Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. R. (1) i F. S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej w W. solidarnie na rzecz powodów M. R. (2) i F. S. kwotę 2.464 (dwa tysiące czterysta sześćdziesiąt cztery) złote z odsetkami ustawowymi od dnia 31 października 2010 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej solidarnie na rzecz powodów kwotę 1.101 (jeden tysiąc sto jeden) złotych i 75 (siedemdziesiąt pięć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  zwraca powodom solidarnie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 256 (dwieście pięćdziesiąt sześć) złotych i 25 (dwadzieścia pięć) groszy tytułem nadpłaconej zaliczki.

Sygnatura akt: XI GC 770/15

Sprawa rozpoznana w postepowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 maja 2015 r. powodowie F. S. i M. R. (2) wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 2.464,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 września 2012 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazali, iż w wyniku kolizji uszkodzony został należący do M. B., a użyczony E. B., samochód przystosowany do nauki jazdy. Sprawcą kolizji była osoba ubezpieczona u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Poszkodowana, w związku z prowadzoną działalnością w postaci szkoły nauki jazdy, zmuszona była wynająć samochód zastępczy, a następnie scedowała roszczenia odszkodowawcze na powodów. Pozwana przyjmując swoją odpowiedzialność co do zasady, odmówiła jednak zwrotu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie żądanej przez powodów - tj. za 31 dni najmu pojazdu zastępczego według stawki dobowej 400 zł i przyjęła stawkę dobową w wysokości 244 zł. Powodowi wyjaśnili, iż dochodzą kwoty stanowiącej pozostałą wartość odszkodowania za najem pojazdu, bowiem co do części roszczenia toczyło się już postępowanie zakończone wyrokiem zasądzającym.

Dnia 8 czerwca 2015 r. pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że prowadziła likwidację przedmiotowej szkody komunikacyjnej. Za bezsporne uznała, iż w cennikach wypożyczalni pojazdów konsekwentnie wskazywana jest cena co najmniej 400 zł netto, jednak stawkę tę zakwestionowała jako nierealną. Zarzuciła, że wynajęcie przedmiotowego pojazdu za cenę podawaną w pozwie jest niemożliwe z ekonomicznego puntu widzenia. Podniosła, że rzeczywiste ceny najmu pojazdów zastępczych oscylują w granicach 0,25% wartości wynajmowanego pojazdu. Nadto, pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia.

Odpowiadając na zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik powodów zarzucił, iż pozwana nie posiada informacji pozwalających na sugerowanie jakoby poszkodowany nie osiągał dochodów pozwalających na pokrycie kosztów wynajmu. Wyjaśnił, iż cena za najem przyjęta przez powodów nie jest wygórowana. Podkreślił, że cena za wynajem pojazdu zastępczego przystosowanego do nauki jazdy jest wyższa od ceny zwykłego pojazdu ze względu na dodatkowe wyposażenie takiego pojazdu. Dodał, że dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia fakt, ile pojazdów poszkodowany wykorzystywał w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należy do M. B. i E. B.. E. B. użycza pojazd od swojego męża na podstawie umowy z dnia 27 listopada 2008 r. Pojazd stanowi współwłasność majątkową małżeńską.

E. B. w 2010 r. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą (...). Samochód marki R. (...) o nr rej. (...) był niezbędny E. B. do prowadzenia działalności gospodarczej.

Dowód:

- umowa użyczenia, k. 25v,

- decyzja, k. 27,

- zeznania świadka E. B., k. 121-122,

- zeznania świadka M. B., k. 122.

Przystosowany do nauki jazdy samochód marki R. (...) o nr rej. (...), uległ w dniu 30 czerwca 2010 r. kolizji, której sprawcą była osoba posiadająca ubezpieczenie OC w (...) spółce akcyjnej w W..

W wyniku kolizji doszło do uszkodzenia między innymi: błotnika tylnego lewego, wnęki koła tylnego lewego, pokrywy tylnej oraz ściany tylnej.

Dowód:

- karta zdarzenia w ruchu, k. 8,

- kopia dowodu rejestracyjnego pojazdu, k. 9 – 9v,

- pismo z 1.07.2010 r., k. 11,

- wycena z kalkulacją naprawy, k. 12 – 20v.

