Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2015r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Zbigniew Kapiński (spr.)

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

SO (del.) – Dorota Tyrała

Protokolant: – st. sekr. sąd. Anna Grajber

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego i oskarżyciela posiłkowego (...)

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 r.

sprawy

1)P. S. urodz. (...) w W.
s. K. i D. z d. A.

2)R. N. (1) urodz. (...) w W.
s. M. i B. z d. Z.

oskarżonych z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców obu oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 19 maja 2015 r. sygn. akt XVIII K 71/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonych P. S. i R. N. (1);

zasądza od oskarżonych koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w częściach na nich przypadających w tym tytułem opłaty za drugą instancję od oskarżonego P. S. kwotę 2.200 (dwa tysiące dwieście) złotych a do oskarżonego R. N. (1) kwotę 900 (dziewięćset) złotych;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. C. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 zł w tym 23% VAT za obronę z urzędu oskarżonego R. N. (1) wykonywaną w postępowaniu odwoławczym przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Prokuratura oskarżyła P. S. i R. N. (1) o to, że:

w okresie od 25 czerwca 2013 r. do 30 września 2013 r. w P. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży 1053 sztuk skór z byka o łącznej wartości 389 619,00 zł czym działali na szkodę (...),

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 19 maja 2015 r.

I.  oskarżonych P. S. i R. N. (1) w ramach zarzucanego im czynu uznał za winnych tego, że w okresie od 11 kwietnia 2013 r. do 30 września 2013 r., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu, dokonali kradzieży 1233 (tysiąca dwustu trzydziestu trzech) sztuk skór z byka o łącznej wartości 456 210,00 ( czterystu pięćdziesięciu sześciu tysięcy dwustu dziesięciu) zł. zaś w dniu 30 września 2013 r. usiłowali dokonać kradzieży 150 (stu pięćdziesięciu) sztuk skór byka o łącznej wartości 55 500,00 (pięćdziesięciu pięciu tysięcy, pięciuset) zł. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez policję czym działali na szkodę (...) to jest czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ich zaś na podstawie art. 294 § 1 k.k., art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu P. S. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych zaś oskarżonemu R. N. (1) karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

II.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym P. S. i R. N. (1) ich zatrzymanie w dniu 30 września 2013 r. przyjmując , że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądził solidarnie od oskarżonych P. S. i R. N. (1) na rzecz (...) kwotę 456 210,00 (czterystu pięćdziesięciu sześciu tysięcy dwustu dziesięciu) zł. tytułem naprawienia wyrządzonej szkody,

IV.  na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. F. W. wynagrodzenie w wysokości 1.440,00 (tysiąca czterystu czterdziestu) zł podwyższone o obowiązującą stawkę podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. N. (1),

V.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach odpowiadających ich udziałowi w sprawie oraz obciążył ich opłatami w wysokości 2.200,00 (dwóch tysięcy dwustu) zł. w zakresie oskarżonego P. S. i w wysokości 900,00(dziewięciuset) zł. w zakresie oskarżonego R. N. (1).

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońców obu oskarżonych.

Obrońca oskarżonego P. S. zaskarżając wyrok w całości na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. Sądowi Okręgowemu zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i nieuzasadnionej oceny zeznań świadków F. R., M. W. i uznaniu tych zeznań za konsekwentne, spójne i wiarygodne mimo tego, że takimi nie były, jak również poprzez ich interpretację wyłącznie na niekorzyść oskarżonego z jednoczesnym pominięciem innych dowodów zgromadzonych w sprawie świadczących na korzyść oskarżonego,

