą osoby trzeciej, a mianowicie babci macierzystej małoletniego powoda B. A..

Wobec cofnięcia powództwa przez powoda na rozprawie w dniu 5 listopada 2015r. co do alimentów od dnia 24 maja 2015r., co dało podstawę do zastosowania art. 355 k.p.c., koniecznym było uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1, zgodnie z art. 386 § 3 co do świadczeń alimentacyjnych za okres od 24 maja 2015r. i umorzenie postępowania w tym zakresie.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o art. 108 § 1 k.p.c. w związku z art. 100 k.p.c. znosząc wzajemnie między stronami koszty postępowania odwoławczego.

SSO Marcin Rak SSO Krystyna Hadryś SSO Barbara Braziewicz