(...) spółka akcyjna uznała swoją odpowiedzialność za naprawienie szkody, wypłacając w ramach odszkodowania kwotę 7.564 złotych tytułem za okres 31 dni najmu pojazdu zastępczego, przyjmując stawkę w kwocie 244 zł brutto za jeden dzień najmu.

Niesporne a ponadto dowód:

- decyzja, k. 21 – 21v,

- zawiadomienie, k. 22v, 29,

- zaświadczenie, k. 26.

Poszkodowana wynajęła u F. S. i M. R. (2) samochód R. (...) o nr rej. (...) w okresie od 1 lipca 2010 r. do 31 września 2010 r.

Wynajmujący z uwagi na brak dostępnych aut w tym okresie, udostępnili poszkodowanej pojazd należący do I. W., (...), który wynajęli od niej za cenę 370 zł netto za jeden dzień najmu.

Z tytułu wynajmu F. S. i M. R. (2) wystawili poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 15.128 zł brutto za 31 dni wynajmu płatną w terminie 7 dni. Przyjęto stawkę 400 zł netto (488 zł brutto) za dobę wynajmu. Wymienione osoby zawarły z poszkodowaną umowę cesji wierzytelności.

Dowód:

- umowa najmu, k. 24,

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z tytułu umowy najmu, 24v,

- faktury VAT, k. 25, 28,

- zeznania powoda F. S., k. 122 – 123.

Pismem z 4 marca 2013 r. Pełnomocnik poszkodowanego wezwał (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 7.564,00 zł w terminie 7 dni liczonych od dnia otrzymania pisma. (...) spółka akcyjna nie uznała roszczenia poszkodowanego.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 32 – 33.

W dniu 7 września 2010 r. poszkodowana E. B. zawarła z F. S. i M. R. (2) umowę cesji wierzytelności, którą przelała swoją wierzytelność przysługującą jej z tytułu polisy ubezpieczenia OC sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 30 czerwca 2010 r. w zakresie i z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego.

Uprawieni z tytułu umowy cesji wnieśli o przyznanie i wypłatę odszkodowania tytułem rekompensaty kosztów wynajęcia przez niego samochodu zastępczego. (...) spółka akcyjna odmówiła wypłaty odszkodowania w dochodzonej wysokości.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności k. 34v,

- pozew, k. 35 – 37,

- wniosek, k. 38 – 40.

Pozwem z dnia 2 sierpnia 2013 r. F. S. i M. R. (2) wnieśli do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 5.100 zł tytułem odszkodowania za wynajem pojazdu zastępczego.

W dniu 30 września 2013 r. F. S. i M. R. (2) wystąpili przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej.

W dniu 13 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy wydał wyrok w sprawie XI GC 803/13, w którym zasądził od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz F. S. i M. R. (2) kwotę 5.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 31 października 2010 r. do dnia zapłaty – zgodnie z żądaniem pozwu. Wyrok jest prawomocny.

Dowód:

- pozew, k. 35 – 37,

- wniosek, k. 38 – 40,

- wyrok w aktach sprawy XI GC 803/13.

Uzasadniony i konieczny czas naprawy pojazdu R. (...) nr rej. (...) wynosił 32 doby.

Ustalony koszt wynajmu samochodu zastępczego do prowadzenia lekcji nauki jazdy o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego w opcji pełnego ubezpieczenia pojazdu, z wykupionym udziałem własnym w szkodzie i bez limitu kilometrów w 2010 r. wahał się w granicach od 350 zł do 400 zł netto za dobę.

Dowód:

- cenniki, k. 30 – 31v

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 133 – 140.

- ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego W. S..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż spełnione zostały ww. przesłanki, a mianowicie pozwana nie kwestionowała, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej. Co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Poza sporem pozostawała także umowa cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanemu na rzecz powodów i jej ważność. Niesporny był również uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego na okres 31 dni.