2.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i nieuzasadnionej oceny zeznań świadków Ł. E., R. L., R. B., R. R. (2), E. S., I. P., Z. R. (1), Z. R. (2) - polegającą na bezpodstawnym uznaniu, iż zeznania ww. świadków niewiele wnoszą do sprawy, podczas gdy z treści protokołów przesłuchania tych świadków wynika, iż pokrzywdzona spółka nie zadbała o właściwe zabezpieczenie magazynu przed powszechnym dostępem, niemal wszyscy pracownicy magazynowi wykonywali pracę do późnych godzin wieczornych, kierowcy dostarczali towar w nocy, często pozostawiając go w niezabezpieczonych chłodniach, dostęp do magazynu nie był należycie chroniony, dostęp do wózków widłowych był powszechny i obsługiwane były przez wielu pracowników; zdarzały się nieprawidłowości w ilości nabywanego towaru i okoliczność ta wielokrotnie nie znajdowała odzwierciedlenia w dokumentach magazynowych, nie tylko oskarżony jako kierownik magazynu odpowiedzialny był za przyjmowanie i wydawanie towaru z magazynu;

3.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art.410 k.p.k.:

a)  polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnego dowodu świadczącego na korzyść oskarżonego w postaci protokołu inwentaryzacyjnego na dzień 31 marca 2013r. z k. 541 oraz kopii faktur potwierdzających zawarcie umów sprzedaży z k. 488-526, w sytuacji gdy dokumenty te podważają twierdzenie Sądu dotyczące wartości przywłaszczonego przez oskarżonego mienia pokrzywdzonej spółki,

b)  przez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań P. B. w zakresie eksportu przez spółkę (...) skór do C. i sposobu ewidencjonowania przez ww. spółkę takich czynności,

c)  polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań F. R. tj. rzetelność i prawidłowość przeprowadzenia inwentaryzacji zakończonej protokołem weryfikacji różnic inwentaryzacyjnych z dnia z dnia 7 października 2013r. (k. 134),

d)  polegającą na pominięciu przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań F. R., M. W. i M. Ż. a wskazujących na brak powiązania pomiędzy stanem magazynowym ujawnionym w systemach magazynowych pokrzywdzonej spółki a fizycznym stanem towarów w magazynie,

i tym samym oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie;

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosków obrońcy oskarżonego: (a) o zobowiązanie spółki(...) spółka akcyjna oddział w P.do przedstawienia w oryginale dokumentów finansowych i rachunkowych tej spółki, stanowiących podstawę wyliczenia wartości stanu magazynowego na dzień 1 października 2013r. wskazanego przez pokrzywdzoną spółkę oraz (b) wniosku o powołanie biegłego z zakresu rachunkowości w celu wydania opinii w przedmiocie rozmiaru szkody poniesionej przez pokrzywdzoną spółkę, podczas gdy właściwe ustalenie wartości mienia stanowiącego przedmiot zarzucanego oskarżanemu czynu - zarówno w związku z przyjętą przez oskarżyciela kwalifikacją prawną czynu, jak i wnioskiem pokrzywdzonej spółki o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody - było kluczowe dla prawidłowego rozstrzygnięcia i wymagało wiadomości specjalnych (w szczególności, iż zgromadzone w sprawie dowody w zakresie rozmiaru szkody są niejasne i sprzeczne),

- w konsekwencji obrazy ww. przepisów postępowania, zarzucił Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony P. S. w okresie od 11 kwietnia 2013r. do 30 września 2013r. wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym R. N. (1) działając z krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru dokonał kradzieży 1.233 sztuk skór z byka o łącznej wartości 456 210,00 zł, w sytuacji gdy brak było wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczący cli o sprawstwie oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania i zasądzenia kwoty 456 210,00 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody;

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i polegający na bezpodstawnym i błędnym uznaniu, iż brak jest pozytywnej prognozy społeczno-kryminologicznej wobec oskarżonego P. S. a społeczna szkodliwość czynu jest bardzo duża co spowodowało orzeczenie wobec niego kary rażąco niewspółmiernie surowej w wymiarze trzech lat pozbawienia wolności, kary grzywny w wysokości 300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł oraz zasądzenia solidarnie od oskarżonych na rzecz pokrzywdzonej spółki kwoty 456.210,00 zł tytułem naprawienia wyrządzonej szkody, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności dotyczących właściwości osobistych oskarżonego takich jak przyznanie do winy, wyrażona skrucha, stałe zatrudnienie, wywiązywanie się z obowiązków rodzinnych (wychowywanie trójki małoletnich dzieci), zrozumienie naganności swojego zachowania a także okoliczność, iż poprzednie skazanie oskarżonego zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 107 k.k. uległo zatarciu powinno skutkować ustaleniem pozytywnej prognozy, odmienną oceną stopnia społecznej szkodliwości czynu i orzeczeniem kary łagodniejszej,

6. rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywny w wysokości 300 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł oraz środka karnego w wysokości 456.210,00 zł tytułem naprawienia wyrządzonej szkody.

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 427 §1 k.p.k. w zw. z art. 437 §1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Obrońca oskarżonego R. N. (1) zaskarżając wyrok również w całości przedmiotowy wyrok na podstawie art. 425 § 1-3 k.p.k., art. 427
§ 1-2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił:

1)  obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia,

a)  tj. art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt. 3 oraz 170
§ 2 i w zw. z 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez oddalenie i nieprzeprowadzenie wniosków dowodowych obrony w przedmiocie:

(1)  zobowiązania pokrzywdzonej spółki do przedstawienia dokumentów źródłowych w oryginale stanowiących podstawę wyliczenia wartości stanu magazynowego na dzień 1 października 2013 r.,

(2)  powołania biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność m.in. ustalenia wysokości szkody i prawidłowości jej wykazania przez pokrzywdzoną spółkę,

(3)  zobowiązania A. C. do nadesłania wydruków arkuszy kalkulacyjnych potwierdzających daty wjazdów/wyjazdów R. N. (2)

(postanowienia Sądu o oddaleniu wniosków zapadłe na rozprawie w dniu 14 maja 2015 roku),

podczas gdy przeprowadzenie tych dowodów było niezbędne do ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności, w tym rzeczywistej wysokości szkody i weryfikacji rzetelności wykazania szkody przez pokrzywdzoną spółkę, a zarazem oddalenie w/w wniosków stanowiło błąd w postaci braku dążenia Sądu do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, skutkując wadliwością orzeczenia.

b)  tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegającą na błędnej i wybiórczej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, poprzez :

i)  błędną ocenę tych zeznań świadków i części wyjaśnień oskarżonych, z których wynika, iż dostęp do magazynu miało wielu pracowników, a obrót skórami nie zawsze był prawidłowo ewidencjonowany, a towar zabezpieczony, co zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzić powinno do powzięcia poważnej wątpliwości co do ilości i wartości skór stanowiących przedmiot kradzieży i przebiegu zdarzenia, a w konsekwencji powinności zastosowania zasady in dubio pro reo, czego Sąd I-wszej instancji nie uczynił, doprowadzając do wydania wadliwego orzeczenia.

ii)  ustalenie wysokości szkody i wartości jednostkowej ceny skór wyłącznie na podstawie zeznań osób reprezentujących interesy pokrzywdzonej i kopii wybiórczych dokumentów prywatnych przedłożonych przez pokrzywdzoną spółkę, podczas gdy z zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego wynika, iż winny one być wykazane oryginałami dokumentacji, której wydania pokrzywdzona odmówiła oraz objęte weryfikacją przez osobę lub instytucję niezależną od stron postępowania i mającą szczególną wiedzę w tym zakresie czyli biegłego wyznaczonego przez Sąd, a zaniechanie w tym zakresie skutkuje wadliwością orzeczenia

c)  art. 5 § 2 k.p.k., art 7 k.p.k. w zw. z 193 § 1-2 k.p.k. polegające na braku zasięgnięcia opinii biegłego lub instytucji, pomimo, iż stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, czyli weryfikacji rzeczywistej wysokości szkody i rzetelności jej wykazywania przez pokrzywdzoną spółkę wymagało wiadomości specjalnych, co doprowadziło do błędnego ustalenia wysokości szkody mającej wpływ również na kwalifikację karną czynu.

Jednocześnie, w razie nieuwzględnienia powyższych zarzutów, wyrokowi Sądu I instancji zarzucił, na podstawie art. 425 § 1-3 k.p.k., art. 427 § 1-2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k.

2) rażącą niewspółmierność orzeczonej kary bezwzględnego pozbawienia wolności, tj. naruszenie norm opisanych w art. 53 § l i 2 k.k. poprzez wymierzenie kary za czyn przy dolegliwości kary niewspółmiernej wobec stopnia winy, oraz braku uwzględnienia, iż cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do oskarżonego mogą zostać osiągnięte w stopniu wystarczającym przez karę o łagodniejszym wymiarze lub rodzaju, a także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu nie wskazują na jego demoralizację.

Podnosząc powyższe zarzuty na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

alternatywnie wniósł o:

zmianę wyroku poprzez zmianę wymierzonej kary na karę o łagodniejszym wymiarze i nieizolacyjnym charakterze,

jednocześnie wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu drugoinstancyjnym, które to nie zostały opłacone zarówno w części jak i w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Obie apelacje nie są zasadne i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w nich wnioski.

Przed merytoryczną analizą poszczególnych zarzutów zawartych w przedmiotowych apelacjach Sąd odwoławczy pragnie zaznaczyć, że z uwagi na tożsamość, czy też zbieżność części zarzutów obrazy przepisów postępowania karnego podniesionych przez obu skarżących, celowe jest łączne odniesienie się do tych zarzutów, które dotyczą tych samych przepisów prawa procesowego, aby uniknąć powtarzania tych samych argumentów odnoszących się przecież do jednego czynu przypisanego obu oskarżonym i tych samych dowodów w oparciu o które zostały dokonane ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa zarówno P. S. jak również R. N. (1).

Należy także podkreślić, że obaj oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu. Oskarżony R. N. (1) wyjaśnił w postępowaniu przygotowawczym, że nie wie ile było skór i jakiej wartości, gdyż to go nie interesowało, bowiem miał płacone za kurs.

Oskarżony P. S. również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, kwestionował jedynie ilość oraz wartość skradzionych skór.

Wymaga zaznaczenia także fakt, że obaj skarżący w swoich apelacjach postawili obok zarzutów obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych (obrońca oskarżonego P. S.) również zarzuty rażącej niewspółmierności kary.

Należy przyjąć, że tego rodzaju zarzut określony w art. 438 pkt 4 k.p.k. jest aktualny wówczas, gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne dotyczące sprawstwa oskarżonego oraz kwalifikacja prawna czynu.

Analizując zatem merytoryczną zawartość obu wniesionych apelacji należy stwierdzić, że skarżący z jednej strony kwestionują w całości (obrońca P. S.) ustalenia faktyczne, lub też w części odnośnie ilości i wartości skradzionych skór (obrońca R. N. (1)) dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne, a jednocześnie kwestionują rodzaj i wymiar orzeczonych wobec oskarżonych kar, co świadczy o pewnej wewnętrznej sprzeczności zarzutów zawartych w omawianych obu środkach zaskarżenia.

Należy więc mieć na uwadze powyższe uwarunkowania oraz realia dowodowe faktyczne i prawne występujące w przedmiotowej sprawie i to w takim kontekście rozpoznania wymagają zarzuty i uchybienia podniesione w obu środkach zaskarżenia.

Za chybione i całkowicie bezpodstawne uznać należy zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. zawarte w obu apelacjach.

Zaznaczyć przy tym trzeba, że o ile obrońca oskarżonego P. S. w zarzutach z pkt 1 i 2 wymienia konkretnych świadków, których zeznania zostały przez Sąd Okręgowy rzekomo dowolnie ocenione, to obrońca R. N. (1) w treści narzutów z pkt 1a i b nie wymienia w sposób konkretny żadnego dowodu osobowego, który został rzekomo w sposób dowolny oceniony przez Sąd pierwszej instancji oraz nie wskazuje w czym owa dowolność się przejawia.