Spór w istocie dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody, a konkretnie przyjętej przez strony uzasadnionej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, w tym – wcześniejszego wyroku Sądu Rejonowego dotyczącego części roszczenia, a także opinii biegłego, kwestionowanej wprawdzie przez stronę pozwaną, lecz podtrzymanej przez biegłego na rozprawie głównej po zapoznaniu się z zarzutami strony pozwanej, przy rzeczowym odniesieniu się do wszystkich zarzutów wyartykułowanych przez pozwaną spółkę.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się dokumentach przedłożonych przez strony, pisemnej i ustnej opinii biegłego oraz zeznaniach świadków – E. B. i M. B., a także powoda – F. S.. Zeznania świadków okazały się spójne i korespondowały z resztą materiału dowodowego.

Świadkowie wskazali, iż uszkodzony pojazd nie mógł zostać zastąpiony przez żaden inny pojazd posiadany przez nich i wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Powód wyjaśnił z kolei, iż zmuszony był wynająć auto od konkurencji, bo wynajmujący nie mieli w przedmiotowym okresie wolnych pojazdów, zaś okres wynajmu auta przez nich pokrywał się z okresem wynajmu.

Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody.

Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu. Przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody obejmuje zaś straty, które poszkodowany poniósł (art. 361 k.c.). Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Z tego względu naprawienie szkody obejmuje – w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy – straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Zasadność wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego nie budzi wątpliwości Sądu. Również pozwana nie kwestionowała ogólnej zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, toteż Sąd uznał, iż wynajem pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą w dniu 30 czerwca 2010 r. kolizją drogową. Co więcej, tezę tę potwierdzają ustalenia Sądu poczynione w sprawie XI GC 803/13, w której roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości.

W ocenie sądu zastosowana przez strony umowy najmu samochodu zastępczego stawka w wysokości 400 złotych netto mieści się w granicach stawek rynkowych, co wykazała także opinia biegłego.

Opinia ta była spójna, logiczna i wyczerpująca, a metodologia przyjęta przez biegłego nie może budzić zastrzeżeń, dlatego sąd uznał opinię za w pełni wiarygodną. Biegły określił uzasadniony technologicznym i organizacyjnym czasem naprawy okres wynajmu pojazdu zastępczego na 32 dni (gdy tymczasem powodowie wnosili o zasądzenie kwoty za 31 dni wynajmu), a także potwierdził stawkę najmu 400 zł netto za dobę jako mieszczącą się w górnej granicy stawek rynkowych.

Zarzuty do opinii biegłego wniosła strona pozwana, która podniosła, iż biegły nie wytłumaczył, czy wyniki opinii biegłego były poddane testowi realności. Pozwana zwróciła się do biegłego o wyjaśnienie, czy zna przypadki wynajęcia auta do nauki jazdy po cenach wielokrotnie niższych i czy ma wiedzę o cenach faktycznie występujących poza cennikami. Nadto w ocenie pozwanego towarzystwa ubezpieczeń biegły pominął cennik ujawniony przy sprzeciwie.

W toku uzupełniającej opinii biegły podtrzymał swoje stanowisko.

Biegły wyjaśnił, że stawka najmu pojazdów przystosowanych do nauki jazdy nie wynika z kosztów przystosowania samochodu do nauki jazdy, ale przede wszystkim – z charakteru i okresu jego eksploatacji, gdyż pojazdy te są eksploatowane przez uczących się jeździć. W efekcie zużycie eksploatacyjne jest zdecydowanie (dwukrotnie) wyższe niż przy normalnej eksploatacji, a zatem i okres amortyzacji takiego samochodu jest inny. Pojazdy do nauki jazdy są często wymieniane, bowiem szkoły nauki zazwyczaj zmieniają samochód wtedy, gdy (...) wprowadza nowy model do prowadzenia egzaminów. Biegły, potwierdzając, że ceny wynajmu pojazdu zastępczego przystosowanego do nauki jazdy są znacznie wyższe od cen wynajmu pojazdów do użytku osobistego, jednocześnie szczegółowo opisał czynniki wpływające na ten stan rzeczy. W ocenie sądu wnioski biegłego, potwierdzone jego wieloletnim doświadczeniem w tym zakresie, okazały się w pełni przekonywające. Biegły wyjaśniał, że co do zasady samochód przystosowany do nauki jazdy trudniej wynająć, aniżeli pojazd „zwykły” nieprzystosowany do nauki jazdy. Stąd należy liczyć się z tym, że wynajmujący kupując taki samochód stosuje stawki wyższe aniżeli stawki wobec pojazdów, które częściej są wynajmowane, a zatem ich wartość (cena) podlega szybszej amortyzacji.