Natomiast z pkt III uzasadnienia skarżący wymienia zeznania byłych i obecnych pracowników F. w tym świadczących pracę na podstawie umowy zlecenia, tj.: K. D., Ł. E., R. R. (2), E. S., P. O., D. G., G. G., P. Ś., Ł. S., I. P., Z. R. (1), Z. R. (2), R. L. i jego argumentacja ogranicza się w istocie do stwierdzenia, ze Sąd meriti dokonał błędnej oceny owych faktów przekraczając zasadę swobodnej oceny dowodów poprzez ich ocenę w sposób dowolny a nie swobodny oraz, że Sąd błędnie i „w sposób niekompletny dokonał oceny materiału dowodowego w przeważającej mierze dopuszczając jedynie odmienną wersję wydarzeń nieprzychylną oskarżonym”.

Odnosząc się zatem łącznie do zarzutów obrazy art. 7 k.p.k. zawartego w obu apelacjach dotyczących oceny zeznań wymienionych wyżej świadków oraz do zarzutu z pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego P. S. w którym kwestionowana jest także ocena zeznań F. R. i M. W. należy uznać, że te zarzuty są całkowicie bezpodstawne i nie zasługują na akceptację.

Skarżący nie wykazali bowiem w żaden sposób, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena wskazanych dowodów osobowych zawiera błędy natury faktycznej logicznej, sprzeczna jest z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie można zgodzić się z twierdzeniem obrońcy oskarżonego P. S., że zeznania świadków F. R. i M. W. w zasadniczym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach nie były konsekwentne, spójne i wiarygodne.

Autor omawianej apelacji zarówno w treści zarzutu jak również w uzasadnieniu swojego pisma nie podaje żadnych przekonujących i merytorycznych argumentów skutecznie podważających ocenę zeznań M. W. i F. R..

Wywody skarżącego ograniczają się w tym zakresie do ogólnego stwierdzenia, że „w szczególności nie można pozbyć się wrażenia, iż dokonana przez Sąd Okręgowy analiza materiałów sprawy sprowadza się do oceny poszczególnych dowodów, w ich oderwaniu, bez dostatecznego uwzględnienia znaczenia całości tych dowodów i ich wzajemnego powiązania, słowem bez uwzględnienia całokształtu materiałów sprawy”.

Dalsza część argumentacji zmierzająca do wykazania, że pokrzywdzona spółka nie zadbała o właściwe zabezpieczenie magazynu przed powszechnym dostępem, niemal wszyscy pracownicy magazynowi wykonywali pracę do późnych godzin wieczornych, kierowcy dostarczali towar w nocy, często pozostawiając go w niezabezpieczonych chłodniach itp., nie może w żaden sposób świadczyć o dokonaniu przez Sąd meriti dowolnej oceny wymienionych przez skarżącego świadków, gdyż powyższe okoliczności jak wynika z treści pisemnych motywów wyroku były przedmiotem rozważań Sądu meriti, który na str. 18 stwierdził, że w toku postępowania dowodowego ujawniła się okoliczność, że miały miejsce, choć sporadycznie, różnice w ilości dostarczanych skór w stosunku do zamówień i dotyczyło to zarówno ilości mniejszych jak i większych w stosunku do konkretnego zamówienia.

Sąd Okręgowy zasadnie jednak uznał, że omawiana sytuacja nie ma znaczenia dla prawidłowych ustaleń faktycznych, gdyż z zasadnie uznanych za wiarygodne zeznań M. W. wynika, że po ujawnieniu niedoboru bądź nadwyżki ubojnia była o tym informowana i w kolejnym transporcie dostarczano ilość skór pomniejszoną lub powiększoną w stosunku do pierwotnego zamówienia.

Odnośnie zaś pozostałych kwestii podniesionych przez skarżących w tym sposobu ich ewidencjonowania oraz zabezpieczenia przed kradzieżą to trafnie stwierdzono, że w kradzieżach oprócz oskarżonych nie uczestniczyły inne osoby zatrudnione w (...) i dotyczy to również kierowców w osobach R. B. i M. G..