Dodatkowo biegły wyjaśnił, że ustali, iż stawki katalogowe najmu co do zasady są prawdziwe i dotyczą realnych stawek najmu. Wyjaśnił, że ustalenie takie uczynił w oparciu o telefony do punktów najmu takich pojazdu, gdzie podawał się za klienta, zaś ceny podawane przy takim kontakcie, nie różniły się od katalogowych.

Odnośnie ofert przedstawionych przez powoda, które wskazywać miały na stosunkowo niskie stawki najmu, biegły wyjaśnił, analizując te oferty, że mają one charakter ogólny. Biegły, powołując się na swoje doświadczenia i badania w tym przedmiocie wyjaśnił, że podstawowa stawka najmu pojazdu może być rzeczywiście niska, przy czym nie uwzględnia ona szeregu dodatkowych a jednak niezbędnych i pożądanych opcji najmu, takich jak ubezpieczenie pojazdu, zniesienie udziału własnego w szkodach, możliwość wyjazdu za granicę, możliwość zmiany kierowców, brak limitu kilometrów. Dodając dodatkowe opłaty za wymienione opcje, stawka najmu odpowiednio wzrasta.

Najeży jednocześnie wskazać, że kalkulację biegły przeprowadził w oparciu o badanie szeregu ofert, przy czym pozwany przedstawia pewne kolejne oferty, które biegły mógł oczywiście uwzględnić, nie może jedna zejść z pola widzenia, że nie można wykluczyć, że istnieją również stawki najmu znacznie przewyższające stawkę średnią, co w efekcie nie może zmienić ustaleń biegłego w zakresie średniej dobowej stawki najmu.

Wyjaśnienia wymaga przy tym, iż strona pozwana usiłowała wykazać, nieskutecznie zresztą, jakoby przedmiotowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego została znacznie zawyżona, sugerując jednocześnie, iż na rynku pojazdów zastępczych przystosowanych do nauki jazdy może dochodzić do zmowy cenowej wynajmujących. Strona pozwana na dowód swoich twierdzeń przedłożyła dokument w postaci faktury VAT za wynajem pojazdu zastępczego przez Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w S.. Z dokumentu tego wynikać miałoby, iż za dwie doby najmu pojazdu zastępczego ośrodek uiścił kwotę 460 zł netto. Strona pozwana nie uwzględniła jednak, iż przedmiotowa faktura przyjmuje stawkę godzinową (oznaczenie na dokumencie „wynajem auta 3.29 rbg”) a nie dobową wynajmu auta zastępczego, co powoduje, że wskazana w niej kwota nie przekłada się na kwotę wynagrodzenia za całą dobę najmu innego pojazdu zastępczego, czyniąc dokument nieprzydatnym do ustalenia odmiennych stawek czynszu najmu (karta 149). Co więcej, biegły, odnosząc się do stawki ujętej w fakturze, wyjaśnił, iż relatywnie niska stawka najmu pojazdu zastępczego może wynikać chociażby z takiego czynnika jak prowadzenie stałej współpracy w zakresie dostarczania pojazdów zastępczych pomiędzy wynajmującym a najemcą. Nie sposób zatem podejrzewać, że mogło w warunkach niniejszej sprawy dojść do naruszenia art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. Znaczny wzrost cen w warunkach gospodarki rynkowej generowany jest bowiem między innymi przez wzrost popytu na oferowaną usługę. Relatywnie wysokie ceny najmu pojazdów zastępczych przystosowanych do nauki jazdy można zatem w prosty sposób wyjaśnić zwiększeniem zapotrzebowania na tego typu pojazdy. Sąd nie neguje, iż hipotetycznie wśród wynajmujących pojazdy zastępcze mogło dojść do tzw. „zmowy cenowej”, niemniej jednak zasada ekonomii myślenia przemawia za wyborem w pierwszej kolejności hipotezy obarczonej najmniejszą ilością założeń. W tej sytuacji, na pozwanej w całości spoczął obowiązek wykazania, iż przyczyną wzrostu cen miałoby być naruszenie przepisów wyżej wskazanej ustawy, a nie zaś naturalne procesy rynkowe. Jednakże, strona pozwana nie udźwignęła ciężaru dowodu w tym zakresie.

Marginalnie jeszcze, odnosząc się do kwestii dokonania zapłaty przez powodów na rzecz I. W. z tytułu wynajmu pojazdu, wyjaśnić należy, iż ustalenie stanu faktycznego w tym zakresie okazałoby się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Kwestia uiszczenia wynagrodzenia za najem przez powodów wobec I. W. ma bowiem znaczenie tylko z punktu widzenia wzajemnych rozliczeń tychże podmiotów. I. W. nie jest stroną niniejszego postępowania i fakt spełnienia (lub też nie) wobec niej świadczenia nie może świadczyć o tym, czy zasadne było ustalenie czynszu najmu pojazdu zastępczego we wskazanej pozwem wysokości przez M. R. (2) i F. S. wobec poszkodowanej. Dla sądu logicznym było, że stawka za dzienny najem pojazdu uiszczana przez powodów na rzecz Pani W. powinna co do zasady być niższa aniżeli przez nich zastosowana. Prowadzą oni bowiem zarobkową działalność gospodarczą, stąd stosowana przez nich stawka powinna być wyższa, aniżeli stawka, którąś sami uiścili.

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodom odszkodowania w oparciu o iloczyn stawki dziennej 400 zł netto i standardowego czasu naprawy w wymiarze 31 dni, pomniejszonego o dotychczas uiszczone oraz zasądzone odszkodowanie w łącznej wysokości 12.664 zł (5.100 zł + 7.564) zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że rzeczywista poniesiona przez powodów szkoda związana kosztami wynajmu pojazdu zastępczego mieściła się w kwocie 15.128 złotych zł brutto, przy czym pozwana pokryła szkodę w wysokości 12.664 złotych. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 2.464 złotych. Kwota ta jest tożsama kwocie dochodzonej pozwem.

Mając na uwadze powyższe powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Niezasadny okazał się zarzut przedawnienia roszczenia. Generalna zasada przedawnienia roszczeń z umów ubezpieczenia uregulowana jest w art. 819 § 1 k.c., który stanowi że roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Natomiast wyjątek od generalnej zasady trzyletniego okresu przedawnienia są roszczenia z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Zgodnie z brzmieniem art. 819 § 3 k.c. termin roszczeń poszkodowanego wobec zakładu ubezpieczeń o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem okresu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym (deliktem) lub niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania (kontraktem). Wobec wyżej wskazanej regulacji, która stanowi, iż termin roszczeń poszkodowanego wobec zakładu ubezpieczeń z umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej deliktowej m.in. za wypadki drogowe roszczenie o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem okresu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym (deliktem) zastosowanie znajdzie art. 442 ¹ k.c. Zgodnie z brzmieniem § 1 tego przepisu roszczenia z tytułu czynów niedozwolonych przedawniają się po upływie 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia nie później jednak niż 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. W warunkach niniejszej sprawy bieg terminu przedawnienia był przerwany w dniu 2 sierpnia 2013 r. w następstwie wniesienia pozwu do sądu. Tym samym w chwili wszczęcia przedmiotowego postępowania roszczenie nie było przedawnione.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powodów koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 124 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 600 zł, zgodnie z § 6 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), oraz część wynagrodzenia biegłego w kwocie 343,75 zł (pokryta z zaliczki wpłaconej przez powodów).

Obowiązek zwrotu na rzecz powodów solidarnie kwoty 256,25 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pełnomocnika powodów zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 600, zapłaty z tej zaliczki części wynagrodzenia biegłemu (600 złotych – 343,75 złotych = 256,25 złotych) i jej rozliczenia zgodnie z normą art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...).