Na akceptację zasługuje również stanowisko Sądu Okręgowego, że obrót dokumentami w pokrzywdzonej firmie był nie tylko sformalizowany lecz również objęty profesjonalnym nadzorem w tym ze strony spółki matki.

W związku z tym nie ma podstaw do kwestionowania złożonych przez F. dokumentów w tym inwentaryzacji, spisów i faktur.

W świetle zeznań M. W. i F. R. oraz dokumentów wymienionych na str. 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, brak jest zdaniem Sądu odwoławczego wystarczających podstaw, aby kwestionować ustalenia Sądu meriti odnośnie ilości oraz wartości skradzionych przez oskarżonych skór, i uznać należy, że skarżący nie przedstawili w swoich apelacjach żadnych merytorycznych i przekonujących argumentów podważających dokonane w tym zakresie ustalenia faktyczne, które mają pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy i chociażby z tego względu nie mogą zostać skutecznie podważone.

Nie zasługują również na akceptację zarzuty obrazy art. 410 k.p.k. podniesione przez autorów obu apelacji.

Nie można zgodzić się z obrońcą oskarżonego, że Sąd Okręgowy pominął przy dokonywaniu ustaleń faktycznych jakiś istotny dowód, czy też okoliczność.

Odnośnie protokołu inwentaryzacyjnego na dzień z 31 marca 2013 r. oraz kopii faktur wymienionych w zarzucie z pkt 3a to stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy zasadnie stwierdził na str. 17 pisemnych motywów wyroku, że oskarżony P. S. celem przygotowania odpowiedniej ilości skór do kradzieży, na etapie liczenia przywiezionych skór celowo pomijał ich część, aby po przekazaniu skór do magazynu pobrać wcześniej nieuwzględnione. Taki mechanizm postępowania oskarżonego skutkował brakiem wiedzy F. R. o kradzieżach i jego przeświadczeniu, że podawane przez oskarżonego w comiesięcznych remanentach stany są zgodne z rzeczywistymi.

Trafnie Sąd meriti uznał więc, że dopiero zdarzenie z 30 września 2013 r. skutkowało przeprowadzeniem inwentaryzacji z udziałem kilku osób, która polegała na wielokrotnym liczeniu skór i porównywania ich liczby z dokumentami.

W opisanej sytuacji protokół inwentaryzacyjny z dnia 31 marca
2013 r. oraz wymienione kopie faktur nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Dla prawidłowości dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych nie mają znaczenia okoliczności dotyczące eksportu przez spółkę (...) skór do C..

Na marginesie nie zasługuje również zawarty w pkt 4 apelacji obrońcy oskarżonego P. S. zarzut obrazy art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z 366 § 1 k.p.k. oraz zarzut z pkt 1 c dotyczący obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1-2 k.p.k. zawarty w apelacji obrońcy R. N. (1).

Uznać bowiem należy, że w przedmiotowej sprawie nie występują tego rodzaju okoliczności o których mowa w art. 193 § 1 k.p.k., które rozstrzygnięcie wymagałoby wiedzy specjalnej.

Istota ustaleń sprawdza się bowiem do kwestii ile skór w sumie zostało skradzionych przez oskarżonych w okresie od 11 kwietnia 2013 r. do 30 września 2013 r. oraz jaka była wartość jednej skradzionej skóry.

Dokonanie ustaleń w powyższym zakresie nie wymagało wiedzy specjalnej i nastąpiło na podstawie zeznań świadków M. W., F. R. oraz dokumentów dołączonych do akt niniejszej sprawy, wymienionych na str. 5 uzasadnienia.

Komisja inwentaryzacyjna w sposób opisany na str. 3-4 pisemnych motywów wyroku na podstawie przeprowadzonego spisu z natury oraz dokumentów zakupu towarów i dokumentów sprzedaży ustaliła stan magazynu na 30 września 2013 r. w ilości 26.074 sztuki skór, stwierdzając brak 1233 sztuk o wartości 456.210 zł.

Powyższe wyliczenia zdaniem Sądu odwoławczego nie budzą żadnych zastrzeżeń i dlatego też uznać należy, że Sąd meriti zasadnie oddalił wnioski dowodowe wymienione w pkt 4 apelacji obrońcy P. S..

Za chybiony i całkowicie bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. zawarty w apelacji obrońcy R. N. (1).

Zebrane w sprawie dowody wymienione na str. 4-5 uzasadnienia pozwalały zdaniem Sądu odwoławczego na dokonanie stanowczych i jednoznacznych ustaleń faktycznych zarówno odnośnie samego faktu kradzieży skór przez obu oskarżonych jak również odnośnie ich ilości i wartości a to wyklucza zastosowanie zasady zawartej w art. 5 § 2 k.p.k.

Uznać więc należy, że w przedmiotowej sprawie nie występowały
w ogóle wątpliwości określone w tym przepisie i Sąd Okręgowy nie miał zatem żadnych podstaw, aby zasadę in dubio pro reo zastosować w odniesieniu do któregoś z elementów strony przedmiotowej lub podmiotowej.

Skoro więc nie doszło do obrazy przepisów postępowania ze sfery gromadzenia i oceny dowodów to uznać również należy, że brak jest podstaw, aby kwestionować dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne, które mają pełne oparcie w materiale dowodowym niniejszej sprawy.

Dotyczy to również tak jak stwierdzono wcześniej tej części ustaleń, która odnosi się do ilości oraz wartości skradzionych skór.

Żaden ze skarżących nie przedstawił w swojej apelacji w tym zakresie merytorycznych i przekonujących argumentów podważających ustalenia Sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny nie podziela również stanowiska obu autorów omawianych apelacji, że orzeczone wobec oskarżonych P. S. i R. N. (1) kary pozbawienia wolności noszą cechy rażącej surowości.

Zauważyć bowiem należy, że zarzut określony w art. 438 pkt 4 k.p.k. ma charakter ocenny i jego uwzględnienie może nastąpić wówczas, gdy skarżący wykaże w sposób przekonujący, że istnieje wyraźna, istotna różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 k.k.

Dla skuteczności omawianego zarzutu konieczne jest więc ustalenie że Sąd meriti pominął istotne okoliczności łagodzące lub też nie nadał tym wszystkim okolicznościom, bądź też jednej z nich właściwego znaczenia, czy też nadał nadmierne znaczenie okolicznościom obciążającym.

Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje.

Sąd Okręgowy na str. 23-25 w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie okoliczności dotyczące obu oskarżonych zarówno te obciążające jak i łagodzące i nie można również uznać, że którejś z tych okoliczności nie nadano odpowiedniego, właściwego znaczenia.

Sąd meriti trafnie przyjął, że zachowanie oskarżonych nacechowane jest bardzo dużym stopniem społecznej szkodliwości.

Oskarżeni działali bowiem w sposób zaplanowany, systematyczny, godzący w jedno z podstawowych praw, jakim jest prawo własności, działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej, przeznczone pieniądze przeznaczali na polepszenie warunków życia.

Ich działanie doprowadziło do poważnych komplikacji w funkcjonowaniu pokrzywdzonej spółki, która zmuszona została o zaciągnięcia kredytu na pokrycie strat od działającej we W. spółki matki.

Skarżący w swoich apelacjach nie przedstawili żadnych istotnych argumentów podważających stanowisko Sądu meriti w tym zakresie.

Zauważyć należy że skoro wobec obu oskarżonych orzeczone zostały kary pozbawienia wolności w wymiarze przekraczającym 2 lata to kwestia prognozy społeczno-kryminologicznej nie ma znaczenia, gdyż zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r., kary w takim wymiarze nie można było zawiesić.

Sąd odwoławczy uznając więc, że orzeczone wobec oskarżonych kary są adekwatne do stopnia ich winy oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego im czynu i spełniają swoje cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej nie znalazł podstaw do ich złagodzenia i dotyczy to zarówno kar pozbawienia jak i orzeczonych kar grzywny.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. i 636 § 1 k.p.k.